آیه عزت: تفاوت بین نسخه‌ها
مهدی موسوی (بحث | مشارکتها) |
مهدی موسوی (بحث | مشارکتها) |
||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
| − | بنا به | + | بنا به روایتی، [[پیامبر]] صلى الله علیه وآله به [[صحابه|اصحاب]] خود فرمود: «علیکم بآیة العِزّ؛ بر شما باد به (تأمّل یا کثرت قرائت) آیة العِزّ». پرسیدند: آیة العزّ چیست؟ پیامبر این [[آیه]] را [[تلاوت قرآن|تلاوت]] فرمود: |
{{قرآن در قاب|«وَقُلِ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي لَمْ يَتَّخِذْ وَلَدًا وَلَمْ يَكُنْ لَهُ شَرِيكٌ فِي الْمُلْكِ وَلَمْ يَكُنْ لَهُ وَلِيٌّ مِنَ الذُّلِّ ۖ وَكَبِّرْهُ تَكْبِيرًا»<ref> الدرّالمنثور، ج ۵، ص ۳۵۲.</ref> |سوره=17|آیه= 111|ترجمه=و بگو: همه ستایش ها ویژه خداست که نه فرزندی گرفته و نه در فرمانروایی شریکی دارد و نه او را به سبب ناتوانی و ذلت یار و یاوری است. و او را بسیار بزرگ شمار.}} | {{قرآن در قاب|«وَقُلِ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي لَمْ يَتَّخِذْ وَلَدًا وَلَمْ يَكُنْ لَهُ شَرِيكٌ فِي الْمُلْكِ وَلَمْ يَكُنْ لَهُ وَلِيٌّ مِنَ الذُّلِّ ۖ وَكَبِّرْهُ تَكْبِيرًا»<ref> الدرّالمنثور، ج ۵، ص ۳۵۲.</ref> |سوره=17|آیه= 111|ترجمه=و بگو: همه ستایش ها ویژه خداست که نه فرزندی گرفته و نه در فرمانروایی شریکی دارد و نه او را به سبب ناتوانی و ذلت یار و یاوری است. و او را بسیار بزرگ شمار.}} | ||
| − | + | آیه فوق به نفى اعتقاد انحرافى [[مسیحیت|مسیحیان]] و [[یهود|یهودیان]] ناظر است که معتقد بودند: [[خدا]] فرزند دارد و مشرکان عرب که براى او شریک مى‌پنداشتند و ستاره‌پرستان و مجوس که براى او ولى و حامى قائل بودند و مى‌گفتند: اگر اولیاى خدا نبودند، خدا ذلیل و ناتوان بود.<ref> مجمع‌البیان، ج ۶، ص ۶۸۹؛ روض‌الجنان، ج ۱۲، ص ۳۰۲.</ref> | |
| − | [[شیخ طوسى]] از قول محمد بن کعب القرظى می گوید: [[یهود]] و [[مسیحیت|نصارى]] مى گفتند، خداوند از براى خویش فرزند انتخاب کرده است و مشرکین عرب مى گفتند: «لبّیک اللّهمّ لبّیک، لبّیک لاشریک لک الّا شریک هو لک»، و صابئین و مجوس مى گفتند: اگر اولیاء و دوستان خدا نبودند هر آینه خداوند به خوارى مى افتاد؛ سپس براى رد عقاید آنان این آیه نازل گردید. | + | [[شیخ طوسى]] از قول محمد بن کعب القرظى می گوید: [[یهود]] و [[مسیحیت|نصارى]] مى گفتند، خداوند از براى خویش فرزند انتخاب کرده است و مشرکین عرب مى گفتند: «لبّیک اللّهمّ لبّیک، لبّیک لاشریک لک الّا شریک هو لک»، و صابئین و مجوس مى گفتند: اگر اولیاء و دوستان خدا نبودند هر آینه خداوند به خوارى مى افتاد؛ سپس براى رد عقاید آنان این آیه نازل گردید.<ref> طبرى در جامع البیان نیز این روایت را از محمد بن کعب القرظى روایت نموده است.</ref> |
