پیامبر اسلام: تفاوت بین نسخه‌ها

از دانشنامه‌ی اسلامی
پرش به ناوبری پرش به جستجو
جز
 
(۳۱۹ نسخه‌ٔ میانی ویرایش شده توسط ۱۵ کاربر نشان داده نشده)
سطر ۱: سطر ۱:
−
== نگاهی گذرا به وقایع حیات پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله<ref> [[حیوه القلوب]]، [[علامه مجلسی]]؛ [[منتهی الآمال]]، [[شیخ عباس قمی]].</ref> ==
+
{{عالی}}
 +
'''حضرت محمد بن عبدالله (صلی الله علیه و آله)'''، پیامبر [[اسلام]] و در اعتقاد مسلمانان، آخرین<ref>«ما کان محمد أبا أحد من رجالکم و لکن رسول الله و خاتم النبین...»: «محمد پدر هیچ یک از مردان شما نیست، و لیکن فرستاده ى خدا و پایان بخش پیامبران است...” ([[سوره احزاب]]، ٤٠). </ref> و برترین<ref>«فَکیفَ إِذَا جِئْنَا مِنْ کلِّ أُمَّةٍ بِشَهِیدٍ وَجِئْنَا بِک عَلَى هَؤُلاءِ شَهِیدًا»: «پس چگونه است [حالشان‌] آن گاه که از هر امّتى گواهى آوریم، و نیز تو را بر آنان گواه آوریم؟» ([[سوره نساء]]، ٤٠).  
  
 +
[http://www.hawzah.net/fa/Magazine/View/4180/4787/39546 برتری رسول خدا (ص) بر همه پیامبران]</ref> فرستاده‌ی [[الله|خدا]] و از پیامبران [[اولوالعزم]] است. او در [[شبه جزیره عربستان|جزیرة العرب]] مبعوث شد، اما دینش جهانی است و همه انسانها و در همه زمانها را مورد خطاب قرار داده است. [[قرآن|قرآن کریم]] کتابی است که به او [[وحی]] شد و او مامور به تبلیغ و تبیین آن برای مردم گردید.
  
−
اكثر محدثان و مورخان بر اين قول اتفاق دارند كه تولد پيامبر، در ماه «[[ربیع الاول]]» بوده، ولى در روز تولد او اختلاف دارند. معروف ميان محدثان [[شيعه]] اين است كه آن حضرت، در هفدهم ماه ربيع الاول روز جمعه، پس از طلوع فجر چشم به دنيا گشود و در سالى كه [[اصحاب فيل]]، فيل آوردند براى خراب كردن كعبه معظمه و به حجاره سجيل عذاب شدند مشهور ميان اهل تسنن اين است كه ولادت آن حضرت، در روز دوشنبه دوازدهم همان ماه اتفاق افتاده است.
+
پیامبر اکرم مدت ۱۳ سال [[اسلام|دین اسلام]] را در [[مکه]] تبلیغ نمود و پس از آن، برای در امان ماندن خود و پیروانش از آزار مشرکان، به [[یثرب]] مهاجرت نمود و در آن شهر که بعدا به افتخار او «[[مدینه|مدینة النبی]]» نامیده شد، حکومت اسلامی را پایه گذاری نمود. آن حضرت در سال ششم هجری نامه هایی را به سران قدرت های آن زمان یعنی روم و [[ایران]] و ... فرستاد و آنها را به اسلام دعوت نمود و در سال هشتم هجری مکه را [[فتح مکه|فتح]] کرد و به دنبال آن مردم شبه جزیره عربستان گروه گروه به دین اسلام پیوستند.
  
−
اجماع علماى اماميه آنست که پدر و مادر حضرت رسول صلى اللّه عليه و آله و سلم و جميع اجداد و جدات آن حضرت تا آدم عليه السلام همه مسلمان بوده  اند  و نور آن حضرت در صلب و رحم مشركى قرار نگرفته است، و شبهه ای در نسب آن حضرت و آباء و امهات آن حضرت نبوده است، و [[احادیث]] متواتر از طرق خاصه و عامه بر اين مضامين دلالت دارد.
+
رسول خدا (صلی الله علیه و آله) در سال دهم هجری [[حضرت علی علیه السلام]] را به جانشینی خود معرفی کرد و حدود دو ماه بعد در تاریخ [[۲۸ صفر]] سال یازدهم هجری وفات نمود.
  
−
احادیث متواتر دلالت بر آن دارند که اجداد آن حضرت همه انبياء و اوصياء و حاملان دين خدا بوده  اند، و فرزندان اسماعيل كه اجداد آن حضرتند، اوصياى [[حضرت ابراهیم]] عليه السلام بوده اند، و هميشه صدارت [[مكه]] و خانه كعبه و تعميرات آن با آن ها بوده است، آن ها بر دین حضرت ابراهیم علیه السلام بوده اند و آثار انبيا را به يكديگر مى  سپردند تا به [[عبدالمطلب]] رسيد، و عبدالمطلب، [[ابوطالب]] را وصى خود گردانيد و ابوطالب كتب و آثار انبيا صلى الله عليه و آله و سلم و وداع ايشان را بعد از بعثت تسليم حضرت رسول صلى الله عليه و آله و سلم نمود.  
+
{{شناسنامه رسول خدا (ص)
 +
|مقام = خاتم الانبیا
 +
|تصویر= پرونده:پیامبر-اکرم.jpg
 +
|نام= محمّد
 +
|لقب = رحمة للعالمین، امین، سیدالمرسلین و...
 +
|کنیه=ابوالقاسم
 +
|پدر= عبدالله بن عبدالمطلب
 +
|مادر= [[آمنه]]
 +
|همسر= [[خدیجه کبری]]، [[ام سلمه]]، [[عایشه]]، [[حفصه]] و...
 +
|فرزندان = [[حضرت فاطمه]]، قاسم، عبدالله، ابراهیم، زینب، ام کلثوم و رقیه
 +
|تاریخ ولادت= ۱۷ ربیع الاول، سال اول عام‌الفیل
 +
|محل ولادت= [[مکه]]
 +
|مدت نبوت = ۲۳ سال
 +
|مدت عمر= ۶۳ سال
 +
|تاریخ شهادت= ۲۸ صفر، سال ۱۳ هجری
 +
|علت شهادت= مسمومیت توسط زهر
 +
|قاتل= زن یهودی یا ...
 +
|محل دفن= [[مدینه]]
 +
}}
 +
==نسب پیامبر اکرم==
 +
[[اجداد رسول خدا (ص)|نسب پیامبر اکرم]] (صلی الله علیه و آله) از طرف پدر به تیره [[بنی هاشم]] از قبیله [[قریش]] می رسد. قبیله قریش فرزندان نضر بن کنانه هستند که نسب او با شجره ای معلوم به عدنان و از عدنان با شجره ای که در آن اختلاف است به [[حضرت اسماعیل علیه السلام|حضرت اسماعیل]] فرزند [[حضرت ابراهیم علیه السلام|حضرت ابراهیم]] علیهماالسلام می رسد.<ref>بحارالانوار،علامه محمد باقر مجلسی، ج۱۵، ص۵</ref>
  
−
برای پیامبر صلى الله عليه و آله و سلم در [[قرآن]] ده نام آمده است: محمد و احمد و عبداللّه و [[طه]] و [[يس]] و نون و مزمل و مدثر و رسول و ذك.
+
شجره نامه پیامبر تا عدنان بدین صورت است: محمد بن عبداللّه بن عبدالمطلب بن هاشم بن عبدمناف بن قصی بن کلاب بن مرة بن کعب بن لؤی بن غالب بن فهر بن مالک بن النضر بن کنانة بن خزیمة بن مدرکة بن إلیاس بن مضر بن نزار بن معد بن عدنان<ref>إعلام الورى بأعلام الهدى، شیخ طبرسى‏، انتشارات اسلامیه‏، تهران‏، ۱۳۹۰ ش، ج‏۱، ص۴۳</ref>
  
−
پیامبر اسلام صلّى اللّه عليه و آله سلم در سن بيست و پنج سالگی با حضرت  خديجه رضى اللّه عنها [[ازدواج]] فرمودند.
+
[[عبدالله بن عبدالمطلب|عبدالله]] پدر پیامبر در بین مردم [[مکه]] شخصی معروف و ممتاز بوده است و مردم به خاطر نوری که در چهره او مشاهده می نمودند به او لقب مصباح الحرم (چراغ حرم) داده بودند.<ref>حیوة القلوب ،علامه مجلسی، ج‏۳، ص۸۳</ref>
  
−
بيست و هفتم [[رجب]] كه با روز نوروز مطابق بود حضرت محمد بن عبداللّه صلى الله عليه و آله و سلم به سن چهل سالگى به [[رسالت]] مبعوث شدند.
+
مادر آن حضرت نیز [[آمنه]] دختر وهب بن عبدمناف بن زهره است. که علاوه بر بهره مندی از نسبی نیکو، صفاتی ممتاز داشت. [[عبدالمطلب]] هنگامی که او را به فرزندش عبدالله پیشنهاد داد او را چنین توصیف نمود: «سوگند به عزت و جلال خداوند، که در مکه دختری مثل او  نیست. زیرا او با [[حیا|حیا]] و با [[ادب]] است و نفسی پاکیزه دارد و عاقل و فهیم و [[دین|دین]] باور است.»<ref>بحارالانوار، علامه مجلسی، ج ۱۵، ص ۹۹.</ref>
  
−
مدت سه سال حضرت پيغمبر صلى الله عليه و آله و سلم مردمان را پنهانى دعوت مى  فرمود بعد از آن دعوت خود را علنی فرمودند و به دنبال فشار و آزار و اذیت فراوان از سوی کفار برایشان و یاورانشان آغاز شد.
+
علمای [[شیعه]] و برخى از علمای [[اهل‏ سنت]] بر اساس استدلالهای عقلی و مستندات روایی که ارائه می دهند، معتقدند پدر و مادر پیامبر و جمیع اجداد و جدات آن حضرت تا [[آدم]] علیه السلام همه یکتا پرست بوده اند و نور آن حضرت در صلب و رحم مشرکى قرار نگرفته است.<ref>بحارالانوار، ج۸۵، ص۱۱۷؛ پرسش و پاسخ در محضر علامه طباطبائی (ره)، ص۹۶ـ۹۷؛ پاسخ به پرسشهای مذهبی، ناصر مکارم شیرازی و جعفر سبحانی، ص ۱۱۰.
 +
</ref>
 +
==زندگی‌نامه پیامبر اکرم==
 +
===ولادت===
 +
اکثر [[محدث|محدثان]] و مورخان بر این قول اتفاق دارند که [[ولادت پیامبر اسلام|تولد پیامبر]]، در ماه «[[ربیع الاول]]» سال [[عام الفیل]]<ref>یعنی سالی که اصحاب فیل که قصد ویران نمودن کعبه را داشتند به معجزه الهی به هلاکت رسیدند.</ref> بوده، ولى در روز تولد او اختلاف دارند. معروف میان محدثان [[شیعه]] این است که آن حضرت، در [[۱۷ ربیع الاول|هفدهم ماه ربیع الاول]] به دنیا آمد و مشهور میان [[اهل سنت|اهل تسنن]] این است که ولادت آن حضرت، در روز [[۱۲ ربیع الاول|دوازدهم]] همان ماه اتفاق افتاده است.<ref>أعیان الشیعة، محسن الأمین ،ج‏۱، ص۲۱۸</ref>
  
−
چون دعوت حضرت رسول صلى الله عليه و آله و سلم قوى شد و جمعى به دين آن حضرت درآمدند كفار قريش با يكديگر اتفاق نمودند كه آن ها را كه مسلمان شده اند اذیت و شكنجه  کنند شايد كه از دين آن حضرت برگردند، پس هر قبيله  اى متوجه اذيت مسلمانانى كه در ميان ايشان بودند، شدند؛ و چون آن حضرت از جانب خدا به [[جهاد]] كافران هنوز مأمور نگرديده بود در سال پنجم بعثت به امر الهى جمعى از مسلمانان را به جانب [[حبشه]] هجرت فرستادند و فرمودند:  
+
ولادت پیامبر با [[معجزه|معجزاتی]] در جهان همراه بود که از آنها می توان به موارد زیر اشاره کرد:
  
−
پادشاه حبشه كه او را نجاشى مى  گويند و اصحمه نام دارد پادشاه شايسته  اى است و ستم نمى  كند و راضى به ستم نمى  شود برويد و در پناه او باشيد تا حق تعالى مسلمانان را فرجى كرامت فرمايد.
+
*ممنوع شدن [[شیطان|شیاطین]] از رفتن به آسمان های هفتگانه و گرفتن خبر
 +
*افتادن همه بت ها از رو بر خاک
 +
*ترک برداشتن کنگره های طاق کسری و فروریختن چهارده کنگره آن
 +
*خشک شدن دریاچه ساوه که برای [[ایران|ایرانیان]] مقدس بود
 +
*سرنگون شدن تخت تمام سلاطین عالم و لال شدن آنها در آن روز
 +
*باطل شدن سحر ساحران و جادوی جادوگران و قطع شدن ارتباط کاهنان با همزادان شیطانی آنها.<ref>امالی صدوق، مجلس چهل و هشتم، حدیث اول </ref><ref> رجوع شود به: [[معجزات مقارن ولادت پیامبر]]</ref>
  
−
سال دوازدهم بعثت [[معراج]] پيغمبر صلى الله عليه و آله و سلم اتفاق افتاد. آن چه از آيات كريمه و [[احاديث]] متواتره بدست آمده است،آن است كه حق تعالى حضرت رسول صلى الله عليه و آله و سلم را در يك شب از مكه معظمه تا [[مسجدالاقصى]] و از آن جا به آسمان ها تا [[سدرة المنتهى]] و عرش اعلا سير داد.  
+
===کودکی تا جوانی===
 +
هنوز پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله به دنیا نیامده بود، یا به نقل های دیگر چند ماهی از ولادت او نگذشته بود، که پدرش [[عبدالله بن عبدالمطلب|عبداللّه]] در بازگشت از سفر تجاری شام در [[مدینه]] وفات نمود.<ref>منتهى الآمال فی تواریخ النبی و الآل، شیخ عباس قمی، ج‏۱، ص۴۷</ref> و لذا پیامبر از همان ابتدا یتیم بود.  
  
−
و عجائب خلق سماوات را به آن حضرت نشان داد. و رازهاى نهانى و معارف نامتناهى به آن حضرت القا فرمود، و آن حضرت در [[بيت المعمور]] و تحت عرش به [[عبادت]] [[حق]] تعالى قيام نمود. و با انبياء عليهم السلام ملاقات كرد و داخل [[بهشت]] شد و منازل اهل بهشت را مشاهده نمود.
+
چهار ماه پس از ولادت پیامبر، او را به زنی از قبیله صحرا نشین بنی سعد به نام [[حلیمه]] سپردند تا او را شیر دهد.<ref>فروغ ابدیت ، جعفر سبحانی، ص۱۵۶</ref> رسول خدا در حدود چهار سال نزد حلیمه در میان قبیله بنى سعد اقامت داشت و در سال پنجم ولادت، «حلیمه» او را به مادرش [[آمنه]] باز گرداند.<ref>تاریخ پیامبر اسلام، محمد ابراهیم آیتی، ص۵۸</ref> در سال هفتم ولادت که رسول خدا شش ساله بود، مادرش وى را براى‏ دیدن دائى ‏هایش به مدینه برد، و هنگام بازگشت به مکه در «أبواء» در گذشت‏.<ref>تاریخ پیامبر اسلام، محمد ابراهیم آیتی، ص۵۸ و ۵۹</ref>
  
−
بعد از دعوت علنی به مدت سه سال مسلمانان در [[شعب ابی طالب]] دچار محاصره بودند، در سال دهم وفات [[خدیجه]] و ابوطالب رخ داد. سال بعد آن پس از آن که مشرکین تصمیم گرفتند شبانه در بستر ایشان را به قتل برسانند، حق تعالى پيغمبرش را از اين قصه آگهى داد و آيه شريفه:  
+
پس از آن سرپرستی آن حضرت ابتدا در دست جدش حضرت [[عبدالمطلب و سرپرستی پیامبر |عبد المطلب]] و بعد از ایشان، در دست عمویش [[ابوطالب و سرپرستی پیامبر|ابوطالب]] بود.<ref>دلائل‌ النبوة، ج‌۲، ص:۲۷</ref>
  
−
«إِذْ يَمْكُرُ بِكَ الَّذينَ كَفَرُوا لِيُثْبِتُوكَ أَوْ يَقْتُلُوكَ أَوْ يُخْرِجُوكَ وَ يَمْكُرُونَ وَ يَمْكُرُاللَّهُ وَاللَّهُ خَيْرُ الْماكِرينَ».<ref> [[سوره انفال]] آیه 30.</ref>
+
از اتفاقات مهم دوران کودکی و جوانی پیامبر اسلام می توان به موارد زیر اشاره نمود:
  
−
به امر الهی ایشان از مکه خارج شدند و امیرالمومنین علیه السلام به جای ایشان در بستر خوابیدند، و در دوازدهم ماه ربيع الأول سال سيزدهم بعثت وارد [[مدينه]] طيبه شد. و اين هجرت پيغمبر صلى اللّه عليه و آله و سلم به مدينه مبدأ تاريخ مسلمانان شد.
+
*رفتن به سفر تجاری [[شام]] به همراه عموی خود حضرت [[ ابوطالب ]] (علیه السلام) و دیدار با بُحیرای نصرانی، که از عالمان [[مسیحیت|مسیحی]] زمان خود بود و وعده [[نبوت]] آن حضرت را به عمویشان داد و ایشان را از خطر [[یهود]] در مورد نبی مکرم اسلام (صلی الله علیه و آله) مطلع کرد.<ref>دلائل‌ النبوة، ج‌۲، ص:۲۷</ref>
 +
*انتخاب کردن شغل چوپانی که شغل اکثر [[پیامبران|انبیا]] بوده است.
 +
*پذیرفتن سرپرستی کاروان تجاری حضرت [[ خدیجه]] (سلام الله علیها) و نشان دادن لیاقت های خود در امر تجارت در این سفر، با سود خوبی که از این کاروان حاصل شد.
 +
*مشهور شدن به صفت '''امین '''به دلیل [[امانت‌داری|امانت داری]] ایشان.
 +
*شرکت در پیمان جوانمردانه [[ حلف الفضول ]] که برای حمایت از مظلومان بین جوانان [[قریش]] در خانه عبدالله بن جدعان بسته شد.
 +
*حل اختلاف به وجود آمده بین سران قریش بر سر  نصب [[حجر الأسود‌‌|حجرالاسود]]، که نزدیک بود به جنگی خانگی منجر شود.<ref>رسول خدا از بیست سال گذشته بود که در حلف الفضول شرکت کرد و پس از آنکه خدایش برسالت فرستاد گفت: حضرت فى دار عبد الله بن جدعان حلفا ما یسرنى به حمر النعم و لو دعیت الیه لاجبت، " در خانه عبد الله پسر جدعان در پیمانى شرکت نمودم که شادمان نیستم تا بجاى آن شتران سرخ‌ مو داشته باشم (در آن روزگار از شتران بسیار گران بها شتر سرخ موی بود) و اگر دیگر بار بچنان پیمانى دعوت می ‌شدم می ‌پذیرفتم." تاریخ ‌یعقوبى/ترجمه، ج‌۱، ص:۳۷۱</ref>
  
−
بعد از پنج ماه، يا هشت ماه حضرت رسول صلى الله عليه و آله و سلم عقد برادرى بين [[مهاجرین]] و [[انصار]] بستند، و [[امیرالمومنین]] عليه السلام را برادر خود قرار داد.
+
===ازدواج و فرزندان===
 +
حضرت محمد صلی الله علیه وآله در تجارت، با شریفترین زن [[قریش]]، حضرت [[خدیجه]] دختر خویلد شراکت کرد و بعد از این مشارکت نظر خدیجه که خواستگارانی بسیار از اشراف داشت به آن حضرت جلب شد و بعد از آنکه توسط یکی از بستگان تمایل خود را به اطلاع حضرت محمد رساند، آن حضرت در ۲۵ سالگی با خدیجه کبری [[ازدواج]] کرد.<ref>تاریخ ‌یعقوبى/ترجمه، ج‌۱، ص:۳۷۵؛ تاریخ ‌الطبری/ترجمه، ج‌۳، ص:۸۳۳؛ رجوع شود به: [[سن پیامبر صلی الله علیه و آله و خدیجه در هنگام ازدواج]].</ref>
  
