سوره توحید: تفاوت بین نسخه‌ها
مهدی موسوی (بحث | مشارکتها) |
|||
| سطر ۱۰: | سطر ۱۰: | ||
}} | }} | ||
| − | + | '''«سوره توحید»''' صد و دوازدهمین [[سوره]] از [[قرآن كریم]] است. مضمون کل این سوره خداشناسی و [[توحید]] است. نام دیگر این سوره "اخلاص" است. در روایات، توصیه اکیدی به خواندن این سوره در [[نماز]] شده و نیز برای قرائت این سوره فضایل بسیاری نقل شده است. | |
| − | ==نزول سوره | + | ==نزول سوره == |
| − | + | «سوره اخلاص» از [[سوره های مکی|سوره های مكى]] است كه پس از [[سوره ناس]] و پیش از [[سوره نجم]] نازل شده و در رتبه بیست و یكم نزول قرار گرفته است.<ref> البرهان فى علوم القرآن، ج 1، ص 280؛ الاتقان، ج 1، ص 19.</ref> به دلیل برخى روایاتِ [[اسباب نزول]]، احتمال نزول آن در [[مدینه]] نیز داده شده<ref> المیزان، ج 20، ص 387.</ref> و یا حتى از [[سوره های مدنی|سوره هاى مدنى]] شمرده شده است.<ref> الاتقان، ج 1، ص 27.</ref> | |
| − | بنا بر روایتى از ابن مسعود و ابى بن كعب و ابن عباس این سوره در پاسخ گروهى از مشركان [[مكه]] نازل شد كه از [[رسول خدا]] صلى الله علیه و آله خواستند تا نَسَب پروردگارش را بیان كند.<ref> مجمع‌البیان، ج 10، ص 859؛ تفسیر ابن كثیر، ج 4، ص 604ـ605؛ الدرالمنثور، ج 8، ص 670.</ref> اما طبق روایاتى | + | بنا بر روایتى از [[ابن مسعود|ابن مسعود]] و [[ابی بن کعب|ابى بن كعب]] و [[ابن عباس|ابن عباس]] این سوره در پاسخ گروهى از مشركان [[مكه]] نازل شد كه از [[رسول خدا]] صلى الله علیه و آله خواستند تا نَسَب پروردگارش را بیان كند.<ref> مجمع‌البیان، ج 10، ص 859؛ تفسیر ابن كثیر، ج 4، ص 604ـ605؛ الدرالمنثور، ج 8، ص 670.</ref> اما طبق روایاتى دیگر، نزول این سوره در پاسخ برخى از دانشمندان [[یهود]] دانسته شده كه از رسول خدا صلى الله علیه و آله چنین درخواستى داشتند.<ref> مجمع‌البیان، ج 10، ص 859.</ref> |
| − | در روایتى از [[امام صادق]] علیه‌السلام نیز نظر اخیر تأیید شده است.<ref> مجمع‌البیان، ج 10، ص 859.</ref> در این دسته دوم از روایاتِ سبب | + | در روایتى از [[امام صادق]] علیه‌السلام نیز نظر اخیر تأیید شده است.<ref> مجمع‌البیان، ج 10، ص 859.</ref> در این دسته دوم از روایاتِ سبب نزول، بیان نشده كه پرسش یهود از پیامبر در [[مدینه]] صورت گرفته، بلكه حتى در پاره‌اى از آن‌ها آمده كه شمارى از عالمان یهود به مكه آمده و در آن‌جا از رسول خدا صلى الله علیه و آله درباره نسب خدا سؤال كرده‌اند؛<ref> مجمع‌البیان، ج 10، ص 859.</ref> اما همین روایات سبب شده است كه برخى مفسران نزول سوره اخلاص را در مدینه بدانند.<ref> الاتقان، ج 1، ص 26.</ref> گروهى دیگر نیز بدون استناد به دلیلى معتبر، براى جمع این دو دسته از روایات، به نزول مكرر سوره اخلاص در مدینه نظر داده‌اند.<ref> الاتقان، ج 1، ص 26.</ref> |
| − | ==تعداد آیات | + | ==تعداد آیات سوره == |
| − | این سوره 4 آیه | + | این سوره 4 [[آیه]] دارد، اما قاریان [[مکه|مكه]] و [[شام]]، شمار آیات آن را 5 آیه دانسته‌اند، به این صورت كه هر یك از تعابیر «لَم یَلِد» و «لَم یُولَد» را آیه‌اى جدا به شمار آورده‌اند.<ref> مجمع‌البیان، ج 10، ص 854؛ بصائر ذوى التمییز، ج 1، ص 553.</ref> همچنین این سوره داراى 17 كلمه و 47 حرف است. |
| − | ==اسامی سوره | + | ==اسامی سوره == |
