قریب (اسم الله)
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
لفظ «قَريب» در قرآن کریم ۲۶ بار آمده و در سه مورد وصف خدا -به معناى نزديک به بندگان- قرار گرفته است:[۱]
- «واِذَا سَاَلَكَ عِبادى عَنّى فَاِنّى قَريبٌ أُجِيبُ دَعْوَةَ الدّاعِ إِذا دَعان...»؛ (سوره بقره/ ۱۸۶) «هرگاه بندگان من از تو درباره من سؤال كنند، بگو: من نزديكم، درخواست درخواست كننده را پاسخ مى گويم، آنگاه كه مرا بخواند».
- «...فَاسْتَغْفِرُوهُ ثُمَّ تُوبُوا إِلَيْهِ اِنَّ رَبّى قَريبٌ مُجيب»؛ (سوره هود/ ۶۱) «از او آمرزش بخواهيد آنگاه به سوى او بازگرديد، پروردگار من نزديك است و پاسخگو».
- «...وَ إِنِ اهْتَدَيْتُ فَبِما يُوحِى إِلَىَّ رَبِّى اِنَّهُ سَميعٌ قَريب»؛ (سوره سبا/ ۵۰) «اگر هدايت شدم به خاطر پيامى است كه پروردگار به من مى فرستد، او شنوا و نزديك است».
از آنجا كه لازمه نزديک بودن خدا، شنوايى و اجابت است، قرآن اسم «قريب» را همراه با «سميع» و «مُجيب» بكار برده است. و ما در باره قرب خدا به هنگام بحث از اسم «اَقرَب» سخن گفتيم.[۲]
پانویس
- پرش به بالا ↑ الاسماء والصّفات، بيهقى، ج ۱، ص ۸۰-۸۱؛ اسما و صفات الهى فقط در قرآن، ج۲، ص ۱۰۹۸-۱۱۰۰.
- پرش به بالا ↑ منشور جاوید، آیتالله جعفر سبحانی، ج ۲ ص ۳۲۷.
منابع
- منشور جاوید، آیتالله جعفر سبحانی، ج ۲ ص ۳۲۷
- فرهنگ قرآن، اکبر هاشمی رفسنجانی، ج ۲۳، ص ۲۳۰.
مطالب مرتبط