−
در سال دوم هجرى قبله مسلمانان از جانب بيت المقدس به سوى كعبه گشت. و در اين سال ازدواج [[حضرت فاطمه]] عليهاالسلام با اميرالمؤمنين عليه السلام شد. بعضى از محققين گفته  اند كه سوره هل اتى در شأن [[اهل بيت]] عليهم السلام نازل شده، و حق تعالى بسيارى از نعمت هاى بهشت را در آن سوره بیان فرمودند و در آخر [[شعبان]] همان سال، روزه ماه [[رمضان]] واجب شد. در همین سال حکم قتال با کفار از جانب خداوند نازل شد.
+
خدیجه کبری در سال دهم [[مبعث حضرت محمد صلی الله علیه و آله|بعثت]] وفات نمود و بعد از درگذشت او، پیامبر با زنان دیگری که همگی به جز [[عایشه]] بیوه بودند ازدواج کرد.<ref>ازدواج های پیامبر، پاسدار اسلام،  مرداد ۱۳۸۵</ref>
  
−
در سال دوم هجرت [[غزوه بدر]] رخ داد که در آن مسلمانان پیروز شدند و در سال سوم هجرت [[جنگ احد]] روی داد که در آن مسلمانان شکست خوردند.
+
پیامبر اکرم (ص) بنا به نقلی از حضرت خدیجه صاحب دو فرزند پسر و چهار دختر شد که [[حضرت فاطمه]] سلام الله علیها یکی از آنان است، اما برخی منابع، دختران به جز فاطمه سلام الله علیها را فرزندان خواهر خدیجه دانسته اند که دختر خوانده های آن حضرت بودند. آن حضرت از سایر همسران خود تنها از [[ماریه قبطیه]] صاحب فررزندی به نام ابراهیم شد. پسران آن حضرت همگی در سنین خردسالی از دنیا رفتند و از دختران به جز فاطمه زهرا نیز در فرض اینکه فرزند خود پیامبر بوده باشند فرزندی باقی نماند. لذا تنها فرزند پیامبر که بعد از رحلتش زنده بود و از او نسل پیامبر ادامه پیدا نمود حضرت فاطمه زهرا بود.<ref>الموسوعة الکبرى عن فاطمة الزهراء، اسماعیل انصارى زنجانى، دلیل ما، قم، ۱۴۲۸ ق‏، چاپ اول‏،ج‏۱۸، ص۶۵</ref>
 +
[[پرونده:حرا.jpg|بندانگشتی|جبل النور و [[غار حرا]]]]
  
−
بايد دانست كه چون حضرت رسول صلى الله عليه و آله و سلم را به حرب مى  گماشت و خود آن حضرت با آن لشگر بود، آن را «غزوه» گويند، و اگر آن حضرت با ايشان نبود آن را بعث یا سريه گويند. در عدد غزوات آن حضرت اختلاف است از نوزده تا بيست و هفت عدد در تاریخ آمده ولی قتال در نه غزوه واقع شده است. سال هشتم هجرت [[فتح مكه]] بدون جنگ رخ داد و پیامبر و اصحاب ایشان وارد مکه معظمه شدند.
+
===مبعوث شدن به پیامبری===
 +
حضرت محمد صلی الله علیه وآله قبل از [[رسالت]] نیز یکتا پرست بود.<ref> رجوع شود به: [[دین پیامبر اسلام پیش از بعثت|آیین پیامبر صلی الله علیه و آله پیش از بعثت]] </ref> او معمولا [[غار حرا]] در [[مکه]] را برای [[عبادت]] و مناجات با [[الله|خدا]] انتخاب می نمود. ایشان در بیست و هفتم [[رجب]] که با روز [[عید نوروز|نوروز]] مطابق بود، با دریافت [[آیه|آیات]] آغازین [[سوره علق]] به رسالت [[مبعث حضرت محمد صلی الله علیه و آله|مبعوث]] شد<ref> رجوع شود به: [[مبعث حضرت محمد صلی الله علیه و آله]] </ref> و [[نزول قرآن]] که [[معجزه]] جاوید<ref> رجوع شود به: [[اعجاز قرآن]] </ref> آن حضرت است، آغاز گردید. به هنگام بعثت، چهل سال از سن آن حضرت می گذشت.<ref>شهیدی، تاریخ تحلیلی اسلام، ص ۴۱.</ref>
  
−
'''غدیر خم'''
+
===ابلاغ رسالت===
 +
پیامبر اکرم در سه مرحله به ابلاغ رسالت پرداخت:
  
−
[[شيخ كلينى]] روايت كرده كه: حضرت رسول صلى الله عليه و آله و سلم بعد از هجرت، ده سال در مدينه ماند و [[حج]] به جا نياورد تا آن كه در سال دهم خداوند عالميان اين آيه را فرستاد كه: «و اذّن فى النّاس بالحجّ يأتوك رجالا و على كلّ ضامر يأتين من كلّ فجّ عميق، ليشهدوا منافع لهم»؛ و در ميان مردم براى اداى حج بانگ برآور تا پياده و سوار بر هر شتر لاغرى كه از هر راه دورى مى  آيند به سوى تو روى آورند.<ref> [[سوره حج]] آیه 22.</ref>
+
*دعوت سرّی که اولین مرحله دعوت ایشان بود.
 +
*دعوت خویشان و نزدیکان که با نزول [[آیه انذار]] صورت گرفت و به [[حدیث یوم الدار | یوم الدار]] معروف است. و در آن روز رسول خدا (صلی الله علیه و آله)، [[امام علی علیه السلام|حضرت علی]] (علیه السلام) را به جانشینی خود انتخاب کرد.
 +
*دعوت علنی.
  
−
وقتی حضرت رسول صلى الله عليه و آله و سلم از اعمال حج فارغ شد متوجه مدينه شد و حضرت اميرالمؤمنين عليه السلام و ساير مسلمانان در خدمت آن حضرت بودند و چون به غديرخم رسيدند. حق تعالى اين آيه را فرستاد: «يا أَيُّهَا الرَّسُولُ بَلِّغْ ما أُنْزِلَ إِلَيْكَ مِنْ رَبِّكَ».
+
نخستین زنی که به پیامبر اسلام (صلی الله علیه و آله) [[ایمان]] آورد، همسر ایشان ام المؤمنین [[خدیجه کبری|حضرت خدیجه]] (سلام الله علیها) بود و پس از ایشان نخستین مردی که ایمان آورد، علی بن ابی طالب (علیه السلام) بوده است.<ref> جعفر سبحانی، فروغ ابدیت ص ۱۴۲ </ref>
  
−
يعنى: «اى پيغمبر بزرگوار! برسان به مردم آن چه فرستاده شده است بسوى تو از جانب پروردگار تو» در باب نص بر [[امامت]] على بن ابى طالب و خليفه نمودن او در ميان امت خود؛ پس فرمود: «وَ إِنْ لَمْ تَفْعَلْ فَما بَلَّغْتَ رِسالَتَهُ وَ اللَّهُ يَعْصِمُكَ مِنَ النَّاسِ»؛ پس اگر نكنى رسالت خدا را نرسانده ای و خدا تو را نگاه مى  دارد از شر مردم.
+
===دشمنی و مخالفت مشرکین===
 +
بعد از دعوت علنی پیامبر، مشرکین [[مکه]]، بخصوص اشراف [[قریش]] به خاطر مخالفت این دین [[توحید|توحیدی]] با آیین [[شرک]] آمیز آنان و نکوهش خدایانشان، به شدت به مقابله با پیامبر اکرم (ص) پرداختند.<ref>محمدابراهیم آیتی، تاریخ پیامبر اسلام، ص۱۰۵-۱۱۸</ref> ترس از دست دادن سروری عرب و رقابت طوایف قریش با [[بنی هاشم]] نیز از دلائل دیگر این مخالفت بود که اشراف قریش را در مقابله خود با پیامبر، سر سخت تر می نمود.<ref>سیره رسول خدا (ص)، ۳۲۸-۳۳۱</ref>
  
−
رسول اکرم صلی الله علیه و آله در آنجا خطبه معروف غدیرخم را قرائت فرمودند و حضرت علی علیه السلام را به جانشینی خود معرفی کردند. سپس همه بر گرد رسول خدا صلى الله عليه و اله و سلم و اميرالمؤمنين عليه السلام جمع شدند و با آن حضرت مصافحه كردند و بيعت نمودند.  
+
[[مبارزات اشراف قریش با پیامبر اسلام]] را می توان در این موارد ذکر کرد: سازش و تطمیع، برخوردهای روانی، آزارهای جسمانی وبرخوردهای علمی.
  
−
اكثر علماى خاصه و عامه معتقدند كه ارتحال سيد انبيا روز دوشنبه بوده است، و اكثر علماى شيعه معتقدند كه  روز بيست و هشتم ماه صفر بوده است، و اكثر علماى عامه دوازدهم ماه ربيع الاول را گفته اند. در آن وقت سن شريف آن حضرت شصت و سه سال بود و سال دهم هجرت بود.
+
===حامیان پیامبر در مکه===
 +
در آن شرایط سختی که مشرکان قریش بر رسول خدا (صلی الله علیه و آله) تحمیل کرده بودند، دو حامی رسول خدا، یعنی عموی ایشان [[ابوطالب علیه السلام|ابوطالب]] (علیه السلام) و همسر مهربان ایشان، ام المؤمنین خدیجه (سلام الله علیها) بودند که فشارهای سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و روحی را از ایشان برداشتند و تا زمانی که عموی ایشان زنده بود، کسی جرأت آزار و اذیت های جسمانی و کشیدن نقشه قتل حضرت را نداشت.
  
 +
===شکنجه و آزار مسلمانان در مکه===
 +
پس از آنکه اشراف مشرک قریش دیدند که نمی توانند به هیچ صورتی جلوی نشر [[اسلام]] را بگیرند و با توجه به حامیان رسول خدا (صلی الله علیه و آله) قادر به آسیب رساندن به ایشان نیستند، شروع به [[شکنجه و آزار مسلمانان در مکه]] کردند. هر قبیله مسؤولیت آزار و اذیت مسلمانان خود را به عهده گرفت و آنان که هیچ قبیله یا عشیره ای یا حامی نداشتند، مجبور به تحمل انواع آزار و اذیت ها شدند.<ref> السیرة النبویه، ابن هشام، ج۱ ص ۳۱۷ </ref> این شکنجه ها برای مسلمانانی که از طبقه اشراف و بزرگان مکه بودند به صورت تهدید به خوار کردن، متهم کردن به حماقت و سفاهت و به صورت محدود شکنجه های بدنی؛ و برای ثروتمندان به صورت تهدید به کسادی تجارت و از بین بردن اموالشان بود.<ref> السیرة النبویه، ابن هشام، جلد ۱ ص ۳۲۰؛ انساب الاشراف، ج ۱ ص ۱۹۸ </ref> و ضعیفان را آنقدر می زدند و تشنگی و گرسنگی می دادند که توان نشستن نداشتند.<ref> السیرة النبویه، ابن هشام، جلد ۱ ص ۳۲۰؛ انساب الاشراف، ج ۱ ص ۱۹۷؛ السیرة النبویه، ذهبی ص ۲۱۹ </ref>
  
−
== نمونه هایی از سیره پیامبر ==
+
===هجرت مسلمانان به حبشه===
 +
آزار و اذیت های مشرکان به مرور افزایش یافت، تا جایی که مسلمانان دیگر طاقت این شکنجه ها را نداشتند. در این حالت پیامبر (صلی الله علیه و آله) دستور [[هجرت مسلمانان به حبشه|هجرت به حبشه]] را صادر کردند. رسول خدا (صلی الله علیه و آله) به آنان فرمود: در این زمین پراکنده شوید. سؤال کردند که به کجا برویم؟ آن حضرت به [[حبشه]] اشاره کرد. پس از آن بود که عده‌ای از مسلمانان به همراه خانواده یا بدون آنها به حبشه هجرت کردند.<ref> ترجمه طبقات الکبری ج ۱ ص ۱۹۰؛ ترجمه دلائل النبوة، بیهقی، ج۲ص۴۷ </ref>“
  
 +
مورخان معتقدند که هجرت به حبشه در سال پنجم [[مبعث حضرت محمد صلی الله علیه و آله|بعثت]] صورت گرفته است و در آن حدود هشتاد نفر مسلمان مرد و زن حضور داشته اند. سرپرستی این کاروان را [[جعفر طیار|جعفر بن ابی طالب]] به عهده داشت. <ref> سیره رسول خدا، رسول جعفریان، ص ۳۴۵ </ref>
  
−
چون راه مى  رفت قدم ها را به روش متكبران بر زمين نمى  كشيد بلكه از زمين مى  كند و مى  گذاشت، و سر را به زير مى  افكند به روش كسى كه از بلندى به نشيب آيد، و گردن را به روش متجبران نمى  كشيد، و گام ها را بلند مى  گذاشت اما به تأنى و وقار مى  رفت.
+
[[قریش]] از اقدام مسلمانان، احساس شرمساری می کردند، به همین دلیل هیئتی را برای بازپس گرفتن مسلمانان، به نزد نجاشی در حبشه فرستادند.<ref> عیون الاثر، ج ۱ ص ۲۰۹؛ سیره حلبی ج ۲ ص ۲۱۲ </ref>
  
−
و اگر می خاستند با كسى سخن گويند، به روش سلاطین به گوشه چشم نظر نمى  كردند بلكه با تمام بدن مى  گشتند و سخن مى  گفتند، و در اكثر احوال ديده  ایشان به زير بود، و نظرشان بسوى زمين بیشتر بود تا نظر بسوى آسمان.
+
[[عمرو بن عاص]] و عبدالله بن ربیعه به همراه هدایای فروان، بلافاصله بعد از هجرت مسلمانان راهی حبشه شدند تا اینان را به [[مکه]] برگرداند. آن دو ابتدا با دادن هدایایی به درباریان نجاشی آنان را به طرف خود کشانیدند ولی با سخنان هوشمندانه و شجاعانه جعفر بن ابی طالب، اقدامات آنان بی اثر ماند. همچنین جعفر در پاسخ سؤال نجاشی در مورد [[حضرت عیسی علیه السلام|حضرت عیسی]] (علیه السلام)، آیاتی از [[سوره مریم]] را برای او خواند، که تأثیر عمیقی در نجاشی گذاشت. پس از این سخنان، نجاشی به فرستادگان قریش گفت که به هیچ عنوان حاضر به برگرداندن مسلمانان نیست و آنان تا هر زمان که بخواهند می توانند در حبشه زندگی کنند.<ref> زندگانی محمد، ابن هشام ج ۱ ص ۲۰۷-۲۱۰؛ ترجمه تاریخ یعقوبی، ج۱ ص ۳۸۵-۳۸۸؛ سبل الهدی و الرشاد، ج ۲ ص ۵۱۹-۵۲۴</ref>
  
−
هر كه را مى  ديدند مبادرت به سلام مى  نمودند، دايم مشغول فکر کردن بودند، و هرگز از فكر و کار فارغ نبودند، بدون احتياج سخن نمى  فرمودند، آشکار و واضح مى  فرمودند و كلمات جامعى مى  گفتند كه لفظش اندك و معنيش بسيار بود.
+
===محاصره بنی‌هاشم در شعب ابیطالب===
 +
پس از آنکه [[قریش]] موفق به برگرداندن مهاجران به حبشه نشد، شروع به مبارزه به صورت، [[محاصره بنی هاشم در شعب ابیطالب|محاصره اقتصادی و اجتماعی بنی هاشم]] در [[شعب ابوطالب|شعب ابی طالب]] کرد. دلیل این قطع رابطه بین مورخان متفاوت است، از جمله:
  
−
غلظت در خلق كريمشان نبود، و كسى را حقير نمى  شمردند، اندك نعمتى را عظيم مى  دانستند، و هيچ نعمتى را مذمت نمى  فرمودند اما خوردنى و آشاميدنى را مدح هم نمى  نمودند، از براى فوت امور دنيا به غضب نمى  آمدند، اكثر خنديدن آن حضرت تبسم بود و افضل خلق نزد ایشان كسى بود كه خيرخواهى او براى مسلمانان بيشتر باشد، و بزرگترين مردم نزد ایشان كسى بود كه [[احسان]] و يارى او به مردم بيشتر باشد.
+
*تصمیم قریش برای کشتن پیامبر (صلی الله علیه و آله) و حمایت عموی ایشان از رسول خدا<ref> دلائل النبوه، ج ۲ ص ۳۱۱-۳۱۲ </ref>
 +
*شکست قریش در بازگرداندن مهاجران به حبشه<ref> السیرة النبویه، ابن هشام، ج۱ص۳۵۰-۳۵۱؛ تاریخ طبری ج۲ ص ۳۳۵-۳۳۶؛ سبل الهدی و الرشاد، ج۲ص۵۰۲ </ref>
 +
*[[اسلام]] آوردن بعضی از بزرگان قریش مانند: [[حضرت حمزه علیه السلام|حمزة بن عبدالمطلب]] و ترس قریش از اسلام آوردن سایر بزرگان
  
−
چنان معاشرت مى  فرمودند كه هر كس را گمان آن بود كه گرامى  ترين خلق است نزد ایشان، و با هر كه مى  نشستند تا او اراده برخاستن نمى  كرد برنمى  خاستند، و هر كه از ایشان حاجتى مى  طلبيد اگر مقدور بود روا مى  كردند والا به سخن نيكى و وعده خوبی او را راضى مى  كردند، مجلس شريفشان مجلس بردبارى و حيا و راستى و امانت بود، صداها در آن بلند نمى  شد و بدى كسى در آن گفته نمى  شد و بدى از آن مجلس مذكور نمى  شد، و اگر از كسى خطائى صادر مى  شد نقل نمى  كردند و همه با يكديگر در مقام [[عدالت]] و انصاف و احسان بودند و يكديگر را به تقوى و پرهيزكارى وصيت مى  كردند و با يكديگر در مقام تواضع بودند، پيران را احترام مى  كردند و بر خردسالان رحم مى  كردند، مراعات غريبان را مى  كردند و حاجتمند را کمک می کردند.
+
سران قریش پیمان نامه ای علیه [[بنی هاشم]] امضاء کردند که به دنبال آن بنی هاشم برای حفظ جان خویش به شعب ابوطالب پناه بردند.
  
−
در احاديث معتبر از حضرت [[امام صادق]] عليه السلام منقول است كه: رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم به روش بندگان طعام مى  خورد بى  خوان، و به روش بندگان مى  نشست يعنى دو زانو، و بر زمين مى  خوابيد بى  فراش، و مى  دانست كه او بنده است. در حديث ديگر فرمود كه: بهترين نان خورش ها نزد آن حضرت سركه و زيت بود.<ref> [[سنن النبی]]، [[علامه طباطبائی]].</ref>
+
مفاد پیمان نامه قریش عبارت است از:
  
 +
*ممنوعیت هر گونه خرید و فروشی با بنی هاشم
 +
*ممنوعیت [[ازدواج]] با بنی هاشم
 +
*حمایت از مخالفان رسول خدا (صلی الله علیه و آله) در تمامی پیشامدها
  
−
== کتاب پیامبر معجزه جاویدان ==
+
وضعیت اسف‌بار بنی هاشم در شعب به مدت سه سال ادامه داشت به گونه ای که ناله های فرزندان آنان، آرام آرام، موجب نرمی دل های بعضی از متنفذان قریش شد. به همین دلیل تصمیم گرفتند تا این پیمان نامه را پاره کنند. از طرف دیگر [[جبرئیل]] خبر خورده شدن پیمان نامه توسط موریانه ها را به رسول خدا (صلی الله علیه و آله) داد. این دو رویداد موجب شد تا بنی هاشم از شعب بیرون آیند و به زندگی عادی خود بازگردند.
  
 +
===عام الحزن===
 +
پس از آنکه بنی هاشم از شعب ابی طالب بیرون آمدند و وضعیت آنها رو به بهبودی رفت، دو اتفاق تلخ برای رسول خدا (صلی الله علیه و آله) افتاد تا ایشان سال دهم بعثت را [[عام الحزن]] (سال غم و اندوه) بنامد. این دو اتفاق، یکی وفات عموی ایشان [[ابوطالب علیه السلام|حضرت ابوطالب]] (علیه السلام) بود و دیگری به فاصله چند روز،<ref> بنا به نقلی سی و پنج روز و یا بیست و پنج روز و یا پنج و یا سه روز بعد از وفات ابوطالب، حضرت خدیجه کبری، از دنیا رفتند. </ref> وفات همسر با وفای ایشان ام المؤمنین [[خدیجه کبری|حضرت خدیجه]] (سلام الله علیها) بود. حضرت هر دوی این بزرگواران را در قبرستان مُعَلیّ در کنار جدشان [[عبدالمطلب]] دفن کردند.
  
