وفات پدر پیامبر اسلام (ص)
«عبدالله» پدر رسول خدا در بيست و پنج سالگى در مدينه نزد دائىهاى پدرش طايفه «بنى النجار» در خانهاى معروف به «دارالنابغه» وفات كرد.[۱]
به قول مشهور وفات وى پيش از ميلاد رسول خدا روى داد، اما يعقوبى همين قول مشهور را خلاف اجماع گفته و به موجب روايتى از «جعفر بن محمد» عليهماالسلام، وفات او را دو ماه پس از ولادت رسول خدا دانسته.[۲] و سپس قول يك سال پس از ميلاد را هم از كسانى نقل كرده است: قول 28 ماه پس از ميلاد و قول هفت ماه پس از ميلاد هم نقل شده است.[۳]
علت وفات عبدالله را در مدينه چنين نوشته اند كه: براى تجارت با كاروان قريش رهسپار شام شد و در بازگشتن از شام در اثر بيمارى، در مدينه در ميان «بنى عدى بن النجار» توقف كرد، يك ماه بسترى بود و چون كاروان قريش به مكه رفتند و «عبدالمطلب» از حال وى جويا شد، بزرگترين فرزند خود حارث را نزد وى به مدينه فرستاد، اما هنگامى «حارث» به مدينه رسيد كه «عبدالله» وفات كرده بود.
به قول واقدى: از «عبدالله» كنيزى به نام «أم ايمن» و پنج شتر و يك گله گوسفند و به قول ابن اثير: شمشيرى كهن و پولى نيز به جاى ماند كه رسول خدا آن ها را ارث برد.[۴]
پانویس
- ↑ و نيز در همان دار نابغه جعدى دفن شد. (الكامل)
- ↑ كلينى نيز همين قول را اختيار كرده است. (ر.ك: اصول كافى، ج 1، ص 439)
- ↑ اسدالغابة، ج 1، ص 13، و بحارالانوار، ج 15، ص 125، به علاوه مسعودى قول يك ماه پس از ميلاد و سال دوم ميلاد را نيز نقل كرده است. (التنبيه والاشراف، ص 196)
- ↑ ر.ك: بحار، ج 15، ص 125، اسدالغابة، ج 1، ص 14.
منابع
- محمدابراهیم آیتی، تاريخ پيامبر اسلام.