الأصفی فی تفسیر القرآن (کتاب): تفاوت بین نسخه‌ها

از دانشنامه‌ی اسلامی
پرش به ناوبری پرش به جستجو
 
(۹ نسخه‌ٔ میانی ویرایش شده توسط ۶ کاربر نشان داده نشده)
سطر ۱: سطر ۱:
نام كامل تفسير« الاصفى فى تفسير القرآن» مى‌باشد، به زبان عربى و شامل تفسير كل قرآن مى‌باشد، الاصفى برگزيده‌اى از تفسير صافى است، فيض در الاصفى به قول شيخ آقا بزرگ، تنها به تفسير اهل بيت اكتفا كرده است، با اين ديد تفسيرى روايى است. و نيز مى‌توان آن را آميخته‌اى از روايت و درايت دانست.
+
{{مشخصات کتاب
الاصفى در 21 هزار سطر، حدود يك سوم صافى مى‌باشد كه در دو مجلد ارائه شده است. تفسير صافى در سال 1075 پايان يافت و بعد از دو سال الاصفى به نهايت رسيد.
 
  
مؤلف در مقدمه مى‌گويد:« اين تفسير را از تفسير ديگرم صافى برگزيدم و در نگارش آن گزيده‌گويى را پيشه ساختم و آن را از زوايد پيراستم، در تفسير آيات به بيان آياتى كه نيازمند توضيح بودند، با توجه به كلام معصومين، همت گماشتم، هر گاه از تفسير قمى چيزى آوردم كه منسوب به معصوم نيست در آغازش واژه قمى را نهادم تا از روايات ديگر جدا شود و اگر چيزى از طريق عامه نقل كردم، آن را با كلمه« روى» از روايات ديگر متمايز ساختم، آنجا كه از ائمه به لفظ آنها نقل مى‌كنم به لفظ« قال»،« ورد» و« فى روايه» مشخص نمودم و اگر تلخيص شده يا نقل به مضمون كرده باشم با لفظ« كذا ورد» آن را بيان كرده‌ام. و آنجا كه كلامى از معصوم( ع) نيافتم يا اينكه يافته ولى قابل اعتماد نديدم، از ساير تفاسير قويترين قول را انتخاب كرده و آن را نوشته‌ام.
+
|عنوان=
  
مفسر در مقدمه بر اين معنا تكيه دارد كه: كسيكه در فهم معانى قرآن به اخبار مراجعه مى‌كند، اگر بخواهد به تناقض و تضاد نرسد، بايد در معناى آيات و تفسير آنها بر برخى روايات آحاد و افراد تكيه نكند، بلكه به معناى عام و مفهومى كه از مجموعه روايات فهميده مى‌شود بايد تكيه كند، بدين ترتيب تناقض در اخبار نيز مرتفع مى‌شود، مواردى از اخبار كه بر تخصيص معنا دلالت دارد، براى اشاره به منزّل فيه، يا اشاره به يكى از بطون آيه است، و ممكن است معناى ديگرى را قصد كرده باشد، بستگى به فهم مخاطب و ميزان انس او با روايات دارد زيرا كلام معصومين( ع) به تناسب فهم مردم بيان شده است. اگر آن را بر معناى خاص، حمل كنيم، قرآن را محدود به همان موارد كرده‌ايم در نتيجه از فايده خواهد افتاد و حاشا كه چنين قصدى از روايات در كار باشد.
+
|تصویر=[[پرونده:الاصفی فی تفسیر القرآن.jpg|240px|وسط]]
  
با اين بيان معناى تأويل روشن مى‌شود و آن اراده بعض افراد معناى عام است، كه از ذهن مخاطب پنهان شده، كه در مقابل تنزيل مى‌باشد.
+
|نویسنده= فیض کاشانی
  
