فضائل و مناقب امام علی علیه السلام

در آیات متعددی از قرآن کریم و احادیث معتبر معصومین، فضائل و مناقب بسیاری برای امیرالمؤمنین امام على علیه‌السلام ذکر شده است. مطابق روایتى از پیامبر اسلام صلی الله علیه وآله: «حضرت على علیه‌السلام چنان منزلت و مرتبتى دارد که جز خدا و رسول او کسى را یاراى شناختن او نیست».

فضائل امام علی علیه‌السلام در قرآن

مفسران و مورخان شیعه و سنى بر آن‌اند که بیش از سیصد آیه در قرآن کریم درباره امام على علیه السلام نازل شده است. برخی از این آیات عبارتند از:

• آیه تبلیغ (سوره مائده/۶۷): این آیه در بازگشت از حجة الوداع (آخرین حج پیامبر) بر ایشان نازل شد و متضمن ابلاغ ولایت و امامت علی بن ابی‌طالب(ع) است. بر اساس این آیه، پیامبر(ص) موظف شده است پیام بسیار مهمی را به مردم ابلاغ کند. به تصریح آیه، اهمیت پیام چنان است که اگر پیامبر(ع) آن را ابلاغ نکند، رسالت پیامبریِ خود را به انجام نرسانده است. به همین جهت، پیامبر (ص) پس از نزول آیه،در غدیر خم، حضرت علی(ع) را به عنوان جانشین خود معرفی کرد.

• آیه ولایت (سوره مائده/۵۵): در این آیه آمده است: «ولیّ» شما فقط خدا، پیامبر و مؤمنانی هستند که نماز را به پا داشته، در رکوع زکات می‌دهند». بر اساس روایات فراوانی در منابع شیعه و اهل سنت، این آیه در شأن امام علی علیه السلام نازل شده است. بر پایه این روایات که برخی از آن‌ها با اندکی تفاوت نقل شده، فقیری وارد مسجد پیامبر صلی الله علیه وآله شد و تقاضای کمک کرد؛ ولی کسی چیزی به او نداد. او دست خود را به آسمان بلند کرد و گفت: خدایا! شاهد باش که من در مسجد رسول تو تقاضای کمک کردم؛ ولی کسی به من چیزی نداد. در همین حال، علی علیه السلام که در حال [[رکوع بود، با انگشت کوچک دست راست خود اشاره کرد. فقیر نزدیک آمد و انگشتر را از دست حضرت بیرون آورد و این آیه نازل شد.

• آیه اولى الأمر (سوره نساء/۵۹): این آیه مومنان را به اطاعت از خدا و رسول خدا و اولواالامر فرمان می دهد. در روایتی از جابر بن عبدالله انصاری، که به حدیث جابر معروف است آمده است که او از پیامبر درباره واژه "اولی الامر" سؤال کرد. پیامبر(ص) در پاسخ فرمود: «آنان جانشینان من و امامان مسلمانان بعد از من‌ هستند که اولِ ایشان علی بن ابی طالب است و بعد از او به ترتیب حسن و حسین و علی بن الحسین و محمد بن علی...»

• آیه مباهله (سوره آل عمران/۶۱): مباهله در اصطلاح به معناى نفرین كردن دو نفر یا دو گروه بر ضد یكدیگر است. بر اساس این آیه، وقتى مسیحیان نجران از روى لجاجت و عناد، سخن پیامبر اسلام را درباره یگانگى آفریدگار و شخصیت حضرت عیسی علیه‌السلام نپذیرفتند، خداوند به پیامبر دستور داد كه آنان را براى نفرین بر ضد یكدیگر بخواند و هر دو گروه در برابر هم بایستند و از خدا بخواهند كه هر كس در این موضوع دروغ‌گو است، خداوند بر او غضب كند. بر اساس روایات پرشمارى از شیعه و سنى، رسول خدا صلى الله علیه وآله در صبح روز مقرر آمد؛ در حالى كه امام حسین علیه السلام را در آغوش داشت و دست امام حسن علیه السلام را گرفته بود و حضرت فاطمه و امام على علیهماالسلام در پشت سر ایشان حركت مى‌كردند. حضرت به آن‌ها گفت: وقتى من دعا كردم، شما آمین بگویید. وقتى بزرگ مسیحیان چنین دید، خطاب به همراهانش گفت: اى گروه نصارا! همانا صورت‌هایى را مى‌بینم كه اگر از خدا بخواهند كوه را از جاى بَركَند، مى‌كَنَد. مباهله نكنید كه نابود مى‌شوید؛ آنگاه آنان تسلیم پیامبر شدند و به پرداخت جزیه گردن نهادند.

