رحیم (اسم الله): تفاوت بین نسخه‌ها

از دانشنامه‌ی اسلامی
پرش به ناوبری پرش به جستجو
جز (ویرایش جزئی‌)
جز (مهدی موسوی صفحهٔ رحیم را به رحیم (اسم الله) منتقل کرد)
 
(۳ نسخه‌ٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشده)
سطر ۱: سطر ۱:
'''رحيم''' 95 بار وارد شده و در تمام موارد به عنوان وصف خدا آمده است.
+
کلمه '''«رحیم»''' ۹۵ بار در [[قرآن|قرآن کریم]] وارد شده و در تمام موارد به عنوان وصف [[الله|خدای]] تعالی آمده است. اسم رحیم با اسماى دیگرى هم وارد شده است:
  
اسم رحيم با اسماى ديگرى هم وارد شده است:
+
۱. الرَّحمن: {{متن قرآن|«بِسْمِ اللّهِ الرَّحْمنِ الرَّحیمِ»}}. ([[سوره حمد|حمد]]/۱)
  
1. الرَّحمن:(بِسْمِ اللّهِ الرَّحْمنِ الرَّحيمِ).
+
۲. التواب: {{متن قرآن|«فَتَلَقّى آدَمُ مِنْ رَبِّهِ کلمات فَتابَ عَلَیهِ انَّهُ هُوَ التوّابُ الرَّحیم»}}.([[سوره بقره|بقره]]/۳۷)، «آدم کلماتى را از خدا دریافت کرد و خدا نیز از طریق رحمت به سوى او بازگشت، او است توبه پذیر و رحیم».
  
2. التواب: (فَتَلَقّى آدَمُ مِنْ رَبِّهِ كَلمات فَتابَ عَلَيْهِ انَّهُ هُوَ التوّابُ الرَّحيم)(بقره/37)،«آدم كلماتى را از خدا دريافت كرد و خدا نيز از طريق رحمت به سوى او بازگشت، او است توبه پذير و رحيم».
+
۳. الرؤوف: {{متن قرآن|«...إِنَّ اللّهَ بِالنّاسِ لَرَؤوفٌ رَحیم»}}.(بقره/۱۴۳)، «خدا به مردم مهربان و رحیم است».
  
3. الرؤوف: (...إِنَّ اللّهَ بِالنّاسِ لَرَؤوفٌ رَحيم) (بقره/143)،«خدا به مردم مهربان و رحيم است».
+
۴. الغفور: {{متن قرآن|«...فَمَنِ اضْطُرَّ غَیرَ باغ وَ لاعادفَلا إِثْمَ عَلَیهِ إِنَّ اللّهَ غَفُورٌ رَحیمٌ»}}.(بقره/۱۷۳)، «بر فرد مضطر آن گاه که مفرط و متجاوز نباشد گناهى نیست، خداوند آمرزنده و مهربان است».
  
4. الغفور: (...فَمَنِ اضْطُرَّ غَيْرَ باغ وَ لاعادفَلا إِثْمَ عَلَيْهِ إِنَّ اللّهَ غَفُورٌ رَحيمٌ).(بقره/173«بر فرد مضطر آن گاه كه مفرط و متجاوز نباشد گناهى نيست، خداوند آمرزنده ومهربان است».
+
۵. الودود: {{متن قرآن|«وَاسْتغْفِرُوا رَبّکمْ ثُمَّ تُوبُوا إِلَیهِ إِنَّ رَبِّى رَحِیمٌ وَدُودٌ»}}.([[سوره هود|هود]]/۹۰«از خدا طلب آمرزش کنید، به سوى او روى آورید که پروردگار من مهربان و دوستدار است».
  
5. الودود: (وَاسْتغْفِرُوا رَبّكُمْ ثُمَّ تُوبُوا إِلَيهِ إِنَّ رَبِّى رَحِيمٌ وَدُودٌ). (هود/90)،«ازخدا طلب آمرزش كنيد، به سوى او روى آوريد كه پروردگار من مهربان و دوستدار
+
۶. العزیز: {{متن قرآن|«وَإِنَّ رَبّک لَهُوَ العَزِیزُ الرَّحیم»}}.([[سوره شعراء|شعراء]]/۹)، «و پروردگار تو قدرتمند و مهربان است».
1 . توحيد صدوق، باب 48، حديث 3: ليس العرش كما تظن كهيئة السرير و لكنّه ممدود، مخلوق، مدبر و ربّك عزّ وجلّ مالكه لا انّه عليه ككون الشىء على الشىء....است».
 