−
کتابی که به عنوان معجزه ابدی به رسول اکرم صلی الله علیه و آله از جانب خداوند فرود آمد [[قرآن]] است. برای [[اعجاز قرآن]] دلایل زیادی وجو دارد ولی مهمترین دلیل بیان قرآن است. حضرت رسول صلى الله عليه و آله و سلم در ميان قومى مبعوث گرديدند كه کار ايشان فصاحت و بلاغت در سخن بود و هر كس را به قدر فصاحت مى  سنجيدند و شعراى و خطباى فصيح البيان را از همه خلق برتر مى  ديدند، لهذا حق تعالى معجزه كبراى آن حضرت را از جنس سخن گردانيد و [[قرآن]] مجيد را آورد. سپس خداوند تحدی کرد و وبارز طلبید که سخنی همانندش بیاورید که تا امروز بی پاسخ مانده است.
+
رسول خدا (صلی الله علیه و آله) در مورد عمویشان می فرمایند: «تا روزی که ابوطالب وفات یافت، دست قریش از آزار و اذیت من کوتاه بود.»<ref> امتاع الاسماع، ص۲۷؛ اسدالغابه، ج ۵، ص ۴۳۹؛ الکامل، ج۲، ص۶۳؛ طبقات الکبری، ج۱، ص ۲۱۱ </ref>
  
 +
===سفر پیامبر اکرم به طائف===
 +
پس از وفات ابوطالب، ریاست [[بنی هاشم]] به [[ابولهب بن عبدالمطلب|ابولهب]] رسید و او حمایت بنی هاشم را از پیامبر (صلی الله علیه و آله) برداشت. پیامبر (صلی الله علیه و آله) بر اثر اختناق محیط [[مکه]]، تصمیم گرفت به محیط دیگری برود و بدین منظور [[سفر پیامبر اکرم (ص) به طائف|سفر به شهر طائف]] را انتخاب نمود.
  
−
== چند مورد از فضایل رسول مکرم اسلام صلی الله علیه و آله ==
+
رسول خدا (صلی الله علیه و آله) به همراه [[زید بن حارثه]]<ref> به نقل ابن اسحاق به تنهایی </ref> عازم [[طائف]] شدند تا با بزرگان [[قبیله ثقیف]] دیدار کرده و آنان را به [[اسلام]] دعوت کنند. ولی آنها دست رد به سینه پیامبر (صلی الله علیه و آله) زدند و سفیهان و بردگان خود را مجبور کردند تا به دنبال رسول خدا (صلی الله علیه و آله) رفته و او را سنگباران کنند. رسول خدا پس از ده روز توقف در طائف و ناامیدی از اسلام و حمایت قبیله بنی ثقیف، راه مکه را در پیش گرفت.<ref> اسدالغابه، ج۳، ص ۳۸۹-۳۹۰؛ سیرة النبی، ج ۲، ص ۲۸-۳۱؛ الطبقات الکبری، ج ۱، ص ۲۱۲؛ ترجمه تاریخ یعقوبی، ج ۲ ص ۳۹۴-۳۹۵ </ref>
  
 +
===هجرت مسلمانان به مدینه===
  
−
خدا از [[پیامبران]] خود عهد گرفته است که اگر زمان او را درک کردند از او پیروی نمایند: «وَ إِذْ أَخَذَ اللَّهُ مِيثاقَ النَّبِيِّينَ لَما آتَيْتُكُمْ مِنْ كِتابٍ وَ حِكْمَةٍ ثُمَّ جاءَكُمْ رَسُولٌ مُصَدِّقٌ لِما مَعَكُمْ لَتُؤْمِنُنَّ بِهِ وَلَتَنْصُرُنَّهُ قالَ أَأَقْرَرْتُمْ وَ أَخَذْتُمْ عَلى  ذلِكُمْ إِصْرِي قالُوا أَقْرَرْنا قالَ فَاشْهَدُوا وَ أَنَا مَعَكُمْ مِنَ الشَّاهِدِينَ».<ref> [[سوره آل عمران]] آیه 81.</ref>
+
در سال یازدهم [[مبعث حضرت محمد صلی الله علیه و آله|بعثت]]، یک گروه شش نفری از مردم [[یثرب]] به [[مکه]] آمدند و پس از شنیدن سخنان رسول خدا(صلی الله علیه و آله) مسلمان شدند. آن حضرت اساس دعوت [[اسلام]] را برایشان عرضه کرد و آیاتی از [[قرآن]] تلاوت نمود. آنها پیش از آن خبر ظهور پیامبری را از [[یهود|یهودیان]] شنیده بودند، وی را همو دانسته و دعوتش را پذیرفتند و اظهار امیدواری کردند که با پذیرفتن دعوت رسول خدا (صلی الله علیه و آله) با یکدیگر متحد شوند.<ref> السیرة النبویه، ابن هشام، ج۲، ص۴۲۸-۴۲۹؛ تاریخ طبری، ج۲، ص ۳۵۴؛ طبقات الکبری، ج۱، ص۲۱۹ </ref>  
  
−
خداوند در قرآن پیامبرانش را با نام خطاب می کند در حالی که نبی مکرم اسلام را از جهت تعظیم و تکریم با عناوین «يا أَيُّهَا النَّبِيُّ جاهِدِ»<ref> [[سوره تحريم]] آیه 9.</ref>، و «يا أَيُّهَا الرَّسُولُ»<ref> [[سوره مائده]] آیه 41.</ref> و هر جا نام مبارک محمد صلی الله علیه و آله را آورده مخاطب نبوده است «وَ ما مُحَمَّدٌ إِلَّا رَسُولٌ»<ref> سوره آل عمران آیه 144.</ref> و ديگر «مُحَمَّدٌ رَسُولُ اللَّهِ»<ref> [[سوره محمد]] آیه 29.</ref>، «ما كانَ مُحَمَّدٌ أَبا أَحَدٍ مِنْ رِجالِكُمْ»<ref> [[سوره احزاب]] آیه 40.</ref>
+
با انتشار خبر اسلام در یثرب، علاوه بر کسانی که در مکه، اسلام را پذیرفته بودند، چندی دیگر از مردم یثرب نیز اسلام را پذیرا شدند. در موسم [[حج]] سال دوازدهم بعثت، تعداد دوازده نفر از اهالی یثرب، در عقبه با رسول خدا دیدار کردند. آنها در این دیدار با رسول خدا (صلی الله علیه و آله) [[بیعت]] کردند. این بیعت را [[بیعت عقبه]] اولی یا عقبه صغری می نامند. این بعیت به بیعة النساء نیز شهرت یافت. همچنین، آنان از پیامبر (صلی الله علیه و آله) خواستند تا کسی را برای تعلیم قرآن و [[احکام شرعی|احکام]] اسلامی به نزد، آنها بفرستد. حضرت نیز [[مصعب بن عمیر]] را به یثرب فرستاد تا به آنان قرآن و احکام را بیاموزد.  
  
−
تمام روى زمين براى معبد و [[مسجد]] [[امت]] او  جايز است و و امم پیش از ایشان جز در معبد معين عبادتشان مورد قبول نبوده است. ایشان بر تمامت خلايق مبعوث شدند و انبياى قبل از ایشان به روايتى هر يك به قومى مبعوث شدند.  
+
مصعب در مدتی که در یثرب بود، توانست عده ی زیادی از مردم آنجا را مسلمان کند. از جمله، [[سعد بن معاذ]]، یکی از رؤسای [[اوس|قبیله اوس]] که با اسلام آوردن او، به یک باره قبیله بنی عبدالاشهل، همگی مسلمان شدند.
 +
[[پرونده:Hejrat.jpg|thumb|left|مسیر هجرت [[پیامبر اعظم]] صلی الله علیه و آله از [[مکه]] به [[مدینه]]]]
 +
در موسم حج سال سیزدهم بعثت، تعداد هفتاد مرد و دو زن در عقبه با پیامبر (صلی الله علیه و آله) بیعت کردند. در این جا بود که [[انصار]] از رسول خدا (صلی الله علیه و آله) خواستند تا به همراه آنها به یثرب بیاید. در این دیدار حضرت محمد (صلی الله علیه و آله) به انصار گفت: «به این امر با شما بیعت می کنم که همان گونه که از زنان و فرزندان خود حفاظت می کنید، از من نیز حفاظت کنید.» که [[بَراء‌ بن مَعْرور انصارى|براء بن معرور]] گفت: «ما فرزند جنگ و سلاح هستیم و همان گونه که از ناموسمان دفاع می کنیم، از شما هم دفاع خواهیم کرد.»<ref> السیرة النبویه، ابن هشام، ج۲، ص۴۴۲-۴۴۳ </ref>
  
−
پیامبران دیگر بر اساس درخواست شان خدا بدان ها عنایتی می فرمود مانند [[حضرت موسی]] علیه السلام که از خدا شرح صدر طلب نمود «رَبِّ اشْرَحْ لِي صَدْرِي»<ref> [[سوره طه]] آیه 25.</ref> ولی درباره رسول اکرم فرمود «أَلَمْ نَشْرَحْ لَكَ صَدْرَكَ»<ref> [[سوره انشراح]] آیه 1.</ref> آیا ما سینه تو را وسعت ندادیم.<ref> [[ناسخ التواریخ]]، ج 4، ص 1810.</ref>
+
پس از آن رسول خدا صلى الله علیه و آله به مسلمانانى که در مکه تحت شکنجه و آزار بودند، دستور [[هجرت]] به مدینه و پیوستن به مسلمانان آن سرزمین را بدهد، و در این باره به آنان فرمود: «خداى عز وجل براى شما برادرانى کمک کار و خانه‌هاى امنى (در مدینه) قرار داده است».
  
 +
به دنبال این دستور مسلمانان مکه دسته دسته بسوى مدینه مهاجرت کردند و خود آن حضرت چشم به راه فرمان خداى تعالى در مکه ماند.<ref>زندگانى‌ محمد(ص)/ترجمه سیره ابن هشام، ج‌۱، ص۳۰۴</ref>
  
−
== پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله از نگاه امیرالمومنین علیه السلام ==
+
===هجرت رسول خدا به مدینه===
 +
مشرکان که از [[هجرت پیامبر اسلام به مدینه|هجرت رسول خدا]] (صلی الله علیه آله و سلم) بیمناک بودند، برای جلوگیری از آن جلسه ای در [[دار الندوه|دارالنّدوه]] تشکیل دادند و به مشورت پرداختند. در این جلسه عدّه ای پیشنهاد دادند که رسول خدا (صلی الله علیه آله و سلم) را زندانی کنند و عده ای دیگر با تبعید و اخراج ایشان از مکه موافق بودند، تا این که کسی پیشنهاد داد تا از هر خاندان [[قریش]] کسی به نمایندگی از آن خاندان، شبانه به رسول خدا (صلی الله علیه آله و سلم) حمله کنند و ایشان را به قتل برسانند. این نظر مورد تایید قرار گرفت و چهل نفر از مشرکان قریش داوطلب شدند تا ایشان را بکشند. مورخین این روز را "یوم الزحمه" می نامند.
  
 +
پس از آنکه مشرکان [[مکه]]، برای قتل رسول خدا (صلی الله علیه آله و سلم) نقشه کشیدند، [[جبرئیل]] خبر این توطئه را به ایشان داد.<ref> السیرة النبویة، ابن هشام، ج۲، ص ۴۸۳؛ انساب الاشراف، ج۱، ص۲۶۰ </ref> در شب موعود (که بعدا به [[لیلة المبیت]] معروف شد)، چهل نفر از قریشیان، خانه حضرت را به محاصره درآوردند به گونه ای که محل خواب حضرت، در دید آنان قرار داشت. رسول خدا (صلی الله علیه آله و سلم) به [[امام علی علیه السلام|حضرت علی]] (علیه السلام) گفت تا به جای او بخوابد و از همان برد یمانی سبز رنگی که رسول خدا (صلی الله علیه آله و سلم) روی خود می کشید، استفاده کند.<ref> السیرة النبویه، ابن هشام، ج۲، ص ۴۸۳؛ طبقات الکبری، ج۱، ص ۲۲۸ </ref> پس از آن رسول خدا (صلی الله علیه آله و سلم) با عنایت خداوند از خانه خارج شده و به جنوب شهر مکه یعنی مسیری کاملاً برعکس مسیر [[یثرب]] رفت. هنگامی که صبح شد و مشرکان برای اجرای نقشه خود آماده شدند، حضرت علی (علیه السلام) از جای خود برخاست و مشرکان فهمیدند که رسول خدا (صلی الله علیه آله و سلم) از دسترس آنان خارج شده است، به تکاپو افتاده و به دنبال ایشان گشتند، و توسط یک راهنما تا پای [[کوه ثور]] که رسول خدا (صلی الله علیه آله و سلم) به همراه [[ابوبکر]] در آنجا پنهان شده بودند، آمدند، و مشاهده تارهای عنکبوبت بر در غار به داخل غار نرفتند.<ref> السیرة الحلبیه، ج۲، ص۴۸۶ </ref>
  
−
تا این که خدای سبحان، برای وفای به وعده ‌ی خود، و کامل گردانیدن دوران نبوت، حضرت محمد صلی الله علیه و آله را مبعوث کرد؛ پیامبری که از همه ‌ی پیامبران پیمان، پذیرش نبوت او را سزاوار بود و نشانه ‌های او شهرت داشت و تولدش بر همه مبارک بود.  
+
قریش برای کسی که رسول خدا (صلی الله علیه آله و سلم) را بیابد و به دست آنان بسپارد صد شتر جایزه تعیین کرده بود.<ref> السیرة النبویه، ابن هشام، ج۲؛ انساب الاشراف، ج۱، ص ۲۶۳ </ref> رسول خدا (صلی الله علیه آله و سلم) و ابوبکر سه روز در غار پنهان شدند تا مشرکین از جستجوی ایشان خسته شدند و سپس با تهیه زاد و توشه و استخدام یک راهنما عازم مدینه شدند.  
  
−
در روزگاری که مردم در روزی زمین دارای مذاهب پراکنده، خواسته ‌های گوناگون و روش‌ های متفاوت بودند، عده ‌ای خدا را به پدیده‌ها تشبیه کرده و گروهی نام ‌های ارزشمند خدا را انکار و به بت ‌ها نسبت می ‌دادند، و برخی به غیر خدا اشاره می ‌کردند.  
+
رسول خدا (صلی الله علیه آله و سلم) فاصله مکه تا مدینه را از راهی غیر معمول طی کردند و پس از پانزده روز وارد دهکده [[قبا]] در فاصله شش کیلومتری مدینه شدند.<ref> البدء و التاریخ، ج۴، ص ۱۷۵ </ref> رسول خدا (صلی الله علیه آله و سلم) در قبا منتظر رسیدن یار و پسر عم خود [[امام علی علیه السلام|حضرت علی]] (عیله السلام) شدند که بعد از هجرت رسول خدا (صلی الله علیه آله و سلم) به همراه کاروانی که شامل زنان و دختران پیامبر (صلی الله علیه آله و سلم) و [[بنی هاشم]] می شد، از جمله - [[حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها|حضرت زهرا]] (سلام الله علیها) و [[فاطمه بنت اسد]] - و سایر کسانی که هنوز موفق به هجرت نشده بودند، به سمت مدینه در حرکت بود. امام علی (علیه السلام) در مکه وظیفه پس دادن امانت هایی که مردم مکه نزد پیامبر (صلی الله علیه آله و سلم) داشتند، را داشت و پس از انجام این کار راهی مدینه شد.<ref> بحارالنوار، ج۱۹، ص۶۵ </ref> پیامبر (صلی الله علیه آله و سلم) در این مدت که در قبا بودند، اقدام به ساختن [[مسجد قبا]] کردند و پس از رسیدن کاروان حضرت علی (علیه السلام)، به همراه ایشان راهی مدینه شدند.
  
−
پس خدای سبحان، مردم را به وسیله ی محمد صلی الله علیه و آله از گمراهی نجات داد و هدایت کرد و از جهالت رهایی بخشید. پس دیدار خود را برای پیامبر برگزید، و آن چه نزد خود داشت برای او پسندید و او را با کوچ دادن از دنیا گرامی داشت و از گرفتاری ها و مشکلات رهایی بخشید و کریمانه [[قبض روح]] کرد.<ref> [[نهج البلاغه]]، خطبه ی 3، ترجمه ی دشتی.</ref>
+
====سال اول هجرت====
 +
پیامبر (صلى الله علیه و آله و سلم) پس از ورود به [[مدینه]]، مورد استقبال مردم آن شهر قرار گرفتند. طوایف مختلف [[انصار]]، هر کدام می خواستند تا افتخار میزبانی حضرت محمد (صلى الله علیه و آله و سلم) را از آن خود کنند. ولی حضرت فرمودند، هر کجا که شترشان توقف کند، همانجا اقامت خواهند گزید.<ref> السیرة النبویه، ابن هشام، ج۲، ص ۴۹۵ </ref> در نهایت شتر آن حضرت در محله بنو مالک بن النجار فرود آمد. و [[ابو ایوب انصاری]] پیش دستی کرده و اسباب و اساس حضرت را با خود به خانه اش برد و حضرت همان جا مستقر شدند.<ref> انساب الاشراف، ج۱، ص ۲۶۷-۲۶۸؛ طبقات، ج ۱، ص ۲۳۶ </ref>
  
−
پیامبر صلی الله علیه و آله از دنیا چندان نخورد که دهان را پر کند، و به دنیا با گوشه ی چشم نگریست، دو پهلویش از تمام مردم فرورفته تر، و شکمش از همه خالی تر بود، دنیا را به او نشان دادند اما نپذیرفت و چون دانست خدا چیزی را دشمن می دارد آن را دشمن داشت، و چیزی را که خدا خوار شمرده، آن را خوار نگاشت و چیزی را که خدا کوچک شمرده کوچک و ناچیز می دانست، شایسته نیست که چیزی را خداوند و پیامبرش دشمن می دارند ما آن را دوست بداریم و یا آن چه را خدا و پیامبرش کوچک بشمارند، بزرگ بداریم، برای نشان دادن دشمنی مان با خدا و پیامبر کافی است که آن چه خدا و پیامبرش کوچک شمرده اند، بزرگ بدانیم و به دنبال آن برویم و از خدا و پیامبر سرپیچی کنیم، همانا پیامبر بر روی زمین می نشست و غذا می ‌خورد و چون برده، ساده بود و با دست خود کفش خود را وصله می زد و جامه خود را با دست خود می دوخت و بر الاغ برهنه می نشست و دیگری را پشت سر خویش سوار می کرد.
+
پیامبر پس از استقرار در مدینه اقداماتی انجام دادند از جمله:
  
−
پیامبر صلی الله علیه و آله با دل از دنیا روی گرداند و یادش را از جان خود ریشه کن کرد. همواره دوست داشت تا جاذبه های دنیا از دیدگانش پنهان ماند و از آن لباس زیبای تهیه نکند و آن را قرارگاه دائمی خود خواند و امید ماندن در دنیا را نداشته باشد، پس یاد دنیا را از جان خویش بیرون کرد و دل از دنیا برکند و چشم از دنیا پوشاند و چنین است کسی که چیزی را دشمن دارد خوش ندارد به آن بنگرد، یا نام آن نزد او به زبان آورده شود، در زندگانی رسول خدا صلی الله علیه و آله برای تو نشانه هایی است که تو را به زشتی ها و عیب های دنیا راهنمایی کند.
+
'''۱. بنای مسجد مدینه:'''
 +
[[پرونده:Masjed nabi.jpg|thumb|left|مسجد النبی]]
 +
نخستین اقدام رسول خدا (صلى الله علیه و آله و سلم) [[بنای مسجد مدینه|تأسیس مسجدی]] است که امروزه به [[مسجد النبی (ص)|مسجد النبی]] معروف است. در کنار خانه رسول خدا (صلى الله علیه و آله و سلم) قطعه زمینی بود، متعلق به دو یتیم که سرپرستی آنها با معاذ بن عفراء<ref> بعضی گویند با اسعد بن زراره؛ دلائل النبوه، بیهقی، ج۲، ص۵۳۸ </ref> بوده است. پیامبر (صلى الله علیه و آله و سلم) این زمین را با وجود آنکه صاحبان آن راضی به واگذاری آن بودند، از معاذ خرید و به کمک سایر مسلمانان، آن را تبدیل به [[مسجد]] کرد. این مسجد در زمان رسول خدا (صلى الله علیه و آله و سلم) یک مرکز عبادی، نظامی، سیاسی و آموزشی بود و نقشی اساسی در دوران حیات رسول خدا (صلى الله علیه و آله و سلم) در شکل گیری جامعه اسلامی داشت.
  
