ودود (اسم الله)
این مدخل از دانشنامه هنوز نوشته نشده است.
محتوای فعلی بخشی از یک کتاب است که برای اینجا مناسب بوده است.
(احتمالا تصرف اندکی صورت گرفته است)
اسم صد و سى و دوم: الودود
لفظ «ودود» در قرآن دو بار آمده و وصف خدا قرار گرفته است، چنان که مى فرماید:
«وَاسْتَغْفِرُوا رَبَّكُمْ ثُمَّ تُوبُوا إِلَيْهِ إِنَّ رَبِّي رَحِيمٌ وَدُودٌ».(سوره هود/90)
«از پروردگارتان طلب مغفرت کنید پس به سوى او برگردید، پروردگار من مهربان و دوستدار(بندگان خویش) است».
«إِنَّهُ هُوَ يُبْدِئُ وَيُعِيدُ * وَهُوَ الْغَفُورُ الْوَدُودُ».(سوره بروج/13ـ14)
«او است که مى آفریند و پس از مرگ باز مى گرداند، او آمرزنده و دوستدار است».
ابن فارس مى گوید: «ودود» بر وزن فعول حاکى از محبت است، و مى تواند به معنى مفعول (محبوب) باشد زیرا خدا محبوب اولیاء ومؤمنان است، و مى تواند به معنى فاعل باشد(دوستدار) مانند غفور که به معنى غافر است و مفاد آن این است که خدا بندگان صالح خود را دوست مى دارد. و از این که در کنار رحیم و غفور آمده است مناسب همان معنى دوم است.
نمایش این اسم در زندگى بشر روشن است، بشر با اعمال صالح خود مى تواند محبوبیتى در میان مردم کسب کند چنان که مى فرماید:
«إِنَّ الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ سَيَجْعَلُ لَهُمُ الرَّحْمَٰنُ وُدًّا».(سوره مریم/96)
«آنان که ایمان آورده و عمل صالح انجام داده اند، خدا دوستى آنان را در دلها مى افکند».[۱]
پانویس
