آل ابراهیم: تفاوت بین نسخه‌ها
(صفحه‌ای جدید حاوی 'تركيب آل ابراهيم از دو كلمه تشكيل شده است؛ 1- «آل» كه مقلوب لفظي اهل است. <ref> راغب ...' ایجاد کرد) |
مهدی موسوی (بحث | مشارکتها) |
||
| (۸ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۴ کاربر نشان داده نشده) | |||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
| − | + | {{خوب}} | |
| − | + | ترکیب '''«آل ابراهیم»''' از دو کلمه تشکیل شده است؛ ۱. «[[آل]]» که مقلوب لفظی کلمه «اهل» است.<ref> راغب اصفهانی، مفردات، ترجمه غلامرضا حسینی، تهران، مرتضوی، ۱۳۷۵، دوم، ج ۱، ص ۲۲۲ </ref> و اهل کسانی را گویند که نسبی یا دینی یا چیزی همانند آن، آنها را با یکدیگر جمع و مربوط کند<ref> مفردات، همان، ص ۲۱۹. </ref> و «آل» به شریفتر و با فضیلت‌تر‌ها اضافه می‌شود، مثل آل الله و آل النبی، اما «اهل» اضافه شدنش کلی و عمومی است.<ref> مفردات، همان، ص ۲۲۲. </ref> ۲. «ابراهیم»، اسمی غیر عربی است که به صورت «آب رام» به معنی پدر عالی و بعد از آن به صورت «پابراهام» به معنی پدر جماعت بسیار آمده<ref> مستر هاکس، قاموس کتاب مقدس، بیروت، بی نا، ۱۹۲۸ م، ص ۴ </ref> و اصطلاحاً نام یکی از [[پیامبران اولوالعزم|پیامبران اولواالعزم]] یعنی [[حضرت ابراهیم]] علیه السلام می‌باشد. | |
| + | ==آل ابراهیم در قرآن == | ||
| + | «آل ابراهیم» تنها دوبار در [[قرآن]] تکرار شده و در اینکه آنها از چه کسانی هستند -با توجه به گوناگونی معانی [[آل]]-، در بین مفسران اختلاف وجود دارد؛ {{متن قرآن|«إِنَّ اللَّهَ اصْطَفَىٰ آدَمَ وَ نُوحًا وَ آلَ إِبْرَاهِیمَ وَ آلَ عِمْرَانَ عَلَى الْعَالَمِینَ»}}؛ ([[سوره آل عمران]]، ۳۳) خداوند آدم و نوح و آل ابراهیم و آل عمران را بر جهانیان برتری داد. | ||
| − | + | مراد از اصطفی (یعنی گزینش و برتری دادن آنها)، یا برگزیدن [[دین]] آنهاست، یا ارزانی داشتن فضیلت و برتری به خود آن شایستگان، که در مورد [[حضرت ابراهیم]] علیه السلام مقام ولا و دوستی خدا و سرد گردانیدن آتش بر آن حضرت و نابود ساختن رجال زمان او یعنی [[نمرود]]، از مصادیق برتری دادن وی محسوب می‌شود.<ref> طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه علی کرمی، تهران، فراهانی، ۱۳۷۸، ج ۲، ص ۲۵۵ </ref> و برگزیده شدن، مختص کسانی است که [[معصوم]] باشند و از این [[آیه]] معصوم بودن انبیاء و [[ائمه اطهار|امامان]] استدلال شده است.<ref> مکارم شیرازی، ناصر و همکاران؛ تفسیر نمونه، تهران، دارالکتب الاسلامیه، ۱۳۷۴، اول، ج ۲، ص ۵۲۰</ref> | |
| − | == | + | ==مصادیق آل ابراهیم== |
| − | |||
| − | + | '''۱. فرزندان برگزیدۀ ابراهیم؛''' | |
| − | + | ||
| − | + | یعنی [[حضرت اسماعیل علیه السلام|اسماعیل]]، [[حضرت اسحاق علیه السلام|اسحاق]]، [[حضرت یعقوب علیه السلام|یعقوب]]، [[اسباط]]، [[حضرت داوود علیه السلام|داود]]، [[حضرت سلیمان علیه السلام|سلیمان]] و...؛ و [[پیامبر اسلام]] (صلی الله علیه وآله) نیز در شمار آل ابراهیم قرار می‌گیرد، چون نسبش به اسماعیل (ع) می‌رسد. [[قرآن]] به پیوند معنوی و عمیق رسول اکرم (ص) و دین [[اسلام]] با حضرت ابراهیم (ع) اشاره دارد.<ref> خرمشاهی، بهاء الدین؛ دانش نامه قرآن و قرآن پژوهی، تهران، دوستان و ناهید، ۱۳۷۷، ج ۱، ص ۴۴ </ref> | |