−
زیرا پیامبر صلی الله علیه و آله با نزدیکان خود گرسنه به سر می برد و با آن که مقام و منزلت بزرگی داشت، زینت ‌های دنیا از دیده ‌ی او دور ماند. پس تفکر کننده ‌ای باید با عقل خویش به درستی اندیشه کند که: آیا خدا محمد صلی الله علیه و آله را به داشتن این صفت ‌ها اکرام فرمود یا او را خوار کرد؟ اگر بگوید خوار کرد، [[دروغ]] گفته و بهتانی بزرگ زده است و اگر بگوید:
+
'''۲. پیمان برادری:'''
  
−
اکرام کرد پس بداند، خدا کسی را خوار شمرد که دنیا را برای او گستراند و از نزدیک ترین مردم به خویش دور نگه داشت. پس پیروی کننده باید از پیامبر صلی الله علیه و آله پیروی کند. و به دنبال او راه رود و قدم به جای قدم او بگذارد، وگرنه از هلاکت ایمن نباشد که همانا خداوند، محمد صلی الله علیه و آله را نشانه [[قیامت]]، و مژده دهنده [[بهشت]] و ترساننده از کیفر جهنم قرار داد، او با شکمی گرسنه از دنیا رفت و با سلامت جسم و جان وارد [[آخرت]] شد و کاخ های مجلل نساخت تا جهان را ترک گفت و دعوت پروردگارش را پذیرفت.  
+
دیگر اقدام رسول خدا (صلى الله علیه و آله و سلم) در هنگام ورود به مدینه، برقرار ساختن [[پیمان برادری میان مسلمانان|پیمان برادری]] میان مسلمانان، که مؤاخاة نامیده می شد، بوده است.به نظر چنین می آید که یک بار پیمانی میان مهاجران بسته شده و دیگر بار پیمانی میان مهاجران و انصار به صورت دو به دو. از مشهور ترین پیمان ها می توان به عقد برادری میان: رسول خدا (صلى الله علیه و آله و سلم) و حضرت علی (علیه السلام)، ابوبکر و عمر، حمزه سیدالشهدا با زید بن حارثه و... اشاره کرد.<ref> المستدک، ج۳، ص۱۴؛ المعجم الکبیر، ج۲۴، ص ۱۳۷ </ref>
  
−
وه! چه بزرگ است منتی که خدا با بعثت پیامبر به ما نهاده و چنین نعمت بزرگی به ما عطا فرموده، رهبر پیشتازی که باید او را پیروی کنیم و پیشوایی که باید راه او را تداوم بخشیم.<ref> نهج البلاغه، خطبه ی 160/ 5، ترجمه ی دشتی.</ref>
+
'''۳. منشور حکومت مدینه:'''
  
−
سپس خداوند سبحان حضرت محمد صلی الله علیه و آله را هنگامي مبعوث فرمود كه دنيا به مراحل پاياني رسيده، نشانه ‌هاي [[آخرت]] نزديك، و رونق آن به تاريكي گراييده و اصل خود را به پا داشته، جاي آن ناهموار، آماده‌ي نيستي و نابودي، زمانش در شرف پايان و نشانه‌هاي نابودي آشكار، موجودات در آستانه ‌ي [[مرگ]]، حلقه زندگي آن شكسته و اسباب حيات در هم ريخته پرچم ‌هاي دنيا پوسيده و پرده‌هايش دريده و عمرها به كوتاهي رسيده بود. در اين هنگام خداوند پيامبر را ابلاغ كننده ‌ي رسالت افتخار آفرين امت، چونان باران بهاري براي تشنگان حقيقت آن روزگاران، مايه ‌ي سربلندي مسلمانان و عزت و شرافت يارانش قرار داد.<ref> نهج‌البلاغه خطبه‌ ي 198/4، ترجمه دشتی.</ref>
+
رسول خدا (صلی الله علیه و آله) عهدنامه ای میان [[مهاجرین|مهاجران]] و [[انصار]] از یک طرف و [[یهود|یهودیان]] مدینه از طرف دیگر نوشت و یهودیان را در [[دین]] و دارائی خویش آزاد گذاشت و شرائطی برای ایشان قرار داد. موادّ این [[منشور حکومت مدینه|پیمان نامه]] عبارت است از:
  
−
و گواهی می دهیم که محمد صلی الله علیه و آله بنده و فرستاده ی اوست او را فرستاده تا فرمان وی را آشکار و نام خدا را بر زبان راند. پس با امانت، رسالت خویش را به انجام رساند، و با راستی و درستی به راه خود رفت، و پرچم [[حق]] را در میان ما به یادگار گذاشت، هر کس از آن پیشی گیرد از دین خارج و آن کس که از آن عقب ماند هلاک گردد و هر کس همراهش باشد رستگار شود. راهنمای این پرچم، با درنگ و آرامش سخن می گفت، و دیر و حساب شده به پا می خاست. و آن گاه که برمی خاست سخت و چالاک، به پیش می رفت، پس چون در اطاعت او درآمدید، و او را بزرگ داشتید، مرگ او فرارسید و خدا او را از میان شما برد.<ref> نهج البلاغه، خطبه‌ ي 100.</ref>  
+
*مسلمانان و یهودیان مانند یک ملّت در [[مدینه]] زندگی خواهند کرد.
 +
*مسلمانان و یهودیان در انجام مراسم دینی خود آزاد خواهند بود.
 +
*در موقع پیش آمد جنگ، هر کدام از این دو دیگری را در صورتی که متجاوز نباشد، علیه دشمن کمک خواهد داد.
 +
*هر گاه مدینه مورد حمله و تاخت و تاز دشمن قرار گیرد، هر دو با هم در دفاع از آن تشریک مساعی خواهند کرد.
 +
*قرارداد صلح با دشمن، با مشورت هر دو انجام خواهد شد.
 +
*چون مدینه شهر مقدسی است، از هر دو ناحیه مورد احترام، و هر نوع خونریزی در آن [[حرام]] خواهد بود.
 +
*در موقع بروز اختلاف و نزاع، آخرین داور برای رفع اختلاف، شخص رسول خدا (صلی الله علیه و آله) خواهد بود.
 +
*امضا کنندگان این پیمان با همدیگر به خیرخواهی و نیکوکاری رفتار خواهند کرد.<ref> سیرة النبی، ج۲، ص ۱۱۹-۱۲۳ </ref>
  
−
==پانویس ==
+
====سال دوم هجرت (سنة الامر)====
−
<references />
+
'''تغییر قبله:'''
 +
[[پرونده:ذوقبلتین (1).jpg|thumb|left|[[مسجد ذوقبلتین]]]]
 +
با وجود بستن پیمان با [[اهل کتاب]]، ولی دانشمندان [[یهود]] از روی [[حسد]] و [[کینه]] ورزی به دشمنی با رسول خدا (صلی الله علیه و آله) برخاستند. و مدام با وارد کردن طعنه به ایشان سعی در سستی اعتقادات مسلمانان داشتند. از جمله این طعنه ها، قبله اول مسلمانان [[بیت المقدس]] بود. آنان به رسول خدا (صلی الله علیه و آله) می گفتند: “با ما مخافت می کند اما به سوی قبله ما نماز می گزارد.<ref> سبل الهدی و الرشاد، ج۳، ص ۵۳۸ </ref> این طعنه ها موجب آزار مسلمانان و رسول خدا (صلی الله علیه و آله) می شد، تا اینکه در نیمه ماه رجب، آیه [[تغییر قبله]]،<ref> [[سوره بقره]]، آیه ۱۴۴ </ref> در مسجد بنی سالم بن عوف که امروزه به [[مسجد ذوقبلتین]] معروف است، نازل شد و [[قبله]] مسلمانان به سمت [[مکه]] تغییر یافت.
 +
 
 +
'''صدور فرمان جهاد:'''
 +
 
 +
در زمان رسول خدا (صلی الله علیه و آله)، نبردهای مسلمانان به دو قسمت تقسیم می شد:
 +
 
 +
*جهادهایی که خود رسول خدا (صلی الله علیه و آله) در آنها شرکت می کردند که به آنها [[غزوه]] می گفتند و [[جنگ های صدر اسلام |تعداد]] آنها را ۲۶ یا ۲۷ عدد نوشته اند.
 +
*جهادهایی که رسول خدا (صلی الله علیه و آله)، یکی از اصحاب خود را فرمانده سپاه می کردند و خود شخصاً در آن ها شرکت نمی کردند، که به آنها [[سریه]] می گویند و [[جنگ های صدر اسلام | تعداد]] آنها به روایت [[سیره ابن اسحاق|ابن اسحاق]] ۳۵ سریه است.
 +
 
 +
پس از هجرت مسلمانان به مدینه، مشرکان [[قریش]] اسباب و وسایل باقی مانده آنان را به عنوان سرمایه در کاروان های تجارتی خود استفاده کردند. رسول خدا (صلی الله علیه و آله) برای جلوگیری از تجارت اینها، دستور به غارت این کاروان ها دادند تا با ناامن کردن راها، اقتصاد قریش را مختل کنند. به همین دلیل به اصحاب خود دستور [[جهاد]] دادند.
 +
 +
اولین سریه در [[ماه شوال|شوال]] سال اول هجری، [[سریه عبیدة بن حارث|سریه عبیدة بن حارث بن مطلب]] انجام شد و پس از آن [[سریه حمزة بن عبدالمطلب|سریه حمزه سیدالشهدا]]، در [[ماه رمضان|رمضان]] همان سال بود که هر دو بدون درگیری با مشرکان بوده است.
 +
اولین [[غزوات پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله|غزوه]]، [[غزوه بواط]] است که [[ماه ربیع الاول|ریبع الاول]] سال دوم هجری صورت گرفت که بدون نتیجه باقی ماند. پس از این غزوه، غزوه های [[غزوه عشیره|عُشَیره]] و [[غزوه سفوان|سَفَوان]] یا بدر اولی است.
 +
اولین درگیری بین مسلمین و مشرکین در [[ سریه عبدالله بن جحش ]] صورت گرفت که در آن یک نفر از مشرکان کشته شد و غنایمی بدست آمد.
 +
 
 +
'''جنگ بدر:'''
 +
 
 +
در هفدهم رمضان این سال نبردی در نزدیکی چاه های بدر بین مسلمانان و مشرکین در گرفت. در این نبرد که به [[غزوه بدر]] مشهور است، مسلمانان توانستند قریشیان را شکست سختی بدهند و هفتاد نفر از قریش کشته و هفتاد نفر اسیر شدند.
 +
 
 +
دیگر وقایع سال دوم عبارتند از:
 +
 
 +
*وجوب [[روزه]] ماه [[ماه رمضان|رمضان]]
 +
*مقرّر شدن [[اذان]] اسلامی و تعیین فصول
 +
*[[ازدواج]] امیرالمؤمنین [[امام علی علیه السلام|علی بن ابی طالب]] (علیه السلام) با [[حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها|حضرت زهرا]] (سلام الله علیها)
 +
*[[برخورد با شاعران یهودی و کافر]]
 +
 
 +
====سال سوم هجرت====
 +
از وقایع سال سوم هجری می توان به واکنش پیامبر (صلی الله علیه و آله) به توهین ها و تحریکات شاعران یهودی و مشرک اشاره کرد. همچنین غزوه های [[ غزوه ذی امر |ذی امر]] و بحران و سریه های [[ سریه محمد بن مسلمه |محمد بن مسلمه]] و [[ سریه قرده |قرده]] در این سال اتفاق افتادند.
 +
[[پرونده:احد0.jpg|300px|thumb|left|مقبره [[حمزه بن عبدالمطلب|حضرت حمزه]] سلام الله و شهدای احد قبل از تخریب ]]
 +
اما مهم ترین اتفاق سال سوم هجری [[غزوه احد]] است که در هفتم [[ماه شوال|شوال]] آن سال اتفاق افتاد و هفتاد مسلمان از جمله: [[حمزة بن عبدالمطلب|حمزه بن عبدالمطلب]]، [[مصعب بن عمیر]] و... به [[شهادت در راه خدا|شهادت]] رسیدند و هفتاد مسلمان دیگر زخمی شدند.
 +
 
 +
همچنین در این سال [[ غزوه حمراء الأسد ]] بلافاصله بعد از احد اتفاق افتاد. و [[امام حسن علیه السلام|امام حسن مجتبی]] (علیه السلام) نیز در نیمه [[ماه رمضان]] این سال متولد شدند.
 +
 
 +
====سال چهارم هجرت====
 +
در این سال دو حادثه تلخ برای [[اسلام]] و مسلمین رخ داد. اولین حادثه، حادثه [[ فاجعه رجیع |رجیع]] و دومین حادثه، واقعه [[ بئر معونه ]] بود. که در اولی، گروهی از اعراب خارج مدینه، از رسول خدا (صلی الله علیه و آله) درخواست کردند تا عده ای مبلغ را به قبیله آنها بفرستد تا آنها را به اسلام دعوت کنند. رسول خدا (صلی الله علیه و آله) نیز شش نفر از اصحاب خود را به همراه آنها فرستادند. ولی آنها این شش نفر را به شهادت رساندند. در حادثه دوم نیز، یک نفر از مردم [[نجد]] از رسول خدا (صلی الله علیه و آله)، درخواست فرستادن مبلغانی کرد که حضرت چهل نفر را همراه او فرستادند که همه آنها به جز یک نفرشان مانند افراد رجیع به شهادت رسیدند. گویند خبر شهادت هر دو گروه را در یک شب به رسول خدا (صلی الله علیه و آله) رساندند.
 +
 
 +
دیگر وقایع سال چهارم هجری عبارتند از:
 +
 
 +
*[[غزوه بنی نضیر]]، [[غزوه ذات الرقاع]] و [[غزوه بدر الموعد]]
 +
*[[سریه ابوسلمه]] و  سریه عبدالله بن انیس
 +
*میلاد [[امام حسین علیه السلام|امام حسین]] (علیه السلام) در سوم [[ماه شعبان|شعبان]]
 +
*وفات [[فاطمه بنت اسد]] مادر [[امام علی علیه السلام|حضرت علی]] (علیه السلام)
 +
*نزول آیه تحریم [[شراب خواری|شراب]]
 +
 
 +
====سال پنجم هجرت (سنة الاحزاب)====
 +
بی شک مهم ترین رویداد سال پنجم هجری، [[ غزوه خندق ]] یا احزاب است. همچنین در این سال [[ غزوه دومة الجندل ]]،[[ غزوه بنی قریظه ]] و سریه ابوعبیده بن جراح نیز اتفاق افتاد.
 +
 
 +
====سال ششم هجرت (سنة الاستئناس)====
 +
تعداد سریه های سال ششم بسیار زیاد است. از غزوه هایی که در این سال اتفاق افتاد می توان به [[غزوه بنی لحیان]]، [[غزوه ذى قرد]] و [[ غزوه بنی مصطلق ]] اشاره کرد. ولی بی شک مهم ترین رویداد این سال،[[ صلح حدیبیه ]] است که در [[قرآن]] در [[سوره فتح]] از آن به عنوان فتح المبین یاد می شود.
 +
[[پرونده:حدیبیه.jpeg|300px|thumb|left|بقایای محل امضای صلح حدیبیه در [[مکه]]]]
 +
رسول خدا (صلی الله علیه و آله) در [[ماه ذی القعده|ذی القعده]] این سال به قصد [[عمره]] بی آن که جنگی در نظر داشته باشد، آهنگ [[مکه]] کرد. [[قریش]] که دیگر از رویارویی با مسلمانان خسته شده بود، با فرستادن سفرایی صلحی را با رسول خدا (صلی الله علیه و آله) در منطقه [[حدیبیّه|حدیبیه]] امضا کرد. مفاد صلح حدیبیه چنین بود:
 +
 
 +
*به مدت ده سال صلحی بین دو طرف برقرار شود و جنگی در کار نباشد.
 +
*مسلمانان هر که را که بی اجازه قریش به مدینه آمد به نزد قریش پس بفرستند.
 +
*اگر کسی از مسلمانان به نزد قریش رفت، قریش او را پس نخواهد فرستاد.
 +
*هر دو طرف با هر قبیله ای که می خواهند، مختار به هم پیمانی اند.
 +
*سپاه اسلام امسال را به مدینه باز می گردد و سال بعد برای سه روز می تواند به مکه بیاید.
 +
 
 +
همچنین قبل از امضای صلح نامه، پیامبر از مسلمانان در کنار درختی بیعت گرفت که در صورت بروز جنگ میان آنها و قریش، از پیامبر (صلی الله علیه و آله) دفاع کنند. این بیعت به [[ بیعت رضوان ]] یا بیعت شجره معروف است.
 +
 
 +
همچنین در این سال رسول خدا (صلی الله علیه و آله) نامه هایی را به همراه سفیرانی به سمت کشورهای روم، [[ایران]]، [[مصر]]، [[عمان]]، [[یمن]] و [[بحرین]] فرستادند. پس از صلح حدیبیه و کنار رفتن قریش به عنوان جدی تری خطر برای [[اسلام]]، رسول خدا (صلی الله علیه و آله) فرصت پیدا کردند تا کارهای دیگری را از جمله [[دعوت جهانی پیامبر اسلام (ص)|جهانی کردن رسالتشان]] انجام دهند، به همین دلیل نامه هایی را به سران قدرت های آن زمان یعنی روم و ایران و کشورهای تابعه اینان فرستادند و آنها را به اسلام دعوت کردند.
 +
 
 +
====سال هفتم هجرت====
 +
در این سال نیز  سریه های زیادی اتفاق افتاد. همچنین در ذی القعده این سال، حج [[عمره]] ای که در سال گذشته محقق نشده بود، انجام شد که[[ عمرة القضاء]] معروف است. مهم ترین اتفاق این سال [[ غزوه خیبر]] است. در این غزوه رسول خدا (صلى الله علیه و آله و سلم) خطر [[یهود|یهودیان]] را برای همیشه از بین برد. از دیگر اتفاقات این سال بازگشت مهاجران [[حبشه]] به سرپرستی [[جعفر طیار|جعفر بن ابی طالب]] به [[مدینه]] است.
 +
====سال هشتم هجرت====
 +
در این سال یکی از مهم ترین اتفاقات تاریخ اسلام افتاد و آن [[فتح مکه]] به دست مسلمانان بود. پس از آنکه [[قریش]] پیمانی را که در حدیبیه با رسول خدا (صلی الله علیه و آله) بسته بود را شکست، پیامبر به همراهی ده هزار نفر از مسلمانان از مدینه عازم [[مکه]] شدند. حرکت سپاه به صورت مخفیانه بود و تنها زمانی قریشیان از سپاه رسول خدا (صلی الله علیه و آله) آگاه شدند که آتش های افروخته شده در اردوی سپاه اسلام را مشاهده نمودند. [[ابوسفیان]] که دید نمی توان در برابر سپاه اسلام مقاومت کند، ناچار [[اسلام]] آورد و از رسول خدا (صلی الله علیه و آله) امان خواست. رسول خدا (صلی الله علیه و آله) به مردم مکه اعلام کردند هر که در خانه خود بماند، یا به خانه ابوسفیان برود و یا در [[مسجد الحرام]] باشد در امان است مگر  چند نفر که رسول خدا امان را از آنها برداشت. هنگامی که سپاه اسلام وارد مکه شد، رسول خدا (صلی الله علیه و آله) به همراه [[امام علی علیه السلام|حضرت علی]] (علیه السلام) وارد [[کعبه]] شدند و آنجا را از بت ها پاک کردند.
 +
 
 +
از جمله اتفاقات دیگر این سال می توان به [[جنگ موته|سریه موته]] در کنار تعداد بسیار زیاد سریه های سال هشتم هجری اشاره کرد، که اولین رویارویی سپاه اسلام با رومیان بود و در آن سه تن از سرداران اسلام و [[صحابی|اصحاب]] پیامبر یعنی پسر عموی ایشان [[جعفر طیار|جعفر طیّار]]، پسرخوانده ایشان [[زید بن حارثه]] و عبدالله بن رواحه به شهادت رسیدند. غزوه های مهم دیگری که در این سال اتفاق افتاد، یکی [[ جنگ طائف | غزوه طائف]] و دیگری [[ جنگ حنین|غزوه حنین]] که میدانی دیگر برای آزمایش یاران راستین رسول خدا (صلى الله علیه و آله و سلم) بود و نبردی بود بین مسلمانان و مشرکان قبیله هوازن و [[قبیله ثقیف|ثقیف]].
 +
====سال نهم هجرت (سنة الوفود)====
 +
پس از آنکه در سال هشتم هجری قریشیان تسلیم مسلمانان شدند، دیگر قبایل عرب نیز دیگر در خود توان ایستادگی در برابر رسول خدا (صلی الله علیه و آله) را نمی دیدند، به همین دلیل همگی تسلیم اسلام شدند. پیمانی را که سران این قبایل با رسول خدا (صلی الله علیه و آله) می بستند را «وفد» می گویند. در این سال همچنین آخرین غزوه رسول خدا (صلی الله علیه و آله) یعنی [[جنگ تبوک| غزوه تبوک]] اتفاق افتاد. در این غزوه بسیاری از چهره های [[نفاق|منافقان]]، پرده از چهره خود برداشتند. هم چنین در این غزوه عده ای قصد ترور رسول خدا (صلی الله علیه و آله)  را در عقبه داشتند که در کار خود ناموفق بودند، این افراد به اصحاب عقبه معروف اند. در این سال همچون سال های قبل، سریه های بسیاری اتفاق افتاد که بیشتر آنها در جهت تخریب بتخانه ها بوده است. [[ ابلاغ سوره برائت ]] توسط [[امام علی علیه السلام|علی بن ابی طالب]] (علیه السلام) نیز در این سال اتفاق افتاده است.
 +
====سال دهم هجرت====
 +
در این سال بود که رسول خدا (صلى الله علیه و آله و سلم)، [[امام علی علیه السلام|حضرت علی]] (علیه السلام) را به [[یمن]] فرستادند تا مردم آنجا را به اسلام دعوت کنند و ایشان در سفر خود به یمن موفق شدند تا قبایل بسیاری از یمنیان را مسلمان کنند. همچنین در اواخر این سال  مدعیان دروغین  شروع به مبارزه با مسلمانان کردند. 
 +
[[پرونده:محل آبگیر غدیر.jpg|300px|thumb|left|مکان غدیر در نقشه اطلس تاریخ شیعه]]
 +
ولی مهم ترین اتفاق در تاریخ اسلام، اعلام [[خلافت]] امیرالمؤمنین [[امام علی علیه السلام|امام علی]] (علیه السلام) در روز [[واقعه غدیر|غدیر]] است. [[شیخ کلینی|شیخ کلینى]] روایت کرده که: حضرت رسول (صلى الله علیه و آله و سلم) بعد از هجرت، ده سال در مدینه ماند و [[حج]] به جا نیاورد تا آن که در سال دهم خداوند عالمیان این [[آیه|آیه]] را فرستاد که: {{متن قرآن|«و أذّن فى النّاس بالحجّ یأتوک رجالا و على کلّ ضامر یأتین من کلّ فجّ عمیق، لیشهدوا منافع لهم»}}؛ و در میان مردم براى اداى حج بانگ برآور تا پیاده و سوار بر هر شتر لاغرى که از هر راه دورى مى آیند به سوى تو روى آورند.<ref> [[سوره حج]] آیه ۲۲.</ref>
 +
 
