حرم امام رضا علیه السلام
ابوالحسن على الرضا بن موسى بن جعفر صادق بن محمد بن على بن الحسين بن على بن ابى طالب هشتمين امام شيعيان است. ايشان در 11 ذی القعده سال 148 هجرى زاده شدند و در 29 صفر سال 203 هجرى از دار دنيا رحلت فرمودند. بقعه آن حضرت در مشهد مرکز خراسان رضوی زیارتگاه شیعیان جهان و علاقه مندان به آن حضرت است.
| |
|
کشور |
|
|
شهر |
|
| |
| |
| مشاهده در نقشه | |
محتویات
موقعيت جغرافيايى
اين مرقد مطهر در وسط شهر مشهد واقع است؛ كه اين شهر خود 924 كيلومتر از تهران پايتخت ايران فاصله دارد. مجموعه‌ى حرم شكلى دايره‌‌وار دارد و از آن خيابان‌هاى متعددى منشعب مى‌شود كه به نقاط گوناگون مشهد منتهى مى‌گردد. از شمال به نوغان، از جنوب به خيابان‌هاى امام رضا علیه السلام و بيت المقدس، از جنوب غربى به خيابان نواب صفوى و از شمال شرقى به خيابان آيت الله شيرازى منتهى مى‌گردد.
تاریخچه بنای حرم رضوی
مكانى كه ضريح پاك امام رضا علیه السلام در آن قرار دارد، سرايى از آن حميد بن قحطبه طائى يكى از فرماندهان ابومسلم خراسانى بوده است. پس از وفات هارون‌‌الرشيد در سال 193 هجرى جسد او در اين مكان به خاك سپرده شد، و فرزند وى مأمون بر فراز آن گنبدى افراشت كه بعدها «گنبد هارونيه» نام گرفت. وقتى امام رضا علیه السلام مسموم گرديده به شهادت رسيدند، پيكر ايشان را به اين مكان آوردند و در نزديكى قبر هارون‌‌الرشيد به خاك سپرده شد. اما اين گنبد در سال 380 هجرى بر دست امير «سبكتگين» به طور كامل ويران شد و مرقد امام رضا علیه السلام تنها مزار خراسان گرديد كه از تقديس و تجليل برخوردار بود. سلطان مسعود بن سبكتگين ضريحى طلايى بر قبر شريف امام قرار داد، تا باعث تمايز آن شود و به پناهگاهى براى بلاديدگان و حاجت‌‌مندان مبدل گردد و از آن پس، آن شهر كه به توس يا سناباد معروف بود جز به نام مشهدالرضا شناخته نشد.
توسعه و بازسازى
پس از آن كه امير سبكتگين قبر امام علیه السلام را ويران نمود اين مكان همچنان به عنوان ويرانه‌اى كه شيعيان از ترس دشمنان خود جرأت تعمير و بازسازى آن را نداشتند باقى ماند. تا آن كه سلاطين ديالمه آن را بازسازى و تعمير نمودند.
در سال 512 هجرى ابوطاهر شرف الدين قمى وزير شيعه مذهب سلطان سنجر سلجوقى گنبد آن بارگاه مطهر را تجديدبنا كرد؛ و اين گنبد همچنان برقرار ماند تا آن كه تاتارها آن را ويران كردند. بعدها سلطان محمد خدابنده نوه‌ى هولاگو مرقد شريف امام رضا علیه السلام را تجديدبنا كرد.
در دوران ميرزا شاهرخ گورگانى و در سال 809 هجرى مجموعه‌ى حرم بازسازى شد؛ و گوهرشاد همسر شاهرخ در اين امر اهتمام كرد؛ از جمله مسجدى را در نزديكى مرقد ساخت، كه به نام وى مشهور است. در سال 932 هجرى شاه طهماسب صفوى دستور به طلاكارى گنبد حرم داد. همچنان كه يك گلدسته‌ى طلا نيز براى آن بنا نمود. و روى قبر نيز يك ضريح طلايى نصب كرد.
در سال 1010 هجرى شاه عباس كبير به بازسازى حرم و توسعه‌ى صحن و طلاكارى گنبد مرقد نمود. همچنان كه در سال 1020 ايوان‌‌هاى شمالى، شرقى و غربى را بنا نمود. در سال 1086 شاه سليمان صفوى به تعمير گنبد حرم و طلاكارى آن، كه در سال 1084 بر اثر زلزله فروريخته بود، پرداخت. در سال 1153 نادرشاه تعديلات و باز‌سازى‌‌هايى در حرم انجام داد و يك چلچراغ طلايى مرصع و نيز يك قفل طلايى مرصع به حرم اهدا نمود. در دوران فتحعلى شاه قاجار و در سال 1223 هجرى بناى صحن جديد حرم آغاز شد. در سال 1260 و در دوران محمدشاه حرم كاشى‌‌كارى گرديد؛ و ناصرالدين شاه طلاكارى ايوان صحن را كه فتحعلى شاه ساخته بود به پايان رساند.