روش ورود و خروج اين تفسير در مباحث به اين شكل است كه ابتدا، اطلاعات كلى شامل، مكى و مدنى بودن، نام سوره و تعداد آيات آن را بيان مى‌كند. پس از آن معناى آيات و كلمات را با روايات معصومين( ع) ذكر مى‌نمايد، رواياتى كه مصدر آنها، يعنى اسانيد و نام معصوم از آن به دليل اختصار حذف گرديده است. در مرحله بعد به معناى لغوى كلمات مى‌پردازد و سپس مطالب خود را كه برگرفته از اجتهاد خود يا تفاسير ديگران است، با عنوان« اقول» مطرح مى‌كند. در اين عنوان بين روايات نقل شده جمع كرده و گاه در اين جمع از آيات استفاده برده است، مانند ج 1 ص 8 در بحث« صراط مستقيم».
+
|موضوع=تفاسیر شیعه
و در نهايت با تعبير« و بالجمله»، تبيين و تفسير كلى فراز و جمع‌بندى آن را بيان مى‌دارد. در آخر هر سوره نيز به فضل سوره و ارزش آن به نقل از ثواب الاعمال مى‌پردازد.
 
  
با وجود همت مفسر بر اختصار امّا از نقل شأن نزول از طريق روايت و غير آن، غفلت نمى‌ورزد، مانند ج 1 ص 14 آيه 8 سوره بقره. با اين وجود نيز گاهى به نقل اقوال مبادرت مى‌ورزد مانند ج 1 ص 17 آيه 19 سوره بقره.
+
|زبان=عربی
  
==روش تحقيق ==
+
|تعداد جلد=۲
  
« مركز تحقيقات و مطالعات اسلامى» وابسته به دفتر تبليغات اسلامى حوزه علميه قم، تحقيق اين اثر را بعهده گرفته است. اين مركز در مقدمه خود بر كتاب، روش تحقيق را بازگو كرده است. علت انتخاب آن را اختصار، ايجاز و روايى بودنش ذكر كرده‌اند.
+
|عنوان افزوده1=
محققان مبناى عملى خود را بر سه نسخه موجود از تفسير( كه در نسخه‌شناسى به آنها اشاره مى‌شود.) گذاشته‌اند، و به ترتيب ذيل پيش رفته‌اند:
 
  
1- مشخص كردن موارد ضرورى از اختلاف نسخه‌ها بعد از اتخاذ شيوه تلفيق نسخ، در پاورقى.
+
|افزوده1=
  
2- استخراج احاديث، آثار، اقوال و آرايى كه مفسر به تصريح يا اشاره آورده است و ذكر آدرس اصلى آنها.
+
|عنوان افزوده2=
  
3- ضبط و اعراب بعضى كلمات در موارد لازم، از جمله پرداختن به معانى برخى كلمات احاديث كه غالبا از مجمع البحرين و صحاح اللغة برگرفته شده است.
+
|افزوده2=
  
4- در رسم قرآن، خط عثمان طه ملاك بوده است، امّا متأسفانه متن آيات بدون ثبت شماره آنها درج گرديده كه مراجعه كننده، دريافتن آيه مورد نظر خود، دچار مشكل خواهد شد.
+
|لینک=[http://lib.ahlolbait.com/parvan/resource/39136/ الاصفی فی تفسيرالقرآن]
  
5- الحاق فهرستهاى مختلف از قبيل: 1- فهرست آيات 2- فهرست احاديث 3- فهرست اسماء انبياء و ائمه( ع) 4- فهرست اسماء ملائكة، 5- فهرست اعلام 6- فهرست كتب مقدسه، 7- فهرست اماكن، بقاع و ايام، 8- فهرست امم، قبائل، طوايف و فرق و 9- فهرست مصادر، در آخر جلد دوم تفسير، البته فهرست ابتداى هر جلد بر اساس شماره آيات و صفحه آنها مجزا از اين فهرست‌ها مى‌باشد. در پايان جلد اوّل فهرستى از مصادر آن نيز ارائه شده است.
+
}}
 +
کتاب «الأصفی فی تفسیر القرآن» تألیف [[فیض کاشانی|ملامحسن فیض کاشانى]] (م، ۱۰۹۱ ق)، شامل [[تفسیر]] کل [[قرآن|قرآن کریم]] به زبان عربى مى‌باشد. «الأصفى» از [[تفسیر مأثور|تفاسیر روایى]] [[شیعه]] بوده و در واقع، گزیده و خلاصه‌اى از «[[تفسیر صافی (کتاب)|تفسیر صافى]]» مؤلف محسوب می‌شود.
  