  
6. العزيز: (وَإِنَّ رَبّكَ لَهُوَ العَزِيزُ الرَّحيم).(شعراء/9)،«و پروردگار تو قدرتمند و مهربان است».
+
۷. الرب: {{متن قرآن|«سَلامٌ قَولاً مِنْ رَبّ رَحیم»}}.([[سوره یس|یس]]/۵۸)، «سلامى که سخن پروردگار است».
  
7. الرب: (سَلامٌ قَولاً مِنْ رَبّ رَحيم).(يس/58)،«سلامى كه سخن پروردگار است».
+
۸. البرّ: {{متن قرآن|«إِنّا کنّا مِنْ قَبْلُ نَدْعُوهُ انّهُ هُوَ البرُّ الرَّحیم»}}.([[سوره طور|طور]]/۲۸)، «ما پیش از این او را مى خواندیم، او نیکوکار و مهربان است».
  
8. البرّ: (إِنّا كُنّا مِنْ قَبْلُ نَدْعُوهُ انّهُ هُوَ البرُّ الرَّحيم).(طور/28)،«ماپيش از اين او را مى خوانديم، او نيكوكار و مهربان است».
+
اگر در معانى صفاتى که در کنار رحیم آمده است دقت کنیم، همگى با مفهوم رحیم ارتباط تنگاتنگ دارند، حتى اسم عزیز که همراه با رحیم آمده است، با توجه به مجموع آیه کاملاً مناسب است; زیرا یادآور مى شود که خدا در عین قدرت، رحیم است و مهربانى او نشانه ضعف او نیست.
  
اگر در معانى صفاتى كه در كنار رحيم آمده است، دقت كنيم همگى با مفهوم رحيم ارتباط تنگاتنگ دارند، حتى اسم عزيز كه همراه با رحيم آمده است، با توجه به مجموع آيه كاملاً مناسب است; زيرا يادآور مى شود كه خدا در عين قدرت، رحيم است و مهربانى او نشانه ضعف او نيست.
+
[[رحمان|رحمان]] و رحیم هر دو اسم از ماده «رحم» مشتق بوده و ما ریشه هر دو اسم را به هنگام بحث از ([[ارحم الراحمین (اسم الله)|ارحم الراحمین]])، بیان کردیم. از آیات قرآن استفاده مى شود که عرب [[جاهلیت|جاهلى]] با لفظ «الرّحمن» آشنا نبوده است، لذا هنگامى که [[پیامبر اسلام|پیامبر اکرم]] آنان را دعوت مى کرد که براى رحمان سجده کنند، مى گفتند ما «رحمان» را نمى شناسیم، چنانکه مى فرماید: {{متن قرآن|«وَ إِذا قِیلَ لَهُمُ اسجُدُوا للرَّحْمنِ قالُوا وَ مَا الرَّحمن أَنَسْجُدُ لِما تَأْمُرُنا وَ زادَهُمْ نُفوراً»}}.([[سوره فرقان|فرقان]]/۶۰)، «هنگامى که به آنها گفته مى شود براى رحمان سجده کنید، مى گویند رحمان کیست، آیا بر آنچه که امر مى کنى سجده کنیم، در این حالت از ایمان به حق گریزان بودند».
  