در سال 1401 هجرى و پس از پيروزى انقلاب اسلامى عمليات بازسازى و توسعه‌ى حرم شريف آغاز شد كه طى آن ساختمان‌‌ها و اجزاى جديد به حرم الحاق شد. محراب‌‌ها و زوايا تعمير گرديد. صحن‌ها و رواق‌‌هاى جديدى در حرم ساخته شد و كتابخانه و ديگر مراكز فرهنگى به آن اضافه گرديد. همچنان كه به بهسازى سرويس‌هاى بهداشتى و خدماتى زائران پرداخته شد.
شكل بنا
روضۀ منوره که پیکر مقدس حضرت امام‌رضا علیه السلام در آن مدفون است، زیر گنبدی زرین و باشکوه قرار دارد و هستـۀ مرکزی بناهای آستان قدس رضوی است. این بنا تقریباً به‌شکل مربع است و پس از توسعه، به حدود ۱۳۹ متر مربع افزایش یافته است. قطر دیوارهای اطراف روضه که سنگینی گنبد بر آن قرار دارد، حدود ۳ متر است. کف حرم با بهترین نوع سنگ مرمر پوشیده شده است و دیواره و سقف روضۀ منوره با کاشی‌های ممتاز و نفیس سنجری و نیز کتیبه‌ها و آینه‌کاری بسیار زیبا به‌صورت معرق و مقرنس تزیین شده است.
بر فراز ايوان طلا گلدسته‌ى طلايى براقى وجود دارد و در نقطه‌ى مقابل آن نيز بر فراز ايوان شاه عباسى گلدسته‌ى ديگرى قرار دارد. حرم هم چنين داراى دو گلدسته‌ى طلاكارى شده‌ى ديگر است كه در صحن قديمى واقع‌اند. قاعده‌ى يكى از اين دو در ضلع جنوبى و قاعده‌ى گلدسته‌ى ديگر در ضلع شمالى صحن قرار دارد. حرم صحن‌هاى متعددى دارد كه در سال‌‌هاى اخير توسعه داده شده‌اند.
در حرم هم‌‌چنين چهار برج بزرگ احداث شده است؛ كه روى برج غربى ساعتى بزرگ قرار گرفته است. از مناره‌ى برج شرقى نيز به عنوان «نقارهخانه» استفاده مى‌شود. در بخش جنوبى حرم‌سراى موسوم به «دارالسياده» احداث شده كه آن را گوهرشاد خاتون بنا نهاده است. بر يكى از ديوارهاى اين سرا ظرفى آويزان است كه گفته مى‌شود. با آن انگور مسموم را براى امام رضا علیه السلام آورده‌اند. در مقابل دروازه‌ى جنوبى صحن كه نادرشاه آن را بنا نهاده است يك چاه هشت گوش حفر شده است كه بالاى آن را پوشانده‌اند و اين بنا «سقاخانه‌ى نادرى» نام دارد. در وسط صحن و از سمت غرب نيز حوض آب قرار دارد.
صندوق‌های مرقد مطهر
اولین صندوق مزار
بنا به استناد متون تاریخی موجود، در اواخر قرن پنجم هجری، صندوقی از چوب اعلا با روکش و پست‌های نقره روی مرقد امام نصب شده بود. بانی صندوق، انوشیروان زرتشتی، از اهالی اصفهان بوده که به بیماری برص (پیسی) مبتلا بود و در مأموریتش به خراسان، پس از آگاهی از کرامات حضرت، برای شفای بیماری صعب‌العلاج خود، به امام رضا علیه السلام متوسل و پس از گرفتن حاجت، مسلمان می‌شود و این صندوق را در تاریخ ۵۰۰ قمری به مرقد منور رضوی اهدا می‌کند.
دومین صندوق مزار
این صندوق از چوب فوفل با روکش و میخ‌های طلا و معروف به صندوق عباسی بوده است که در سال ۱۰۲۲ قمری روی مرقد مطهر نصب شد. صندوق عباسی تزیینات هنری و گران‌بهایی داشته که پس از قرن‌ها ماندن در سرداب، به‌مرور پوسیده و ارکان و پایه‌های آن متلاشی شده بود و در سال ۱۳۱۱ شمسی، از روی مضجع شریف برداشته شد. کتیبه‌های طلای این صندوق هم‌اکنون در موزه نگهداری می‌شود.
سومین صندوق مزار
صندوق سوم از سنگ مرمر معدن شاندیز با رنگ سبز لیمویی بوده که حاج‌حسین حجارباشی زنجانی در سال ۱۳۱۱ شمسی آن را تهیه و روی مرقد نصب کرد. این صندوق که عنوان سنگ قبر را نیز داشت، تا سال ۱۳۷۹ شمسی، درون ضریح چهارم بود و با تعویض ضریح برداشته شد و سنگ قبر جدید جایگزین آن شد.
ضریح های حرم مطهر
ضریح اول
بنا بر شواهد تاریخی، نصب ضریح بر مرقد شریف امام رضا علیه السلام از دورۀ صفویه صورت گرفته است و سابقۀ وجود ضریح تا پیش از این دوره مشخص نیست. از آن زمان تاکنون، پنج ضریح بر مرقد مطهر حضرت نصب شده که اولینِ آن، چوبی و دارای تزییناتی از طلا و نقره بوده و در اواسط قرن دهم هجری، در عهد شاه‌طهماسب صفوی ساخته و نصب شده است. این ضریح در طی زمان از بین رفته است.