==نسخه‌شناسى==  
+
==مؤلف==
 
+
'''ملا محمدمحسن فیض کاشانی''' (۱۰۹۱-۱۰۰۷ ق)، [[فقیه]]، [[محدث]]، حکیم، عارف، شاعر و مفسر نامی [[شیعه]] در قرن یازدهم هجری است. 
نسخه موجود تفسير بر اساس سه نسخه به شيوه تلفيق تهيه شده است،
 
  
الف) نسخه كامل كتابخانه مجلس شوراى اسلامى به شماره 1216 كه تاريخ تحرير جلد 1 1090 ق و جلد 2 1089 ق، دو سال قبل از رحلت مصنف در 235 صفحه بوده است. نويسنده آن ابن على بن على مشهور به نوروز الدين محمد نصير، با خطى زيبا و مصحح با حواشى مرحوم فيض كاشانى به رمز« الف».
+
فیض از محضر عالمان بزرگ عصر خویش نظیر [[ملاصدرا]]، [[میرفندرسکی]]، [[شیخ بهایی]]، [[محمدتقی مجلسی]] و [[میرداماد|میرداماد]] بهره‌مند بود و خود دانشمندان برجسته‌ای همچون [[علامه مجلسی]] و [[سید نعمت الله جزایری]] را پرورش داد.
  
ب) نسخه كامل كتابخانه آستان قدس رضوى به شماره 1162 در 306 صفحه كه تحرير آن در 10811 ق پايان يافته و به خط احمد بن محمد حسن مى‌باشد، اين نسخه نيز داراى حواشى از مصنف بوده و از روى نسخه مؤلف تصحيح شده است. به رمز« ج».
+
برخی دیگر از آثار ایشان عبارت است از: [[تفسیر صافی (کتاب)|تفسیر الصافی]]، [[الوافی]]، [[نوادر الاخبار فیما یتعلق باصول الدین (کتاب)|نوادر الاخبار فیما یتعلق باصول الدین]]، [[المحجة البیضاء]]، [[کلمات مکنونه (کتاب)|کلمات مکنونه]]، اصول المعارف، مفاتیح الشرایع.  
  
ج) نسخه سنگى مطبوع به سال 1353- 1354 به خط محمد على مصباحى نائينى به رمز« ب».
+
ملامحسن فیض سرانجام در سن ۸۴ سالگى، در ۲۲ [[ماه ربیع الثانی|ربیع الثانى]] سال ۱۰۹۱ ق. در شهر کاشان از دنیا رفت و در قبرستانى که در زمان حیاتش زمین آن را خریدارى و وقف نموده بود، به خاک سپرده شد.  
تفسير الاصفى قبل از اين چاپ، داراى سه چاپ ديگر بوده است. نخستين بار در سال 1274 ق در بمبئى و در حاشيه تفسير صافى چاپ سنگى شده و در سال 1310 نيز در حاشيه صافى چاپ گرديد.
 
  
چاپ سوم آن به شكل مستقل در تهران به سال 1303 و 1354 در يك جلد به شكل سنگى ارائه شده.
+
==معرفی کتاب==
چاپ تحقيق شده مورد بحث در دو جلد بوده كه جلد اول تا پايان سوره اسراء و جلد دوم از سوره كهف تا انتهاى قرآن مى‌باشد. ناشر آن مركز انتشارات دفتر تبليغات حوزه علميه قم مى‌باشد كه در تاريخ 1376 شمسى مطابق با 1418 ق در 1500 نسخه و قيمت 20000 ريال با قطع وزيرى، چاپ اوّل آن به بازار عرضه شد.
 
محققان اين نسخه از فضلاى حوزه به نامهاى آقاى محمد حسين درايتى و آقاى محمد رضا نعمتى مى‌باشند.
 
تفسير الاصفى دو ترجمه به زبان اردو دارد: 1- ترجمه سيد مظاهر حسن الامروهوى از قرآن‌پژوهان اماميه پاكستان در قرن پانزدهم هجرى. 2- ترجمه مظهر حسن هندى معارف قرآن در قرن پانزدهم.
 
  
==منابع مقاله==
+
«الاصفى فى تفسیر القرآن» به زبان عربى و شامل [[تفسیر]] کل [[قرآن]] مى‌باشد. الاصفى در واقع گزیده‌اى از [[تفسیر صافی (کتاب)|تفسیر صافى]] مؤلف است. الاصفى در ۲۱ هزار سطر، حدود یک سوم صافى مى‌باشد که در دو مجلد ارائه شده است. تفسیر صافى در سال ۱۰۷۵ ق. پایان یافت و بعد از دو سال الاصفى به نهایت رسید.
  