• آیه تطهیر (سوره احزاب/۳۳): منظور از آیه تطهیر بخش دوم آیه ۳۳ سوره احزاب است: «...انَّمَا يُرِيدُ اللَّهُ لِيُذْهِبَ عَنكُمُ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَيْتِ وَ يُطَهِّرَكُمْ تَطْهِيرًا». این آیه بیان می کند که اراده خداوند بر این امر تعلق گرفته است که اهل بیت پیامبر صلی الله علیه و آله از هر رجس و پلیدی پاک باشند. تعبیر «یُطهِّركُم» در پى «لِیُذهِبَ عَنكُم الرِّجسَ» تأكیدى بر طهارت و پاكیزگى به دنبال دور شدن پلیدى‌ها است و «تَطهِیرًا» كه مفعول مطلق است نیز تأكیدى دیگر براى طهارت به شمار مى‌رود. «الرِجسَ» كه با الف و لام جنس است، هر گونه پلیدى فكرى و عملى اعم از شرك، كفر، نفاق و جهل و گناه را دربر مى‌گیرد. مطابق با روایاتی که در منابع شیعه و برخی از منابع اهل سنت آمده است، منظوراز اهل البیت علیهم‌السلام، خمسه طیبه یعنی پیامبر صلی الله علیه وآله، على، فاطمه، حسن و حسین علیهم‌السلام هستند.

• آیه مودّت (سوره شورى/۲۳): آیه مودت بخشی از آیه ۲۳ سوره شوری است: «قُل لَّا أَسْأَلُکُمْ عَلَیهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِی الْقُرْبَی». سعید بن جبیر از ابن عباس نقل کند وقتى که آیه ۲۳ نازل شد. گفتند: یا رسول اللّه اقربا و خویشاوندان شما چه کسانى هستند که مودت و دوستى آن‌ها بر ما واجب گردیده است. فرمود: على و فاطمه و حسن و حسین

• آیه لیلة المَبیت (سوره بقره/ ۲۰۷): در شبی که به «لیلة المبیت» معروف شد، علی علیه السلام فداکارانه در بستر پیامبر اکرم خوابید و پیامبر در غفلت مشرکان به مدینه هجرت نمود. پس آیه ۲۰۷ سوره بقره به مناسبت این واقعه در شأن علی علیه السلام نازل شد: «وَمِنَ النَّاسِ مَنْ يَشْرِي نَفْسَهُ ابْتِغَاءَ مَرْضَاتِ اللَّهِ وَاللَّهُ رَءُوفٌ بِالْعِبَادِ»؛ و از میان مردم کسی است که جان خود را برای طلب خشنودی خدا می‌فروشد، و خدا نسبت به [این] بندگان مهربان است.

فضائل امام علی علیه‌السلام در روایات

روایات فراوانى نیز در فضائل امام علی علیه السلام در منابع روایى معتبر به چشم مى‌آیند. حتى علماى اهل سنت معتقدند درباره فضائل هیچ یک از اصحاب پیامبر صلی الله علیه وآله همچون امیرالمؤمنین علیه السلام روایت نقل نشده است.

برخى از این احادیث عبارتند از:

• حدیث غدیر: پیامبر اسلام صلّى اللّه علیه وآله ۷۰ روز قبل از وفات خود در ۱۸ ذی‌الحجه سال ۱۰ قمری در راه بازگشت از سفر حجةالوداع و در مکانی به نام «غدیر خم» خطبه‌ای ایراد کرد که به خطبه غدیر معروف است. در ضمن آن خطبه، رسول خدا در حالی که دست حضرت علی علیه‌السلام را گرفته و بالا برده بود، ایشان را به عنوان جانشین خود معرفی کرد و فرمود: «مَن کنتُ مولاه فهذا علیٌ مولاه»: هر کس من مولای او هستم این علی هم مولای اوست.

