منابع و پی نوشتهای متوسط
جامعیت مقاله رعایت نشده است
مقاله بدون شناسه یا دارای شناسه ضعیف است
کیفیت پژوهش پایین است
مقاله مورد سنجش قرار گرفته است

فساد

از دانشنامه‌ی اسلامی
پرش به ناوبری پرش به جستجو

فساد به معنای تباهى و تباه شدن است و دانشمندان اهل لغت آن را ضد «صلاح» بیان داشته اند.[۱]

واژه فساد در قرآن

خداوند در قرآن کریم در صفات بندگان پسندیده اش مى فرماید: «لَا يُرِيدُونَ عُلُوًّا فِي الْأَرْضِ وَلَا فَسَادًا»؛ برترى (گردنکشى) و تباهى در زمین را دنبال نمى کنند.[۲]

و در آیه ای دیگر مى فرماید: «لَوْ كَانَ فِيهِمَا آلِهَةٌ إِلَّا اللَّهُ لَفَسَدَتَا»؛ اگر در آسمان و زمین خدایانى جز خدا مى بود آنها از اعتدال خارج شده تباه مى گشتند.[۳]

واژه فساد در روایات

امیرالمؤمنین (ع) در نکوهش مردم زمان خود مى فرماید: «...والناس على اربعة اصناف: منهم من لا یمنعه الفساد فى الارض الا مهانة نفسه و کلالة حده و نضیض وفره...»؛ مردمان (در این عصر) به چهار گروه تقسیم مى شوند: یک گروه کسانی اند که تنها مانع آنها از تبهکارى در روى زمین بى عرضگى و کندى سلاح و تهیدستى آنها است... .[۴]

و نیز از سخنان آن حضرت است: فساد اخلاق در معاشرت و همزیستى با بی خردان، و شایستگى اخلاق در معاشرت با خردمندان است.[۵]

پانویس

  1. صاحب بن عباد، کافى الکفاة، اسماعیل بن عباد، المحیط فی اللغة، ۱۰ جلد،ج۸، ص۲۸۸ عالم الکتاب، بیروت - لبنان، اول، ۱۴۱۴ ه‍ ق
  2. سوره قصص: ۸۳
  3. سوره انبیاء: ۲۲
  4. نهج البلاغه، خطبه ۳۲
  5. مرحوم محمد باقر مجلسی، بحارالانوار : ۱/۱۶۰

منابع

  • صاحب بن عباد، المحیط فی اللغه.
  • سید مصطفی حسینی دشتی، فرهنگ معارف و معاریف.