 +
وقتی حضرت رسول صلى الله علیه و آله و سلم از اعمال [[حجة الوداع]] فارغ شد، متوجه مدینه شد و حضرت [[امیرالمومنین|امیرالمؤمنین]] علیه السلام و سایر مسلمانان در خدمت آن حضرت بودند و چون به [[غدیر خم]] رسیدند، حق تعالى این [[آیه]] را فرستاد: {{متن قرآن|«یا أَیهَا الرَّسُولُ بَلِّغْ ما أُنْزِلَ إِلَیک مِنْ رَبِّک»}}. یعنى: «اى پیغمبر بزرگوار! برسان به مردم آن چه فرستاده شده است بسوى تو از جانب پروردگار تو (در باب نص بر [[امامت]] على بن ابى طالب و خلیفه نمودن او در میان امت خود)». پس فرمود: {{متن قرآن|«وَ إِنْ لَمْ تَفْعَلْ فَما بَلَّغْتَ رِسالَتَهُ وَ اللَّهُ یعْصِمُک مِنَ النَّاسِ»}}؛ پس اگر نکنى رسالت خدا را نرسانده ای و خدا تو را نگاه مى دارد از شر مردم.
 +
 
 +
رسول اکرم صلی الله علیه و آله در آنجا [[خطبه غدیر|خطبه غدیر خم]] را قرائت فرمودند و حضرت علی علیه السلام را به جانشینی خود معرفی کردند. سپس همه بر گرد رسول خدا صلى الله علیه و اله و سلم و امیرالمؤمنین علیه السلام جمع شدند و با آن حضرت مصافحه کردند و [[بیعت]] نمودند.
 +
 
 +
====سال یازدهم هجرت====
 +
[[رحلت پیامبر اسلام|رحلت پیامبر اکرم]] (صلى الله علیه و آله و سلم) در اواخر [[ماه صفر]] این سال واقع شد، و بعد از آن، برخی [[صحابه]] آن حضرت در [[واقعه سقیفه بنی ساعده |سقیفه بنی ساعده]]، برخلاف توصیه های رسول خدا، خلافت را از حضرت علی (علیه السلام) [[غصب]] کرده و به نام خود زدند!
 +
 
 +
==معجزات پیامبر اکرم==
 +
برای پیامبر اسلام به جز [[قرآن|قرآن کریم]]، [[معجزه|معجزات]] بسیار دیگری نقل شده است. [[ابن شهر آشوب]] می گوید : ذکر شده که برای آن حضرت ۴۴۴۰ معجزه است که از آنها ۳ هزار معجزه ذکر شده است. و این معجزات چهار نوع است: معجزات قبل از ولادت آن حضرت، معجزات پس از ولادت، معجزات پس از [[مبعث حضرت محمد صلی الله علیه و آله|بعثت]] آن حضرت و معجزات پس از وفات آن حضرت.<ref>ابن شهر آشوب مازندرانى، محمد بن على‌، مناقب آل أبی طالب علیهم السلام، ج۱، ص ۱۴۴</ref>
 +
 +
در کتاب [[حیوة القلوب]] نوشته [[علامه مجلسی]] تعدادی از این معجزات در قالب نقل روایت بیان شده است.<ref>حیوة القلوب، ج‌۳، ص۴۲۹-۶۶۷</ref> از مشهورترین معجزات آن حضرت، [[شق القمر]] و [[رد الشمس]] را می توان نام برد.<ref> برای تفصیل در این مورد رجوع شود به [http://fa.wikishia.net/view/%D9%85%D8%B9%D8%AC%D8%B2%D8%A7%D8%AA_%D9%BE%DB%8C%D8%A7%D9%85%D8%A8%D8%B1_(%D8%B5) معجزات پیامبر (ص)، ویکی شیعه] </ref>
 +
==فضائل پیامبر اکرم در قرآن==
 +
 
 +
*یکی از القاب [[قرآن|قرآنی]] آن حضرت، "رحمة للعالمین" است: {{متن قرآن|«وَ ما أَرْسَلْناکَ إِلاَّ رَحْمَةً لِلْعالَمینَ»}}.<ref>[[سوره انبیاء]]/۱۰۷</ref>
 +
*خدا از [[پیامبران]] خود عهد گرفته است که اگر زمان او را درک کردند از او پیروی نمایند: {{متن قرآن|«وَ إِذْ أَخَذَ اللَّهُ مِیثاقَ النَّبِیینَ لَما آتَیتُکمْ مِنْ کتابٍ وَ حِکمَةٍ ثُمَّ جاءَکمْ رَسُولٌ مُصَدِّقٌ لِما مَعَکمْ لَتُؤْمِنُنَّ بِهِ وَلَتَنْصُرُنَّهُ قالَ أَأَقْرَرْتُمْ وَ أَخَذْتُمْ عَلى ذلِکمْ إِصْرِی قالُوا أَقْرَرْنا قالَ فَاشْهَدُوا وَ أَنَا مَعَکمْ مِنَ الشَّاهِدِینَ»}}.<ref> [[سوره آل عمران]]، آیه ۸۱.</ref>
 +
*خداوند در قرآن پیامبرانش را با نام خطاب می کند در حالی که نبی مکرم اسلام را از جهت تعظیم و تکریم با عناوین {{متن قرآن|«یا أَیهَا النَّبِی جاهِدِ»}}<ref> [[سوره تحریم]] آیه ۹.</ref> و {{متن قرآن|«یا أَیهَا الرَّسُولُ»}}<ref> [[سوره مائده]] آیه ۴۱.</ref> خطاب کرده و هر جا نام مبارک «محمد» را آورده مخاطب نبوده است: {{متن قرآن|«وَ ما مُحَمَّدٌ إِلَّا رَسُولٌ»}}<ref> سوره آل عمران آیه ۱۴۴.</ref>، {{متن قرآن|«مُحَمَّدٌ رَسُولُ اللَّهِ»}}<ref> [[سوره محمد]] آیه ۲۹.</ref> و {{متن قرآن|«ما کانَ مُحَمَّدٌ أَبا أَحَدٍ مِنْ رِجالِکمْ»}}.<ref> [[سوره احزاب]] آیه ۴۰.</ref>
 +
*تمام روى زمین براى [[مسجد]] و معبد [[امت]] او جایز است و امم پیش از ایشان جز در معبد معین عبادتشان مورد قبول نبوده است.
 +
*ایشان بر تمامی خلایق مبعوث شدند و انبیاى قبل از ایشان به روایتى هر یک به قومى مبعوث شدند.
 +
*پیامبران دیگر بر اساس درخواستشان خدا بدان ها عنایتی می فرمود، مانند [[حضرت موسی]] علیه السلام که از خدا [[شرح صدر]] طلب نمود: {{متن قرآن|«رَبِّ اشْرَحْ لِی صَدْرِی»}}،<ref> [[سوره طه]] آیه ۲۵.</ref> ولی درباره رسول اکرم فرمود: {{متن قرآن|«أَلَمْ نَشْرَحْ لَک صَدْرَک»}}<ref> [[سوره انشراح]] آیه ۱.</ref> آیا ما سینه تو را وسعت ندادیم.<ref> ناسخ التواریخ، ج ۴، ص ۱۸۱۰.</ref>
 +
 
 +
==سنت پیامبر اکرم==
 +
[[سنت]] پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله که عبارت است از قول (سخن)، فعل (رفتار) و تقریر آن حضرت، در کنار [[قرآن]]، یکى از منابع مهم تفکر مذهبی [[اسلام]] در تمام مذاهب آن است. بنابراین هرگاه [[حدیث|حدیثى]] معتبر از پیامبر نقل شود، بدان عمل می‌شود و این کار را عمل به سنت می‌گویند. [[شیعه|شیعه]] با تأسى به [[حدیث ثقلین]] که یکی از موارد سنت آن حضرت است، قول و فعل و تقریر [[معصوم|معصومان]] را نیز همچون سنت آن حضرت حجت می داند.<ref> رجوع شود به کتاب شیعه در اسلام، علامه طباطبائی، بخش دوم:«تفکر مذهبی شیعه» </ref>
 +
 
 +
==پیامبر اکرم در روایات==
 +
 
 +
*[[امام صادق]] علیه السلام: رسول خدا (صلى الله علیه و آله و سلم) به روش بندگان طعام مى خورد، بى خوان و به روش بندگان مى نشست یعنى دو زانو و بر زمین مى خوابید، بى فراش و مى دانست که او بنده است. در حدیث دیگر فرمود که: بهترین نان خورش ها نزد آن حضرت سرکه و زیت (روغن) بود.<ref> سنن النبی، علامه طباطبائی.</ref>
 +
 
 +
*امام صادق علیه السلام: رسول خدا صلی الله علیه و آله هیچ گاه به اندازه ژرفای خرد خود با بندگان سخن نگفت. رسول خدا صلی الله علیه و آله فرمود: ما جماعت [[پیامبران]]، دستور داریم که با مردم به فراخور فهم و خردهایشان سخن بگوییم.<ref> حکم النبی الأعظم صلى الله علیه و آله و سلم (محمدى رى شهرى)، ج۲، ص۲۶۴.</ref>
 +
*[[امام علی]] علیه السلام در وصف پیامبر صلی الله علیه و آله فرمودند: خداوند او را از شجره پیامبران و چراغدان (و جایگاه) روشنایی و بلندای پیشانی (خاندانی بلندپایه و شریف) و ناف مکه و چراغ های تاریکی و چشمه های [[حکمت]]، برگزید.<ref> بحارالأنوار (علامه مجلسى)، ج۳۴، ص۲۴۰.</ref>
 +
*امام علی علیه السلام: و گواهی می دهم که محمد بنده [[خدا]] و فرستاده اوست و سرور بندگانش می باشد. هر زمان خداوند آفریدگان را به دو شاخه تقسیم کرد، او را در بهترین شاخه قرار داد، نه آلوده دامنی در وجود او سهیم شد و نه گنهکاری در وجودش شریک گشت.<ref> بحارالأنوار (علامه مجلسى)، ج۶۶، ص۳۱۱.</ref>
 +
*امام علی علیه السلام درباره [[مبعث حضرت محمد صلی الله علیه و آله|بعثت پیامبر]] صلی الله علیه و آله: خداوند در روزگاری او را برانگیخت که مردم گمراه و سرگردان بودند و در [[فتنه]] و [[فساد]] دست و پا می زدند. هوسها آنان را دلباخته خود کرده و از راه به درشان برده بود.<ref>بحارالأنوار (علامه مجلسى)، ج۱۸، ص۲۱۹.</ref>
 +
 
 +
==شئون پیامبر اکرم==
 +
[[مرتضی مطهری|شهید مطهری]] بر اساس [[قرآن|قرآن کریم]] سه مقام برای پیامبر اکرم صلی اله علیه و آله بر می شمارد که از طرف خداوند به آن حضرت داده شده است و از ناحیه آن حضرت به [[ائمه اطهار|ائمه]] علیهم السلام که خلفای آن حضرت‌اند می رسد:
 +
 
 +
* '''مقام پیغمبری یا رسالت:''' مقام ابلاغ احکام الهی؛ یعنی از طرف خداوند احکام و معارف الهی به او [[وحی]] می شد و او مأمور بود که آنچه را که به او ابلاغ می شد، به دیگران اعلان بکند. از این نظر، او رسول و پیغمبر بود که در آیه ای می فرماید: {{متن قرآن|«مَا عَلَى الرَّسُولِ إِلَّا الْبَلَاغُ...»}}.<ref> سوره مائده، آیه ۹۹</ref>
 +
* '''مقام قضاوت:''' {{متن قرآن|«فَلَا وَرَبِّک لَا یؤْمِنُونَ حَتَّىٰ یحَکمُوک فِیمَا شَجَرَ بَینَهُمْ ثُمَّ لَا یجِدُوا فِی أَنْفُسِهِمْ حَرَجًا مِمَّا قَضَیتَ وَیسَلِّمُوا تَسْلِیمًا»}}<ref> سوره نساء، آیه۶۵</ref>؛ این [[آیه]] مربوط به مقام قضاوت رسول اکرم است نه مقام پیامبری او. معنای آیه این است که مردم باید در مقابل قضاوت تو [[تسلیم]] بشوند.
 +
* '''مقام حکومت:''' {{متن قرآن|«یا أَیهَا الَّذِینَ آمَنُوا أَطِیعُوا اللَّهَ وَأَطِیعُوا الرَّسُولَ وَأُولِی الْأَمْرِ مِنْکمْ...»}}<ref> سوره نساء، آیه۵۹</ref>؛ ای کسانی که ایمان آورده اید خدا را اطاعت کنید و پیغمبر و [[اولی الأمر|اولی الامر]] از خودتان را اطاعت کنید.<ref>تعلیم و تربیت در اسلام، مرتضی مطهری، در دسترس در [http://www.mortezamotahari.com/fa/bookview.html?BookId=9561&BookArticleID=129533 سایت شهید مطهری]، بازیابی: ۲۷آبان ۱۳۹۲</ref>
 +
 
 +
==پانویس==
 +
{{نمایش فشرده|{{پانویس}}}}
 +
==منابع==
 +
 
 +
*قرآن کریم.
 +
*دشتی، معارف و معاریف.
 +
*جعفر سبحانی، فرازهائی از تاریخ پیامبر اسلام.
 +
*محمد ابراهیم آیتی، تاریخ پیامبر اسلام.
 +
*رسول جعفریان، سیره رسول خدا.
 +
*ابن هشام، سیرة النبی، چاپ مصطفی البابی، ۱۳۵۵ ق.
 +
*مسعودی، مروج الذهب، چاپ مطبعة السعاده، ۱۳۶۷ ق.
 +
*علامه مجلسى، بحارالأنوار.
 +
*علامه مجلسى، حیوة القلوب.
 +
*محمدى رى شهری، حکم النبی الأعظم صلى الله علیه و آله و سلم.
 +
*شیخ عباس قمی، منتهی الآمال.
 +
*ناسخ التواریخ، ج ۴، ص ۱۸۱۰.
 +
*علامه طباطبائی، سنن النبی.
 +
*تاریخ ‌یعقوبى/ترجمه.
 +
*تاریخ ‌الطبری/ترجمه.
 +
*ابونعیم اصفهانی، دلائل‌ النبوة.
 +
*ابن شهر آشوب مازندرانى، مناقب آل أبی طالب علیهم السلام، قم، ۱۳۷۹ ق‌.
 +
*مرتضی مطهری، تعلیم و تربیت در اسلام.
 +
 
 +
{{شناختنامه رسول خدا (ص)}}
 +
 
 +
{{چهارده معصوم علیهم السلام}}
 +
 
 +
{{اسلام}}
  
 +
[[رده:شخصیت ها]]
 
[[رده: پیامبر اکرم]]
 
[[رده: پیامبر اکرم]]
 +
[[رده:پیامبران اولوالعزم]]
 +
[[رده:پیامبران]]
 +
[[رده:اسلام]]
 +
[[رده:اهل البیت]]
 +
[[رده:آل عبا]]
 +
<references />

نسخهٔ کنونی تا ‏۱۸ ژوئن ۲۰۲۴، ساعت ۱۲:۴۷

Confirm4.jpg

حضرت محمد بن عبدالله (صلی الله علیه و آله)، پیامبر اسلام و در اعتقاد مسلمانان، آخرین[۱] و برترین[۲] فرستاده‌ی خدا و از پیامبران اولوالعزم است. او در جزیرة العرب مبعوث شد، اما دینش جهانی است و همه انسانها و در همه زمانها را مورد خطاب قرار داده است. قرآن کریم کتابی است که به او وحی شد و او مامور به تبلیغ و تبیین آن برای مردم گردید.

پیامبر اکرم مدت ۱۳ سال دین اسلام را در مکه تبلیغ نمود و پس از آن، برای در امان ماندن خود و پیروانش از آزار مشرکان، به یثرب مهاجرت نمود و در آن شهر که بعدا به افتخار او «مدینة النبی» نامیده شد، حکومت اسلامی را پایه گذاری نمود. آن حضرت در سال ششم هجری نامه هایی را به سران قدرت های آن زمان یعنی روم و ایران و ... فرستاد و آنها را به اسلام دعوت نمود و در سال هشتم هجری مکه را فتح کرد و به دنبال آن مردم شبه جزیره عربستان گروه گروه به دین اسلام پیوستند.

رسول خدا (صلی الله علیه و آله) در سال دهم هجری حضرت علی علیه السلام را به جانشینی خود معرفی کرد و حدود دو ماه بعد در تاریخ ۲۸ صفر سال یازدهم هجری وفات نمود.

پیامبر-اکرم.jpg
مقام خاتم الانبیا
نام محمّد
القاب رحمة للعالمین، امین، سیدالمرسلین و...
کنیه ابوالقاسم
پدر عبدالله بن عبدالمطلب
مادر آمنه
زادروز ۱۷ ربیع الاول، سال اول عام‌الفیل
زادگاه مکه
مدت امامت
مدت عمر ۶۳ سال
تاریخ شهادت ۲۸ صفر، سال ۱۳ هجری
علت شهادت مسمومیت توسط زهر
قاتل زن یهودی یا ...
مدفن مدینه


نسب پیامبر اکرم

نسب پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) از طرف پدر به تیره بنی هاشم از قبیله قریش می رسد. قبیله قریش فرزندان نضر بن کنانه هستند که نسب او با شجره ای معلوم به عدنان و از عدنان با شجره ای که در آن اختلاف است به حضرت اسماعیل فرزند حضرت ابراهیم علیهماالسلام می رسد.[۳]

شجره نامه پیامبر تا عدنان بدین صورت است: محمد بن عبداللّه بن عبدالمطلب بن هاشم بن عبدمناف بن قصی بن کلاب بن مرة بن کعب بن لؤی بن غالب بن فهر بن مالک بن النضر بن کنانة بن خزیمة بن مدرکة بن إلیاس بن مضر بن نزار بن معد بن عدنان[۴]

عبدالله پدر پیامبر در بین مردم مکه شخصی معروف و ممتاز بوده است و مردم به خاطر نوری که در چهره او مشاهده می نمودند به او لقب مصباح الحرم (چراغ حرم) داده بودند.[۵]

مادر آن حضرت نیز آمنه دختر وهب بن عبدمناف بن زهره است. که علاوه بر بهره مندی از نسبی نیکو، صفاتی ممتاز داشت. عبدالمطلب هنگامی که او را به فرزندش عبدالله پیشنهاد داد او را چنین توصیف نمود: «سوگند به عزت و جلال خداوند، که در مکه دختری مثل او نیست. زیرا او با حیا و با ادب است و نفسی پاکیزه دارد و عاقل و فهیم و دین باور است.»[۶]

علمای شیعه و برخى از علمای اهل‏ سنت بر اساس استدلالهای عقلی و مستندات روایی که ارائه می دهند، معتقدند پدر و مادر پیامبر و جمیع اجداد و جدات آن حضرت تا آدم علیه السلام همه یکتا پرست بوده اند و نور آن حضرت در صلب و رحم مشرکى قرار نگرفته است.[۷]

زندگی‌نامه پیامبر اکرم

ولادت

اکثر محدثان و مورخان بر این قول اتفاق دارند که تولد پیامبر، در ماه «ربیع الاول» سال عام الفیل[۸] بوده، ولى در روز تولد او اختلاف دارند. معروف میان محدثان شیعه این است که آن حضرت، در هفدهم ماه ربیع الاول به دنیا آمد و مشهور میان اهل تسنن این است که ولادت آن حضرت، در روز دوازدهم همان ماه اتفاق افتاده است.[۹]

ولادت پیامبر با معجزاتی در جهان همراه بود که از آنها می توان به موارد زیر اشاره کرد:

  • ممنوع شدن شیاطین از رفتن به آسمان های هفتگانه و گرفتن خبر
  • افتادن همه بت ها از رو بر خاک
  • ترک برداشتن کنگره های طاق کسری و فروریختن چهارده کنگره آن
  • خشک شدن دریاچه ساوه که برای ایرانیان مقدس بود
  • سرنگون شدن تخت تمام سلاطین عالم و لال شدن آنها در آن روز
  • باطل شدن سحر ساحران و جادوی جادوگران و قطع شدن ارتباط کاهنان با همزادان شیطانی آنها.[۱۰][۱۱]

کودکی تا جوانی

هنوز پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله به دنیا نیامده بود، یا به نقل های دیگر چند ماهی از ولادت او نگذشته بود، که پدرش عبداللّه در بازگشت از سفر تجاری شام در مدینه وفات نمود.[۱۲] و لذا پیامبر از همان ابتدا یتیم بود.

