آیه 99 سوره مائده

از دانشنامه‌ی اسلامی
پرش به ناوبری پرش به جستجو
مشاهده آیه در سوره

مَا عَلَى الرَّسُولِ إِلَّا الْبَلَاغُ ۗ وَاللَّهُ يَعْلَمُ مَا تُبْدُونَ وَمَا تَكْتُمُونَ

مشاهده آیه در سوره


<<98 آیه 99 سوره مائده 100>>
سوره : سوره مائده (5)
جزء : 7
نزول : مدینه

ترتیل

ترجمه (مکارم شیرازی)

ترجمه های فارسی

بر پیغمبر جز تبلیغ (احکام الهی) وظیفه‌ای نیست، و خدا هر چه را آشکار داشته و یا پنهان دارید همه را می‌داند.

ترجمه های انگلیسی(English translations)

The Apostle’s duty is only to communicate and Allah knows whatever you disclose and whatever you conceal.

معانی کلمات آیه

«الْبَلاغُ»: تبلیغ. رساندن. «تُبْدُونَ»: ظاهر و آشکار می‌دارید.

تفسیر آیه

تفسیر نور (محسن قرائتی)


اعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ شَدِيدُ الْعِقابِ وَ أَنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَحِيمٌ «98»

بدانيد كه خداوند، سخت كيفر است، وهمانا خداوند آمرزنده مهربان است.

ما عَلَى الرَّسُولِ إِلَّا الْبَلاغُ وَ اللَّهُ يَعْلَمُ ما تُبْدُونَ وَ ما تَكْتُمُونَ «99»

بر پيامبر، جز ابلاغ (احكام الهى) نيست و خداوند، آنچه را آشكار يا كتمان مى‌كنيد مى‌داند.

نکته ها

اگر اين آيه را در ادامه‌ى آيه‌ى قبل بدانيم، مى‌توان گفت كه شكستن احترام كعبه و ماه‌هاى حرام و مخالفت با قربانى واحكام حج و بى‌هدف پنداشتن مناسك حج، عقابى شديد به دنبال دارد، چنانكه احترام به كعبه و ماه‌هاى حرام و قربانى كردن و مناسك حج، مغفرت و رحمت الهى را به دنبال دارد. (البتّه مى‌توان آيه را به طور مستقل و بدون نظر به آيه‌ى قبل معنا كرد كه همان ترجمه مى‌شود).

پیام ها

1- تشويق و تهديد بايد در كنار هم باشد. «شَدِيدُ الْعِقابِ، غَفُورٌ رَحِيمٌ» (انسان بايد ميان بيم و اميد باشد و به خاطر خلاف يا شكستن حُرمت كعبه به كلّى مأيوس نشود و به خاطر رفتار و كردار خوب نيز مغرور نشود)

2- وظيفه‌ى پيامبر، تنها ابلاغ دين است، نه اجبار و تحميل كردن آن. «ما عَلَى الرَّسُولِ إِلَّا الْبَلاغُ»

3- استقبال مردم به دين يا اعراض از آن، ضررى به پيامبر نمى‌زند. «ما عَلَى الرَّسُولِ إِلَّا الْبَلاغُ» چنانكه در آيه‌ى 20 سوره‌ى آل‌عمران مى‌خوانيم: «وَ إِنْ تَوَلَّوْا فَإِنَّما عَلَيْكَ الْبَلاغُ»

4- چون علم الهى فراگير است، پس كتمان يا آشكار سازى، نزد او يكسان است. «يَعْلَمُ ما تُبْدُونَ وَ ما تَكْتُمُونَ‌ ...»

تفسير نور(10جلدى)، ج‌2، ص: 379

پانویس

منابع