ضریح دوم
دومین ضریحی که بر مرقد مطهر نصب شد، معروف به «ضریح نگین‌نشان» است. این ضریح در سال ۱۱۶۰ قمری ساخته شد. شاهرخ‌میرزا، نوۀ نادرشاه افشار، آن را وقف مضجع منور امام رضا علیه السلام کرد. این ضریح از زمان نصب تا سال ۱۳۷۹ شمسی، در طبقۀ فوقانی و داخل ضریح چهارم جای داشت. بعد از برداشتن ضریح چهارم و قبل از نصب ضریح جدید، این ضریح به‌دلیل وقفی‌بودنش، به سرداب مقدس امام رضا علیه السلام و روی مرقد منور حضرت انتقال یافت.
ضریح سوم
ضریح سوم به «ضریح فولادی» شهرت دارد و در عصر قاجار، در سال ۱۲۳۸ قمری ساخته و روی ضریح دوم نصب شد. این ضریح آراسته به ورقه‌های طلاکوب و طوق طلای جواهرنشان است و در حاشیۀ بالای آن، سورۀ «هل اتی» و «یس» با خط ثلث نوشته شده است. ابعاد آن ۳ در ۴ متر و ارتفاعش ۲ متر است. این ضریح در سال ۱۳۳۸ شمسی، هم‌زمان با ساخت و نصب ضریح چهارم، از روی مضجع شریف برداشته و به موزه منتقل شد.
ضریح چهارم
ضریح چهارم از جنس طلا و نقره و معروف به «شیر و شکر» است که در سال ۱۳۳۸ شمسی، پس از برداشتن ضریح سوم و انتقال آن به موزه، روی ضریح دوم نصب شد. این ضریح به اهتمام و نظارت مرحوم سیدابوالحسن حافظیان و با هنرمندی استاد حاج‌محمدتقی ذوفن اصفهانی و جمعی دیگر از هنرمندان ساخته شد. ضریح چهارم هفت تُن وزن دارد و از چهارده دهانه، به نماد چهارده معصوم علیهم السلام تشکیل شده است که در بالای هر دهانه، گلبرگی از طلا با نام یکی از معصومین علیهم السلام نوشته شده است. ابعاد این ضریح شامل ۴ متر طول، ۶۰/۳ متر عرض و ۹۰/۳ متر ارتفاع است. قسمت بالای ضریح آراسته به سورۀ مبارکۀ «یس» و «هل اتی» بر کتیبه‌ای طلایی به‌خط استاد احمد زنجانی است. این ضریح هم‌زمان با نصب ضریح پنجم در سال ۱۳۷۹ شمسی، به موزۀ آستان قدس رضوی انتقال یافت.
ضریح پنجم
گذشت حدود ۴۰ سال از عمر ضریح چهارم، استحکام سازه‌ای آن را کم کرده بود؛ درعین‌حال ایجاد انفجار توسط منافقان، در ضلع بالاسر مبارک حضرت در عاشورای حسینی سال ۱۳۷۳ شمسی، باعث آسیب‌دیدگی ضریح شد و اندیشۀ طراحی و ساخت ضریح جدید را که مدتی قبل آغاز شده بود، تقویت کرد. استاد محمود فرشچیان طراحی ضریح پنجم را در سال ۱۳۷۲ شمسی با مشورت‌گرفتن از صاحب‌نظران و هنرمندان آغاز کرد. کار قلم‌زنی ضریح را استاد خدادادزاده اصفهانی و خطاطی و خوش‌نویسی آن را استاد موحد و کار خاتم‌کاری آن را استاد کشتی‌آرای شیرازی برعهده داشته‌اند. کار ساخت این ضریح با کیفیت عالی و در نهایت استحکام به وزن ۱۲ تن به ابعاد ۷۳/۳ در ۷۸/۴ و ارتفاع ۹۶/۳ متر با روکش طلا و نقره پس از هفت سال پایان یافت.
گنبد طلا
در اوایل قرن ششم، شرف‌الدین ابوطاهر قمی، وزیر سلطان سنجر سلجوقی، به مباشرت ابوالقاسم احمد‌بن‌علی‌بن‌احمد العلوی الحسینی که از نقیبان ناحیۀ توس بود، ضمن تعمیر روضۀ منوره، اقدام به احداث گنبد بر فراز قُبۀ اولیه کرد. این همان گنبدی است که بالغ بر ۹۰۰ سال از بنای آن می‌گذرد. گنبد از نظر ساختمان و ارتفاع، در نهایت زیبایی و هنرمندی طراحی شده است و دو پوشش دارد:
پوشش اول گنبد، سقف حرم به‌حساب می‌آید که از زیر مشاهده می‌شود و دارای مقــرنس آینه است و به آن «قبه» گفته می‌شود؛ پوشش دوم که بر فراز آن استوار گشته، گنبد طلاست و حد فاصل این دو پوشش ۱۳ متر فضای خالی وجود دارد. ارتفاع گنبد طلا از کف روضۀ منوره، ۳۱ متر و محیط دور گنبد ۱۰/۴۲ متر بوده و ارتفاع آن از اول طلاکاری تا تیزۀ گنبد ۴۰/۱۶ متر است.