• حدیث منزلت: رسول خدا صلی الله علیه وآله به حضرت علی علیه السلام فرمود: «یا علی أنتَ مِنّى بِمَنزلةِ هارونَ مِنْ مُوسى، اِلّا أنه لانَبىَّ بَعدى». ای علی تو نسبت به من مثل هارون به موسی هستی، جز اینکه بعد از من پیامبری نخواهد بود.

• حدیث یوم الدار: ماجرای یوم الدر به اختصار چنین است که پس از نزول «آیه انذار»، پیامبر خاتم غذایی آماده کرد و فرزندان عبدالمطلب را دعوت نمود تا امر خداوند را به آنان ابلاغ کند... پیامبر پس از صرف غذا فرمود: «یا بَنِی عَبْدِالْمُطَّلِبِ إِنِّی وَاللَّهِ مَا أَعْلَمُ شَابّاً فِی الْعَرَبِ جَاءَ قَوْمَهُ بِأَفْضَلَ مِمَّا جِئْتُکمْ بِهِ إِنِّی قَدْ جِئْتُکمْ بِخَیرِ الدُّنْیا وَالْآخِرَةِ وَ قَدْ أَمَرَنِی اللَّهُ تَعَالَى أَنْ أَدْعُوَکمْ اِلَیهِ فَأَیکمْ یؤَازِرُنِی عَلَى هَذا الْأَمْرِ عَلَى أَنْ یکونَ أَخِی وَ خَلِیفَتِی فِیکم؟» ای فرزندان عبدالمطلب! به خدا قسم در میان عرب، جوانی را سراغ ندارم که چیزی بهتر از آنچه من برای شما آورده‌ام، برای قومش آورده باشد. من خیر دنیا و آخرت را برای شما آورده‌ام. خدا به من فرمان داده است تا شما را به سوی او فراخوانم، اکنون کدام یک از شما مرا یاری می‌کند تا برادر من و (وصی و) جانشین من در میان شما باشد؟ هیچ کدام پاسخ ندادند. علی علیه السلام که از همه کوچک‌تر بود، گفت: «ای پیامبر خدا! من تو را یاری می‌کنم». پیامبر صلی الله علیه وآله فرمود: «إِنَّ هَذَا أَخِی وَ وَصِیی وَ خَلِیفَتِی فِیکمْ فَاسْمَعُوا لَهُ وَأَطِیعُوا»؛ این برادر، وصی و جانشین من در میان شماست. سخن او را بشنوید و از او اطاعت کنید.

• حدیث ثقلین: حدیث ثقلین در مقاطع و زمان‎ها و مکان‎های گوناگون از پیامبر اسلام صادر شده و با اختلاف‎هایی در الفاظ نقل گردیده است. مطابق با یکی از این نقلها، پیامبر در حجة الوداع (که در واپسین روزهای عمر آن حضرت قرار دارد) به عنوان وصیتی برای امت خود فرمودند: «ِإِنِّی تَارِک فِیکمُ الثَّقَلَینِ مَا إِنْ تَمَسَّکتُمْ بِهِمَا لَنْ تَضِلُّوا کتَابَ اللَّهِ وَ عِتْرَتِی أَهْلَ بَیتِی وَ إِنَّهُمَا لَنْ یفْتَرِقَا حَتَّى یرِدَا عَلَی الْحَوْضَ فَانْظُرُوا کیفَ تَخْلُفُونِّی فِیهِمَا أَلَا هذا عَذْبٌ فُراتٌ فَاشْرَبُوا وَ هذا مِلْحٌ أُجاجٌ فَاجْتَنِبُوا»؛ همانا من در میان شما دو چیز سنگین و گران میگذارم، که اگر بدانها چنگ زنید هرگز پس از من گمراه نشوید: کتاب خدا و عترت من أهل بیتم، و این دو از یک دیگر جدا نشوند تا در کنار حوض کوثر بر من درآیند، پس بنگرید چگونه پس از من در باره آن دو رفتار کنید، آگاه باشید که این (یعنى تمسک بعترت) آب خوشگوار و شیرین است پس بیاشامید، و آن دیگر (یعنى روى برتافتن از ایشان) آب شور و تلخ است و از آن بپرهیزید.