1- مقدمه تحقيق جلد 1 تفسير
+
به قول [[آقا بزرگ تهرانی]]، فیض در الاصفى تنها به تفسیر [[اهل بیت]] علیهم السلام اکتفا کرده است، با این دید تفسیرى روایى است. و نیز مى‌توان آن را آمیخته‌اى از روایت و [[درایه الحدیث|درایت]] دانست.
  
2- مقدمه مفسر جلد 1 تفسير و دو جلد آن
+
مؤلف در مقدمه مى‌گوید: «این تفسیر را از تفسیر دیگرم صافى برگزیدم و در نگارش آن گزیده‌گویى را پیشه ساختم و آن را از زواید پیراستم، در تفسیر آیات به بیان آیاتى که نیازمند توضیح بودند، با توجه به کلام [[معصوم|معصومین]]، همت گماشتم. هر گاه از [[تفسیر قمی (کتاب)|تفسیر قمى]] چیزى آوردم که منسوب به معصوم نیست، در آغازش واژه «قمى» را نهادم تا از روایات دیگر جدا شود و اگر چیزى از طریق [[عامه]] نقل کردم، آن را با کلمه «رُوِى» از روایات دیگر متمایز ساختم. آنجا که از [[ائمه]] به لفظ آنها نقل مى‌کنم به لفظ «قال»، «ورد» و «فى روایه» مشخص نمودم و اگر تلخیص شده یا نقل به مضمون کرده باشم با لفظ «کذا ورد» آن را بیان کرده‌ام. و آنجا که کلامى از معصوم (ع) نیافتم یا اینکه یافته ولى قابل اعتماد ندیدم، از سایر تفاسیر قویترین قول را انتخاب کرده و آن را نوشته‌ام.
  
3- دانشنامه قرآن و قرآن‌پژوهى ج 1 ص 666 و ج 2 ص 1611 به كوشش بهاء الدين خرمشاهى
+
مفسر در مقدمه می نویسد: کسی که در فهم معانى قرآن به اخبار مراجعه مى‌کند، اگر بخواهد به تناقض و تضاد نرسد، باید در معناى آیات و تفسیر آنها بر برخى [[خبر واحد|روایات آحاد]] و افراد تکیه نکند، بلکه به معناى عام و مفهومى که از مجموعه روایات فهمیده مى‌شود باید تکیه کند، بدین ترتیب تناقض در اخبار نیز مرتفع مى‌شود. مواردى از اخبار که بر تخصیص معنا دلالت دارد، براى اشاره به منزّل فیه، یا اشاره به یکى از بطون [[آیه]] است، و ممکن است معناى دیگرى را قصد کرده باشد، بستگى به فهم مخاطب و میزان انس او با روایات دارد، زیرا کلام معصومین (ع) به تناسب فهم مردم بیان شده است. اگر آن را بر معناى خاص حمل کنیم، قرآن را محدود به همان موارد کرده‌ایم، در نتیجه از فایده خواهد افتاد و حاشا که چنین قصدى از روایات در کار باشد. با این بیان معناى [[تأویل]] روشن مى‌شود و آن اراده بعض افراد معناى عام است، که از ذهن مخاطب پنهان شده، که در مقابل تنزیل مى‌باشد.
  
4- طبقات مفسران شيعه ج 3 ص 224 و ج 5 ص 353 و 355 دكتر عقيقى بخشايشى
+
== روش تفسیر ==
 +
روش ورود و خروج این تفسیر در مباحث به این شکل است که ابتدا، اطلاعات کلى شامل، [[سوره های مکی و مدنی|مکى و مدنى]] بودن، نام [[سوره]] و تعداد [[آیه|آیات]] آن را بیان مى‌کند. پس از آن معناى آیات و کلمات را با روایات معصومین (ع) ذکر مى‌نماید، روایاتى که اسانید و نام معصوم از آن به دلیل اختصار حذف گردیده است.
  