پس از طلاکاری گنبد در زمان شاه‌طهماسب، چند رخداد متوجه آن شد؛ ازجمله در فتنۀ ازبک‌ها در سال ۹۹۷ قمری، عبدالمؤمن‌خان ازبک، ضمن تاراج نفایس آستان قدس رضوی، دستبردی به طلاهای گنبد زد تا اینکه شاه‌عباس در طی سفری که با پای پیاده از اصفهان به مشهد آمد، اقدام به مرمت و تزیین مجدد گنبد (۱۰۱۰ تا ۱۰۱۶ق) با خشت‌های طلا کرد. جریان این رخداد را علیرضا عباسی، خطاط معروف عصر صفوی، در کتیبۀ دور گنبد با خط بسیار زیبای ثلث نوشته که متن آن در کتاب مفاتیح الجنان شیخ عباس قمی نیز ذکر شده است. علاوه بر هنرنمایی علیرضا عباسی، کمال‌الدین یزدی نیز کار معماری و کاشی‌کاری گنبد را برعهده داشته است. در سال ۱۰۸۴ قمری، زلزلۀ عظیمی در مشهد رخ داد و خساراتی به گنبد و طلاکاری آن وارد شد که شاه‌سلیمان صفوی آن را ترمیم کرد و پس از دو سال از این حادثه، کار طلاکاری آن به پایان رسید. در قسمت زیرین کتیبۀ کمربندی گنبد، کتیبۀ دیگری بر چهار ترنج به‌خط زیبای محمدرضا امامی اصفهانی جلوه می‌کند که بیانگر این حادثه است.
مساجد حرم مطهر
مسجد بالاسر
مسجد تاریخی بالاسر مبارک، اولین بنایی است که پس از روضۀ منوره ساخته شده است و بیش از هزار سال سابقۀ تاریخی دارد. این بنا بین روضۀ منوره و رواق دارالسیاده قرار دارد. در ضلع جنوبی مسجد بالاسر، محرابی از کاشی معرق با سبکی زیبا ایجاد شده است و در کنار آن تاریخ ۱۳۶۲ قمری و در طرف دیگر، نام محمدخان رضوان، کاشی‌ساز و نقاش محراب، به چشم می‌خورد.
این مسجد در عهد غزنویان (۴۲۵ق) در غرب روضۀ منوره بنا شده و بانی آن ابوالحسن عراقی معروف به دبیر - یکی از رجال آن دوره - است. مسجد تاریخی بالاسر، دارای ۵/۴ متر عرض، ۸ متر طول و ۱۰ متر ارتفاع است. ازارۀ مسجد سنگ مرمر و بالای سنگ مرمر، مزین به کاشی‌های الوان شش‌ضلعی و هشت‌ضلعی منقوش است که حاوی آیاتی از قرآن و احادیث است. بالای قسمت کاشی‌شدۀ دیوار، دو کتیبۀ بسیار زیبا وجود دارد که یکی از آن‌ها کتیبۀ کاشی سنجری چینی‌مانند، به عرض ۵۰ سانتی‌متر به خط ثلث برجسته و به رنگ آبی و مزین به آیاتی از قرآن کریم است. در بالای طاق متصل به حرم مطهر، دو بیت از دعبل خزاعی، شاعر اهل بیت علیهم السلام، به چشم می‌خورد.
مسجد جامع گوهرشاد
یکی از بناهای باشکوه عهد تیموری (اوایل قرن نهم هجری) مسجدجامع گوهرشاد است که در جنوب حرم مطهر قرار دارد و با وسعتی معادل ۲۸۵۵ متر مربع و ۶۰۴۸ متر مربع زیربنا، ۴ ایوان و ۷ شبستان دارد. این مسجد را بانو گوهرشاد، همسر میرزا شاهرخ تیموری، در سال ۸۲۱ قمری بنا نهاد.
گنبد رفیع فیروزه‌ای مسجد گوهرشاد بر فراز ایوان مقصوره، بر عظمت این بنا افزوده است، ارتفاع این گنبد با دو پوسته ۴۱ متر و فضای خالی بین دو پوشش آن ۱۰ متر است. گفتنی است این بنای عظیم تاریخی، نمونه‌ای کامل و برجسته از هنر ایرانی به‌شمار می‌رود که تمام خصوصیات و ویژگی‌های معماری سنتی ایرانی و اسلامی در آن به کار رفته است. این مسجد زیبا را معمار معروف ایرانی، قوام‌الدین شیرازی، ساخته است.
