آیه ربا
برخی آیه 278 سوره بقره را «آیه ربا»[۱] گفته‌اند. كسانى پیش از ظهور اسلام، «ربا» مى‌گرفتند و پس از اسلام نیز بر آن بودند تا بقیه آن را بگیرند كه این آیه نازل شد[۲] و آنان را از گرفتن باقى مانده ربا برحذر داشت:
در برخی تفاسير، نقل شده است كه وقتى آيه تحريم ربا نازل شد، برخى از صحابه همانند خالد بن وليد، عباس بن عبدالمطلب و عثمان، از مردم مقدارى طلب از بابت ربا داشتند؛ آنها در مورد طلبكارى خود از پیامبر صلى الله عليه وآله كسب تكليف كردند، که آيه فوق نازل شد. پيامبر بعد از نزول اين آيه فرمود: عباس، عموى من نيز حقّ مطالبه ربا ندارد و قبل از همه، بايد خويشان من دست از ربا بردارند. همچنان كه در طى خطبه‌اى فرمود: «و كلّ ربا فى الجاهلية موضوع تحت قدمى هاتين و اول ربا اضع ربا العباس» تمام رباهاى مقرّر در دوره جاهلیت را زير پاى مى‌اندازم و از همه پيشتر رباهايى كه براى عباس است.[۳]
پانویس
منابع
- دائرة المعارف قرآن کریم، علی خراسانی، ج1، ص384.
- تفسیر نور، محسن قرائتی، ج1، ص443.
