درگذشت مادر پیامبر اکرم (ص): تفاوت بین نسخه‌ها
مهدی موسوی (بحث | مشارکتها) (ویرایش) |
|||
| (۱ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۱ کاربر نشان داده نشده) | |||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
| − | + | مشهور میان اهل تاریخ و محدثین این است که [[آمنه]] مادر [[پیامبر اسلام|پیامبر اکرم]] (صلی الله علیه و آله) در «ابواء» از دنیا رفت و همان جا او را دفن کردند. از جمله [[ابن سعد]] در کتاب «[[الطبقات الکبری (کتاب)|طبقات]]» خود روایت کرده که آمنه و [[ام ایمن]] با دو شتر که همراه داشتند آن حضرت را به [[مدینه|مدینه]] بردند و مدت یک ماه در مدینه نزد خویشان خود ماندند و از خود آن حضرت نقل مى کند که رسول خدا بعدها که به مدینه هجرت کرد، خانه اى را که در آن ورود و منزل کرده بودند و قبر پدرش [[عبدالله بن عبدالمطلب|عبدالله]] در آن خانه بود نشان مى داد و خاطراتى از روزهاى توقف در مدینه را بازگو مى کرد.<ref> الطبقات الکبرى، ج ۱، ص ۱۱۶. </ref> | |
| − | مشهور | ||
| − | و بدنبال آن نقل | + | و بدنبال آن نقل کرده که ام ایمن مى گفت: مردمى از [[یهود]]یان مى آمدند و به آن حضرت نگریسته و من شنیدم که یکى از آنها مى گفت: این پیامبر این [[امت]] است و هجرت گاه او همین شهر خواهد بود، و من این سخن را بخاطر سپردم. |
| − | وى | + | وى گوید: پس از آن، آمنه [[رسول خدا]] صلی الله علیه و آله را برداشته و به سوى [[مکه|مکه]] حرکت کرد و چون به «ابواء» رسیدند، آمنه در همان جا وفات یافت و قبر او در همان جا است. سپس ام ایمن آن حضرت را برداشته و با همان دو شترى که همراه داشتند به مکه آورد، و ام ایمن در زمان حیات آمنه و پس از وفات او نیز از رسول خدا صلی الله علیه و آله نگهدارى مى کرد. |
| − | ابن سعد دنباله داستان را | + | ابن سعد دنباله داستان را این گونه ادامه داده که رسول خدا صلی الله علیه و آله در سفر [[حدیبیّه|حدیبیه]] به «ابواء» عبور کرد و به [[زیارت]] قبر مادر رفته و آنجا را مرمت نمود و در کنار قبر او گریست و مسلمانان نیز گریستند، و چون از آن حضرت در این باره پرسیدند فرمود: مهر و محبت او بیادم آمد و گریستم!<ref> طبقات ابن سعد، ج ۱ ص ۱۱۶-۱۱۷. </ref> |
| − | |||
| − | |||
| + | در کنار این قول مشهور، نظریه دیگر آن است که وی در مقبره حجون یا مَعْلاة در [[مکه]] مدفون شد. به هر روی، از زمان دولت عثمانی، بقعه ای روی قبر وی در ابواء و نیز در قبرستان حجون بوده است که هر دوی آنها، تخریب شده است.<ref> التاریخ القویم، ج۱، ص۷۴. </ref> | ||
==پانویس== | ==پانویس== | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
| − | |||
==منابع== | ==منابع== | ||
| − | + | * درس هایى از تاریخ تحلیلى اسلام، هاشم رسولی محلاتی | |
| − | + | * آثار اسلامی مکه و مدینه، رسول جعفریان | |
| − | آثار اسلامی مکه و | + | {{شناختنامه رسول خدا (ص)}} |
| − | |||
[[رده:پیامبر اکرم قبل از بعثت]] | [[رده:پیامبر اکرم قبل از بعثت]] | ||
[[رده:وابستگان پیامبر]] | [[رده:وابستگان پیامبر]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۱ ژوئیهٔ ۲۰۲۱، ساعت ۰۷:۳۹
مشهور میان اهل تاریخ و محدثین این است که آمنه مادر پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) در «ابواء» از دنیا رفت و همان جا او را دفن کردند. از جمله ابن سعد در کتاب «طبقات» خود روایت کرده که آمنه و ام ایمن با دو شتر که همراه داشتند آن حضرت را به مدینه بردند و مدت یک ماه در مدینه نزد خویشان خود ماندند و از خود آن حضرت نقل مى کند که رسول خدا بعدها که به مدینه هجرت کرد، خانه اى را که در آن ورود و منزل کرده بودند و قبر پدرش عبدالله در آن خانه بود نشان مى داد و خاطراتى از روزهاى توقف در مدینه را بازگو مى کرد.[۱]
و بدنبال آن نقل کرده که ام ایمن مى گفت: مردمى از یهودیان مى آمدند و به آن حضرت نگریسته و من شنیدم که یکى از آنها مى گفت: این پیامبر این امت است و هجرت گاه او همین شهر خواهد بود، و من این سخن را بخاطر سپردم.
وى گوید: پس از آن، آمنه رسول خدا صلی الله علیه و آله را برداشته و به سوى مکه حرکت کرد و چون به «ابواء» رسیدند، آمنه در همان جا وفات یافت و قبر او در همان جا است. سپس ام ایمن آن حضرت را برداشته و با همان دو شترى که همراه داشتند به مکه آورد، و ام ایمن در زمان حیات آمنه و پس از وفات او نیز از رسول خدا صلی الله علیه و آله نگهدارى مى کرد.
ابن سعد دنباله داستان را این گونه ادامه داده که رسول خدا صلی الله علیه و آله در سفر حدیبیه به «ابواء» عبور کرد و به زیارت قبر مادر رفته و آنجا را مرمت نمود و در کنار قبر او گریست و مسلمانان نیز گریستند، و چون از آن حضرت در این باره پرسیدند فرمود: مهر و محبت او بیادم آمد و گریستم![۲]
در کنار این قول مشهور، نظریه دیگر آن است که وی در مقبره حجون یا مَعْلاة در مکه مدفون شد. به هر روی، از زمان دولت عثمانی، بقعه ای روی قبر وی در ابواء و نیز در قبرستان حجون بوده است که هر دوی آنها، تخریب شده است.[۳]
پانویس
منابع
- درس هایى از تاریخ تحلیلى اسلام، هاشم رسولی محلاتی
- آثار اسلامی مکه و مدینه، رسول جعفریان