5- دائرة المعارف تشيع ج 4 ص 54
+
در مرحله بعد به معناى لغوى کلمات مى‌پردازد و سپس مطالب خود را که برگرفته از اجتهاد خود یا تفاسیر دیگران است، با عنوان «اقول» مطرح مى‌کند. در این عنوان بین روایات نقل شده جمع کرده و گاه در این جمع از آیات استفاده برده است، و در نهایت با تعبیر «و بالجمله»، تبیین و [[تفسیر]] کلى فراز و جمع‌بندى آن را بیان مى‌دارد. در آخر هر سوره نیز به فضل سوره و ارزش آن به نقل از کتاب «[[ثواب الاعمال و عقاب الاعمال (کتاب)|ثواب الاعمال]]» مى‌پردازد.
  
==منبع==
+
با وجود همت مفسر بر اختصار، امّا از نقل [[شأن نزول]] از طریق روایت و غیر آن، غفلت نمى‌ورزد. همچنین گاهى به نقل اقوال دیگران مبادرت مى‌ورزد.
  
نرم افزار جامع التفاسیر ، بخش کتابشناسی
+
==منابع==
 +
 
 +
* [[نرم افزار جامع تفاسیر نور|نرم افزار جامع التفاسیر]]، مرکز تحقیقات کامپیوتری علوم اسلامی.
 +
{{تفسیر قرآن}}
 +
[[رده: تفاسیر]][[رده:تفسیرهای شیعه]][[رده:تفاسیر روایی]]
 +
[[رده:آثار فیض کاشانی]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۱۰ ژانویهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۰۶:۴۱

الاصفی فی تفسیر القرآن.jpg
نویسنده فیض کاشانی
موضوع تفاسیر شیعه
زبان عربی
تعداد جلد ۲

الاصفی فی تفسيرالقرآن

کتاب «الأصفی فی تفسیر القرآن» تألیف ملامحسن فیض کاشانى (م، ۱۰۹۱ ق)، شامل تفسیر کل قرآن کریم به زبان عربى مى‌باشد. «الأصفى» از تفاسیر روایى شیعه بوده و در واقع، گزیده و خلاصه‌اى از «تفسیر صافى» مؤلف محسوب می‌شود.

مؤلف

ملا محمدمحسن فیض کاشانی (۱۰۹۱-۱۰۰۷ ق)، فقیه، محدث، حکیم، عارف، شاعر و مفسر نامی شیعه در قرن یازدهم هجری است.

فیض از محضر عالمان بزرگ عصر خویش نظیر ملاصدرا، میرفندرسکی، شیخ بهایی، محمدتقی مجلسی و میرداماد بهره‌مند بود و خود دانشمندان برجسته‌ای همچون علامه مجلسی و سید نعمت الله جزایری را پرورش داد.

برخی دیگر از آثار ایشان عبارت است از: تفسیر الصافی، الوافی، نوادر الاخبار فیما یتعلق باصول الدین، المحجة البیضاء، کلمات مکنونه، اصول المعارف، مفاتیح الشرایع.

ملامحسن فیض سرانجام در سن ۸۴ سالگى، در ۲۲ ربیع الثانى سال ۱۰۹۱ ق. در شهر کاشان از دنیا رفت و در قبرستانى که در زمان حیاتش زمین آن را خریدارى و وقف نموده بود، به خاک سپرده شد.

معرفی کتاب

«الاصفى فى تفسیر القرآن» به زبان عربى و شامل تفسیر کل قرآن مى‌باشد. الاصفى در واقع گزیده‌اى از تفسیر صافى مؤلف است. الاصفى در ۲۱ هزار سطر، حدود یک سوم صافى مى‌باشد که در دو مجلد ارائه شده است. تفسیر صافى در سال ۱۰۷۵ ق. پایان یافت و بعد از دو سال الاصفى به نهایت رسید.

به قول آقا بزرگ تهرانی، فیض در الاصفى تنها به تفسیر اهل بیت علیهم السلام اکتفا کرده است، با این دید تفسیرى روایى است. و نیز مى‌توان آن را آمیخته‌اى از روایت و درایت دانست.