چهار ماه پس از ولادت پیامبر، او را به زنی از قبیله صحرا نشین بنی سعد به نام حلیمه سپردند تا او را شیر دهد.[۱۳] رسول خدا در حدود چهار سال نزد حلیمه در میان قبیله بنى سعد اقامت داشت و در سال پنجم ولادت، «حلیمه» او را به مادرش آمنه باز گرداند.[۱۴] در سال هفتم ولادت که رسول خدا شش ساله بود، مادرش وى را براى‏ دیدن دائى ‏هایش به مدینه برد، و هنگام بازگشت به مکه در «أبواء» در گذشت‏.[۱۵]

پس از آن سرپرستی آن حضرت ابتدا در دست جدش حضرت عبد المطلب و بعد از ایشان، در دست عمویش ابوطالب بود.[۱۶]

از اتفاقات مهم دوران کودکی و جوانی پیامبر اسلام می توان به موارد زیر اشاره نمود:

  • رفتن به سفر تجاری شام به همراه عموی خود حضرت ابوطالب (علیه السلام) و دیدار با بُحیرای نصرانی، که از عالمان مسیحی زمان خود بود و وعده نبوت آن حضرت را به عمویشان داد و ایشان را از خطر یهود در مورد نبی مکرم اسلام (صلی الله علیه و آله) مطلع کرد.[۱۷]
  • انتخاب کردن شغل چوپانی که شغل اکثر انبیا بوده است.
  • پذیرفتن سرپرستی کاروان تجاری حضرت خدیجه (سلام الله علیها) و نشان دادن لیاقت های خود در امر تجارت در این سفر، با سود خوبی که از این کاروان حاصل شد.
  • مشهور شدن به صفت امین به دلیل امانت داری ایشان.
  • شرکت در پیمان جوانمردانه حلف الفضول که برای حمایت از مظلومان بین جوانان قریش در خانه عبدالله بن جدعان بسته شد.
  • حل اختلاف به وجود آمده بین سران قریش بر سر نصب حجرالاسود، که نزدیک بود به جنگی خانگی منجر شود.[۱۸]

ازدواج و فرزندان

حضرت محمد صلی الله علیه وآله در تجارت، با شریفترین زن قریش، حضرت خدیجه دختر خویلد شراکت کرد و بعد از این مشارکت نظر خدیجه که خواستگارانی بسیار از اشراف داشت به آن حضرت جلب شد و بعد از آنکه توسط یکی از بستگان تمایل خود را به اطلاع حضرت محمد رساند، آن حضرت در ۲۵ سالگی با خدیجه کبری ازدواج کرد.[۱۹]

خدیجه کبری در سال دهم بعثت وفات نمود و بعد از درگذشت او، پیامبر با زنان دیگری که همگی به جز عایشه بیوه بودند ازدواج کرد.[۲۰]

پیامبر اکرم (ص) بنا به نقلی از حضرت خدیجه صاحب دو فرزند پسر و چهار دختر شد که حضرت فاطمه سلام الله علیها یکی از آنان است، اما برخی منابع، دختران به جز فاطمه سلام الله علیها را فرزندان خواهر خدیجه دانسته اند که دختر خوانده های آن حضرت بودند. آن حضرت از سایر همسران خود تنها از ماریه قبطیه صاحب فررزندی به نام ابراهیم شد. پسران آن حضرت همگی در سنین خردسالی از دنیا رفتند و از دختران به جز فاطمه زهرا نیز در فرض اینکه فرزند خود پیامبر بوده باشند فرزندی باقی نماند. لذا تنها فرزند پیامبر که بعد از رحلتش زنده بود و از او نسل پیامبر ادامه پیدا نمود حضرت فاطمه زهرا بود.[۲۱]

جبل النور و غار حرا

مبعوث شدن به پیامبری

حضرت محمد صلی الله علیه وآله قبل از رسالت نیز یکتا پرست بود.[۲۲] او معمولا غار حرا در مکه را برای عبادت و مناجات با خدا انتخاب می نمود. ایشان در بیست و هفتم رجب که با روز نوروز مطابق بود، با دریافت آیات آغازین سوره علق به رسالت مبعوث شد[۲۳] و نزول قرآن که معجزه جاوید[۲۴] آن حضرت است، آغاز گردید. به هنگام بعثت، چهل سال از سن آن حضرت می گذشت.[۲۵]

ابلاغ رسالت

پیامبر اکرم در سه مرحله به ابلاغ رسالت پرداخت:

  • دعوت سرّی که اولین مرحله دعوت ایشان بود.
  • دعوت خویشان و نزدیکان که با نزول آیه انذار صورت گرفت و به یوم الدار معروف است. و در آن روز رسول خدا (صلی الله علیه و آله)، حضرت علی (علیه السلام) را به جانشینی خود انتخاب کرد.
  • دعوت علنی.

نخستین زنی که به پیامبر اسلام (صلی الله علیه و آله) ایمان آورد، همسر ایشان ام المؤمنین حضرت خدیجه (سلام الله علیها) بود و پس از ایشان نخستین مردی که ایمان آورد، علی بن ابی طالب (علیه السلام) بوده است.[۲۶]

دشمنی و مخالفت مشرکین

بعد از دعوت علنی پیامبر، مشرکین مکه، بخصوص اشراف قریش به خاطر مخالفت این دین توحیدی با آیین شرک آمیز آنان و نکوهش خدایانشان، به شدت به مقابله با پیامبر اکرم (ص) پرداختند.[۲۷] ترس از دست دادن سروری عرب و رقابت طوایف قریش با بنی هاشم نیز از دلائل دیگر این مخالفت بود که اشراف قریش را در مقابله خود با پیامبر، سر سخت تر می نمود.[۲۸]

مبارزات اشراف قریش با پیامبر اسلام را می توان در این موارد ذکر کرد: سازش و تطمیع، برخوردهای روانی، آزارهای جسمانی وبرخوردهای علمی.

حامیان پیامبر در مکه

در آن شرایط سختی که مشرکان قریش بر رسول خدا (صلی الله علیه و آله) تحمیل کرده بودند، دو حامی رسول خدا، یعنی عموی ایشان ابوطالب (علیه السلام) و همسر مهربان ایشان، ام المؤمنین خدیجه (سلام الله علیها) بودند که فشارهای سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و روحی را از ایشان برداشتند و تا زمانی که عموی ایشان زنده بود، کسی جرأت آزار و اذیت های جسمانی و کشیدن نقشه قتل حضرت را نداشت.

شکنجه و آزار مسلمانان در مکه

پس از آنکه اشراف مشرک قریش دیدند که نمی توانند به هیچ صورتی جلوی نشر اسلام را بگیرند و با توجه به حامیان رسول خدا (صلی الله علیه و آله) قادر به آسیب رساندن به ایشان نیستند، شروع به شکنجه و آزار مسلمانان در مکه کردند. هر قبیله مسؤولیت آزار و اذیت مسلمانان خود را به عهده گرفت و آنان که هیچ قبیله یا عشیره ای یا حامی نداشتند، مجبور به تحمل انواع آزار و اذیت ها شدند.[۲۹] این شکنجه ها برای مسلمانانی که از طبقه اشراف و بزرگان مکه بودند به صورت تهدید به خوار کردن، متهم کردن به حماقت و سفاهت و به صورت محدود شکنجه های بدنی؛ و برای ثروتمندان به صورت تهدید به کسادی تجارت و از بین بردن اموالشان بود.[۳۰] و ضعیفان را آنقدر می زدند و تشنگی و گرسنگی می دادند که توان نشستن نداشتند.[۳۱]

هجرت مسلمانان به حبشه

آزار و اذیت های مشرکان به مرور افزایش یافت، تا جایی که مسلمانان دیگر طاقت این شکنجه ها را نداشتند. در این حالت پیامبر (صلی الله علیه و آله) دستور هجرت به حبشه را صادر کردند. رسول خدا (صلی الله علیه و آله) به آنان فرمود: در این زمین پراکنده شوید. سؤال کردند که به کجا برویم؟ آن حضرت به حبشه اشاره کرد. پس از آن بود که عده‌ای از مسلمانان به همراه خانواده یا بدون آنها به حبشه هجرت کردند.[۳۲]“

مورخان معتقدند که هجرت به حبشه در سال پنجم بعثت صورت گرفته است و در آن حدود هشتاد نفر مسلمان مرد و زن حضور داشته اند. سرپرستی این کاروان را جعفر بن ابی طالب به عهده داشت. [۳۳]

قریش از اقدام مسلمانان، احساس شرمساری می کردند، به همین دلیل هیئتی را برای بازپس گرفتن مسلمانان، به نزد نجاشی در حبشه فرستادند.[۳۴]

عمرو بن عاص و عبدالله بن ربیعه به همراه هدایای فروان، بلافاصله بعد از هجرت مسلمانان راهی حبشه شدند تا اینان را به مکه برگرداند. آن دو ابتدا با دادن هدایایی به درباریان نجاشی آنان را به طرف خود کشانیدند ولی با سخنان هوشمندانه و شجاعانه جعفر بن ابی طالب، اقدامات آنان بی اثر ماند. همچنین جعفر در پاسخ سؤال نجاشی در مورد حضرت عیسی (علیه السلام)، آیاتی از سوره مریم را برای او خواند، که تأثیر عمیقی در نجاشی گذاشت. پس از این سخنان، نجاشی به فرستادگان قریش گفت که به هیچ عنوان حاضر به برگرداندن مسلمانان نیست و آنان تا هر زمان که بخواهند می توانند در حبشه زندگی کنند.[۳۵]

محاصره بنی‌هاشم در شعب ابیطالب

پس از آنکه قریش موفق به برگرداندن مهاجران به حبشه نشد، شروع به مبارزه به صورت، محاصره اقتصادی و اجتماعی بنی هاشم در شعب ابی طالب کرد. دلیل این قطع رابطه بین مورخان متفاوت است، از جمله:

  • تصمیم قریش برای کشتن پیامبر (صلی الله علیه و آله) و حمایت عموی ایشان از رسول خدا[۳۶]
  • شکست قریش در بازگرداندن مهاجران به حبشه[۳۷]
  • اسلام آوردن بعضی از بزرگان قریش مانند: حمزة بن عبدالمطلب و ترس قریش از اسلام آوردن سایر بزرگان

سران قریش پیمان نامه ای علیه بنی هاشم امضاء کردند که به دنبال آن بنی هاشم برای حفظ جان خویش به شعب ابوطالب پناه بردند.

مفاد پیمان نامه قریش عبارت است از:

  • ممنوعیت هر گونه خرید و فروشی با بنی هاشم
  • ممنوعیت ازدواج با بنی هاشم
  • حمایت از مخالفان رسول خدا (صلی الله علیه و آله) در تمامی پیشامدها

وضعیت اسف‌بار بنی هاشم در شعب به مدت سه سال ادامه داشت به گونه ای که ناله های فرزندان آنان، آرام آرام، موجب نرمی دل های بعضی از متنفذان قریش شد. به همین دلیل تصمیم گرفتند تا این پیمان نامه را پاره کنند. از طرف دیگر جبرئیل خبر خورده شدن پیمان نامه توسط موریانه ها را به رسول خدا (صلی الله علیه و آله) داد. این دو رویداد موجب شد تا بنی هاشم از شعب بیرون آیند و به زندگی عادی خود بازگردند.

عام الحزن

پس از آنکه بنی هاشم از شعب ابی طالب بیرون آمدند و وضعیت آنها رو به بهبودی رفت، دو اتفاق تلخ برای رسول خدا (صلی الله علیه و آله) افتاد تا ایشان سال دهم بعثت را عام الحزن (سال غم و اندوه) بنامد. این دو اتفاق، یکی وفات عموی ایشان حضرت ابوطالب (علیه السلام) بود و دیگری به فاصله چند روز،[۳۸] وفات همسر با وفای ایشان ام المؤمنین حضرت خدیجه (سلام الله علیها) بود. حضرت هر دوی این بزرگواران را در قبرستان مُعَلیّ در کنار جدشان عبدالمطلب دفن کردند.

رسول خدا (صلی الله علیه و آله) در مورد عمویشان می فرمایند: «تا روزی که ابوطالب وفات یافت، دست قریش از آزار و اذیت من کوتاه بود.»[۳۹]

سفر پیامبر اکرم به طائف

پس از وفات ابوطالب، ریاست بنی هاشم به ابولهب رسید و او حمایت بنی هاشم را از پیامبر (صلی الله علیه و آله) برداشت. پیامبر (صلی الله علیه و آله) بر اثر اختناق محیط مکه، تصمیم گرفت به محیط دیگری برود و بدین منظور سفر به شهر طائف را انتخاب نمود.

رسول خدا (صلی الله علیه و آله) به همراه زید بن حارثه[۴۰] عازم طائف شدند تا با بزرگان قبیله ثقیف دیدار کرده و آنان را به اسلام دعوت کنند. ولی آنها دست رد به سینه پیامبر (صلی الله علیه و آله) زدند و سفیهان و بردگان خود را مجبور کردند تا به دنبال رسول خدا (صلی الله علیه و آله) رفته و او را سنگباران کنند. رسول خدا پس از ده روز توقف در طائف و ناامیدی از اسلام و حمایت قبیله بنی ثقیف، راه مکه را در پیش گرفت.[۴۱]

هجرت مسلمانان به مدینه

در سال یازدهم بعثت، یک گروه شش نفری از مردم یثرب به مکه آمدند و پس از شنیدن سخنان رسول خدا(صلی الله علیه و آله) مسلمان شدند. آن حضرت اساس دعوت اسلام را برایشان عرضه کرد و آیاتی از قرآن تلاوت نمود. آنها پیش از آن خبر ظهور پیامبری را از یهودیان شنیده بودند، وی را همو دانسته و دعوتش را پذیرفتند و اظهار امیدواری کردند که با پذیرفتن دعوت رسول خدا (صلی الله علیه و آله) با یکدیگر متحد شوند.[۴۲]

با انتشار خبر اسلام در یثرب، علاوه بر کسانی که در مکه، اسلام را پذیرفته بودند، چندی دیگر از مردم یثرب نیز اسلام را پذیرا شدند. در موسم حج سال دوازدهم بعثت، تعداد دوازده نفر از اهالی یثرب، در عقبه با رسول خدا دیدار کردند. آنها در این دیدار با رسول خدا (صلی الله علیه و آله) بیعت کردند. این بیعت را بیعت عقبه اولی یا عقبه صغری می نامند. این بعیت به بیعة النساء نیز شهرت یافت. همچنین، آنان از پیامبر (صلی الله علیه و آله) خواستند تا کسی را برای تعلیم قرآن و احکام اسلامی به نزد، آنها بفرستد. حضرت نیز مصعب بن عمیر را به یثرب فرستاد تا به آنان قرآن و احکام را بیاموزد.

مصعب در مدتی که در یثرب بود، توانست عده ی زیادی از مردم آنجا را مسلمان کند. از جمله، سعد بن معاذ، یکی از رؤسای قبیله اوس که با اسلام آوردن او، به یک باره قبیله بنی عبدالاشهل، همگی مسلمان شدند.

مسیر هجرت پیامبر اعظم صلی الله علیه و آله از مکه به مدینه

در موسم حج سال سیزدهم بعثت، تعداد هفتاد مرد و دو زن در عقبه با پیامبر (صلی الله علیه و آله) بیعت کردند. در این جا بود که انصار از رسول خدا (صلی الله علیه و آله) خواستند تا به همراه آنها به یثرب بیاید. در این دیدار حضرت محمد (صلی الله علیه و آله) به انصار گفت: «به این امر با شما بیعت می کنم که همان گونه که از زنان و فرزندان خود حفاظت می کنید، از من نیز حفاظت کنید.» که براء بن معرور گفت: «ما فرزند جنگ و سلاح هستیم و همان گونه که از ناموسمان دفاع می کنیم، از شما هم دفاع خواهیم کرد.»[۴۳]

پس از آن رسول خدا صلى الله علیه و آله به مسلمانانى که در مکه تحت شکنجه و آزار بودند، دستور هجرت به مدینه و پیوستن به مسلمانان آن سرزمین را بدهد، و در این باره به آنان فرمود: «خداى عز وجل براى شما برادرانى کمک کار و خانه‌هاى امنى (در مدینه) قرار داده است».

به دنبال این دستور مسلمانان مکه دسته دسته بسوى مدینه مهاجرت کردند و خود آن حضرت چشم به راه فرمان خداى تعالى در مکه ماند.[۴۴]

هجرت رسول خدا به مدینه

مشرکان که از هجرت رسول خدا (صلی الله علیه آله و سلم) بیمناک بودند، برای جلوگیری از آن جلسه ای در دارالنّدوه تشکیل دادند و به مشورت پرداختند. در این جلسه عدّه ای پیشنهاد دادند که رسول خدا (صلی الله علیه آله و سلم) را زندانی کنند و عده ای دیگر با تبعید و اخراج ایشان از مکه موافق بودند، تا این که کسی پیشنهاد داد تا از هر خاندان قریش کسی به نمایندگی از آن خاندان، شبانه به رسول خدا (صلی الله علیه آله و سلم) حمله کنند و ایشان را به قتل برسانند. این نظر مورد تایید قرار گرفت و چهل نفر از مشرکان قریش داوطلب شدند تا ایشان را بکشند. مورخین این روز را "یوم الزحمه" می نامند.

پس از آنکه مشرکان مکه، برای قتل رسول خدا (صلی الله علیه آله و سلم) نقشه کشیدند، جبرئیل خبر این توطئه را به ایشان داد.[۴۵] در شب موعود (که بعدا به لیلة المبیت معروف شد)، چهل نفر از قریشیان، خانه حضرت را به محاصره درآوردند به گونه ای که محل خواب حضرت، در دید آنان قرار داشت. رسول خدا (صلی الله علیه آله و سلم) به حضرت علی (علیه السلام) گفت تا به جای او بخوابد و از همان برد یمانی سبز رنگی که رسول خدا (صلی الله علیه آله و سلم) روی خود می کشید، استفاده کند.[۴۶] پس از آن رسول خدا (صلی الله علیه آله و سلم) با عنایت خداوند از خانه خارج شده و به جنوب شهر مکه یعنی مسیری کاملاً برعکس مسیر یثرب رفت. هنگامی که صبح شد و مشرکان برای اجرای نقشه خود آماده شدند، حضرت علی (علیه السلام) از جای خود برخاست و مشرکان فهمیدند که رسول خدا (صلی الله علیه آله و سلم) از دسترس آنان خارج شده است، به تکاپو افتاده و به دنبال ایشان گشتند، و توسط یک راهنما تا پای کوه ثور که رسول خدا (صلی الله علیه آله و سلم) به همراه ابوبکر در آنجا پنهان شده بودند، آمدند، و مشاهده تارهای عنکبوبت بر در غار به داخل غار نرفتند.[۴۷]

قریش برای کسی که رسول خدا (صلی الله علیه آله و سلم) را بیابد و به دست آنان بسپارد صد شتر جایزه تعیین کرده بود.[۴۸] رسول خدا (صلی الله علیه آله و سلم) و ابوبکر سه روز در غار پنهان شدند تا مشرکین از جستجوی ایشان خسته شدند و سپس با تهیه زاد و توشه و استخدام یک راهنما عازم مدینه شدند.

رسول خدا (صلی الله علیه آله و سلم) فاصله مکه تا مدینه را از راهی غیر معمول طی کردند و پس از پانزده روز وارد دهکده قبا در فاصله شش کیلومتری مدینه شدند.[۴۹] رسول خدا (صلی الله علیه آله و سلم) در قبا منتظر رسیدن یار و پسر عم خود حضرت علی (عیله السلام) شدند که بعد از هجرت رسول خدا (صلی الله علیه آله و سلم) به همراه کاروانی که شامل زنان و دختران پیامبر (صلی الله علیه آله و سلم) و بنی هاشم می شد، از جمله - حضرت زهرا (سلام الله علیها) و فاطمه بنت اسد - و سایر کسانی که هنوز موفق به هجرت نشده بودند، به سمت مدینه در حرکت بود. امام علی (علیه السلام) در مکه وظیفه پس دادن امانت هایی که مردم مکه نزد پیامبر (صلی الله علیه آله و سلم) داشتند، را داشت و پس از انجام این کار راهی مدینه شد.[۵۰] پیامبر (صلی الله علیه آله و سلم) در این مدت که در قبا بودند، اقدام به ساختن مسجد قبا کردند و پس از رسیدن کاروان حضرت علی (علیه السلام)، به همراه ایشان راهی مدینه شدند.

