آیه جزای فحشا: تفاوت بین نسخه‌ها
مهدی موسوی (بحث | مشارکتها) جز (مهدی موسوی صفحهٔ آيه جزاى فحشا را به آیه جزای فحشا منتقل کرد) |
|||
| (یک نسخهٔ میانیِ همین کاربر نمایش داده نشده است) | |||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
| − | + | آیه 15 [[سوره نساء]] در موضوع «جزای فحشاء» است. در این [[آیه]] به كیفر زنان شوهرداری پرداخته كه مرتكب فحشا شده و چهار شاهد بر ضد آنان به شهادت برخاسته‌اند. بر اساس این آیه، چنین زنانى باید حبس ابد شوند تا [[مرگ]] آنان فرارسد؛ از این رو برخى آن را «آیه جزاى فحشا» گفته<ref> التمهید، ج 2، ص 307.</ref> و بعضى نیز آن را «آیه حبس» نامیده‌اند:<ref> بحارالانوار، ج 90، ص 6.</ref> | |
| − | {{قرآن در قاب| | + | {{قرآن در قاب|«وَاللَّاتِي يَأْتِينَ الْفَاحِشَةَ مِنْ نِسَائِكُمْ فَاسْتَشْهِدُوا عَلَيْهِنَّ أَرْبَعَةً مِنْكُمْ ۖ فَإِنْ شَهِدُوا فَأَمْسِكُوهُنَّ فِي الْبُيُوتِ حَتَّىٰ يَتَوَفَّاهُنَّ الْمَوْتُ أَوْ يَجْعَلَ اللَّهُ لَهُنَّ سَبِيلًا»|سوره=4|آیه=15|ترجمه=و از زنان شما [امتِ اسلام] کسانی که مرتکب زنا می شوند، چهار نفر مرد از خودتان را بر آنان به گواهی بخواهید؛ پس اگر [به ارتکاب آن] گواهی دادند، آن زشت کاران را در خانه ها [به عنوان حبس ابد] نگاه دارید تا مرگشان فرا رسد، یا خدا [برای نجات] آنان راهی قرار دهد.}} |
| − | + | بعضى آيه را شامل مساحقه و همجنس‌بازى زنان نيز دانسته و از تفسیر [[مجمع البيان]] روايتى را از [[پیامبر]] صلى الله عليه وآله نقل كرده‌اند كه مؤيّد آن است.<ref>تفسير راهنما.</ref> | |
| − | این قانون (حبس ابد) با قانون رجم (سنگسار) نسخ شد، | + | گفته شده این قانون (حبس ابد)، بعدا با قانون رجم (سنگسار) [[نسخ]] شد، اما به تعبیر برخی از دانشمندان، قانون 'حبس ابد' به قرینه جمله {{متن قرآن|«أَو يجعَلَ اللّهُ لَهُنَّ سَبِيلا»}} قانونی موقت بود که سپس قانون دائم رجم، برای زنای محصنه از ناحیه [[شرع]] مقدس تشریع شد. بنابراین، [[آیه جَلد]] و قانون رجم، ناسخ آیه جزای فحشا نیست؛ بلکه [[مجمل و مبین|مبیّن]] آن است. |
| + | [[امام صادق]] عليه السلام فرمود: مراد از راه ديگر كه خداوند قرار مى‌دهد ({{متن قرآن|أَو يجعَلَ اللّهُ لَهُنَّ سَبِيلا}})، [[حدود]] الهى و سنگسار و شلّاق است.<ref>تفسير برهان، ج 1، ص 353.</ref> | ||
| + | |||
| + | در روايتى مى‌خوانيم كه مسئله‌ى حبس در خانه نسبت به زن زناكار، در [[جاهلیت]] نيز بوده و [[اسلام]] در آغاز آن را پذيرفته است، ولى بعد از تقويت اسلام، مسئله از حبس به اجراى حدّ تبديل شده است.<ref>وسائل الشیعه، ج 28، ص 61.</ref> | ||
==پانویس== | ==پانویس== | ||
<references/> | <references/> | ||
==منابع== | ==منابع== | ||
| − | * علی خراسانی، | + | * [[دائرة المعارف قرآن کریم]]، علی خراسانی، ج1، ص379. |
| − | + | *[http://wiki.islamicdoc.org/wiki/index.php/%D8%A2%DB%8C%D9%87_%D8%AC%D8%B2%D8%A7%DB%8C_%D9%81%D8%AD%D8%B4%D8%A7 سایت اصطلاحات و مدارک اسلامی]، بازیابی: 5 تیر 1392. | |
| − | *[http://wiki.islamicdoc.org/wiki/index.php/%D8%A2%DB%8C%D9%87_%D8%AC%D8%B2%D8%A7%DB%8C_%D9%81%D8%AD%D8%B4%D8%A7 سایت اصطلاحات و مدارک اسلامی]، بازیابی: 5 تیر 1392 | + | *[[تفسیر نور]]، محسن قرائتی، ج2، ص34. |
| − | |||
{{قرآن}} | {{قرآن}} | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۱ سپتامبر ۲۰۲۴، ساعت ۰۵:۰۰
آیه 15 سوره نساء در موضوع «جزای فحشاء» است. در این آیه به كیفر زنان شوهرداری پرداخته كه مرتكب فحشا شده و چهار شاهد بر ضد آنان به شهادت برخاسته‌اند. بر اساس این آیه، چنین زنانى باید حبس ابد شوند تا مرگ آنان فرارسد؛ از این رو برخى آن را «آیه جزاى فحشا» گفته[۱] و بعضى نیز آن را «آیه حبس» نامیده‌اند:[۲]
بعضى آيه را شامل مساحقه و همجنس‌بازى زنان نيز دانسته و از تفسیر مجمع البيان روايتى را از پیامبر صلى الله عليه وآله نقل كرده‌اند كه مؤيّد آن است.[۳]
گفته شده این قانون (حبس ابد)، بعدا با قانون رجم (سنگسار) نسخ شد، اما به تعبیر برخی از دانشمندان، قانون 'حبس ابد' به قرینه جمله «أَو يجعَلَ اللّهُ لَهُنَّ سَبِيلا» قانونی موقت بود که سپس قانون دائم رجم، برای زنای محصنه از ناحیه شرع مقدس تشریع شد. بنابراین، آیه جَلد و قانون رجم، ناسخ آیه جزای فحشا نیست؛ بلکه مبیّن آن است.
امام صادق عليه السلام فرمود: مراد از راه ديگر كه خداوند قرار مى‌دهد (أَو يجعَلَ اللّهُ لَهُنَّ سَبِيلا)، حدود الهى و سنگسار و شلّاق است.[۴]
در روايتى مى‌خوانيم كه مسئله‌ى حبس در خانه نسبت به زن زناكار، در جاهلیت نيز بوده و اسلام در آغاز آن را پذيرفته است، ولى بعد از تقويت اسلام، مسئله از حبس به اجراى حدّ تبديل شده است.[۵]
پانویس
منابع
- دائرة المعارف قرآن کریم، علی خراسانی، ج1، ص379.
- سایت اصطلاحات و مدارک اسلامی، بازیابی: 5 تیر 1392.
- تفسیر نور، محسن قرائتی، ج2، ص34.