| − | + | ||
| − | + | '''۲. پیروان دین ابراهیم؛''' | |
| − | |||
| − | + | آیه {{متن قرآن|«إِنَّ أَوْلَى النَّاسِ بِإِبْرَاهِیمَ لَلَّذِینَ اتَّبَعُوهُ وَهَٰذَا النَّبِی وَالَّذِینَ آمَنُوا وَاللَّهُ وَلِی الْمُؤْمِنِین»}} ([[سوره آل عمران]]، ۶۸) و آیه: {{متن قرآن|«رَبِّ إِنَّهُنَّ أَضْلَلْنَ کثِیرًا مِنَ النَّاسِ فَمَنْ تَبِعَنِی فَإِنَّهُ مِنِّی وَمَنْ عَصَانِی فَإِنَّک غَفُورٌ رَحِیمٌ»}} ([[سوره ابراهیم]]، ۳۶) مؤید این مطلب است.<ref> مرکز فرهنگ و معارف، اعلام قرآن، قم، بوستان کتاب، ۱۳۸۵، ج ۱، ص ۱۱۶ </ref> فرزندان پیامبر (ص) نیز از آل ابراهیم خواهند بود، چرا که اینان نوادگان ابراهیم (ع) هستند.<ref> دایرةالمعارف تشیع، تهران، ۱۳۷۵، ج ۱، ص ۱۳۶. </ref> | |
| − | + | '''۳. پیامبر اکرم و اهل البیت علیهم‌السلام؛''' | |
| − | + | {{متن قرآن|«أَمْ یحْسُدُونَ النَّاسَ عَلَىٰ مَا آتَاهُمُ اللَّهُ مِنْ فَضْلِهِ فَقَدْ آتَینَا آلَ إِبْرَاهِیمَ الْکتَابَ وَالْحِکمَةَ وَآتَینَاهُمْ مُلْکا عَظِیمًا»}}؛ ([[سوره نساء]]، ۵۴) یا اینکه نسبت به مردم (پیامبر و خاندانش) بر آنچه خدا از فضلش به آنان بخشیده، حسد می‌ورزند؛ ما به آل ابراهیم (که [[یهود]] نیز از خاندان او هستند) کتاب و حکمت دادیم و حکومت عظیمی در اختیار آنها (پیامبران [[بنی اسرائیل|بنی اسرائیل]]) قرار دادیم.<ref>ترجمه آیت الله مکارم شیرازی</ref> | |
| − | + | در این [[آیه]] به [[حسادت]] یهود نسبت به پیامبر و خاندانش، اشاره شده است، زیرا آنها بر اثر [[ظلم]] و [[کفران نعمت|کفران نعمت]]، مقام [[نبوت]] و حکومت را از دست دادند و به همین جهت مایل نبودند این موقعیت الهی به دست هیچ کس سپرده شود، لذا به پیامبر (ص) و [[اهل البیت|اهل بیت]] او (ع) که مشمول این موهبت الهی شده‌اند، حسد می‌ورزند.<ref> تفسیر نمونه، پیشین، ج ۳، ص ۴۲۱ </ref> | |
| − | + | [[محمد بن مسعود عیاشی|عیاشى]] از [[امام باقر علیه السلام|حضرت باقر]] (ع) روایت نموده که این آیه را [[تلاوت قرآن|تلاوت]] نمود و فرمود: ما از آنها هستیم و ما بقیه این عترتیم. | |
| − | + | و در «[[مجالس المؤمنین (کتاب)|مجالس]]» از [[امام صادق(ع)|حضرت صادق]] (ع) روایت نموده که [[محمد بن اشعث|محمد بن اشعث بن قیس کندى]] (لعنه اللّه) به [[سیدالشهداء|حضرت سید الشهداء]] (ع) عرض کرد چه حرمتى از براى شما است از طرف پیغمبر که سایرین ندارند؟ حضرت در جواب، این آیه و آیه بعد را تلاوت کرد و بعد از آن فرمود: واللّه همانا [[پیامبر اسلام|محمد]] (ص) از آل ابراهیم است و [[عترت]] هادیه از آل محمدند. | |
| − | « | ||
| − | |||
| − | در | ||
