مؤمن (اسم الله)
اسم صد و نهم: المؤمن
اسم مؤمن در قرآن ۲۲ بار آمده و در یک بار وصف خدا قرار گرفته است چنان که مى فرماید: {{متن قرآن|«هُوَ اللّهُ الَّذِى لا إِلهَ إِلاّ هُوَ المَلِک القدُّوسُ السَّلامُ المُؤْمِنُ المُهَیمِنُ العَزِیزُ الجَبّارُ المُتَکبِّرُ سُبْحانَ اللّهِ عَمّا یشْرِکونَ).(حشر/۲۳)
«خدا کسى است که خدایى جز او نیست، (او) فرمانروا، منزه از شرک، پاکیزه از عیب، ایمنى بخش، نگهبان، قدرتمند، خودمختار، بزرگوار، منزه است خدا از آنچه که براى او شریک قرار مى دهند».
ابن فارس مى گوید: ماده این اسم دو معنى نزدیک به هم دارد، یکى امانت در مقابل خیانت، دیگرى تصدیق و پذیرش، و قرآن ماده این اسم را در هر دو مورد بکار برده است، چنان که از زبان فرزندان یعقوب نقل مى کند که آنها پس از بازگشت از صحرا و آوردن خبر مرگ یوسف، به پدر چنین گفتند:{{متن قرآن|«وَ ما أَنْتَ بِمُؤْمِن لَنا).(یوسف/۱۷): «تو هرگز ما راتصدیق نخواهى کرد».
و باز مى فرماید:{{متن قرآن|«وآمَنَهُمْ مِنْ خَوف)(قریش/۴): «قریش را از خوف ایمنى بخشید».
و در هر حال هدف از توصیف خدا به این اسم، ایمنى بخشى او است، یعنى به بندگان خود امان از عذاب در دنیا را تحت شرایطى داده است، و برخى از آیات بر این معنا دلالت دارد.
{{متن قرآن|«إِنَّ الّذینَ سَبَقَتْ لَهُمْ مِنَّا الحُسْنى أُولئِک عَنْها مُبْعَدُونَ* لا یسْمَعُونَ حَسِیسَها وَ هُمْ فِى مَا اشْتَهَتْ أَنْفُسُهُمْ خالِدُونَ* لا یحْزُنُهُمُ الفَزَعُ الأَکبَرُ وَ تَتَلَقّیهُمُ المَلائِکةُ هذا یومُکمُ الّذى کنْتُمْ تُوعَدُونَ).(انبیاء/۱۰۱ـ۱۰۳): «آنان که از قبل، مشمول وعده نیکوى ما شده اند آنان از دوزخ دور مى باشند، صداى دوزخ را نمى شنوند و آنان در نعمت هاى مورد میل و علاقه خود جاودانه اند، خوف بزرگ روز قیامت، آنان را اندوهگین نمى سازد فرشتگان به استقبال آنان آمده مى گویند، این همان روزى است که به شما وعده داده شده است».
و نیز مى فرماید:
{{متن قرآن|«إِنَّ الَّذِینَ قالُوا رَبُّنَا اللّهُ ثُمَّ اسْتَقامُوا تَتَنَزَّلُ عَلَیهِمُ المَلائِکةُ أَلاّ تَخافُوا وَ لاتَحْزَنُوا وَأَبْشِرُوا بِالجَنَّةِ الّتى کنْتُمْ تُوعَدُونَ).(فصلت/۳۰): «آنان که گفتند پروردگار ما خدا است آنگاه استقامت ورزیدند، فرشتگان بر آنان فرود مى آیند (و مى گویند) مترسید، اندوهگین مباشید، بشارت باد شما را به بهشتى که به آن وعده داده مى شدید».
امّا نمایش این اسم در زندگى انسان این است که به عنوان فرد مسلمان، دیگران از شر زبان و دست او در امان باشند، و پیامبر گرامى فرموده است: «المُسْلِم مَنْ سَلُمَ المُسْلِمُونَ مِنْ لِسانِهِ و یدِه» (۱): مسلمان کسى است که مسلمانان از دست و زبان او در امان باشند.
و در روایت دیگر آمده است آن کس که به خدا و روز رستاخیز ایمان دارد، همسایه خود را از شر خود ایمن سازد.(۲)
ولى اگر مؤمن را به معنى پذیرنده بگیریم، نمایش آن در زندگى بشر این است که به خدا و کتب آسمانى و پیامبران الهى ایمان آورد.
پانویس
1. كافى، 2/234.
2. روضه كافى، 8/101.
منبع
منشور جاوید، جعفر سبحانی، صفحه ۳۴۰ و ۳۴۱، پایگاه اطلاع رسانی آیت الله سبحانی
