آیه ربا: تفاوت بین نسخه‌ها
مهدی موسوی (بحث | مشارکتها) |
|||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
| − | آیه 278 [[سوره بقره]] | + | برخی آیه 278 [[سوره بقره]] را «آیه ربا»<ref>روض الأنف، ج4، ص12.</ref> گفته‌اند. كسانى پیش از ظهور [[اسلام]]، «ربا» مى‌گرفتند و پس از اسلام نیز بر آن بودند تا بقیه آن را بگیرند كه این آیه نازل شد<ref>مجمع البیان، ج2، ص673؛ روض الجنان، ج4، ص108.</ref> و آنان را از گرفتن باقى مانده ربا برحذر داشت: |
| − | {{قرآن در قاب|«يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُواْ اتَّقُواْ اللّهَ وَذَرُواْ مَا بَقِيَ مِنَ الرِّبَا إِن كُنتُم مُّؤْمِنِينَ»|سوره=2|آیه=278|ترجمه=ای | + | {{قرآن در قاب|«يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُواْ اتَّقُواْ اللّهَ وَذَرُواْ مَا بَقِيَ مِنَ الرِّبَا إِن كُنتُم مُّؤْمِنِينَ»|سوره=2|آیه=278|ترجمه=ای اهل ایمان! از خدا پروا کنید، و اگر مؤمن [واقعی] هستید آنچه را از ربا [بر عهده مردم] باقی مانده رها کنید.}} |
| + | در برخی [[تفسیر|تفاسير]]، نقل شده است كه وقتى آيه تحريم ربا نازل شد، برخى از [[صحابه]] همانند [[خالد بن وليد]]، [[عباس بن عبدالمطلب]] و [[عثمان]]، از مردم مقدارى طلب از بابت ربا داشتند؛ آنها در مورد طلبكارى خود از [[پیامبر]] صلى الله عليه وآله كسب تكليف كردند، که آيه فوق نازل شد. پيامبر بعد از نزول اين آيه فرمود: عباس، عموى من نيز حقّ مطالبه ربا ندارد و قبل از همه، بايد خويشان من دست از ربا بردارند. همچنان كه در طى خطبه‌اى فرمود: «و كلّ ربا فى الجاهلية موضوع تحت قدمى هاتين و اول ربا اضع ربا العباس» تمام رباهاى مقرّر در دوره [[جاهلیت]] را زير پاى مى‌اندازم و از همه پيشتر رباهايى كه براى عباس است.<ref>مجمع البیان، ج2، ص673؛ تفسير فى ظلال القرآن.</ref> | ||
==پانویس== | ==پانویس== | ||
<references/> | <references/> | ||
==منابع== | ==منابع== | ||
| − | * علی خراسانی، | + | * [[دائرة المعارف قرآن کریم]]، علی خراسانی، ج1، ص384. |
| − | + | *[[تفسیر نور]]، محسن قرائتی، ج1، ص443. | |
{{قرآن}} | {{قرآن}} | ||
[[رده:آیه‌های با عناوین خاص]] | [[رده:آیه‌های با عناوین خاص]] | ||
[[رده:آیات سوره بقره]] | [[رده:آیات سوره بقره]] | ||
نسخهٔ ۱۱ سپتامبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۳:۲۶
برخی آیه 278 سوره بقره را «آیه ربا»[۱] گفته‌اند. كسانى پیش از ظهور اسلام، «ربا» مى‌گرفتند و پس از اسلام نیز بر آن بودند تا بقیه آن را بگیرند كه این آیه نازل شد[۲] و آنان را از گرفتن باقى مانده ربا برحذر داشت:
در برخی تفاسير، نقل شده است كه وقتى آيه تحريم ربا نازل شد، برخى از صحابه همانند خالد بن وليد، عباس بن عبدالمطلب و عثمان، از مردم مقدارى طلب از بابت ربا داشتند؛ آنها در مورد طلبكارى خود از پیامبر صلى الله عليه وآله كسب تكليف كردند، که آيه فوق نازل شد. پيامبر بعد از نزول اين آيه فرمود: عباس، عموى من نيز حقّ مطالبه ربا ندارد و قبل از همه، بايد خويشان من دست از ربا بردارند. همچنان كه در طى خطبه‌اى فرمود: «و كلّ ربا فى الجاهلية موضوع تحت قدمى هاتين و اول ربا اضع ربا العباس» تمام رباهاى مقرّر در دوره جاهلیت را زير پاى مى‌اندازم و از همه پيشتر رباهايى كه براى عباس است.[۳]
پانویس
منابع
- دائرة المعارف قرآن کریم، علی خراسانی، ج1، ص384.
- تفسیر نور، محسن قرائتی، ج1، ص443.