| − | در روایات و منابع | + | در روایات و منابع قدیمى‌تر، از آن به سوره {{متن قرآن|«قُل هُوَ اللّهُ اَحَد»}} یاد شده است؛<ref> صحیح البخارى، ج 6، ص 115؛ سنن الدارمى، ج 2، ص 459ـ461؛ روح المعانى، مج 16، ج 30، ص 476.</ref> با این حال مجموعاً 20 نام كه اكثر آن‌ها اوصافى بر گرفته از مضمون سوره یا روایاتِ آثار و فضایل است براى آن یاد شده: |
| − | مُقَشْقَشَه (با [[سوره كافرون]] مُقَشْقَشان نامیده شده‌اند؛ از آن رو كه این دو سوره قارى را از شرك و نفاق دور مى‌كنند)،<ref> مجمع‌البیان، ج 10، ص 854.</ref> مُحضَرَه (زیرا هنگام | + | * توحید (زیرا مضمون سوره فقط مشتمل بر معارف [[توحید]] است)<ref> بیان السعاده، ج 4، ص 281.</ref>، |
| + | * اخلاص (چون معتقد به این سوره مؤمن مخلص است یا آن كه خداى تعالى قارى آن را از [[دوزخ]] خلاصى مى‌بخشد، یا براى آن كه این سوره بر صفات سلبیه [[الله|خدا]] مشتمل است، از این رو خدا را از صفات نقص خالص مى‌گرداند)<ref> الكافى، ج 1، ص 91؛ نورالثقلین، ج 5، ص 707.</ref>، | ||
| + | * نسبة‌الرب (برگرفته از روایاتى چند منقول از [[رسول خدا]] صلى الله علیه و آله، [[ائمه اطهار|ائمه معصومین]] و نیز [[صحابه]] كه این سوره را نسب و صفت پروردگار معرفى كرده‌اند؛ بنا به روایتى از [[امام صادق]] علیه‌السلام خداوند در [[معراج]] پیامبر خطاب كرده است: «اقراء قل هو اللّه أحد كما أنزلت فإنّها نَسَبى و...»).<ref> الكافى، ج 1، ص 91؛ نورالثقلین، ج 5، ص 707.</ref> | ||
| + | * مُقَشْقَشَه (با [[سوره كافرون]] مُقَشْقَشان نامیده شده‌اند؛ از آن رو كه این دو سوره قارى را از [[شرک|شرك]] و [[نفاق]] دور مى‌كنند)،<ref> مجمع‌البیان، ج 10، ص 854.</ref> | ||
| + | * مُحضَرَه (زیرا هنگام قرائت، [[فرشتگان]] براى استماع آن حاضر مى‌شوند)، | ||
| + | * مُنفِّره (چون قرائت آن [[شیطان]] را دور مى‌كند)، | ||
| + | * نور (برگرفته از روایتِ «إِن لكل شىء نوراً و نور القرآن قل هو الله أَحد»)، | ||
| + | * اساس (براى آن كه بر توحید یعنى اساس [[دین]] مشتمل است<ref> الاتقان، ج 1، ص 122.</ref> یا برگرفته از حدیثى از [[رسول خدا]] صلى الله علیه و آله كه آسمان‌ها و زمین‌هاى هفت‌گانه را بر {{متن قرآن|«قُل هُوَ اللّهُ اَحَد»}} استوار مى‌داند)، | ||
| + | * امان (زیرا اعتماد به آن امان از [[عذاب]] الهى است)، | ||
| + | * برائت (براى آن كه رسول خدا صلى الله علیه و آله شخصى را كه این سوره را قرائت كرده بود، از شرك مبرا دانست)، | ||
| + | * مانعه (برگرفته از روایتى از [[ابن عباس|ابن‌عباس]] كه این سوره مانع از [[عذاب قبر]] و شعله‌هاى آتش است)، | ||
| + | * جمال (در حدیث آمده: «إِنّ الله جمیل و یحبّ الجمال» و رسول خدا صلى الله علیه و آله در تفسیر جمیل، صفات ذكر شده در این سوره را بیان كرده است)، | ||
| + | * ولایت (قارى آن عارف به [[الله|خداوند]] با صفات ذكر شده در این سوره و از [[اولیاء الله|اولیاى الهى]] مى‌شود)، | ||
| + | * معرفه (برگرفته از [[حدیث]] رسول خدا صلى الله علیه و آله كه درباره [[تلاوت قرآن|تلاوت]] كننده این سوره فرمود: این بنده پروردگارش را شناخت)، | ||
| + | * نجات (چون موجب نجات از اعتقاد به تشبیه و [[کفر|كفر]] در دنیا و نجات از آتش، در [[آخرت]] مى‌شود)، | ||
| + | * مُعوّذه (در پاره‌اى روایات این سوره با دو [[سوره فلق]] و [[سوره ناس|ناس]] «معوذات» خوانده شده‌اند و نقل شده كه رسول خدا صلى الله علیه و آله با قرائت این سه سوره، شمارى از اصحاب خود را [[تعویذ]] كرده است)، | ||
| + | * مُذكِّره (براى آن كه قرائت آن توحید خالص را به یاد مى‌آورد)، | ||
| + | * صمد («[[صمد (اسم الله)|صمد]]» پس از دو نام «اخلاص» و «توحید» و نیز «نسبة الرب» مشهورترین نام سوره است كه از یك سو این نام تنها در همین سوره از [[قرآن]] آمده<ref> تفسیر قرطبى، ج 20، ص 169.</ref> و از سوى دیگر، مهم‌ترین واژه این سوره است كه توجه مفسران به آن جلب شده است.)<ref> التفسیر الكبیر، ج 32، ص 175ـ176؛ تفسیر بقاعى، ج 8، ص 575؛ روح المعانى، مج 16، ص 477.</ref> | ||
| + | * شافیه، | ||
| + | * تجرید، | ||
| + | * تفرید. | ||
| − | + | ==ارتباط با سور دیگر== | |
| − | + | '''سوره توحید''' یكى از 5 سوره‌اى است كه با فعل امرِ «قُل» شروع شده، اما از نظر حجم با سه [[سوره كافرون]]، [[سوره فلق]] و [[سوره ناس]] ارتباط بیشترى دارد. این سوره از یك سو با سوره كافرون پیوند دارد، زیرا هر دو سوره در جهت تحكیم پایه‌هاى [[توحید]] معرفى شده‌اند و از سوى دیگر با دو سوره فلق و ناس ([[معوذتین]]) پیوند دارد و با عنوان «معوذات» به قرائت آن سفارش شده و براى آن‌ها خاصیت «[[تعویذ]]» در مقابلِ بعضى بیمارى‌ها و خطرها و اساساً در امان [[الله|خدا]] قرار گرفتن بیان شده است. | |
| − | |||
| − | |||
==محتواى سوره توحید== | ==محتواى سوره توحید== | ||
| − | [[ | + | '''سوره اخلاص''' [[الله|خداوند]] را به یكتایى در ذات وصف كرده: {{متن قرآن|«قُل هُوَ اللّهُ اَحَد»}} و او را تنها مرجع رفع همه نیازهاى مخلوقات معرفى كرده است: {{متن قرآن|«اَللّهُ الصَّمَد»}} و هر گونه صفت نقصى مانند تركیب و داشتن اجزا و به وجود آمدن از شیئى دیگر را از او نفى مى‌كند: {{متن قرآن|«لَمْ يَلِدْ وَلَمْ يُولَدْ»}} و او را از هر گونه شریك داشتن مُبرّا مى‌داند: {{متن قرآن|«وَلَمْ يَكُنْ لَهُ كُفُوًا أَحَدٌ»}}. |
| − | |||
| − | |||
| − | :اين سوره خداى تعالى را به احديت ذات و بازگشت ما سوى اللَّه در تمامى حوائج وجوديش به سوى او وصف می | + | [[علامه طباطبائی]] ره در ابتدای [[تفسیر قرآن|تفسیر]] این [[سوره]]، در خصوص مضمون سوره توحید می گوید: اين سوره خداى تعالى را به احديت ذات و بازگشت ما سوى اللَّه در تمامى حوائج وجوديش به سوى او وصف می کند، بدون اينكه احدى نه در ذات و نه در صفات و نه در افعال شريك او قرار گیرد، و اين [[توحید|توحيد]] قرآنى است كه مختص به [[قرآن|قرآن كريم]] است، و تمامى معارف [[اسلام]] بر اين اساس پى ريزى شده است.<ref> [[الميزان فى تفسير القرآن]]، طباطبايى سيد محمد حسين، دفتر انتشارات اسلامى جامعه‌ى مدرسين حوزه علميه قم، ج20، ص387 </ref> |
| − | مهم‌ترین وصف خدا در این سوره پس از بیان یگانگى در ذات، صَمَد بودن است كه روایات متعددى از معصومین علیهم‌السلام در تفسیر آن نقل شده و مجموع آن‌ها یگانگى خدا در افعال (توحید افعالى) را ثابت و هر گونه نقص و صفات سلبى را از خداوند نفى مى‌كند.<ref> المیزان، ج 20، ص 388ـ391.</ref> | + | مهم‌ترین وصف خدا در این سوره پس از بیان یگانگى در ذات، «[[صمد (اسم الله)|صَمَد]]» بودن است كه روایات متعددى از [[معصوم|معصومین]] علیهم‌السلام در تفسیر آن نقل شده و مجموع آن‌ها یگانگى خدا در افعال ([[توحيد افعالی|توحید افعالى]]) را ثابت و هر گونه نقص و صفات سلبى را از خداوند نفى مى‌كند.<ref> المیزان، ج 20، ص 388ـ391.</ref> |
| − | از امام | + | از [[امام سجاد علیه السلام|امام سجاد]] (ع) راجع به توحيد پرسش شد، فرمود: خداى عزوجل دانست كه در [[آخر الزمان]]<nowiki/> مردمى محقق و مو شكاف آيند از اين رو سوره {{متن قرآن|«قُل هُوَ اللّهُ اَحَد»}} و آيات [[سوره حدید|سوره حديد]] را كه آخرش {{متن قرآن|«وَ هُوَ عَلِيمٌ بِذاتِ الصُّدُورِ»}} است نازل فرمود، پس هر كه براى خداشناسى غير از اين جويد هلاك است.<ref>اصول کافی، ترجمه مصطفوى، ج1، ص: 124 </ref> |
| − | عبد العزيز بن مهتدى گويد: از امام رضا (ع) پرسيدم از سوره توحيد، فرمود: هر كس {{متن قرآن|«قُل هُوَ اللّهُ اَحَد»}} را بخواند و بدان ايمان داشته باشد به توحید شناخت پیدا کرده است. <ref> الکافی، چاپ اسلامیه، ج1، ص 91 </ref> | + | عبد العزيز بن مهتدى گويد: از [[امام رضا علیه السلام|امام رضا]] (ع) پرسيدم از سوره توحيد، فرمود: هر كس {{متن قرآن|«قُل هُوَ اللّهُ اَحَد»}} را بخواند و بدان [[ایمان|ايمان]] داشته باشد به [[توحید]] شناخت پیدا کرده است.<ref> الکافی، چاپ اسلامیه، ج1، ص 91 </ref> |
==احكام فقهى سوره توحید== | ==احكام فقهى سوره توحید== | ||
| سطر ۷۸: | سطر ۹۴: | ||
==پانویس== | ==پانویس== | ||
| − | <references/> | + | <references /> |
==منابع== | ==منابع== | ||
نسخهٔ ۱۲ نوامبر ۲۰۲۰، ساعت ۰۸:۱۶
| <<مسد | اخلاص | فلق>> | ||||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||||||
«سوره توحید» صد و دوازدهمین سوره از قرآن كریم است. مضمون کل این سوره خداشناسی و توحید است. نام دیگر این سوره "اخلاص" است. در روایات، توصیه اکیدی به خواندن این سوره در نماز شده و نیز برای قرائت این سوره فضایل بسیاری نقل شده است.
محتویات
نزول سوره
«سوره اخلاص» از سوره های مكى است كه پس از سوره ناس و پیش از سوره نجم نازل شده و در رتبه بیست و یكم نزول قرار گرفته است.[۱] به دلیل برخى روایاتِ اسباب نزول، احتمال نزول آن در مدینه نیز داده شده[۲] و یا حتى از سوره هاى مدنى شمرده شده است.[۳]
بنا بر روایتى از ابن مسعود و ابى بن كعب و ابن عباس این سوره در پاسخ گروهى از مشركان مكه نازل شد كه از رسول خدا صلى الله علیه و آله خواستند تا نَسَب پروردگارش را بیان كند.[۴] اما طبق روایاتى دیگر، نزول این سوره در پاسخ برخى از دانشمندان یهود دانسته شده كه از رسول خدا صلى الله علیه و آله چنین درخواستى داشتند.[۵]
در روایتى از امام صادق علیه‌السلام نیز نظر اخیر تأیید شده است.[۶] در این دسته دوم از روایاتِ سبب نزول، بیان نشده كه پرسش یهود از پیامبر در مدینه صورت گرفته، بلكه حتى در پاره‌اى از آن‌ها آمده كه شمارى از عالمان یهود به مكه آمده و در آن‌جا از رسول خدا صلى الله علیه و آله درباره نسب خدا سؤال كرده‌اند؛[۷] اما همین روایات سبب شده است كه برخى مفسران نزول سوره اخلاص را در مدینه بدانند.[۸] گروهى دیگر نیز بدون استناد به دلیلى معتبر، براى جمع این دو دسته از روایات، به نزول مكرر سوره اخلاص در مدینه نظر داده‌اند.[۹]
تعداد آیات سوره
این سوره 4 آیه دارد، اما قاریان مكه و شام، شمار آیات آن را 5 آیه دانسته‌اند، به این صورت كه هر یك از تعابیر «لَم یَلِد» و «لَم یُولَد» را آیه‌اى جدا به شمار آورده‌اند.[۱۰] همچنین این سوره داراى 17 كلمه و 47 حرف است.
اسامی سوره
در روایات و منابع قدیمى‌تر، از آن به سوره «قُل هُوَ اللّهُ اَحَد» یاد شده است؛[۱۱] با این حال مجموعاً 20 نام كه اكثر آن‌ها اوصافى بر گرفته از مضمون سوره یا روایاتِ آثار و فضایل است براى آن یاد شده:
- توحید (زیرا مضمون سوره فقط مشتمل بر معارف توحید است)[۱۲]،
- اخلاص (چون معتقد به این سوره مؤمن مخلص است یا آن كه خداى تعالى قارى آن را از دوزخ خلاصى مى‌بخشد، یا براى آن كه این سوره بر صفات سلبیه خدا مشتمل است، از این رو خدا را از صفات نقص خالص مى‌گرداند)[۱۳]،
- نسبة‌الرب (برگرفته از روایاتى چند منقول از رسول خدا صلى الله علیه و آله، ائمه معصومین و نیز صحابه كه این سوره را نسب و صفت پروردگار معرفى كرده‌اند؛ بنا به روایتى از امام صادق علیه‌السلام خداوند در معراج پیامبر خطاب كرده است: «اقراء قل هو اللّه أحد كما أنزلت فإنّها نَسَبى و...»).[۱۴]
- مُقَشْقَشَه (با سوره كافرون مُقَشْقَشان نامیده شده‌اند؛ از آن رو كه این دو سوره قارى را از شرك و نفاق دور مى‌كنند)،[۱۵]
- مُحضَرَه (زیرا هنگام قرائت، فرشتگان براى استماع آن حاضر مى‌شوند)،
- مُنفِّره (چون قرائت آن شیطان را دور مى‌كند)،
- نور (برگرفته از روایتِ «إِن لكل شىء نوراً و نور القرآن قل هو الله أَحد»)،
- اساس (براى آن كه بر توحید یعنى اساس دین مشتمل است[۱۶] یا برگرفته از حدیثى از رسول خدا صلى الله علیه و آله كه آسمان‌ها و زمین‌هاى هفت‌گانه را بر «قُل هُوَ اللّهُ اَحَد» استوار مى‌داند)،
- امان (زیرا اعتماد به آن امان از عذاب الهى است)،
- برائت (براى آن كه رسول خدا صلى الله علیه و آله شخصى را كه این سوره را قرائت كرده بود، از شرك مبرا دانست)،
- مانعه (برگرفته از روایتى از ابن‌عباس كه این سوره مانع از عذاب قبر و شعله‌هاى آتش است)،
- جمال (در حدیث آمده: «إِنّ الله جمیل و یحبّ الجمال» و رسول خدا صلى الله علیه و آله در تفسیر جمیل، صفات ذكر شده در این سوره را بیان كرده است)،
- ولایت (قارى آن عارف به خداوند با صفات ذكر شده در این سوره و از اولیاى الهى مى‌شود)،
- معرفه (برگرفته از حدیث رسول خدا صلى الله علیه و آله كه درباره تلاوت كننده این سوره فرمود: این بنده پروردگارش را شناخت)،
- نجات (چون موجب نجات از اعتقاد به تشبیه و كفر در دنیا و نجات از آتش، در آخرت مى‌شود)،
- مُعوّذه (در پاره‌اى روایات این سوره با دو سوره فلق و ناس «معوذات» خوانده شده‌اند و نقل شده كه رسول خدا صلى الله علیه و آله با قرائت این سه سوره، شمارى از اصحاب خود را تعویذ كرده است)،
- مُذكِّره (براى آن كه قرائت آن توحید خالص را به یاد مى‌آورد)،
- صمد («صمد» پس از دو نام «اخلاص» و «توحید» و نیز «نسبة الرب» مشهورترین نام سوره است كه از یك سو این نام تنها در همین سوره از قرآن آمده[۱۷] و از سوى دیگر، مهم‌ترین واژه این سوره است كه توجه مفسران به آن جلب شده است.)[۱۸]
- شافیه،
- تجرید،
- تفرید.
ارتباط با سور دیگر
سوره توحید یكى از 5 سوره‌اى است كه با فعل امرِ «قُل» شروع شده، اما از نظر حجم با سه سوره كافرون، سوره فلق و سوره ناس ارتباط بیشترى دارد. این سوره از یك سو با سوره كافرون پیوند دارد، زیرا هر دو سوره در جهت تحكیم پایه‌هاى توحید معرفى شده‌اند و از سوى دیگر با دو سوره فلق و ناس (معوذتین) پیوند دارد و با عنوان «معوذات» به قرائت آن سفارش شده و براى آن‌ها خاصیت «تعویذ» در مقابلِ بعضى بیمارى‌ها و خطرها و اساساً در امان خدا قرار گرفتن بیان شده است.
محتواى سوره توحید
سوره اخلاص خداوند را به یكتایى در ذات وصف كرده: «قُل هُوَ اللّهُ اَحَد» و او را تنها مرجع رفع همه نیازهاى مخلوقات معرفى كرده است: «اَللّهُ الصَّمَد» و هر گونه صفت نقصى مانند تركیب و داشتن اجزا و به وجود آمدن از شیئى دیگر را از او نفى مى‌كند: «لَمْ يَلِدْ وَلَمْ يُولَدْ» و او را از هر گونه شریك داشتن مُبرّا مى‌داند: «وَلَمْ يَكُنْ لَهُ كُفُوًا أَحَدٌ».
علامه طباطبائی ره در ابتدای تفسیر این سوره، در خصوص مضمون سوره توحید می گوید: اين سوره خداى تعالى را به احديت ذات و بازگشت ما سوى اللَّه در تمامى حوائج وجوديش به سوى او وصف می کند، بدون اينكه احدى نه در ذات و نه در صفات و نه در افعال شريك او قرار گیرد، و اين توحيد قرآنى است كه مختص به قرآن كريم است، و تمامى معارف اسلام بر اين اساس پى ريزى شده است.[۱۹]
مهم‌ترین وصف خدا در این سوره پس از بیان یگانگى در ذات، «صَمَد» بودن است كه روایات متعددى از معصومین علیهم‌السلام در تفسیر آن نقل شده و مجموع آن‌ها یگانگى خدا در افعال (توحید افعالى) را ثابت و هر گونه نقص و صفات سلبى را از خداوند نفى مى‌كند.[۲۰]
از امام سجاد (ع) راجع به توحيد پرسش شد، فرمود: خداى عزوجل دانست كه در آخر الزمان مردمى محقق و مو شكاف آيند از اين رو سوره «قُل هُوَ اللّهُ اَحَد» و آيات سوره حديد را كه آخرش «وَ هُوَ عَلِيمٌ بِذاتِ الصُّدُورِ» است نازل فرمود، پس هر كه براى خداشناسى غير از اين جويد هلاك است.[۲۱]
عبد العزيز بن مهتدى گويد: از امام رضا (ع) پرسيدم از سوره توحيد، فرمود: هر كس «قُل هُوَ اللّهُ اَحَد» را بخواند و بدان ايمان داشته باشد به توحید شناخت پیدا کرده است.[۲۲]
احكام فقهى سوره توحید
به قرائت این سوره در نمازهاى واجب روزانه سفارش ویژه‌اى شده است. با این‌كه سفارش شده در یك نماز واجب پس از حمد، قرائت یك سوره از قرآن در هر دو ركعت آن تكرار نشود، این امر در مورد سوره اخلاص استثنا شده است.[۲۳]
روایت شده كسى كه در هیچ یك از نمازهاى واجب روزانه‌اش سوره «قُل هُوَ اللّهُ اَحَد» را نخواند به او خطاب مى‌شود: تو از نمازگزاران نبودى؛[۲۴] یعنى نماز تو كامل نبوده است. نیز به قرائت این سوره بعد از نماز جمعه[۲۵] و در نماز طواف و نماز وتر و تعقیب نماز واجب[۲۶] سفارش شده است.
برخلاف دیگر سوره‌هاى قرآن كه نمازگزار مى‌تواند پیش از رسیدن به نصف از آن عدول كرده به قرائت سوره دیگر بپردازد در مورد سوره اخلاص و سوره كافرون این اجازه استثنا شده و نمازگزار باید كه با شروع به قرائت این دو سوره، آن را به پایان برساند.[۲۷]
فضائل و آثار سوره توحید
این سوره از معدود سوره‌هاى قرآن است كه براى آن فضایل و آثارى ویژه و فوق‌العاده بیان شده است. درباره فضیلت قرائت این سوره از طریق فریقین روایات فراوانى نقل شده است. مهم‌ترین و مشهورترین فضیلت سوره اخلاص برابرى ثواب قرائت آن با ثواب قرائت ثلث قرآن است؛ روایاتى پیامبر صلى الله علیه و آله،[۲۸] پیشوایان معصوم علیهم‌السلام[۲۹] و نیز صحابه بر این فضیلت دلالت دارد.
تنها در یك روایت از رسول خدا صلى الله علیه و آله به نقل اَنَس، ثواب آن برابر ربع قرآن دانسته شده است.[۳۰] نیز به قرائت آن همراه با دو سوره فلق و سوره ناس در هر شب پیش از خوابیدن توصیه و صد بار قرائت آن، كفاره گناهان شمرده شده است همچنین گفته شده: قرائت آن پس از نمازهاى واجب، خیر دنیا و آخرت و مغفرت الهى را براى قارى و پدر و مادرش جلب مى‌كند.[۳۱]
در روایات خواندن آن را سبب ایمنى از شر حاكم ستمگر و مردم نیز برشمرده‌اند. مفضل بن عمر از امام صادق علیه‌السلام نقل كرده است: با قرائت «بِسمِ اللّهِ الرَّحمنِ الرَّحیم» و «قُل هُوَ اللّهُ اَحَد» میان خود و مردم حایل ایجاد كن و آن را در طرف راست، چپ، پیش‌رو، پشت سر، بالا و پایین خودت بخوان.[۳۲]
نیز رسول خدا صلى الله علیه و آله به یكى از اصحابش توصیه كرده است كه براى رفع فقر و تنگدستى، این سوره را پس از ورود به خانه قرائت كند[۳۳] و نقل شده كه رسول خدا صلى الله علیه و آله در وقتى كه او را عقربى گزیده بود با قرائت این سوره و معوّذتین، خود را تعویذ كرده است.[۳۴]
در حدیثى آمده است كه هرگاه رسول خدا صلى الله علیه و آله بیمار مى‌شد، سوره «قُل هُوَ اللّهُ اَحَد»را بر خود مى‌خواند.[۳۵]
سفارش‌هاى رسول خدا صلى الله علیه و آله و ائمه اطهار علیهم‌السلام به قرائت این سوره (با توجه به مضمون آن) مى‌تواند تلاشى براى هدایت مردم به سوى اعتقاد صحیح به خداى تعالى بشمار آید؛ به ویژه براى مردمى كه به بت‌پرستى خو گرفته بودند. از این‌رو هرگاه یكى از صحابه به قرائت این سوره مداومت مى‌كرد به شدت مورد تشویق و محبت رسول خدا صلى الله علیه و آله قرار مى‌گرفت.[۳۶]
پیوست
پانویس
- ↑ البرهان فى علوم القرآن، ج 1، ص 280؛ الاتقان، ج 1، ص 19.
- ↑ المیزان، ج 20، ص 387.
- ↑ الاتقان، ج 1، ص 27.
- ↑ مجمع‌البیان، ج 10، ص 859؛ تفسیر ابن كثیر، ج 4، ص 604ـ605؛ الدرالمنثور، ج 8، ص 670.
- ↑ مجمع‌البیان، ج 10، ص 859.
- ↑ مجمع‌البیان، ج 10، ص 859.
- ↑ مجمع‌البیان، ج 10، ص 859.
- ↑ الاتقان، ج 1، ص 26.
- ↑ الاتقان، ج 1، ص 26.
- ↑ مجمع‌البیان، ج 10، ص 854؛ بصائر ذوى التمییز، ج 1، ص 553.
- ↑ صحیح البخارى، ج 6، ص 115؛ سنن الدارمى، ج 2، ص 459ـ461؛ روح المعانى، مج 16، ج 30، ص 476.
- ↑ بیان السعاده، ج 4، ص 281.
- ↑ الكافى، ج 1، ص 91؛ نورالثقلین، ج 5، ص 707.
- ↑ الكافى، ج 1، ص 91؛ نورالثقلین، ج 5، ص 707.
- ↑ مجمع‌البیان، ج 10، ص 854.
- ↑ الاتقان، ج 1، ص 122.
- ↑ تفسیر قرطبى، ج 20، ص 169.
- ↑ التفسیر الكبیر، ج 32، ص 175ـ176؛ تفسیر بقاعى، ج 8، ص 575؛ روح المعانى، مج 16، ص 477.
- ↑ الميزان فى تفسير القرآن، طباطبايى سيد محمد حسين، دفتر انتشارات اسلامى جامعه‌ى مدرسين حوزه علميه قم، ج20، ص387
- ↑ المیزان، ج 20، ص 388ـ391.
- ↑ اصول کافی، ترجمه مصطفوى، ج1، ص: 124
- ↑ الکافی، چاپ اسلامیه، ج1، ص 91
- ↑ مستمسك العروه، ج 6، ص 285.
- ↑ البرهان، ج 5، ص 793؛ الكافى، ج 2، ص 622.
- ↑ الاحادیث والآثار، ص 424.
- ↑ سنن نسائى، ج 3، ص 68؛ فضائل سورة الاخلاص، ص 153؛ الاحادیث والاثار، ص 284 و 391.
- ↑ الكافى، ج 3، ص 317.
- ↑ تفسیر ابن كثیر، ج 4، ص 606ـ607؛ الدرالمنثور، ج 8، ص 678ـ680.
- ↑ نورالثقلین، ج 5، ص 702؛ خواص القرآن، ص 204ـ205.
- ↑ نورالثقلین، ج 5، ص 699.