مؤلف در مقدمه مى‌گوید: «این تفسیر را از تفسیر دیگرم صافى برگزیدم و در نگارش آن گزیده‌گویى را پیشه ساختم و آن را از زواید پیراستم، در تفسیر آیات به بیان آیاتى که نیازمند توضیح بودند، با توجه به کلام معصومین، همت گماشتم. هر گاه از تفسیر قمى چیزى آوردم که منسوب به معصوم نیست، در آغازش واژه «قمى» را نهادم تا از روایات دیگر جدا شود و اگر چیزى از طریق عامه نقل کردم، آن را با کلمه «رُوِى» از روایات دیگر متمایز ساختم. آنجا که از ائمه به لفظ آنها نقل مى‌کنم به لفظ «قال»، «ورد» و «فى روایه» مشخص نمودم و اگر تلخیص شده یا نقل به مضمون کرده باشم با لفظ «کذا ورد» آن را بیان کرده‌ام. و آنجا که کلامى از معصوم (ع) نیافتم یا اینکه یافته ولى قابل اعتماد ندیدم، از سایر تفاسیر قویترین قول را انتخاب کرده و آن را نوشته‌ام.

مفسر در مقدمه می نویسد: کسی که در فهم معانى قرآن به اخبار مراجعه مى‌کند، اگر بخواهد به تناقض و تضاد نرسد، باید در معناى آیات و تفسیر آنها بر برخى روایات آحاد و افراد تکیه نکند، بلکه به معناى عام و مفهومى که از مجموعه روایات فهمیده مى‌شود باید تکیه کند، بدین ترتیب تناقض در اخبار نیز مرتفع مى‌شود. مواردى از اخبار که بر تخصیص معنا دلالت دارد، براى اشاره به منزّل فیه، یا اشاره به یکى از بطون آیه است، و ممکن است معناى دیگرى را قصد کرده باشد، بستگى به فهم مخاطب و میزان انس او با روایات دارد، زیرا کلام معصومین (ع) به تناسب فهم مردم بیان شده است. اگر آن را بر معناى خاص حمل کنیم، قرآن را محدود به همان موارد کرده‌ایم، در نتیجه از فایده خواهد افتاد و حاشا که چنین قصدى از روایات در کار باشد. با این بیان معناى تأویل روشن مى‌شود و آن اراده بعض افراد معناى عام است، که از ذهن مخاطب پنهان شده، که در مقابل تنزیل مى‌باشد.

روش تفسیر

روش ورود و خروج این تفسیر در مباحث به این شکل است که ابتدا، اطلاعات کلى شامل، مکى و مدنى بودن، نام سوره و تعداد آیات آن را بیان مى‌کند. پس از آن معناى آیات و کلمات را با روایات معصومین (ع) ذکر مى‌نماید، روایاتى که اسانید و نام معصوم از آن به دلیل اختصار حذف گردیده است.

در مرحله بعد به معناى لغوى کلمات مى‌پردازد و سپس مطالب خود را که برگرفته از اجتهاد خود یا تفاسیر دیگران است، با عنوان «اقول» مطرح مى‌کند. در این عنوان بین روایات نقل شده جمع کرده و گاه در این جمع از آیات استفاده برده است، و در نهایت با تعبیر «و بالجمله»، تبیین و تفسیر کلى فراز و جمع‌بندى آن را بیان مى‌دارد. در آخر هر سوره نیز به فضل سوره و ارزش آن به نقل از کتاب «ثواب الاعمال» مى‌پردازد.

با وجود همت مفسر بر اختصار، امّا از نقل شأن نزول از طریق روایت و غیر آن، غفلت نمى‌ورزد. همچنین گاهى به نقل اقوال دیگران مبادرت مى‌ورزد.

منابع

***
تفسیر قرآن
درباره تفسیر قرآن: تفسیر قرآن -تاریخ تفسیر - روشهای تفسیری قرآن
اصطلاحات: اسباب نزول -اسرائیلیات -سیاق آیات
شاخه های تفسیر قرآن:

تفسیر روایی (تفاسیر روایی) • تفسیر اجتهادی (تفاسیر اجتهادی) • تفسیر فقهی ( تفاسیر فقهی) • تفسیر ادبی ( تفاسیر ادبی) • تفسیر تربیتی ( تفاسیر تربیتی) • تفسیر كلامی ( تفاسیر كلامی) • تفسیر فلسفی ( تفاسیر فلسفی ) • تفسیر عرفانی (تفاسیر عرفانی ) • تفسیر علمی (تفاسیر علمی)

روشهای تفسیری قرآن:
تفاسیر به تفکیک مذهب مولف: