آیه غار: تفاوت بین نسخه‌ها
مهدی موسوی (بحث | مشارکتها) |
|||
| (۲ نسخهٔ میانیِ همین کاربر نمایش داده نشده است) | |||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
| − | + | آیه 40 [[سوره توبه]] را كه به هجرت [[پیامبر اکرم]] صلى الله علیه وآله از [[مكه]] به [[مدینه]] و پناهنده شدن آن حضرت و [[ابوبکر]] در «[[غار ثور]]» اشاره دارد، «آیه غار» گفته‌اند:<ref> الصحیح من سیرة النبى الاعظم، ج 4، ص 23.</ref> | |
| − | آیه 40 | + | {{قرآن در قاب| سوره=9|آیه=40|ترجمه=اگر پیامبر را یاری ندهید، یقیناً خدا او را یاری می دهد؛ چنان که او را یاری داد هنگامی که کافران از مکه بیرونش کردند در حالی که یکی از دو تن بود، آن زمان هر دو در غار [ثور نزدیک مکه] بودند، همان زمانی که به همراهش گفت: اندوه به خود راه مده خدا با ماست. پس خدا آرامش خود را [که حالت طمأنینه قلبی است] بر پیامبر نازل کرد، و او را با لشکریانی که شما ندیدید، نیرومند ساخت، و شعار کافران را پست تر قرار داد، و شعار خداست که شعار والاتر و برتر است؛ و خدا توانای شکست ناپذیر و حکیم است.}} |
| − | + | [[آيه]] فوق، اشاره به توطئه‌ى خطرناك مشركان براى قتل [[پیامبر]] صلى الله عليه وآله دارد. در داستانِ «[[ليلة المبيت]]» از هر قبيله‌اى شخصى آماده شد و تصميم گرفتند شبانه پيامبر را بكشند. آن حضرت، [[امام علی|على بن ابى‌طالب]] عليه السلام را به جاى خود خواباند و شبانه همراه [[ابوبكر]] به سوى [[غار ثور]] رفت. كفّار در تعقيب پيامبر صلى الله عليه وآله تا در غار آمدند، ولى با ديدن تار عنكبوت بر غار، منصرف شدند و برگشتند و پيامبر پس از سه روز به [[مدينه]] عزيمت فرمود. | |
| + | این آیه همواره مورد توجه عالمان [[شیعه]] و [[سنی]] بوده و هر یك، برداشت‌هاى گوناگونى از آن داشته‌اند. در [[سقیفه|سقیفه بنى‌ساعده]] از همین آیه براى به [[خلافت]] رساندن ابوبكر استفاده شد و ابوبكر و طرفداران او نیز همواره از آن یاد كرده‌اند. | ||
| − | + | [[اهل سنت]] فضایل بسیارى را از این آیه براى ابوبكر استفاده كرده‌اند. [[فخر رازى]] مى‌گوید: خداوند ابوبكر را «صاحب» [[پیامبر]] صلى الله علیه وآله دانسته و او را با خطاب {{متن قرآن|«لَا تَحْزَنْ إِنَّ اللَّهَ مَعَنَا»}} مفتخر ساخته است كه نشان از همراهى خدا با آنان دارد و خداوند سكینه خویش را بر او نازل ساخت.<ref> التفسیر الكبیر، ج 16، ص 64ـ67.</ref> | |
| − | + | در برابر برداشت این گونه فضایل، پاسخ داده شده كه تعبیر «صاحب» در [[قرآن]] فقط به معناى مطلق همراهى بكار رفته است؛ مانند {{متن قرآن|«و‌مَا صاحِبُكُم بِمَجنون»}} ([[سوره تکویر]]، 22) و فضیلتى به شمار نمى‌آید. تعبیر {{متن قرآن|«إِنَّ اللَّهَ مَعَنَا»}} نیز به معناى حقانیت پیامبر صلى الله علیه وآله و [[دین اسلام]] است و در مقام بیان فضیلتى براى اشخاص نیست.<ref> رساله شرح المنام، ص 25ـ30.</ref> | |
| − | |||