[[رحمان|رحمن]] و رحیم هر دو اسم از ماده «رحم» مشتق بوده و ما ريشه هر دو اسم را به هنگام بحث از (ارحم الراحمين)، بيان كرديم. از آيات قرآن استفاده مى شود كه عرب جاهلى با لفظ«الرّحمن» آشنا نبوده است، لذا هنگامى كه پيامبر اكرم آنان را دعوت مى كرد كه براى رحمان سجده كنند، مى گفتند ما «رحمان» را نمى شناسيم چنان كه مى فرمايد:
+
رحمان و رحیم هر دو از ماده واحد گرفته شده اند و در لغت عرب نظایر زیاد دارند مانند: عطش و عطشان، رىّ و ریان، فَرَح و فَرْحان، جزَل و جَزْلان، که دومى از تأکید و گسترش بیشترى برخوردار است و به تعبیر دیگر: در دومى مبالغه اى هست که در اولى نیست؛ از این جهت مفسران براى تفاوت این دو لفظ وجوهى را یادآور شده اند که منعکس مى کنیم:
  
(وَ إِذا قِيلَ لَهُمُ اسجُدُوا للرَّحْمنِ قالُوا وَ مَا الرَّحمن أَنَسْجُدُ لِما تَأْمُرُنا وَ زادَهُمْ نُفوراً).(فرقان/60)
+
۱. رحمان به منزله اسم خاص (عَلَم) براى خدا است که به غیر او اطلاق نمى شود. در حالى که رحیم اسم عام است و به دیگرى نیز اطلاق مى شود.
  
«هنگامى كه به آنها گفته مى شود براى رحمان سجده كنيد، مى گويند رحمان كيست، آيا بر آنچه كه امر مى كنى سجده كنيم، در اين حالت از ايمان به حق گريزان بودند».
+
۲. خداوند رحمان در دنیا و رحیم در آخرت مى باشد.
  
رحمان و رحيم هر دو از ماده واحد گرفته شده اندو در لغت عرب نظاير زياد دارند مانند: عطش و عطشان، رىّ و ريّان، فَرَح و فَرْحان، جزَل و جَزْلان، كه دومى از تأكيدو گسترش بيشترى برخوردار است و به تعبير ديگر: در دومى مبالغه اى هست كه در اولى نيست;
+
۳. رحمان شامل همه مکلفان و رحیم به مؤمنان اختصاص دارد.
  
1 اسم رحيم را مخصوص مؤمنان دانسته و فرموده است:(وَ كانَ بِالمُؤْمِنينَ رَحِيماً).(احزاب/43)
+
۴. رحمان ناظر به یک رحمت و رحیم ناظر یک صد رحمت است.<ref>مجمع البیان، ج۱، ص ۲۱.</ref>
  
در روايتى امام صادق (عليه السلام) مى فرمايد:«رحمان» اسم مخصوص خدا است، ولى با گسترش بيشتر نسبت به همه افراد انسان و «رحيم» اسم عام است بر خدا وغير خدا اطلاق مى شود، ولى با گسترش كمتر، صدوق اين حديث را چنين معنا مى كند:«رحمان اسم خدا است كه همه بندگان خدا را در بر مى گيرد، زيرا نسبت به همه، روزى بخش و منعم است و در اين مورد مؤمن و كافر يكسان است، در حالى كه رحيم از آن نظر اطلاق مى شود كه به افراد با ايمان در آخرت با نظر رحمت مى نگرد، چنان كه مى فرمايد:(وَ كانَ بِالمُؤْمنينَ رَحيماً).(احزاب/43) و در نتيجه «رحمان» و «رحيم» مانند «ندمان» و «نديم» دو اسم اند كه از رحمت گرفته شده اند».(1)
+
از میان وجوه یاد شده، وجه دوم صحیح تر است و شواهدى از آیات و روایات آن را تأیید مى کند، چنان که [[قرآن|قرآن کریم]] اسم رحمان را مطلق آورده و فرموده است: {{متن قرآن|«الرَّحْمنُ عَلَى العَرشِ اسْتَوى»}} ([[سوره طه|طه]]/۵) ولی اسم رحیم را مخصوص مؤمنان دانسته و فرموده است: {{متن قرآن|«وَ کانَ بِالمُؤْمِنینَ رَحِیماً»}}.([[سوره احزاب|احزاب]]/۴۳)
  