سال اول هجرت

پیامبر (صلى الله علیه و آله و سلم) پس از ورود به مدینه، مورد استقبال مردم آن شهر قرار گرفتند. طوایف مختلف انصار، هر کدام می خواستند تا افتخار میزبانی حضرت محمد (صلى الله علیه و آله و سلم) را از آن خود کنند. ولی حضرت فرمودند، هر کجا که شترشان توقف کند، همانجا اقامت خواهند گزید.[۵۱] در نهایت شتر آن حضرت در محله بنو مالک بن النجار فرود آمد. و ابو ایوب انصاری پیش دستی کرده و اسباب و اساس حضرت را با خود به خانه اش برد و حضرت همان جا مستقر شدند.[۵۲]

پیامبر پس از استقرار در مدینه اقداماتی انجام دادند از جمله:

۱. بنای مسجد مدینه:

مسجد النبی

نخستین اقدام رسول خدا (صلى الله علیه و آله و سلم) تأسیس مسجدی است که امروزه به مسجد النبی معروف است. در کنار خانه رسول خدا (صلى الله علیه و آله و سلم) قطعه زمینی بود، متعلق به دو یتیم که سرپرستی آنها با معاذ بن عفراء[۵۳] بوده است. پیامبر (صلى الله علیه و آله و سلم) این زمین را با وجود آنکه صاحبان آن راضی به واگذاری آن بودند، از معاذ خرید و به کمک سایر مسلمانان، آن را تبدیل به مسجد کرد. این مسجد در زمان رسول خدا (صلى الله علیه و آله و سلم) یک مرکز عبادی، نظامی، سیاسی و آموزشی بود و نقشی اساسی در دوران حیات رسول خدا (صلى الله علیه و آله و سلم) در شکل گیری جامعه اسلامی داشت.

۲. پیمان برادری:

دیگر اقدام رسول خدا (صلى الله علیه و آله و سلم) در هنگام ورود به مدینه، برقرار ساختن پیمان برادری میان مسلمانان، که مؤاخاة نامیده می شد، بوده است.به نظر چنین می آید که یک بار پیمانی میان مهاجران بسته شده و دیگر بار پیمانی میان مهاجران و انصار به صورت دو به دو. از مشهور ترین پیمان ها می توان به عقد برادری میان: رسول خدا (صلى الله علیه و آله و سلم) و حضرت علی (علیه السلام)، ابوبکر و عمر، حمزه سیدالشهدا با زید بن حارثه و... اشاره کرد.[۵۴]

۳. منشور حکومت مدینه:

رسول خدا (صلی الله علیه و آله) عهدنامه ای میان مهاجران و انصار از یک طرف و یهودیان مدینه از طرف دیگر نوشت و یهودیان را در دین و دارائی خویش آزاد گذاشت و شرائطی برای ایشان قرار داد. موادّ این پیمان نامه عبارت است از:

  • مسلمانان و یهودیان مانند یک ملّت در مدینه زندگی خواهند کرد.
  • مسلمانان و یهودیان در انجام مراسم دینی خود آزاد خواهند بود.
  • در موقع پیش آمد جنگ، هر کدام از این دو دیگری را در صورتی که متجاوز نباشد، علیه دشمن کمک خواهد داد.
  • هر گاه مدینه مورد حمله و تاخت و تاز دشمن قرار گیرد، هر دو با هم در دفاع از آن تشریک مساعی خواهند کرد.
  • قرارداد صلح با دشمن، با مشورت هر دو انجام خواهد شد.
  • چون مدینه شهر مقدسی است، از هر دو ناحیه مورد احترام، و هر نوع خونریزی در آن حرام خواهد بود.
  • در موقع بروز اختلاف و نزاع، آخرین داور برای رفع اختلاف، شخص رسول خدا (صلی الله علیه و آله) خواهد بود.
  • امضا کنندگان این پیمان با همدیگر به خیرخواهی و نیکوکاری رفتار خواهند کرد.[۵۵]

سال دوم هجرت (سنة الامر)

تغییر قبله:

مسجد ذوقبلتین

با وجود بستن پیمان با اهل کتاب، ولی دانشمندان یهود از روی حسد و کینه ورزی به دشمنی با رسول خدا (صلی الله علیه و آله) برخاستند. و مدام با وارد کردن طعنه به ایشان سعی در سستی اعتقادات مسلمانان داشتند. از جمله این طعنه ها، قبله اول مسلمانان بیت المقدس بود. آنان به رسول خدا (صلی الله علیه و آله) می گفتند: “با ما مخافت می کند اما به سوی قبله ما نماز می گزارد.[۵۶] این طعنه ها موجب آزار مسلمانان و رسول خدا (صلی الله علیه و آله) می شد، تا اینکه در نیمه ماه رجب، آیه تغییر قبله،[۵۷] در مسجد بنی سالم بن عوف که امروزه به مسجد ذوقبلتین معروف است، نازل شد و قبله مسلمانان به سمت مکه تغییر یافت.

صدور فرمان جهاد:

در زمان رسول خدا (صلی الله علیه و آله)، نبردهای مسلمانان به دو قسمت تقسیم می شد:

  • جهادهایی که خود رسول خدا (صلی الله علیه و آله) در آنها شرکت می کردند که به آنها غزوه می گفتند و تعداد آنها را ۲۶ یا ۲۷ عدد نوشته اند.
  • جهادهایی که رسول خدا (صلی الله علیه و آله)، یکی از اصحاب خود را فرمانده سپاه می کردند و خود شخصاً در آن ها شرکت نمی کردند، که به آنها سریه می گویند و تعداد آنها به روایت ابن اسحاق ۳۵ سریه است.

پس از هجرت مسلمانان به مدینه، مشرکان قریش اسباب و وسایل باقی مانده آنان را به عنوان سرمایه در کاروان های تجارتی خود استفاده کردند. رسول خدا (صلی الله علیه و آله) برای جلوگیری از تجارت اینها، دستور به غارت این کاروان ها دادند تا با ناامن کردن راها، اقتصاد قریش را مختل کنند. به همین دلیل به اصحاب خود دستور جهاد دادند.

اولین سریه در شوال سال اول هجری، سریه عبیدة بن حارث بن مطلب انجام شد و پس از آن سریه حمزه سیدالشهدا، در رمضان همان سال بود که هر دو بدون درگیری با مشرکان بوده است. اولین غزوه، غزوه بواط است که ریبع الاول سال دوم هجری صورت گرفت که بدون نتیجه باقی ماند. پس از این غزوه، غزوه های عُشَیره و سَفَوان یا بدر اولی است. اولین درگیری بین مسلمین و مشرکین در سریه عبدالله بن جحش صورت گرفت که در آن یک نفر از مشرکان کشته شد و غنایمی بدست آمد.

جنگ بدر:

در هفدهم رمضان این سال نبردی در نزدیکی چاه های بدر بین مسلمانان و مشرکین در گرفت. در این نبرد که به غزوه بدر مشهور است، مسلمانان توانستند قریشیان را شکست سختی بدهند و هفتاد نفر از قریش کشته و هفتاد نفر اسیر شدند.

دیگر وقایع سال دوم عبارتند از:

سال سوم هجرت

از وقایع سال سوم هجری می توان به واکنش پیامبر (صلی الله علیه و آله) به توهین ها و تحریکات شاعران یهودی و مشرک اشاره کرد. همچنین غزوه های ذی امر و بحران و سریه های محمد بن مسلمه و قرده در این سال اتفاق افتادند.

مقبره حضرت حمزه سلام الله و شهدای احد قبل از تخریب

اما مهم ترین اتفاق سال سوم هجری غزوه احد است که در هفتم شوال آن سال اتفاق افتاد و هفتاد مسلمان از جمله: حمزه بن عبدالمطلب، مصعب بن عمیر و... به شهادت رسیدند و هفتاد مسلمان دیگر زخمی شدند.

همچنین در این سال غزوه حمراء الأسد بلافاصله بعد از احد اتفاق افتاد. و امام حسن مجتبی (علیه السلام) نیز در نیمه ماه رمضان این سال متولد شدند.

سال چهارم هجرت

در این سال دو حادثه تلخ برای اسلام و مسلمین رخ داد. اولین حادثه، حادثه رجیع و دومین حادثه، واقعه بئر معونه بود. که در اولی، گروهی از اعراب خارج مدینه، از رسول خدا (صلی الله علیه و آله) درخواست کردند تا عده ای مبلغ را به قبیله آنها بفرستد تا آنها را به اسلام دعوت کنند. رسول خدا (صلی الله علیه و آله) نیز شش نفر از اصحاب خود را به همراه آنها فرستادند. ولی آنها این شش نفر را به شهادت رساندند. در حادثه دوم نیز، یک نفر از مردم نجد از رسول خدا (صلی الله علیه و آله)، درخواست فرستادن مبلغانی کرد که حضرت چهل نفر را همراه او فرستادند که همه آنها به جز یک نفرشان مانند افراد رجیع به شهادت رسیدند. گویند خبر شهادت هر دو گروه را در یک شب به رسول خدا (صلی الله علیه و آله) رساندند.

دیگر وقایع سال چهارم هجری عبارتند از:

سال پنجم هجرت (سنة الاحزاب)

بی شک مهم ترین رویداد سال پنجم هجری، غزوه خندق یا احزاب است. همچنین در این سال غزوه دومة الجندل ،غزوه بنی قریظه و سریه ابوعبیده بن جراح نیز اتفاق افتاد.

سال ششم هجرت (سنة الاستئناس)

تعداد سریه های سال ششم بسیار زیاد است. از غزوه هایی که در این سال اتفاق افتاد می توان به غزوه بنی لحیان، غزوه ذى قرد و غزوه بنی مصطلق اشاره کرد. ولی بی شک مهم ترین رویداد این سال،صلح حدیبیه است که در قرآن در سوره فتح از آن به عنوان فتح المبین یاد می شود.

بقایای محل امضای صلح حدیبیه در مکه

رسول خدا (صلی الله علیه و آله) در ذی القعده این سال به قصد عمره بی آن که جنگی در نظر داشته باشد، آهنگ مکه کرد. قریش که دیگر از رویارویی با مسلمانان خسته شده بود، با فرستادن سفرایی صلحی را با رسول خدا (صلی الله علیه و آله) در منطقه حدیبیه امضا کرد. مفاد صلح حدیبیه چنین بود:

  • به مدت ده سال صلحی بین دو طرف برقرار شود و جنگی در کار نباشد.
  • مسلمانان هر که را که بی اجازه قریش به مدینه آمد به نزد قریش پس بفرستند.
  • اگر کسی از مسلمانان به نزد قریش رفت، قریش او را پس نخواهد فرستاد.
  • هر دو طرف با هر قبیله ای که می خواهند، مختار به هم پیمانی اند.
  • سپاه اسلام امسال را به مدینه باز می گردد و سال بعد برای سه روز می تواند به مکه بیاید.

همچنین قبل از امضای صلح نامه، پیامبر از مسلمانان در کنار درختی بیعت گرفت که در صورت بروز جنگ میان آنها و قریش، از پیامبر (صلی الله علیه و آله) دفاع کنند. این بیعت به بیعت رضوان یا بیعت شجره معروف است.

همچنین در این سال رسول خدا (صلی الله علیه و آله) نامه هایی را به همراه سفیرانی به سمت کشورهای روم، ایران، مصر، عمان، یمن و بحرین فرستادند. پس از صلح حدیبیه و کنار رفتن قریش به عنوان جدی تری خطر برای اسلام، رسول خدا (صلی الله علیه و آله) فرصت پیدا کردند تا کارهای دیگری را از جمله جهانی کردن رسالتشان انجام دهند، به همین دلیل نامه هایی را به سران قدرت های آن زمان یعنی روم و ایران و کشورهای تابعه اینان فرستادند و آنها را به اسلام دعوت کردند.

سال هفتم هجرت

در این سال نیز سریه های زیادی اتفاق افتاد. همچنین در ذی القعده این سال، حج عمره ای که در سال گذشته محقق نشده بود، انجام شد کهعمرة القضاء معروف است. مهم ترین اتفاق این سال غزوه خیبر است. در این غزوه رسول خدا (صلى الله علیه و آله و سلم) خطر یهودیان را برای همیشه از بین برد. از دیگر اتفاقات این سال بازگشت مهاجران حبشه به سرپرستی جعفر بن ابی طالب به مدینه است.

سال هشتم هجرت

در این سال یکی از مهم ترین اتفاقات تاریخ اسلام افتاد و آن فتح مکه به دست مسلمانان بود. پس از آنکه قریش پیمانی را که در حدیبیه با رسول خدا (صلی الله علیه و آله) بسته بود را شکست، پیامبر به همراهی ده هزار نفر از مسلمانان از مدینه عازم مکه شدند. حرکت سپاه به صورت مخفیانه بود و تنها زمانی قریشیان از سپاه رسول خدا (صلی الله علیه و آله) آگاه شدند که آتش های افروخته شده در اردوی سپاه اسلام را مشاهده نمودند. ابوسفیان که دید نمی توان در برابر سپاه اسلام مقاومت کند، ناچار اسلام آورد و از رسول خدا (صلی الله علیه و آله) امان خواست. رسول خدا (صلی الله علیه و آله) به مردم مکه اعلام کردند هر که در خانه خود بماند، یا به خانه ابوسفیان برود و یا در مسجد الحرام باشد در امان است مگر چند نفر که رسول خدا امان را از آنها برداشت. هنگامی که سپاه اسلام وارد مکه شد، رسول خدا (صلی الله علیه و آله) به همراه حضرت علی (علیه السلام) وارد کعبه شدند و آنجا را از بت ها پاک کردند.

از جمله اتفاقات دیگر این سال می توان به سریه موته در کنار تعداد بسیار زیاد سریه های سال هشتم هجری اشاره کرد، که اولین رویارویی سپاه اسلام با رومیان بود و در آن سه تن از سرداران اسلام و اصحاب پیامبر یعنی پسر عموی ایشان جعفر طیّار، پسرخوانده ایشان زید بن حارثه و عبدالله بن رواحه به شهادت رسیدند. غزوه های مهم دیگری که در این سال اتفاق افتاد، یکی غزوه طائف و دیگری غزوه حنین که میدانی دیگر برای آزمایش یاران راستین رسول خدا (صلى الله علیه و آله و سلم) بود و نبردی بود بین مسلمانان و مشرکان قبیله هوازن و ثقیف.

سال نهم هجرت (سنة الوفود)

پس از آنکه در سال هشتم هجری قریشیان تسلیم مسلمانان شدند، دیگر قبایل عرب نیز دیگر در خود توان ایستادگی در برابر رسول خدا (صلی الله علیه و آله) را نمی دیدند، به همین دلیل همگی تسلیم اسلام شدند. پیمانی را که سران این قبایل با رسول خدا (صلی الله علیه و آله) می بستند را «وفد» می گویند. در این سال همچنین آخرین غزوه رسول خدا (صلی الله علیه و آله) یعنی غزوه تبوک اتفاق افتاد. در این غزوه بسیاری از چهره های منافقان، پرده از چهره خود برداشتند. هم چنین در این غزوه عده ای قصد ترور رسول خدا (صلی الله علیه و آله) را در عقبه داشتند که در کار خود ناموفق بودند، این افراد به اصحاب عقبه معروف اند. در این سال همچون سال های قبل، سریه های بسیاری اتفاق افتاد که بیشتر آنها در جهت تخریب بتخانه ها بوده است. ابلاغ سوره برائت توسط علی بن ابی طالب (علیه السلام) نیز در این سال اتفاق افتاده است.

سال دهم هجرت

در این سال بود که رسول خدا (صلى الله علیه و آله و سلم)، حضرت علی (علیه السلام) را به یمن فرستادند تا مردم آنجا را به اسلام دعوت کنند و ایشان در سفر خود به یمن موفق شدند تا قبایل بسیاری از یمنیان را مسلمان کنند. همچنین در اواخر این سال مدعیان دروغین شروع به مبارزه با مسلمانان کردند.

مکان غدیر در نقشه اطلس تاریخ شیعه

ولی مهم ترین اتفاق در تاریخ اسلام، اعلام خلافت امیرالمؤمنین امام علی (علیه السلام) در روز غدیر است. شیخ کلینى روایت کرده که: حضرت رسول (صلى الله علیه و آله و سلم) بعد از هجرت، ده سال در مدینه ماند و حج به جا نیاورد تا آن که در سال دهم خداوند عالمیان این آیه را فرستاد که: «و أذّن فى النّاس بالحجّ یأتوک رجالا و على کلّ ضامر یأتین من کلّ فجّ عمیق، لیشهدوا منافع لهم»؛ و در میان مردم براى اداى حج بانگ برآور تا پیاده و سوار بر هر شتر لاغرى که از هر راه دورى مى آیند به سوى تو روى آورند.[۵۸]

وقتی حضرت رسول صلى الله علیه و آله و سلم از اعمال حجة الوداع فارغ شد، متوجه مدینه شد و حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام و سایر مسلمانان در خدمت آن حضرت بودند و چون به غدیر خم رسیدند، حق تعالى این آیه را فرستاد: «یا أَیهَا الرَّسُولُ بَلِّغْ ما أُنْزِلَ إِلَیک مِنْ رَبِّک». یعنى: «اى پیغمبر بزرگوار! برسان به مردم آن چه فرستاده شده است بسوى تو از جانب پروردگار تو (در باب نص بر امامت على بن ابى طالب و خلیفه نمودن او در میان امت خود)». پس فرمود: «وَ إِنْ لَمْ تَفْعَلْ فَما بَلَّغْتَ رِسالَتَهُ وَ اللَّهُ یعْصِمُک مِنَ النَّاسِ»؛ پس اگر نکنى رسالت خدا را نرسانده ای و خدا تو را نگاه مى دارد از شر مردم.

رسول اکرم صلی الله علیه و آله در آنجا خطبه غدیر خم را قرائت فرمودند و حضرت علی علیه السلام را به جانشینی خود معرفی کردند. سپس همه بر گرد رسول خدا صلى الله علیه و اله و سلم و امیرالمؤمنین علیه السلام جمع شدند و با آن حضرت مصافحه کردند و بیعت نمودند.

سال یازدهم هجرت

رحلت پیامبر اکرم (صلى الله علیه و آله و سلم) در اواخر ماه صفر این سال واقع شد، و بعد از آن، برخی صحابه آن حضرت در سقیفه بنی ساعده، برخلاف توصیه های رسول خدا، خلافت را از حضرت علی (علیه السلام) غصب کرده و به نام خود زدند!

