آیه سقایة الحاج: تفاوت بین نسخه‌ها
مهدی موسوی (بحث | مشارکتها) |
|||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
| − | به آیه 19 [[سوره توبه]] | + | به آیه 19 [[سوره توبه]] «آیه سقایة الحاج» گفته‌اند.<ref> نهج الحق، علامه حلی، ص 182.</ref> در این [[آیه]]، موضوع «سقایة الحاج» (آب دادن به حاجیان) و آبادانى [[مسجدالحرام]]، با موضوع [[ایمان]] به [[خدا]] و [[آخرت]] و [[جهاد]] در راه خدا غیرقابل مقایسه دانسته شده است: |
| − | {{قرآن در قاب|«أَجَعَلْتُمْ سِقَايَةَ الْحَاجِّ وَعِمَارَةَ الْمَسْجِدِ الْحَرَامِ كَمَنْ آمَنَ بِاللّهِ وَالْيَوْمِ الآخِرِ وَجَاهَدَ فِي سَبِيلِ اللّهِ لاَ يَسْتَوُونَ عِندَ اللّهِ وَاللّهُ لاَ يَهْدِي الْقَوْمَ الظَّالِمِينَ»|سوره=9|آیه=19|ترجمه=آیا آب دادن به حاجیان و | + | {{قرآن در قاب|«أَجَعَلْتُمْ سِقَايَةَ الْحَاجِّ وَعِمَارَةَ الْمَسْجِدِ الْحَرَامِ كَمَنْ آمَنَ بِاللّهِ وَالْيَوْمِ الآخِرِ وَجَاهَدَ فِي سَبِيلِ اللّهِ لاَ يَسْتَوُونَ عِندَ اللّهِ وَاللّهُ لاَ يَهْدِي الْقَوْمَ الظَّالِمِينَ»|سوره=9|آیه=19|ترجمه=آیا آب دادن به حاجیان و آباد کردن مسجدالحرام را مانند [عمل] کسی قرار داده اید که به خدا و روز قیامت ایمان آورده و در راه خدا جهاد کرده است؟! [این دو] نزد خدا برابر و یکسان نیستند و خدا گروه ستمکاران را هدایت نمی کند.}} |
| − | + | [[شیخ طوسى]] گوید: از [[امام باقر]] و [[امام صادق]] علیهماالسلام روایت شده که این آیه درباره [[علی بن ابی طالب]] علیه‌السلام و [[عباس بن عبدالمطلب]] نازل گردیده است. | |
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| + | از [[حسن بصری]]، شعبى و محمد بن كعب قرظى<ref> مجمع‌البیان، ج 5، ص 22.</ref> نقل است كه عباس بن عبدالمطلب و طلحة بن شیبه بر یكدیگر مباهات مى‌كردند. عباس گفت: من بهترم؛ زیرا سقایة الحاج را در دست دارم و طلحه گفت: من بهترم كه كلیددار خانه‌ام و اگر بخواهم، مى‌توانم همه شب را تا صبح در كعبه بمانم و عمارت [[كعبه]] نیز بدست من است. چون گفتگو میان آنان به درازا كشید، توافق كردند تا نخستین كسى كه از راه بیاید، بین آنان داورى كند. [[حضرت على]] علیه‌السلام آمد. گفتند: اللّه‌اكبر! بهتر از این داور نشاید و داستان خود را براى او نقل كردند. على علیه‌السلام گفت: آیا شما را به كسى كه از هر دوى شما بهتر است، راهنمایى كنم؟ گفتند: آن كیست؟ گفت: آن‌كه شمشیر را از سر شما برنداشت تا [[اسلام]] را پذیرفتید. گفتند: مقصود خودت هستى؟ گفت: بلى و چه چیز مرا از این گفته بازدارد؛ در حالى كه صاحب جهاد دین خدایم و پیش از مردم دیگر به دو [[قبله]] با [[رسول خدا]] صلی الله علیه وآله [[نماز]] خوانده‌ام. عباس و طلحه، درگیرى خویش را فراموش كردند و با على علیه‌السلام به درگیرى پرداختند و براى داورى نزد پیامبر صلى الله علیه وآله آمدند. سپس این آیه نازل شد.<ref> روض الجنان، ج 9، ص 191-192.</ref> واحدى نیز همین [[شأن نزول]] را با اندكى تفاوت نقل كرده‌است.<ref> اسباب النزول، واحدى، ص 201.</ref> | ||
==پانویس== | ==پانویس== | ||
<references/> | <references/> | ||
| − | |||
{{قرآن}} | {{قرآن}} | ||
| − | |||
==منابع== | ==منابع== | ||
| − | * علی خراسانی، | + | * [[دائرة المعارف قرآن کریم]]، علی خراسانی، ج1، ص386-387. |
| − | + | *[[نمونه بینات در شأن نزول آیات]]، محمدباقر محقق، ص403. | |
[[رده:آیه‌های با عناوین خاص]] | [[رده:آیه‌های با عناوین خاص]] | ||
[[رده:آیات سوره توبه]] | [[رده:آیات سوره توبه]] | ||
نسخهٔ ۹ سپتامبر ۲۰۲۴، ساعت ۰۵:۴۱
به آیه 19 سوره توبه «آیه سقایة الحاج» گفته‌اند.[۱] در این آیه، موضوع «سقایة الحاج» (آب دادن به حاجیان) و آبادانى مسجدالحرام، با موضوع ایمان به خدا و آخرت و جهاد در راه خدا غیرقابل مقایسه دانسته شده است:
شیخ طوسى گوید: از امام باقر و امام صادق علیهماالسلام روایت شده که این آیه درباره علی بن ابی طالب علیه‌السلام و عباس بن عبدالمطلب نازل گردیده است.
از حسن بصری، شعبى و محمد بن كعب قرظى[۲] نقل است كه عباس بن عبدالمطلب و طلحة بن شیبه بر یكدیگر مباهات مى‌كردند. عباس گفت: من بهترم؛ زیرا سقایة الحاج را در دست دارم و طلحه گفت: من بهترم كه كلیددار خانه‌ام و اگر بخواهم، مى‌توانم همه شب را تا صبح در كعبه بمانم و عمارت كعبه نیز بدست من است. چون گفتگو میان آنان به درازا كشید، توافق كردند تا نخستین كسى كه از راه بیاید، بین آنان داورى كند. حضرت على علیه‌السلام آمد. گفتند: اللّه‌اكبر! بهتر از این داور نشاید و داستان خود را براى او نقل كردند. على علیه‌السلام گفت: آیا شما را به كسى كه از هر دوى شما بهتر است، راهنمایى كنم؟ گفتند: آن كیست؟ گفت: آن‌كه شمشیر را از سر شما برنداشت تا اسلام را پذیرفتید. گفتند: مقصود خودت هستى؟ گفت: بلى و چه چیز مرا از این گفته بازدارد؛ در حالى كه صاحب جهاد دین خدایم و پیش از مردم دیگر به دو قبله با رسول خدا صلی الله علیه وآله نماز خوانده‌ام. عباس و طلحه، درگیرى خویش را فراموش كردند و با على علیه‌السلام به درگیرى پرداختند و براى داورى نزد پیامبر صلى الله علیه وآله آمدند. سپس این آیه نازل شد.[۳] واحدى نیز همین شأن نزول را با اندكى تفاوت نقل كرده‌است.[۴]
پانویس
منابع
- دائرة المعارف قرآن کریم، علی خراسانی، ج1، ص386-387.
- نمونه بینات در شأن نزول آیات، محمدباقر محقق، ص403.