رازى پس ازنقل حديث ياد شده از امام صادق (عليه السلام)، به توضيح آن برخاسته و مى گويد: رحمان اسم خاص خداوند است و از نظر اثر همه را در بر مى گيرد، نيكوكار و بدكار را شامل مى شود و رحيم اسم عام است، زيرا بر غير خدا نيز اطلاق مى شود; امّا از نظر اثر مخصوص مؤمنان است، آن گاه براى اثبات اين مطلب چنين مى گويد:«آن گاه كه عرب بخواهد درباره چيزى مبالغه كند مانند خشم و سيرى و برهنگى،مى گويد: «غضبان»، «شبعان»، «عريان»،مثلاً لفظ اخير را در موردى به كار مى برد كه برهنه واقعى باشد، ولى هرگاه جامه كهنه اى داشته باشد، درباره ا ن «عارى» به كار مى برد، نه «عريان» و چون لفظ «الرحمان» بر همين وزن است، طبعاً بر مبالغه دلالت مى كند. و رحيم بر وزن «فعيل» گاهى به معنى فاعل است، مثل سميع به معنى سامع، و گاهى به معنى مفعول است مانند: «قتيل» به معنى مقتول، و در هيچ كدام مبالغه منظورنيست، و معروف است كه هرگاه از يك كلمه دو لفظ مشتق گردد، آنچه حروف بيشترى دارد بر معنى بيشترى دلالت دارد».(2)
+
در روایتى [[امام صادق علیه السلام|امام صادق]] (علیه السلام) مى فرماید: «رحمان» اسم مخصوص خدا است، ولى با گسترش بیشتر نسبت به همه افراد انسان و «رحیم» اسم عام است بر خدا و غیر خدا اطلاق مى شود، ولى با گسترش کمتر. [[شیخ صدوق]] این حدیث را چنین معنا مى کند: «رحمان اسم خدا است که همه بندگان خدا را در بر مى گیرد، زیرا نسبت به همه، روزى بخش و منعم است و در این مورد [[مومن|مؤمن]] و [[کفر|کافر]] یکسان است، در حالى که رحیم از آن نظر اطلاق مى شود که به افراد با [[ایمان|ایمان]] در [[آخرت]] با نظر رحمت مى نگرد، چنان که مى فرماید: {{متن قرآن|«وَ کانَ بِالمُؤْمنینَ رَحیماً»}}.(احزاب/۴۳) و در نتیجه «رحمان» و «رحیم» مانند «ندمان» و «ندیم» دو اسم اند که از رحمت گرفته شده اند».<ref>توحید، صدوق، ص ۲۰۳.</ref>
  
امّا نمايش اين دو اسم در انسان اين است كه هرگاه خدمت بيشترى به مردم كرد، مظهر رحمان و هرگاه نسبت به مؤمنان مهربانى كرد، مظهر رحيم خواهد بودو اگر در برخى از روايات آمده است«تخلقوا بأخلاق اللّه» شايد مقصود اين است كه انسان به اندازه توان تجلى گاه اوصاف خدا باشد، مگر موردى كه تشبه ممنوع است مانند «مصور». <ref> [http://shia.ir/fa/persian/book?bookID=167&page=11  برگرفته از منشور جاوید، جعفر سبحانی، صفحه۲۶۰ تا ۲۶۳،  پایگاه اطلاع رسانی آیت الله سبحانی] </ref>
+
[[فخر رازى]] پس از نقل [[حدیث|حدیث]] یاد شده از [[امام صادق علیه السلام|امام صادق]] (علیه السلام)، به توضیح آن برخاسته و مى گوید: رحمان اسم خاص خداوند است و از نظر اثر همه را در بر مى گیرد، نیکوکار و بدکار را شامل مى شود و رحیم اسم عام است، زیرا بر غیر خدا نیز اطلاق مى شود; امّا از نظر اثر مخصوص مؤمنان است، آن گاه براى اثبات این مطلب چنین مى گوید: «آن گاه که عرب بخواهد درباره چیزى مبالغه کند مانند خشم و سیرى و برهنگى، مى گوید: «غضبان»، «شبعان»، «عریان»، مثلاً لفظ اخیر را در موردى به کار مى برد که برهنه واقعى باشد، ولى هرگاه جامه کهنه اى داشته باشد، درباره آن «عارى» به کار مى برد، نه «عریان» و چون لفظ «رحمان» بر همین وزن است، طبعاً بر مبالغه دلالت مى کند. و رحیم بر وزن «فعیل» گاهى به معنى فاعل است، مثل سمیع به معنى سامع، و گاهى به معنى مفعول است مانند: «قتیل» به معنى مقتول، و در هیچ کدام مبالغه منظور نیست، و معروف است که هرگاه از یک کلمه دو لفظ مشتق گردد، آنچه حروف بیشترى دارد بر معنى بیشترى دلالت دارد».<ref>فخر رازى، لوامع البینات، ص۱۵۲ـ ۱۷۲.</ref>
  