- ↑ مجمع‌البیان، ج 10، ص 855؛ تفسیر ابن كثیر، ج 4، ص 605 و 609.
- ↑ نورالثقلین، ج 5، ص 703.
- ↑ نورالثقلین، ج 5، ص 705؛ تفسیر ابن كثیر، ج 4، ص 608.
- ↑ نورالثقلین، ج 5، ص 704.
- ↑ الاحادیث والآثار، ص 419.
- ↑ نورالثقلین، ج 5، ص 701؛ تفسیر ابن كثیر، ج 4، ص 605.
منابع
- سید محمود دشتى، دائرةالمعارف قرآن کریم، جلد 2، صفحه 354-358.
- محمد بن يعقوب كلينى، اصول کافی، ترجمه مصطفوى، انتشارات اسلامیه
- محمد بن يعقوب كلينى، الکافی، کتابفروشی اسلامیه
- سيد محمد حسين طباطبايى،الميزان فى تفسير القرآن، دفتر انتشارات اسلامى جامعه ى مدرسين حوزه علميه قم
| سوره قبلی:
۱۱۱.المسد |
۱۱۲.الإخلاص | سوره بعدی:
۱۱۳.الفلق |
۱.سوره فاتحه ۲.سوره بقره ۳.سوره آل عمران ۴.سوره نساء ۵.سوره مائده ۶.سوره انعام ۷.سوره اعراف ۸.سوره انفال ۹.سوره توبه ۱۰.سوره یونس ۱۱.سوره هود ۱۲.سوره یوسف ۱۳.سوره رعد ۱۴.سوره ابراهیم ۱۵.سوره حجر ۱۶.سوره نحل ۱۷.سوره اسراء ۱۸.سوره کهف ۱۹.سوره مریم ۲۰.سوره طه ۲۱.سوره انبیاء ۲۲.سوره حج ۲۳.سوره مومنون ۲۴.سوره نور ۲۵.سوره فرقان ۲۶.سوره شعراء ۲۷.سوره نمل ۲۸.سوره قصص ۲۹.سوره عنکبوت ۳۰.سوره روم ۳۱.سوره لقمان ۳۲.سوره سجده ۳۳.سوره احزاب ۳۴.سوره سبأ ۳۵.سوره فاطر ۳۶.سوره یس ۳۷.سوره صافات ۳۸.سوره ص ۳۹.سوره زمر ۴۰.سوره غافر ۴۱.سوره فصلت ۴۲.سوره شوری ۴۳.سوره زخرف ۴۴.سوره دخان ۴۵.سوره جاثیه ۴۶.سوره احقاف ۴۷.سوره محمد ۴۸.سوره فتح ۴۹.سوره حجرات ۵۰.سوره ق ۵۱.سوره ذاریات ۵۲.سوره طور ۵۳.سوره نجم ۵۴.سوره قمر ۵۵.سوره الرحمن ۵۶.سوره واقعه ۵۷.سوره حدید ۵۸.سوره مجادله ۵۹.سوره حشر ۶۰.سوره ممتحنه ۶۱.سوره صف ۶۲.سوره جمعه ۶۳.سوره منافقون ۶۴.سوره تغابن ۶۵.سوره طلاق ۶۶.سوره تحریم ۶۷.سوره ملک ۶۸.سوره قلم ۶۹.سوره الحاقه ۷۰.سوره معارج ۷۱.سوره نوح ۷۲.سوره جن ۷۳.سوره مزمل ۷۴.سوره مدثر ۷۵.سوره قیامه ۷۶.سوره انسان ۷۷.سوره مرسلات ۷۸.سوره نبأ ۷۹.سوره نازعات ۸۰.سوره عبس ۸۱.سوره تکویر ۸۲.سوره انفطار ۸۳.سوره مطففین ۸۴.سوره انشقاق ۸۵.سوره بروج ۸۶.سوره طارق ۸۷.سوره اعلی ۸۸.سوره غاشیه ۸۹.سوره فجر ۹۰.سوره بلد ۹۱.سوره شمس ۹۲.سوره لیل ۹۳.سوره ضحی ۹۴.سوره انشراح ۹۵.سوره تین ۹۶.سوره علق ۹۷.سوره قدر ۹۸.سوره بینه ۹۹.سوره زلزال ۱۰۰.سوره عادیات ۱۰۱.سوره قارعه ۱۰۲.سوره تکاثر ۱۰۳.سوره عصر ۱۰۴.سوره همزه ۱۰۵.سوره فیل ۱۰۶.سوره قریش ۱۰۷.سوره ماعون ۱۰۸.سوره کوثر ۱۰۹.سوره کافرون ۱۱۰.سوره نصر ۱۱۱.سوره مسد ۱۱۲.سوره اخلاص ۱۱۳.سوره فلق ۱۱۴.سوره ناس