| − | <ref> طبرى در جامع البیان نیز این روایت را از محمد بن کعب القرظى روایت نموده است.</ref> | ||
همان گونه که گفته شد، این آیه به وسیله شخص [[رسول خدا]] صلى الله علیه وآله نام‌گذارى شده است. بنا به نقلى، هنگامى که کودکان و فرزندان بنى [[عبدالمطلب]] زبان به سخن مى‌گشودند، پیامبر صلى الله علیه وآله این آیه را به آنان مى‌آموخت. و نیز در خبر است که اگر بنده بگوید: اللّه اکبر، [[ثواب]] آن بیشتر است از دنیا و آنچه در آن است.<ref> روض الجنان، ج ۱۲، ص ۳۰۲؛ مجمع البیان، ج ۶، ص ۶۸۹؛ تفسیر الکشّاف، ج۲، ص۷۰.</ref> | همان گونه که گفته شد، این آیه به وسیله شخص [[رسول خدا]] صلى الله علیه وآله نام‌گذارى شده است. بنا به نقلى، هنگامى که کودکان و فرزندان بنى [[عبدالمطلب]] زبان به سخن مى‌گشودند، پیامبر صلى الله علیه وآله این آیه را به آنان مى‌آموخت. و نیز در خبر است که اگر بنده بگوید: اللّه اکبر، [[ثواب]] آن بیشتر است از دنیا و آنچه در آن است.<ref> روض الجنان، ج ۱۲، ص ۳۰۲؛ مجمع البیان، ج ۶، ص ۶۸۹؛ تفسیر الکشّاف، ج۲، ص۷۰.</ref> | ||
نسخهٔ ۱۴ سپتامبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۱:۰۹
بنا به روایتی، پیامبر صلى الله علیه وآله به اصحاب خود فرمود: «علیکم بآیة العِزّ؛ بر شما باد به (تأمّل یا کثرت قرائت) آیة العِزّ». پرسیدند: آیة العزّ چیست؟ پیامبر این آیه را تلاوت فرمود:
آیه فوق به نفى اعتقاد انحرافى مسیحیان و یهودیان ناظر است که معتقد بودند: خدا فرزند دارد و مشرکان عرب که براى او شریک مى‌پنداشتند و ستاره‌پرستان و مجوس که براى او ولى و حامى قائل بودند و مى‌گفتند: اگر اولیاى خدا نبودند، خدا ذلیل و ناتوان بود.[۲]
شیخ طوسى از قول محمد بن کعب القرظى می گوید: یهود و نصارى مى گفتند، خداوند از براى خویش فرزند انتخاب کرده است و مشرکین عرب مى گفتند: «لبّیک اللّهمّ لبّیک، لبّیک لاشریک لک الّا شریک هو لک»، و صابئین و مجوس مى گفتند: اگر اولیاء و دوستان خدا نبودند هر آینه خداوند به خوارى مى افتاد؛ سپس براى رد عقاید آنان این آیه نازل گردید.[۳]
همان گونه که گفته شد، این آیه به وسیله شخص رسول خدا صلى الله علیه وآله نام‌گذارى شده است. بنا به نقلى، هنگامى که کودکان و فرزندان بنى عبدالمطلب زبان به سخن مى‌گشودند، پیامبر صلى الله علیه وآله این آیه را به آنان مى‌آموخت. و نیز در خبر است که اگر بنده بگوید: اللّه اکبر، ثواب آن بیشتر است از دنیا و آنچه در آن است.[۴]
پانویس
منابع
- دائرة المعارف قرآن کریم، علی خراسانی، ج۱، ص۳۹۴.
- نمونه بینات در شأن نزول آیات، محمدباقر محقق، ص ۵۱۵.