ایوان مقصورۀ مسجد گوهرشاد، ۵۰۰ متر مربع مساحت و ۳۷ متر طول و ۵/۲۵ متر ارتفاع دارد. در دو طرف ایوان، دو مناره به ارتفاع ۴۳ متر از کف مسجد ساخته شده است. در تزیین مسجد، دستان پرتوان فرزند هنرمند بانو گوهرشاد، بایسنقرمیرزا، شاهکارهایی استثنایی برجای گذاشته است. کتیبۀ اطراف ایوان مقصوره به‌خط ثلث نوشته شده است.
مدارس حرم مطهر
مدرسۀ پریزاد
مدرسۀ پریزاد از بناهای قرن نهم و از آثار باستانی عهد تیموریان است. این بنای تاریخی در جنوب غربی حرم مطهر و شمال غربی مسجد جامع گوهرشاد واقع شده و هم‌زمان با اتمام مسجدجامع گوهرشاد در سال ۸۲۳ قمری ساخته شده است. بانی مدرسه، بانو پریزاد، ندیمۀ گوهرشاد، بوده است و آن‌چنان که از وقف‌نامۀ مدرسه برمی‌آید، از نوادگان خواجه‌ربیع بن خثیم، از زُهاد و عرفای سدۀ اول هجری و مدفون در شمال مشهد است. مدرسۀ پریزاد، همانند دیگر مدارس دورۀ تیموری، بنایی چهارایوانی است که با ۳۰۰ متر مربع مساحت در دو طبقه احداث شده است و ۲۲ حجره دارد. این مدرسه، تاکنون چندین بار مرمت و تعمیر اساسی شده است؛ ولی هیچ‌گاه سازۀ اصلی آن تغییر نکرده است؛ از آن جمله تعمیراتی است که در زمان شاه‌سلیمان صفوی در سال ۱۰۹۱ قمری و توسط نجف‌قلی‌خان بیگلربیگی صورت گرفته است و کتیبۀ سر در ورودی مدرسه بر این موضوع گواهی می‌دهد. پس از پیروزی انقلاب اسلامی، در سال ۱۳۶۸ شمسی، به همت آستان قدس رضوی، مدرسه با همان الگو و طرح سنتی بازسازی شد. هم‌اکنون از این مدرسه به‌عنوان مرکز پاسخ‌گویی به سؤالات دینی استفاده می‌شود
مدرسۀ تاریخی دودر (دارالقرآن)
این بنای تاریخی از زیباترین و اصیل‌ترین نمونه‌های معماری عصر تیموری است که در جنوب غربی حرم مطهر و در ضلع شمال شرقی صحن جمهوری اسلامی، مقابل مدرسۀ پریزاد واقع است. نام اصلی این مدرسه «مدرسۀ یوسفیه» بوده که بعدها به «مدرسۀ دودر» معروف شده است. این بنا یادگار دورۀ تیموریان در عصر شاهرخ میرزای گورکانی است. بانی مدرسه، امیریوسف خواجه بهادر، ملقب به غیاث‌الدین، از امرای خراسان و متوفای ۸۴۶ قمری بوده که در سال ۸۴۳ قمری مدرسه را بنا نهاد و آرامگاهش هم‌اکنون در زیر گنبد جنوبی مدرسه قرار دارد. این بنای تاریخی، در زمینى به‌وسعت ۵۰۰ متر مربع در دو طبقه، شامل ۳۲ حجره احداث شده است که از معمارى بناهاى چهارایوانى دورۀ تیمورى پیروى مىکند. در حال حاضر، از این بنا برای فعالیت‌های متنوع قرآنی و با عنوان «دارالقرآن الکریم» بهره‌برداری می‌شود.
صحن‌های حرم مطهر
صحن انقلاب اسلامی
صحن انقلاب اسلامی (صحن کهنه یا عتیق) اولین و قدیمی‌ترین صحنی است که در قسمت شمال حرم مطهر بنا شده است. ضلع جنوبی صحن عتیق، در اواخر دورۀ تیموریان و اساس ایوان طلا در عهد سلطان حسین بایقرا ساخته شده و در عهد شاه‌عباس صفوی، اضلاع شمالی و شرقی و غربی احداث و تکمیل شده است. در صحن کهنه، چهار ایوان، دوازده صفه و چهل حجره و ایوان کوچک در طبقۀ اول و چهل غرفه و حجره در طبقۀ دوم قرار دارد. مساحت این صحن ۶۷۴۰ متر مربع است.