== پانویس ==
+
امّا نمایش این دو اسم در انسان این است که هرگاه خدمت بیشترى به مردم کرد، مظهر رحمان و هرگاه نسبت به مؤمنان مهربانى کرد، مظهر رحیم خواهد بود و اگر در برخى از روایات آمده است «تخلّقوا بأخلاق اللّه» شاید مقصود این است که انسان به اندازه توان تجلى گاه اوصاف خدا باشد، مگر موردى که تشبه ممنوع است مانند «مصور».
  
<references/>
+
==پانویس==
 
+
<references />
{{اسماء الله}}
+
==منبع==
 +
[http://tohid.ir/fa/index/book?bookID=167&page=12#id260_p260 برگرفته از منشور جاوید، جعفر سبحانی، صفحه ۲۶۰ تا ۲۶۳، پایگاه اطلاع رسانی آیت الله سبحانی.]{{اسماء الله}}
  
 
[[رده:اسماء و صفات الهی]]
 
[[رده:اسماء و صفات الهی]]
 
[[رده:واژگان قرآنی]]
 
[[رده:واژگان قرآنی]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۳ ژوئن ۲۰۲۰، ساعت ۱۱:۰۹

کلمه «رحیم» ۹۵ بار در قرآن کریم وارد شده و در تمام موارد به عنوان وصف خدای تعالی آمده است. اسم رحیم با اسماى دیگرى هم وارد شده است:

۱. الرَّحمن: «بِسْمِ اللّهِ الرَّحْمنِ الرَّحیمِ». (حمد/۱)

۲. التواب: «فَتَلَقّى آدَمُ مِنْ رَبِّهِ کلمات فَتابَ عَلَیهِ انَّهُ هُوَ التوّابُ الرَّحیم».(بقره/۳۷)، «آدم کلماتى را از خدا دریافت کرد و خدا نیز از طریق رحمت به سوى او بازگشت، او است توبه پذیر و رحیم».

۳. الرؤوف: «...إِنَّ اللّهَ بِالنّاسِ لَرَؤوفٌ رَحیم».(بقره/۱۴۳)، «خدا به مردم مهربان و رحیم است».

۴. الغفور: «...فَمَنِ اضْطُرَّ غَیرَ باغ وَ لاعادفَلا إِثْمَ عَلَیهِ إِنَّ اللّهَ غَفُورٌ رَحیمٌ».(بقره/۱۷۳)، «بر فرد مضطر آن گاه که مفرط و متجاوز نباشد گناهى نیست، خداوند آمرزنده و مهربان است».

۵. الودود: «وَاسْتغْفِرُوا رَبّکمْ ثُمَّ تُوبُوا إِلَیهِ إِنَّ رَبِّى رَحِیمٌ وَدُودٌ».(هود/۹۰)، «از خدا طلب آمرزش کنید، به سوى او روى آورید که پروردگار من مهربان و دوستدار است».

۶. العزیز: «وَإِنَّ رَبّک لَهُوَ العَزِیزُ الرَّحیم».(شعراء/۹)، «و پروردگار تو قدرتمند و مهربان است».

۷. الرب: «سَلامٌ قَولاً مِنْ رَبّ رَحیم».(یس/۵۸)، «سلامى که سخن پروردگار است».

۸. البرّ: «إِنّا کنّا مِنْ قَبْلُ نَدْعُوهُ انّهُ هُوَ البرُّ الرَّحیم».(طور/۲۸)، «ما پیش از این او را مى خواندیم، او نیکوکار و مهربان است».