| + | و در «[[عیون اخبارالرضا (کتاب)|عیون]]» در [[حدیث]] فرق بین عترت و [[امت]] نقل نموده است که [[مأمون]] به [[امام رضا علیه السلام|حضرت رضا]] (ع) عرض کرد آیا خداوند تعالى فضیلت داده است عترت طاهره را بر سایر مردم؟ حضرت فرمود: خداوند تعالى ظاهر ساخت فضل عترت را بر سایر مردم در محکم کتاب خود؛ مأمون عرض کرد در کجاى قرآن؟ حضرت فرمود در این آیه.<ref> تفسیر روان جاوید، ج۱، ص ۴۰۴ </ref> | ||
==پانویس== | ==پانویس== | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
| + | ==منابع== | ||
| + | *[http://www.pajoohe.ir "آل ابراهیم"، دانشنامه پژوهه]، علی محمودی، بازیابی: ۲۵ اسفند ۱۳۹۲. | ||
| + | *تفسیر روان جاوید، محمد ثقفى تهرانى، انتشارات برهان، تهران، ۱۳۹۸ق. | ||
| + | {{سنجش کیفی | ||
| + | |سنجش=شده | ||
| + | |شناسه= ضعیف | ||
| + | |عنوان بندی مناسب= خوب | ||
| + | |کفایت منابع و پی نوشت ها= خوب | ||
| + | |رعایت سطح مخاطب عام= خوب | ||
| + | |رعایت ادبیات دانشنامه ای= خوب | ||
| + | |جامعیت= خوب | ||
| + | |رعایت اختصار= خوب | ||
| + | |سیر منطقی= خوب | ||
| + | |کیفیت پژوهش= خوب | ||
| + | |رده= دارد | ||
| + | }} | ||
| + | [[رده:واژگان قرآنی]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۷ اوت ۲۰۲۴، ساعت ۱۲:۱۵
ترکیب «آل ابراهیم» از دو کلمه تشکیل شده است؛ ۱. «آل» که مقلوب لفظی کلمه «اهل» است.[۱] و اهل کسانی را گویند که نسبی یا دینی یا چیزی همانند آن، آنها را با یکدیگر جمع و مربوط کند[۲] و «آل» به شریفتر و با فضیلت‌تر‌ها اضافه می‌شود، مثل آل الله و آل النبی، اما «اهل» اضافه شدنش کلی و عمومی است.[۳] ۲. «ابراهیم»، اسمی غیر عربی است که به صورت «آب رام» به معنی پدر عالی و بعد از آن به صورت «پابراهام» به معنی پدر جماعت بسیار آمده[۴] و اصطلاحاً نام یکی از پیامبران اولواالعزم یعنی حضرت ابراهیم علیه السلام می‌باشد.
آل ابراهیم در قرآن
«آل ابراهیم» تنها دوبار در قرآن تکرار شده و در اینکه آنها از چه کسانی هستند -با توجه به گوناگونی معانی آل-، در بین مفسران اختلاف وجود دارد؛ «إِنَّ اللَّهَ اصْطَفَىٰ آدَمَ وَ نُوحًا وَ آلَ إِبْرَاهِیمَ وَ آلَ عِمْرَانَ عَلَى الْعَالَمِینَ»؛ (سوره آل عمران، ۳۳) خداوند آدم و نوح و آل ابراهیم و آل عمران را بر جهانیان برتری داد.
مراد از اصطفی (یعنی گزینش و برتری دادن آنها)، یا برگزیدن دین آنهاست، یا ارزانی داشتن فضیلت و برتری به خود آن شایستگان، که در مورد حضرت ابراهیم علیه السلام مقام ولا و دوستی خدا و سرد گردانیدن آتش بر آن حضرت و نابود ساختن رجال زمان او یعنی نمرود، از مصادیق برتری دادن وی محسوب می‌شود.[۵] و برگزیده شدن، مختص کسانی است که معصوم باشند و از این آیه معصوم بودن انبیاء و امامان استدلال شده است.[۶]
مصادیق آل ابراهیم
۱. فرزندان برگزیدۀ ابراهیم؛
یعنی اسماعیل، اسحاق، یعقوب، اسباط، داود، سلیمان و...؛ و پیامبر اسلام (صلی الله علیه وآله) نیز در شمار آل ابراهیم قرار می‌گیرد، چون نسبش به اسماعیل (ع) می‌رسد. قرآن به پیوند معنوی و عمیق رسول اکرم (ص) و دین اسلام با حضرت ابراهیم (ع) اشاره دارد.[۷]
۲. پیروان دین ابراهیم؛