سقاخانۀ صحن انقلاب اسلامی
در میانۀ صحن انقلاب اسلامی، بنای زیبای سقاخانه وجود دارد. سنگاب (منبع آب) این سقاخانه از سنگ مرمر یکپارچه‌ای با گنجایش سه کر آب، معادل ۱۱۳۰ لیتر است که به‌دستور نادرشاه افشار از هرات به مشهد منتقل شده است. در گذشته‌های دور که امکانات آب لوله‌کشی مثل امروزه نبود، آب را با مراسم خاصی از قنات‌های اطراف مشهد به حرم می‌آوردند و برای استفادۀ زائران، داخل این سنگاب می‌ریختند. در دورۀ فتحعلی‌شاه قاجار، به‌دستور شخصی به‌نام اسماعیل، بنایی هشت‌ضلعی بر فراز این سنگاب ساختند و به‌دنبال آن، سقف بنا با خشت‌های طلا تزیین شد. این بنا به سقاخانۀ نادری یا اسماعیل طلایی شهرت دارد. در سال ۱۳۴۵ شمسی، بنای این سقاخانه که بر اثر گذر زمان کهنه و فرسوده شده بود، تخریب و از نو به‌صورت زیبا و مجلل بازسازی شد و پس از پیروزی انقلاب اسلامی نیز مجدداً مرمت شد و در هنگام احداث رواق دارالحجه، در طبقۀ زیرین صحن انقلاب اسلامی، بنای سقاخانه نیز محکم‌سازی شد. مساحت سقاخانه ۵/۵۷ متر مربع، ارتفاع آن ۴۴/۶ و شعاع گنبد ۳/۲ متر است و دارای پایه‌هایی مزین به سنگ مرمر کنده‌کاری‌شده و کاشی و نیز سقف گنبدی آراسته به خشت‌های مطلاست.
ایوان جنوبی صحن انقلاب اسلامی (ایوان طلا)
اولین ایوان ساخته‌شده در صحن انقلاب اسلامی (عتیق)، ایوان جنوبی است. احداث بخش‌هایی از ضلع جنوبی صحن انقلاب اسلامی در زمان سلطان حسین بایقرای تیموری، توسط وزیر دانشمندش، امیرعلی‌شیر نوایی، در سال ۸۷۵ قمری آغاز شد و به‌دنبال آن، ایوان ضلع جنوبی (متصل به حرم مطهر) همراه با غرفه‌هایی در مجاورت ایوان بنا شد و به ایوان «امیرعلی‌شیر نوایی» معروف شد. درعین‌حال چون در محل صحن عتیق، قبل از احداث، مدارس دینی قرار داشت و امیرعلی نمی‌خواست اجباراً اقدام به تخریب آن‌ها کند، اتمام بنای صحن در زمان شاه‌عباس صفوی صورت گرفت و در واقع برای تکمیل صحن، از هنر معماری دوران صفوی، در ادامۀ همان معماری تیموری، استفاده شد. نام سلطان حسین بایقرا بر کتیبۀ سر در ایوان طلای صحن عتیق نقش بسته است و ازآنجاکه طلاکاری آن در عهد نادرشاه صورت گرفت، به «ایوان نادری» نیز معروف شده است. عرض ایوان جنوبی ۸۰/۷ و طول آن ۷۰/۱۴ و ارتفاع آن ۴۴/۲۱ متر است. ایوان شمالی صحن انقلاب اسلامی (ایوان عباسی) این ایوان در سال ۱۰۲۱ قمری، با ۲۲ متر ارتفاع بنا شده است. عرض این ایوان ۲۰/۸ و طول آن ۸۰/۱۴ و ارتفاع آن ۵۰/۲۲ متر است. ازآنجاکه قسمت اعظم این ایوان در عهد شاه‌عباس دوم تزیین یافت، به «ایوان عباسی» معروف شد. بر فراز ایوان عباسی، مناره‌ای طلایی وجود دارد که اصل بنا و طلاکاری آن مربوط به دورۀ نادرشاه افشار است. آرامگاه عارف نامدار، مرحوم حاج‌شیخ حسنعلی اصفهانی، معروف به «نخودکی» متوفای ۱۳۲۱ شمسی، نیز در جنب این ایوان واقع است. ایوان غربی صحن انقلاب اسلامی (ایوان ساعت) ایوان غربی صحن انقلاب اسلامی، به «ایوان ساعت» معروف است؛ زیرا ساعت بزرگ آستان قدس رضوی از قدیم در بالای این ایوان نصب بود. عرض این ایوان ۹۰/۶ و ارتفاع آن ۱۰/۲۴ متر است و در زمان شاه‌عباس صفوی ساخته شده است. در قدیم جنس برجِ ساعت حلبی بود؛ اما در سال ۱۳۳۵ شمسی برچیده شـد و جـای آن را برج کنونی گرفت. ایوان شرقی صحن انقلاب اسلامی (ایوان نقاره) ایوان شرقی صحن انقلاب، به نام ایوان نقاره در عصر شاه‌عباس صفوی با ارتفاع ۲۶ متر و عرض ۸/۷ و طول ۲۰/۱۸ متر ساخته شد و پس از آن، ساختمان نقارهخانه بر بالای آن بنا شد. ساختمان نقاره که ابتدا از چوب و حلب بود، در سال ۱۳۴۰ شمسی برچیده شد و بنایی جدید، زیبا و مستحکم جایگزین آن شد. برج نقارهخانه در دو طبقه، به طول ۸/۷ و ارتفاع ۹۷/۹ متر، نمایی زیبا و چشمگیر دارد که به کاشی‌های معرق و مقرنس‌های نفیس کاشی‌شده آرایش یافته است. طبقۀ پایین این بنا برای نگهداری طبل و کرنا [ابزار نقاره‌نوازی] و طبقۀ فوقانی برای استقرار نقاره‌چیان و انجام‌دادن مراسم نقاره‌نوازی استفاده می‌شود. صحن آزادی این صحن در شرق حرم مطهر و در پایین پای مبارک حضرت، با ۴۳۳۵ متر مربع مساحت ساخته شد. در یک نگاه کلی، می‌توان صحن آزادی را بنای برجای‌مانده از دورۀ قاجاریه دانست؛ چراکه ساخت آن به‌دستور فتحعلی‌شاه و به مباشرت فرزندش علی‌نقی‌میرزا و با معماری حاج‌آقاجان، صاحب بازارچۀ معروف حاج‌آقاجان در مشهد، آغاز شد و در روزگار ناصرالدین‌شاه قاجار بنای آن به پایان رسید. در وسط صحن آزادی، همچون صحن انقلاب اسلامی، سقاخانه‌ای ساخته شد. در اواخر حکومت قاجار (سال ۱۲۷۱ شمسی) این سقاخانه چون به هنگام عرض سلام و ادای احترام از درب شرقی، بین زائران و ایوان طلا حائل می‌شد، تخریب شد و حوض آب بزرگ با باغچه‌هایی در اطراف آن ایجاد شد. ایوان جنوبی صحن آزادی (ایوان ساعت) بر فراز ایوان جنوبی صحن آزادی، ساعتی بزرگ قرار دارد. این ساعت تا پیش از سال ۱۳۳۶ شمسی، روی ایوان غربی صحن انقلاب اسلامی نصب بود. آن‌طور که نقل شده، این ساعت در عهد ناصرالدین‌شاه قاجار در سال ۱۲۷۸ قمری، از منچستر انگلستان تهیه شده است. این ایوان با عرض ۳۰/۷ و طول ۳۰/۱۸ و ارتفاع ۲۰ متر از بناهای مجلل قدیمی آستان قدس رضوی است. ایوان غربی صحن آزادی (ایوان طلا) یکی از چهار ایوان صحن آزادی، ایوان طلاست. این ایوان بیش از ۲۰ متر ارتفاع دارد و مسیر تشرف بانوان به درون حرم است. ازآنجاکه در زمان ناصرالدین‌شاه قاجار این ایوان مرمت و خشت‌های زرین آن نصب شده، به «ایوان ناصری» نیز مشهور شده است. در این ایوان، چهار غرفه بنا شده که بدنۀ آن‌ها خشت‌های مُطلاست. کتیبه‌های زیبایی، حاوی آیاتی از قرآن و اشعاری به فارسی، این ایوان را مزین کرده است. در چهار ضلع صحن آزادی، مجموعاً ۵۶ حجره و غرفۀ فوقانی و تحتانی قرار دارد که از حجره‌ای در جنوب غربی صحن، دری به رواق شیخ بهایی؟ره؟ و مقبرۀ وی گشوده می‌شود. صحن جمهوری اسلامی
این صحن پس از پیروزی انقلاب اسلامی، در سال ۱۳۶۸ شمسی، با ۷۲۹۲ متر مربع مساحت، در ضلع غربی حرم مطهر احداث شد. صحن جمهوری اسلامی به بست‌های شیخ طوسی و شیخ بهایی و نیز به رواق‌های دارالولایه، دارالهدایه، دارالرحمه و دارالقرآن مرتبط است. بنای صحن جمهوری اسلامی به پیروی از بناهای کهن حوزۀ حرم مطهر، به‌سبک معماری سنتی اسلامی ساخته شده است. بر فراز ایوان‌های شمالی و جنوبی دو منارۀ بسیار زیبا، آراسته به طلا و کاشی به ارتفاع ۳۰ متر افراشته شده است.