معجزات پیامبر اکرم

برای پیامبر اسلام به جز قرآن کریم، معجزات بسیار دیگری نقل شده است. ابن شهر آشوب می گوید : ذکر شده که برای آن حضرت ۴۴۴۰ معجزه است که از آنها ۳ هزار معجزه ذکر شده است. و این معجزات چهار نوع است: معجزات قبل از ولادت آن حضرت، معجزات پس از ولادت، معجزات پس از بعثت آن حضرت و معجزات پس از وفات آن حضرت.[۵۹]

در کتاب حیوة القلوب نوشته علامه مجلسی تعدادی از این معجزات در قالب نقل روایت بیان شده است.[۶۰] از مشهورترین معجزات آن حضرت، شق القمر و رد الشمس را می توان نام برد.[۶۱]

فضائل پیامبر اکرم در قرآن

  • یکی از القاب قرآنی آن حضرت، "رحمة للعالمین" است: «وَ ما أَرْسَلْناکَ إِلاَّ رَحْمَةً لِلْعالَمینَ».[۶۲]
  • خدا از پیامبران خود عهد گرفته است که اگر زمان او را درک کردند از او پیروی نمایند: «وَ إِذْ أَخَذَ اللَّهُ مِیثاقَ النَّبِیینَ لَما آتَیتُکمْ مِنْ کتابٍ وَ حِکمَةٍ ثُمَّ جاءَکمْ رَسُولٌ مُصَدِّقٌ لِما مَعَکمْ لَتُؤْمِنُنَّ بِهِ وَلَتَنْصُرُنَّهُ قالَ أَأَقْرَرْتُمْ وَ أَخَذْتُمْ عَلى ذلِکمْ إِصْرِی قالُوا أَقْرَرْنا قالَ فَاشْهَدُوا وَ أَنَا مَعَکمْ مِنَ الشَّاهِدِینَ».[۶۳]
  • خداوند در قرآن پیامبرانش را با نام خطاب می کند در حالی که نبی مکرم اسلام را از جهت تعظیم و تکریم با عناوین «یا أَیهَا النَّبِی جاهِدِ»[۶۴] و «یا أَیهَا الرَّسُولُ»[۶۵] خطاب کرده و هر جا نام مبارک «محمد» را آورده مخاطب نبوده است: «وَ ما مُحَمَّدٌ إِلَّا رَسُولٌ»[۶۶]، «مُحَمَّدٌ رَسُولُ اللَّهِ»[۶۷] و «ما کانَ مُحَمَّدٌ أَبا أَحَدٍ مِنْ رِجالِکمْ».[۶۸]
  • تمام روى زمین براى مسجد و معبد امت او جایز است و امم پیش از ایشان جز در معبد معین عبادتشان مورد قبول نبوده است.
  • ایشان بر تمامی خلایق مبعوث شدند و انبیاى قبل از ایشان به روایتى هر یک به قومى مبعوث شدند.
  • پیامبران دیگر بر اساس درخواستشان خدا بدان ها عنایتی می فرمود، مانند حضرت موسی علیه السلام که از خدا شرح صدر طلب نمود: «رَبِّ اشْرَحْ لِی صَدْرِی»،[۶۹] ولی درباره رسول اکرم فرمود: «أَلَمْ نَشْرَحْ لَک صَدْرَک»[۷۰] آیا ما سینه تو را وسعت ندادیم.[۷۱]

سنت پیامبر اکرم

سنت پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله که عبارت است از قول (سخن)، فعل (رفتار) و تقریر آن حضرت، در کنار قرآن، یکى از منابع مهم تفکر مذهبی اسلام در تمام مذاهب آن است. بنابراین هرگاه حدیثى معتبر از پیامبر نقل شود، بدان عمل می‌شود و این کار را عمل به سنت می‌گویند. شیعه با تأسى به حدیث ثقلین که یکی از موارد سنت آن حضرت است، قول و فعل و تقریر معصومان را نیز همچون سنت آن حضرت حجت می داند.[۷۲]

پیامبر اکرم در روایات

  • امام صادق علیه السلام: رسول خدا (صلى الله علیه و آله و سلم) به روش بندگان طعام مى خورد، بى خوان و به روش بندگان مى نشست یعنى دو زانو و بر زمین مى خوابید، بى فراش و مى دانست که او بنده است. در حدیث دیگر فرمود که: بهترین نان خورش ها نزد آن حضرت سرکه و زیت (روغن) بود.[۷۳]
  • امام صادق علیه السلام: رسول خدا صلی الله علیه و آله هیچ گاه به اندازه ژرفای خرد خود با بندگان سخن نگفت. رسول خدا صلی الله علیه و آله فرمود: ما جماعت پیامبران، دستور داریم که با مردم به فراخور فهم و خردهایشان سخن بگوییم.[۷۴]
  • امام علی علیه السلام در وصف پیامبر صلی الله علیه و آله فرمودند: خداوند او را از شجره پیامبران و چراغدان (و جایگاه) روشنایی و بلندای پیشانی (خاندانی بلندپایه و شریف) و ناف مکه و چراغ های تاریکی و چشمه های حکمت، برگزید.[۷۵]
  • امام علی علیه السلام: و گواهی می دهم که محمد بنده خدا و فرستاده اوست و سرور بندگانش می باشد. هر زمان خداوند آفریدگان را به دو شاخه تقسیم کرد، او را در بهترین شاخه قرار داد، نه آلوده دامنی در وجود او سهیم شد و نه گنهکاری در وجودش شریک گشت.[۷۶]
  • امام علی علیه السلام درباره بعثت پیامبر صلی الله علیه و آله: خداوند در روزگاری او را برانگیخت که مردم گمراه و سرگردان بودند و در فتنه و فساد دست و پا می زدند. هوسها آنان را دلباخته خود کرده و از راه به درشان برده بود.[۷۷]

شئون پیامبر اکرم

شهید مطهری بر اساس قرآن کریم سه مقام برای پیامبر اکرم صلی اله علیه و آله بر می شمارد که از طرف خداوند به آن حضرت داده شده است و از ناحیه آن حضرت به ائمه علیهم السلام که خلفای آن حضرت‌اند می رسد:

  • مقام پیغمبری یا رسالت: مقام ابلاغ احکام الهی؛ یعنی از طرف خداوند احکام و معارف الهی به او وحی می شد و او مأمور بود که آنچه را که به او ابلاغ می شد، به دیگران اعلان بکند. از این نظر، او رسول و پیغمبر بود که در آیه ای می فرماید: «مَا عَلَى الرَّسُولِ إِلَّا الْبَلَاغُ...».[۷۸]
  • مقام قضاوت: «فَلَا وَرَبِّک لَا یؤْمِنُونَ حَتَّىٰ یحَکمُوک فِیمَا شَجَرَ بَینَهُمْ ثُمَّ لَا یجِدُوا فِی أَنْفُسِهِمْ حَرَجًا مِمَّا قَضَیتَ وَیسَلِّمُوا تَسْلِیمًا»[۷۹]؛ این آیه مربوط به مقام قضاوت رسول اکرم است نه مقام پیامبری او. معنای آیه این است که مردم باید در مقابل قضاوت تو تسلیم بشوند.
  • مقام حکومت: «یا أَیهَا الَّذِینَ آمَنُوا أَطِیعُوا اللَّهَ وَأَطِیعُوا الرَّسُولَ وَأُولِی الْأَمْرِ مِنْکمْ...»[۸۰]؛ ای کسانی که ایمان آورده اید خدا را اطاعت کنید و پیغمبر و اولی الامر از خودتان را اطاعت کنید.[۸۱]

پانویس

  1. ↑ «ما کان محمد أبا أحد من رجالکم و لکن رسول الله و خاتم النبین...»: «محمد پدر هیچ یک از مردان شما نیست، و لیکن فرستاده ى خدا و پایان بخش پیامبران است...” (سوره احزاب، ٤٠).
  2. ↑ «فَکیفَ إِذَا جِئْنَا مِنْ کلِّ أُمَّةٍ بِشَهِیدٍ وَجِئْنَا بِک عَلَى هَؤُلاءِ شَهِیدًا»: «پس چگونه است [حالشان‌] آن گاه که از هر امّتى گواهى آوریم، و نیز تو را بر آنان گواه آوریم؟» (سوره نساء، ٤٠). برتری رسول خدا (ص) بر همه پیامبران
  3. ↑ بحارالانوار،علامه محمد باقر مجلسی، ج۱۵، ص۵
  4. ↑ إعلام الورى بأعلام الهدى، شیخ طبرسى‏، انتشارات اسلامیه‏، تهران‏، ۱۳۹۰ ش، ج‏۱، ص۴۳
  5. ↑ حیوة القلوب ،علامه مجلسی، ج‏۳، ص۸۳
  6. ↑ بحارالانوار، علامه مجلسی، ج ۱۵، ص ۹۹.
  7. ↑ بحارالانوار، ج۸۵، ص۱۱۷؛ پرسش و پاسخ در محضر علامه طباطبائی (ره)، ص۹۶ـ۹۷؛ پاسخ به پرسشهای مذهبی، ناصر مکارم شیرازی و جعفر سبحانی، ص ۱۱۰.
  8. ↑ یعنی سالی که اصحاب فیل که قصد ویران نمودن کعبه را داشتند به معجزه الهی به هلاکت رسیدند.
  9. ↑ أعیان الشیعة، محسن الأمین ،ج‏۱، ص۲۱۸
  10. ↑ امالی صدوق، مجلس چهل و هشتم، حدیث اول
  11. ↑ رجوع شود به: معجزات مقارن ولادت پیامبر
  12. ↑ منتهى الآمال فی تواریخ النبی و الآل، شیخ عباس قمی، ج‏۱، ص۴۷
  13. ↑ فروغ ابدیت ، جعفر سبحانی، ص۱۵۶
  14. ↑ تاریخ پیامبر اسلام، محمد ابراهیم آیتی، ص۵۸
  15. ↑ تاریخ پیامبر اسلام، محمد ابراهیم آیتی، ص۵۸ و ۵۹
  16. ↑ دلائل‌ النبوة، ج‌۲، ص:۲۷
  17. ↑ دلائل‌ النبوة، ج‌۲، ص:۲۷
  18. ↑ رسول خدا از بیست سال گذشته بود که در حلف الفضول شرکت کرد و پس از آنکه خدایش برسالت فرستاد گفت: حضرت فى دار عبد الله بن جدعان حلفا ما یسرنى به حمر النعم و لو دعیت الیه لاجبت، " در خانه عبد الله پسر جدعان در پیمانى شرکت نمودم که شادمان نیستم تا بجاى آن شتران سرخ‌ مو داشته باشم (در آن روزگار از شتران بسیار گران بها شتر سرخ موی بود) و اگر دیگر بار بچنان پیمانى دعوت می ‌شدم می ‌پذیرفتم." تاریخ ‌یعقوبى/ترجمه، ج‌۱، ص:۳۷۱
  19. ↑ تاریخ ‌یعقوبى/ترجمه، ج‌۱، ص:۳۷۵؛ تاریخ ‌الطبری/ترجمه، ج‌۳، ص:۸۳۳؛ رجوع شود به: سن پیامبر صلی الله علیه و آله و خدیجه در هنگام ازدواج.
  20. ↑ ازدواج های پیامبر، پاسدار اسلام، مرداد ۱۳۸۵
  21. ↑ الموسوعة الکبرى عن فاطمة الزهراء، اسماعیل انصارى زنجانى، دلیل ما، قم، ۱۴۲۸ ق‏، چاپ اول‏،ج‏۱۸، ص۶۵
  22. ↑ رجوع شود به: آیین پیامبر صلی الله علیه و آله پیش از بعثت
  23. ↑ رجوع شود به: مبعث حضرت محمد صلی الله علیه و آله
  24. ↑ رجوع شود به: اعجاز قرآن
  25. ↑ شهیدی، تاریخ تحلیلی اسلام، ص ۴۱.
  26. ↑ جعفر سبحانی، فروغ ابدیت ص ۱۴۲
  27. ↑ محمدابراهیم آیتی، تاریخ پیامبر اسلام، ص۱۰۵-۱۱۸
  28. ↑ سیره رسول خدا (ص)، ۳۲۸-۳۳۱
  29. ↑ السیرة النبویه، ابن هشام، ج۱ ص ۳۱۷
  30. ↑ السیرة النبویه، ابن هشام، جلد ۱ ص ۳۲۰؛ انساب الاشراف، ج ۱ ص ۱۹۸
  31. ↑ السیرة النبویه، ابن هشام، جلد ۱ ص ۳۲۰؛ انساب الاشراف، ج ۱ ص ۱۹۷؛ السیرة النبویه، ذهبی ص ۲۱۹
  32. ↑ ترجمه طبقات الکبری ج ۱ ص ۱۹۰؛ ترجمه دلائل النبوة، بیهقی، ج۲ص۴۷
  33. ↑ سیره رسول خدا، رسول جعفریان، ص ۳۴۵
  34. ↑ عیون الاثر، ج ۱ ص ۲۰۹؛ سیره حلبی ج ۲ ص ۲۱۲
  35. ↑ زندگانی محمد، ابن هشام ج ۱ ص ۲۰۷-۲۱۰؛ ترجمه تاریخ یعقوبی، ج۱ ص ۳۸۵-۳۸۸؛ سبل الهدی و الرشاد، ج ۲ ص ۵۱۹-۵۲۴
  36. ↑ دلائل النبوه، ج ۲ ص ۳۱۱-۳۱۲
  37. ↑ السیرة النبویه، ابن هشام، ج۱ص۳۵۰-۳۵۱؛ تاریخ طبری ج۲ ص ۳۳۵-۳۳۶؛ سبل الهدی و الرشاد، ج۲ص۵۰۲
  38. ↑ بنا به نقلی سی و پنج روز و یا بیست و پنج روز و یا پنج و یا سه روز بعد از وفات ابوطالب، حضرت خدیجه کبری، از دنیا رفتند.
  39. ↑ امتاع الاسماع، ص۲۷؛ اسدالغابه، ج ۵، ص ۴۳۹؛ الکامل، ج۲، ص۶۳؛ طبقات الکبری، ج۱، ص ۲۱۱
  40. ↑ به نقل ابن اسحاق به تنهایی
  41. ↑ اسدالغابه، ج۳، ص ۳۸۹-۳۹۰؛ سیرة النبی، ج ۲، ص ۲۸-۳۱؛ الطبقات الکبری، ج ۱، ص ۲۱۲؛ ترجمه تاریخ یعقوبی، ج ۲ ص ۳۹۴-۳۹۵
  42. ↑ السیرة النبویه، ابن هشام، ج۲، ص۴۲۸-۴۲۹؛ تاریخ طبری، ج۲، ص ۳۵۴؛ طبقات الکبری، ج۱، ص۲۱۹
  43. ↑ السیرة النبویه، ابن هشام، ج۲، ص۴۴۲-۴۴۳
  44. ↑ زندگانى‌ محمد(ص)/ترجمه سیره ابن هشام، ج‌۱، ص۳۰۴
  45. ↑ السیرة النبویة، ابن هشام، ج۲، ص ۴۸۳؛ انساب الاشراف، ج۱، ص۲۶۰
  46. ↑ السیرة النبویه، ابن هشام، ج۲، ص ۴۸۳؛ طبقات الکبری، ج۱، ص ۲۲۸
  47. ↑ السیرة الحلبیه، ج۲، ص۴۸۶
  48. ↑ السیرة النبویه، ابن هشام، ج۲؛ انساب الاشراف، ج۱، ص ۲۶۳
  49. ↑ البدء و التاریخ، ج۴، ص ۱۷۵
  50. ↑ بحارالنوار، ج۱۹، ص۶۵
  51. ↑ السیرة النبویه، ابن هشام، ج۲، ص ۴۹۵
  52. ↑ انساب الاشراف، ج۱، ص ۲۶۷-۲۶۸؛ طبقات، ج ۱، ص ۲۳۶
  53. ↑ بعضی گویند با اسعد بن زراره؛ دلائل النبوه، بیهقی، ج۲، ص۵۳۸
  54. ↑ المستدک، ج۳، ص۱۴؛ المعجم الکبیر، ج۲۴، ص ۱۳۷
  55. ↑ سیرة النبی، ج۲، ص ۱۱۹-۱۲۳
  56. ↑ سبل الهدی و الرشاد، ج۳، ص ۵۳۸
  57. ↑ سوره بقره، آیه ۱۴۴
  58. ↑ سوره حج آیه ۲۲.
  59. ↑ ابن شهر آشوب مازندرانى، محمد بن على‌، مناقب آل أبی طالب علیهم السلام، ج۱، ص ۱۴۴
  60. ↑ حیوة القلوب، ج‌۳، ص۴۲۹-۶۶۷
  61. ↑ برای تفصیل در این مورد رجوع شود به معجزات پیامبر (ص)، ویکی شیعه
  62. ↑ سوره انبیاء/۱۰۷
  63. ↑ سوره آل عمران، آیه ۸۱.
  64. ↑ سوره تحریم آیه ۹.
  65. ↑ سوره مائده آیه ۴۱.
  66. ↑ سوره آل عمران آیه ۱۴۴.
  67. ↑ سوره محمد آیه ۲۹.
  68. ↑ سوره احزاب آیه ۴۰.
  69. ↑ سوره طه آیه ۲۵.
  70. ↑ سوره انشراح آیه ۱.
  71. ↑ ناسخ التواریخ، ج ۴، ص ۱۸۱۰.
  72. ↑ رجوع شود به کتاب شیعه در اسلام، علامه طباطبائی، بخش دوم:«تفکر مذهبی شیعه»
  73. ↑ سنن النبی، علامه طباطبائی.
  74. ↑ حکم النبی الأعظم صلى الله علیه و آله و سلم (محمدى رى شهرى)، ج۲، ص۲۶۴.
  75. ↑ بحارالأنوار (علامه مجلسى)، ج۳۴، ص۲۴۰.
  76. ↑ بحارالأنوار (علامه مجلسى)، ج۶۶، ص۳۱۱.
  77. ↑ بحارالأنوار (علامه مجلسى)، ج۱۸، ص۲۱۹.
  78. ↑ سوره مائده، آیه ۹۹
  79. ↑ سوره نساء، آیه۶۵
  80. ↑ سوره نساء، آیه۵۹
  81. ↑ تعلیم و تربیت در اسلام، مرتضی مطهری، در دسترس در سایت شهید مطهری، بازیابی: ۲۷آبان ۱۳۹۲

منابع

  • قرآن کریم.
  • دشتی، معارف و معاریف.
  • جعفر سبحانی، فرازهائی از تاریخ پیامبر اسلام.
  • محمد ابراهیم آیتی، تاریخ پیامبر اسلام.
  • رسول جعفریان، سیره رسول خدا.
  • ابن هشام، سیرة النبی، چاپ مصطفی البابی، ۱۳۵۵ ق.
  • مسعودی، مروج الذهب، چاپ مطبعة السعاده، ۱۳۶۷ ق.
  • علامه مجلسى، بحارالأنوار.
  • علامه مجلسى، حیوة القلوب.
  • محمدى رى شهری، حکم النبی الأعظم صلى الله علیه و آله و سلم.
  • شیخ عباس قمی، منتهی الآمال.
  • ناسخ التواریخ، ج ۴، ص ۱۸۱۰.
  • علامه طباطبائی، سنن النبی.
  • تاریخ ‌یعقوبى/ترجمه.
  • تاریخ ‌الطبری/ترجمه.
  • ابونعیم اصفهانی، دلائل‌ النبوة.
  • ابن شهر آشوب مازندرانى، مناقب آل أبی طالب علیهم السلام، قم، ۱۳۷۹ ق‌.
  • مرتضی مطهری، تعلیم و تربیت در اسلام.
حضرت محمد (صلی الله علیه و آله)
رحمة للعالمین.jpg
رویدادهای مهم زندگی
حمله اصحاب فیل به مکه • سفر پیامبر اکرم به شام • ازدواج با حضرت خدیجه کبری (س) • گذاشتن سنگ حجرالاسود در جای خویش • مبعث • معراج • ولادت حضرت فاطمه سلام الله علیها • رفتن به شعب ابی طالب • عام الحزن•سفر به طائف • هجرت به مدینه • ازدواج حضرت علی (ع) و حضرت فاطمه (س) • غزوه بدر • غزوه احد • غزوه احزاب • صلح حدیبیه • غزوه خیبر • سریه ذات السلاسل • فتح مکه • غزوه حنین • غزوه تبوک • غدیر خم
بستگان
امیرالمؤمنین علی بن ابی طالب (ع) •عبدالله بن عبدالمطلب(س) • عبدالمطلب • ابوطالب(ع) • حمزه بن عبدالمطلب(ع) • عباس بن عبدالمطلب • ابولهب • جعفر طیار • آمنه(س) • فاطمه بنت اسد(س) • خدیجه کبری(س) • حضرت زهرا(س) • امام حسن(ع) • امام حسین(ع) • حضرت زینب(س)
اصحاب
سلمان فارسی • عمار بن یاسر • ابوذر • مقداد • ابوسلمه مخزومی • زيد بن حارثه • عثمان بن مظعون • مصعب بن عمیر • ابوبکر • طلحه • زبیر • عثمان بن عفان • عمر بن خطاب • سعد بن ابی وقاص • عبدالله بن مسعود • اسعد بن زراره • سعد بن معاذ • سعد بن عباده • عثمان بن حنیف • سهل بن حنیف • ابو ایوب انصاری • حذیفة بن یمان• خالد بن سعيد • خزیمة بن ثابت • عبدالله بن رواحه • اویس قرنی • عبدالله بن مسعود • بلال حبشی
مکان های مرتبط
مکه • مدینه • غار حرا • کعبه • شعب ابوطالب • غدیر خم • فدک • بقیع • غار ثور • مسجد قبا • مسجد النبی • مسجد الحرام


چهارده معصوم علیهم السلام
↓ اسامی ↓

حضرت محمد صلی الله علیه و آله • حضرت فاطمه سلام الله علیها

امام علی علیه السلام • امام حسن علیه السلام • امام حسین علیه السلام • امام سجاد علیه السلام • امام باقر علیه السلام • امام صادق علیه السلام • امام کاظم علیه السلام • امام رضا علیه السلام • امام جواد علیه السلام • امام هادی علیه السلام • امام حسن عسکری علیه السلام • امام زمان عجل الله تعالی فرجه

↓ مفاهیم وابسته ↓
اهل البیت علیهم السلام • عصمت • پنج تن • عترت • سادات • اهل الذکر • اکمال دین • اولی الأمر
↓ آیات و احادیث مرتبط ↓
آیه تطهیر • آیه امامت • آیه اکمال • حدیث ثقلین • حدیث سفینه • حدیث یوم الدار • حدیث طیر مشوی


برگرفته از «https://wiki.ahlolbait.com/index.php?title=پیامبر_اسلام&oldid=150484»
آپارات موسسه اهل البیت علیهم السلام کانال عکس نوشته قرآن و حدیث در اینستاگرام تلگرام قرآن و حدیث کانال قرآن و حدیث در ایتا