آیه «إِنَّ أَوْلَى النَّاسِ بِإِبْرَاهِیمَ لَلَّذِینَ اتَّبَعُوهُ وَهَٰذَا النَّبِی وَالَّذِینَ آمَنُوا وَاللَّهُ وَلِی الْمُؤْمِنِین» (سوره آل عمران، ۶۸) و آیه: «رَبِّ إِنَّهُنَّ أَضْلَلْنَ کثِیرًا مِنَ النَّاسِ فَمَنْ تَبِعَنِی فَإِنَّهُ مِنِّی وَمَنْ عَصَانِی فَإِنَّک غَفُورٌ رَحِیمٌ» (سوره ابراهیم، ۳۶) مؤید این مطلب است.[۸] فرزندان پیامبر (ص) نیز از آل ابراهیم خواهند بود، چرا که اینان نوادگان ابراهیم (ع) هستند.[۹]
۳. پیامبر اکرم و اهل البیت علیهم‌السلام؛
«أَمْ یحْسُدُونَ النَّاسَ عَلَىٰ مَا آتَاهُمُ اللَّهُ مِنْ فَضْلِهِ فَقَدْ آتَینَا آلَ إِبْرَاهِیمَ الْکتَابَ وَالْحِکمَةَ وَآتَینَاهُمْ مُلْکا عَظِیمًا»؛ (سوره نساء، ۵۴) یا اینکه نسبت به مردم (پیامبر و خاندانش) بر آنچه خدا از فضلش به آنان بخشیده، حسد می‌ورزند؛ ما به آل ابراهیم (که یهود نیز از خاندان او هستند) کتاب و حکمت دادیم و حکومت عظیمی در اختیار آنها (پیامبران بنی اسرائیل) قرار دادیم.[۱۰]
در این آیه به حسادت یهود نسبت به پیامبر و خاندانش، اشاره شده است، زیرا آنها بر اثر ظلم و کفران نعمت، مقام نبوت و حکومت را از دست دادند و به همین جهت مایل نبودند این موقعیت الهی به دست هیچ کس سپرده شود، لذا به پیامبر (ص) و اهل بیت او (ع) که مشمول این موهبت الهی شده‌اند، حسد می‌ورزند.[۱۱]
عیاشى از حضرت باقر (ع) روایت نموده که این آیه را تلاوت نمود و فرمود: ما از آنها هستیم و ما بقیه این عترتیم.
و در «مجالس» از حضرت صادق (ع) روایت نموده که محمد بن اشعث بن قیس کندى (لعنه اللّه) به حضرت سید الشهداء (ع) عرض کرد چه حرمتى از براى شما است از طرف پیغمبر که سایرین ندارند؟ حضرت در جواب، این آیه و آیه بعد را تلاوت کرد و بعد از آن فرمود: واللّه همانا محمد (ص) از آل ابراهیم است و عترت هادیه از آل محمدند.
و در «عیون» در حدیث فرق بین عترت و امت نقل نموده است که مأمون به حضرت رضا (ع) عرض کرد آیا خداوند تعالى فضیلت داده است عترت طاهره را بر سایر مردم؟ حضرت فرمود: خداوند تعالى ظاهر ساخت فضل عترت را بر سایر مردم در محکم کتاب خود؛ مأمون عرض کرد در کجاى قرآن؟ حضرت فرمود در این آیه.[۱۲]
پانویس
- ↑ راغب اصفهانی، مفردات، ترجمه غلامرضا حسینی، تهران، مرتضوی، ۱۳۷۵، دوم، ج ۱، ص ۲۲۲
- ↑ مفردات، همان، ص ۲۱۹.
- ↑ مفردات، همان، ص ۲۲۲.
- ↑ مستر هاکس، قاموس کتاب مقدس، بیروت، بی نا، ۱۹۲۸ م، ص ۴
- ↑ طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه علی کرمی، تهران، فراهانی، ۱۳۷۸، ج ۲، ص ۲۵۵
- ↑ مکارم شیرازی، ناصر و همکاران؛ تفسیر نمونه، تهران، دارالکتب الاسلامیه، ۱۳۷۴، اول، ج ۲، ص ۵۲۰
- ↑ خرمشاهی، بهاء الدین؛ دانش نامه قرآن و قرآن پژوهی، تهران، دوستان و ناهید، ۱۳۷۷، ج ۱، ص ۴۴
- ↑ مرکز فرهنگ و معارف، اعلام قرآن، قم، بوستان کتاب، ۱۳۸۵، ج ۱، ص ۱۱۶
- ↑ دایرةالمعارف تشیع، تهران، ۱۳۷۵، ج ۱، ص ۱۳۶.
- ↑ ترجمه آیت الله مکارم شیرازی
- ↑ تفسیر نمونه، پیشین، ج ۳، ص ۴۲۱
- ↑ تفسیر روان جاوید، ج۱، ص ۴۰۴
منابع
- "آل ابراهیم"، دانشنامه پژوهه، علی محمودی، بازیابی: ۲۵ اسفند ۱۳۹۲.
- تفسیر روان جاوید، محمد ثقفى تهرانى، انتشارات برهان، تهران، ۱۳۹۸ق.