ایوان شرقی این صحن که به طلا آراسته شده است، «باب الولایه» نام دارد و به رواق بزرگ دارالولایه متصل است. در کنار این ایوان پنجره‌ای از برنز نصب شده است که بسیاری از زائران، از پشت این پنجره به ساحت مقدس حضرت رضا؟ع؟ عرض سلام و ادب می‌کنند. صحن قدس این صحن در سال ۱۳۷۳ شمسی در قسمت جنوب حرم مطهر و مسجدجامع گوهرشاد، بین بست شیخ بهایی و قسمتی از جنوب غربی رواق امام‌خمینی؟ره؟ ساخته شد. صحن قدس با مساحتی بالغ بر ۲۵۳۰ متر مربع، ۶ ورودی و ۲۸ حجره در اطراف دارد. ایوان جنوبی صحن با ارتفاع ۱۶ متر مشابه ایوان مقصوره است و سقف ایوان به‌صورت طاسه‌سازی با کاشی و آجر تزیین شده است و دیوارۀ ایوان تماماً با کاشی معرق آراسته شده است. در وسط ایوان، محرابی زیبا وجود دارد که دور بالای آن، با کتیبه‌ای از کاشی و مزین به سورۀ مبارکۀ نور جلوه‌گری می‌کند. سقاخانه‌ای زیبا با نمای قبةالصخره از مجموعه بناهای بیت‌المقدس در وسط صحن، یاد و خاطرۀ فلسطین را در اذهان زنده می‌کند. این سقاخانه معادل یک‌هشتم بنای قبةالصخره مساحت دارد و قسمت گنبدی‌شکل آن، با طلا و دیگر قسمت‌های خارجی با کاشی معرق تزیین یافته است. صحن جامع رضوی با توجه به افزایش جمعیت مشهد و رشد فزایندۀ زائران، به‌ویژه در ایام تابستان و مناسبت‌های خاص، برنامۀ ساخت این صحن با زیربنای ۱۱۷هزار و ۵۸۴ متر مربع در سال ۱۳۶۶ شمسی شروع و در سال ۱۳۸۱ شمسی به پایان رسید. این صحن با کاربری عبادی‌مذهبی، ۶ منارۀ رفیع و ۳ ایوان دارد. ایوان جنوبی به نام «ولی‌عصر؟عج؟» با دو مناره به ارتفاع ۷۰ متر و ایوان‌های غربی به نام «باب‌الهادی؟ع؟» و شرقی به نام «باب‌الکاظم؟ع؟»، هریک با دو مناره به ارتفاع ۵۷ متر، شکوه و عظمت خاصی به صحن بخشیده است. این صحن مجموعاً ۵۵ غرفه دارد و گنجایش ۷۰هزار نمازگزار را دارد و بزرگ‌ترین صحن ساخته‌شده در طرح توسعۀ حریم حرم مطهر است. سامانۀ صوت مرکزی، دوربین‌های مداربسته، سامانۀ روشنایی با ۲۵۶ دستگاه پروژکتور و دو موتورخانه برای آب آشامیدنی، از تجهیزات استفاده‌شده برای رفاه حال زائران در این صحن است. در تزیین صحن جامع، از سنگ‌های ابزارخورده و تزیینات کاشی معرق و معقلی استفاده شده و سنگ‌فرش صحن، مخلوطی از سنگ‌های الوان و گرانیت و خلج است. صحن جامع رضوی در جنوب اماکن متبرکه واقع شده است و از طریق دو بست به خیابان‌های امام رضا علیه السلامو خسروی نو (شهید اندرزگو) ارتباط دارد. صحن غدیر صحن غدیر با ۱۴هزار و ۴۵۳ متر مربع زیربنا در ضلع شمال غربی صحن جامع رضوی و جنوب غربی اماکن متبرکه قرار گرفته است. این صحن از ضلع شرقی به صحن جمهوری اسلامی، از شمال غربی به خیابان شیرازی و از غرب به مجتمع تجاری غدیر و مجموعۀ خدماتی (سرویس بهداشتی) منتهی می‌شود. صحن غدیر با کاربری عبادی‌مذهبی ساخته شده است و تمام کاشـی‌های آن مزیـن به نام حضرت علی؟ع؟ است؛ همچنین خطبۀ غدیر در کتیبه‌های موجود در این صحن نقش بسته است. صحن غدیر از طریق صحن جامع رضوی، صحن جمهوری اسلامی، باغچۀ مرتفع غربی و خیابان شیرازی در دسترس است. صحن کوثر این صحن با ۱۵هزار و ۶۴۸ متر مربع مساحت، در زاویۀ شمال شرقی صحن جامع رضوی جای گرفته و از ضلع غربی به موزۀ حرم مطهر و صحن آزادی مرتبط است. سازۀ اصلی صحن کوثر، فلزی‌بتنی است و نمای آن با سنگ و آجر و کاشی معرق تزیین شده است. این صحن کاربری عبادی‌مذهبی دارد و تمام کاشی‌های آن مزین به نام مبارک حضرت فاطمه؟عها؟ است و در کتیبه‌های موجود در نمای آن، خطبۀ فدکیه نقش بسته است. صحن کوثر از طریق خیابان شهید نواب صفوی (پایین‌خیابان)، باغچۀ شرقی و صحن جامع رضوی در دسترس است. صحن امام‌حسن‌مجتبی این صحن با زیربنای ۱۷هزار و ۹۸۰ متر مربع در ضلع شمال شرقی اماکن متبرکه قرار دارد و از ضلع شمال شرقی به ساختمان شمارۀ دو دانشگاه علوم اسلامی رضوی، از شرق به مجتمع اقامتی و بازارچۀ پیر پالان‌دوز، از جنوب شرقی به مقبرۀ پیر پالان‌دوز، از جنوب و جنوب غربی به ساختمان شمارۀ یک دانشگاه علوم اسلامی رضوی و ساختمان مهمان‌سرای حضرت و از شمال و شمال غربی به بنیاد پژوهش‌های اسلامی و ورودی طبرسی محدود است. صحن هدایت از طریق خیابان‌های طبرسی، شهید نواب صفوی و نیز ساختمان اداری دانشگاه علوم اسلامی رضوی در دسترس است. درعین‌حال دو دستگاه پله‌برقی، ارتباط این صحن را با پارکینگ شمارۀ سه برقرار می‌کند.
منابع
- نگاهی به حادثه بمب گذاری در حرم امام رضا، سایت خبری تحلیلی عصر ایران، 30 خرداد 1388، بازیابی:9 دی 1392