اگر در معانى صفاتى که در کنار رحیم آمده است دقت کنیم، همگى با مفهوم رحیم ارتباط تنگاتنگ دارند، حتى اسم عزیز که همراه با رحیم آمده است، با توجه به مجموع آیه کاملاً مناسب است; زیرا یادآور مى شود که خدا در عین قدرت، رحیم است و مهربانى او نشانه ضعف او نیست.

رحمان و رحیم هر دو اسم از ماده «رحم» مشتق بوده و ما ریشه هر دو اسم را به هنگام بحث از (ارحم الراحمین)، بیان کردیم. از آیات قرآن استفاده مى شود که عرب جاهلى با لفظ «الرّحمن» آشنا نبوده است، لذا هنگامى که پیامبر اکرم آنان را دعوت مى کرد که براى رحمان سجده کنند، مى گفتند ما «رحمان» را نمى شناسیم، چنانکه مى فرماید: «وَ إِذا قِیلَ لَهُمُ اسجُدُوا للرَّحْمنِ قالُوا وَ مَا الرَّحمن أَنَسْجُدُ لِما تَأْمُرُنا وَ زادَهُمْ نُفوراً».(فرقان/۶۰)، «هنگامى که به آنها گفته مى شود براى رحمان سجده کنید، مى گویند رحمان کیست، آیا بر آنچه که امر مى کنى سجده کنیم، در این حالت از ایمان به حق گریزان بودند».

رحمان و رحیم هر دو از ماده واحد گرفته شده اند و در لغت عرب نظایر زیاد دارند مانند: عطش و عطشان، رىّ و ریان، فَرَح و فَرْحان، جزَل و جَزْلان، که دومى از تأکید و گسترش بیشترى برخوردار است و به تعبیر دیگر: در دومى مبالغه اى هست که در اولى نیست؛ از این جهت مفسران براى تفاوت این دو لفظ وجوهى را یادآور شده اند که منعکس مى کنیم:

۱. رحمان به منزله اسم خاص (عَلَم) براى خدا است که به غیر او اطلاق نمى شود. در حالى که رحیم اسم عام است و به دیگرى نیز اطلاق مى شود.

۲. خداوند رحمان در دنیا و رحیم در آخرت مى باشد.

۳. رحمان شامل همه مکلفان و رحیم به مؤمنان اختصاص دارد.

۴. رحمان ناظر به یک رحمت و رحیم ناظر یک صد رحمت است.[۱]

از میان وجوه یاد شده، وجه دوم صحیح تر است و شواهدى از آیات و روایات آن را تأیید مى کند، چنان که قرآن کریم اسم رحمان را مطلق آورده و فرموده است: «الرَّحْمنُ عَلَى العَرشِ اسْتَوى» (طه/۵) ولی اسم رحیم را مخصوص مؤمنان دانسته و فرموده است: «وَ کانَ بِالمُؤْمِنینَ رَحِیماً».(احزاب/۴۳)

در روایتى امام صادق (علیه السلام) مى فرماید: «رحمان» اسم مخصوص خدا است، ولى با گسترش بیشتر نسبت به همه افراد انسان و «رحیم» اسم عام است بر خدا و غیر خدا اطلاق مى شود، ولى با گسترش کمتر. شیخ صدوق این حدیث را چنین معنا مى کند: «رحمان اسم خدا است که همه بندگان خدا را در بر مى گیرد، زیرا نسبت به همه، روزى بخش و منعم است و در این مورد مؤمن و کافر یکسان است، در حالى که رحیم از آن نظر اطلاق مى شود که به افراد با ایمان در آخرت با نظر رحمت مى نگرد، چنان که مى فرماید: «وَ کانَ بِالمُؤْمنینَ رَحیماً».(احزاب/۴۳) و در نتیجه «رحمان» و «رحیم» مانند «ندمان» و «ندیم» دو اسم اند که از رحمت گرفته شده اند».[۲]