• حدیث سفینه: حدیث سفینه از معتبرترین احادیث میان شیعه و اهل سنت است. این حدیث دارای نقل‏های فراوانی است که مشهورترین آن چنین است: «مَثلُ أهل‌ِبیتی فیکم کَسفینة نوح، مَن رکِبَها نَجی و من تخلّفَ عنها غَرِقَ». مضمون این حدیث این است که هر کس از اهل بیت پیامبر -که علی علیه السلام یک از ایشان است- پیروی کند، رستگار می‌شود و کسانی که از ایشان تبعیت نکنند، هلاک می‌گردند.

• حدیث مدینة العلم: رسول خدا صلی الله علیه وآله فرمود: «أنا مدینة العلم و علیّ بابُها فمن أراد العلم فلیأت البابَ»؛ من شهر علم هستم و علی هم دروازه آن است؛ پس هر که علم را بخواهد باید از در آن وارد شود.

• حدیث سدّ الابواب: جابر بن عبداللّه انصاری می گوید: سَمِعتُ رَسولَ اللّهِ(ص) یقولُ: «سُدُّوا الأَبوابَ کلَّها إلّا بابَ عَلِی». همچنین نقل شده: رسول اکرم صلی الله علیه وآله درب خانه های ابوبکر و عمر و عباس بن عبدالمطلب و دیگران را که به مسجد باز می شد مسدود کردند و فقط درب خانه حضرت امیر علیه السلام را بازگذاشتند، عباس علت این امر را از حضرتش پرسید: پیغمبر صلی الله علیه وآله چنین فرمود: «ما انا سددتُ ابوابکم و فتحتُ باب علی ولکن الله فتح باب علی و سدّ ابوابکم»؛ من درهای خانه های شما را نبستم و در خانه علی را بازنگذاشتم، ولکن خداوند درهای شما را مسدود کرد و در خانه علی را بازگذاشت.

• حدیث اخوّت: رسول اکرم صلی الله علیه وآله میان هر دو نفر از اصحابش عقد اخوت بست. علی علیه السلام در حالی که چشمانش اشک آلود بود آمد و عرض کرد: یا رسول الله میان اصحاب عقد اخوت برقرار کردی و مرا با کسی برادر ننمودی، پیغمبر صلی الله علیه وآله فرمود: «أنت أخی فی الدنیا والآخرة». تو در دنیا و آخرت برادر من هستی.

• حدیث علیّ مع الحقّ: علمای شیعه و اهل سنت به طرق مختلف نقل کرده اند که رسول خدا صلی الله علیه وآله فرمود: «علیّ مع الحقّ والحقّ مع علیّ»، علی همیشه همراه با حق بوده و حق هم با علی است. بحرانی در «غایة المرام» پانزده حدیث از عامه و یازده حدیث از خاصه در این مورد نقل کرده است.

• ولادت در کعبه: علی بن ابی‌طالب علیه‌السلام -بنا به نقل علمای شیعه و بسیاری از اهل سنت-، در سی‌ام عام الفیل (۱۰ سال پیش از بعثت) در روز جمعه سیزدهم ماه رجب در خانه کعبه متولد شد.

• ایمان و عبادت: امام على علیه السلام در ایمان، پرهیزگارى، زهد، عبادت و یقین یگانه بود؛ چنان که پیامبر اسلام صلی الله علیه وآله درباره او مى‌فرماید: «اگر آسمان‌ها و زمین در یک کفّه جاى گیرند و ایمان على در کفه دیگر، بى گمان ایمان او سنگین‌تر است».

• علم و حکمت: بنابر روایات، امام على علیه السلام از دانش لدنّى بهره‌مند بوده است؛ دانشى که از سوى خداوند افاضه مى‌گردد. نیز از روایات بسیارى برمى‌آید که دانش امام على علیه السلام از همه مردم - جز پیامبر صلی الله علیه وآله - بیشتر بوده است.

• سخاوت و ایثار: خانه امام على علیه السلام پناهگاه مستمندان و تنگدستان بود. سخاوت امام علیه السلام را همه ستوده‌اند و حتى قرآن کریم نیز از آن یاد کرده است: «... کسانى که اموال خویش را شب و روز، نهان و آشکار انفاق مى‌کنند». (سوره بقره/۲۷۴) در شأن نزول این آیه آمده ست: علی علیه السلام چهار درهم پول داشت، یکی را در موقع شب انفاق نمود و یکی را در روز و یک درهم آشکارا و یک درهم در نهان، آنگاه این آیه نازل شد.