فخر رازى پس از نقل حدیث یاد شده از امام صادق (علیه السلام)، به توضیح آن برخاسته و مى گوید: رحمان اسم خاص خداوند است و از نظر اثر همه را در بر مى گیرد، نیکوکار و بدکار را شامل مى شود و رحیم اسم عام است، زیرا بر غیر خدا نیز اطلاق مى شود; امّا از نظر اثر مخصوص مؤمنان است، آن گاه براى اثبات این مطلب چنین مى گوید: «آن گاه که عرب بخواهد درباره چیزى مبالغه کند مانند خشم و سیرى و برهنگى، مى گوید: «غضبان»، «شبعان»، «عریان»، مثلاً لفظ اخیر را در موردى به کار مى برد که برهنه واقعى باشد، ولى هرگاه جامه کهنه اى داشته باشد، درباره آن «عارى» به کار مى برد، نه «عریان» و چون لفظ «رحمان» بر همین وزن است، طبعاً بر مبالغه دلالت مى کند. و رحیم بر وزن «فعیل» گاهى به معنى فاعل است، مثل سمیع به معنى سامع، و گاهى به معنى مفعول است مانند: «قتیل» به معنى مقتول، و در هیچ کدام مبالغه منظور نیست، و معروف است که هرگاه از یک کلمه دو لفظ مشتق گردد، آنچه حروف بیشترى دارد بر معنى بیشترى دلالت دارد».[۳]

امّا نمایش این دو اسم در انسان این است که هرگاه خدمت بیشترى به مردم کرد، مظهر رحمان و هرگاه نسبت به مؤمنان مهربانى کرد، مظهر رحیم خواهد بود و اگر در برخى از روایات آمده است «تخلّقوا بأخلاق اللّه» شاید مقصود این است که انسان به اندازه توان تجلى گاه اوصاف خدا باشد، مگر موردى که تشبه ممنوع است مانند «مصور».

پانویس

  1. مجمع البیان، ج۱، ص ۲۱.
  2. توحید، صدوق، ص ۲۰۳.
  3. فخر رازى، لوامع البینات، ص۱۵۲ـ ۱۷۲.

منبع

برگرفته از منشور جاوید، جعفر سبحانی، صفحه ۲۶۰ تا ۲۶۳، پایگاه اطلاع رسانی آیت الله سبحانی.

اسماء الله در قرآن
تعداد:۱۳۵
الف اله، اَحَد، اوّل، آخِر، اعلى، اکرم، اعلم، ارحم الراحمین، احکم الحاکمین، احسن الخالقین، اهل التقوی، اهل‌ المغفرة، اقرب، ابقى، اسرع الحاسبین.
ب بارى، باطن، بدیع، بَرّ، بصیر.
ت توّاب.
ج جبّار، جامع.
ح حکیم، حلیم، حیّ، حق، حمید، حسیب، حفیظ، حفى.
خ خبیر، خالق، خلاق، خیر، خیرالماکرین، خیرالرازقین، خیرالفاصلین، خیرالحاکمین، خیرالفاتحین، خیرالغافرین، خیرالوارثین، خیرالراحمین، خیرالمنزلین.
ذ ذوالعرش، ذوالطول، ذوانتقام، ذوالفضل العظیم، ذوالرحمة، ذوالقوة، ذوالجلال و الاکرام، ذوالمعارج.
ر رحمان، رحیم، رؤوف، رب، رفیع الدرجات، رزاق، رقیب.
س سمیع، سلام، سریع الحساب، سریع العقاب.
ش شهید، شاکر، شکور، شدید العذاب، شدید العقاب، شدید المحال.
ص صمد.
ظ ظاهر.
ع عالِمُ غيبِ السماواتِ و الأرضِ، علیم، عزیز، عفوّ، على، عظیم، علام‌الغیوب، عالم الغیب و الشهادة.
غ غافرالذنب،غالب، غفار، غفور، غنى.
ف فالق الاصباح، فالق الحب و النوى، فاطر، فتّاح.
ق قوى، قدوس، قیوم، قاهر، قهار، قریب، قادر، قدیر، قابل‌التوب، القائم على کل نفس.
ک کبیر، کریم، کافی.
ل لطیف.
م مؤمن، مهیمن، متکبر، مصوِّر، مجید، مجیب، مبین، مولی، محیط، مقیت، متعال، محیى، متین، مقتدر، مستعان، مبدى، مالک الملک.
ن نصیر ، نور.
و وهاب، واحد، ولی، والی، واسع، وکیل، ودود.
ه هادی.