| − | در برابر برداشت این گونه فضایل، پاسخ داده شده كه تعبیر «صاحب» در [[قرآن]] فقط به معناى مطلق همراهى بكار رفته است؛ | ||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| + | درباره نزول سكینه نیز گفته شده كه [[سیاق]] ضمایر مفرد مذكر در آیه كه همگى به پیامبر صلى الله علیه وآله باز مى‌گردند و تعبیر {{متن قرآن|«أَنْزَلَ اللَّهُ سَكِينَتَهُ عَلَىٰ رَسُولِهِ»}} در آیه 40 [[سوره توبه]]، مؤید این نظر است كه خداوند از نزول سكینه بر پیامبر صلى الله علیه وآله خبر مى‌دهد، نه ابوبكر.<ref> تفسیر التبیان، ج 5، ص 221-222؛ تفسیر المیزان، ج 9، ص 281.</ref> از این رو برخى از عالمان شیعه، حتی این آیه را بر ضد ابوبكر شمرده‌اند؛ زیرا در آیات دیگر در كنار نام پیامبر صلى الله علیه وآله از مؤمنان نیز یاد شده: {{متن قرآن|«أَنْزَلَ اللَّهُ سَكِينَتَهُ عَلَىٰ رَسُولِهِ وَعَلَى الْمُؤْمِنِينَ»}}؛ اما در این آیه، فقط از نزول سكینه بر پیامبر صلى الله علیه وآله سخن به میان آمده است.<ref> تفسیر المیزان، ج 9، ص 281.</ref> | ||
==پانویس== | ==پانویس== | ||
<references/> | <references/> | ||
| − | |||
==منابع== | ==منابع== | ||
| − | + | *[[دائرة المعارف قرآن کریم]]، علی خراسانی، ج۱، ص425-426. | |
| − | + | *[[تفسیر نور]]، محسن قرائتی، ج3، ص423. | |
{{قرآن}} | {{قرآن}} | ||
| − | |||
[[رده: آیه‌های با عناوین خاص]] | [[رده: آیه‌های با عناوین خاص]] | ||
[[رده:آیات سوره توبه]] | [[رده:آیات سوره توبه]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۴ سپتامبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۱:۱۵
آیه 40 سوره توبه را كه به هجرت پیامبر اکرم صلى الله علیه وآله از مكه به مدینه و پناهنده شدن آن حضرت و ابوبکر در «غار ثور» اشاره دارد، «آیه غار» گفته‌اند:[۱]
آيه فوق، اشاره به توطئه‌ى خطرناك مشركان براى قتل پیامبر صلى الله عليه وآله دارد. در داستانِ «ليلة المبيت» از هر قبيله‌اى شخصى آماده شد و تصميم گرفتند شبانه پيامبر را بكشند. آن حضرت، على بن ابى‌طالب عليه السلام را به جاى خود خواباند و شبانه همراه ابوبكر به سوى غار ثور رفت. كفّار در تعقيب پيامبر صلى الله عليه وآله تا در غار آمدند، ولى با ديدن تار عنكبوت بر غار، منصرف شدند و برگشتند و پيامبر پس از سه روز به مدينه عزيمت فرمود.
این آیه همواره مورد توجه عالمان شیعه و سنی بوده و هر یك، برداشت‌هاى گوناگونى از آن داشته‌اند. در سقیفه بنى‌ساعده از همین آیه براى به خلافت رساندن ابوبكر استفاده شد و ابوبكر و طرفداران او نیز همواره از آن یاد كرده‌اند.
اهل سنت فضایل بسیارى را از این آیه براى ابوبكر استفاده كرده‌اند. فخر رازى مى‌گوید: خداوند ابوبكر را «صاحب» پیامبر صلى الله علیه وآله دانسته و او را با خطاب «لَا تَحْزَنْ إِنَّ اللَّهَ مَعَنَا» مفتخر ساخته است كه نشان از همراهى خدا با آنان دارد و خداوند سكینه خویش را بر او نازل ساخت.[۲]
در برابر برداشت این گونه فضایل، پاسخ داده شده كه تعبیر «صاحب» در قرآن فقط به معناى مطلق همراهى بكار رفته است؛ مانند «و‌مَا صاحِبُكُم بِمَجنون» (سوره تکویر، 22) و فضیلتى به شمار نمى‌آید. تعبیر «إِنَّ اللَّهَ مَعَنَا» نیز به معناى حقانیت پیامبر صلى الله علیه وآله و دین اسلام است و در مقام بیان فضیلتى براى اشخاص نیست.[۳]
درباره نزول سكینه نیز گفته شده كه سیاق ضمایر مفرد مذكر در آیه كه همگى به پیامبر صلى الله علیه وآله باز مى‌گردند و تعبیر «أَنْزَلَ اللَّهُ سَكِينَتَهُ عَلَىٰ رَسُولِهِ» در آیه 40 سوره توبه، مؤید این نظر است كه خداوند از نزول سكینه بر پیامبر صلى الله علیه وآله خبر مى‌دهد، نه ابوبكر.[۴] از این رو برخى از عالمان شیعه، حتی این آیه را بر ضد ابوبكر شمرده‌اند؛ زیرا در آیات دیگر در كنار نام پیامبر صلى الله علیه وآله از مؤمنان نیز یاد شده: «أَنْزَلَ اللَّهُ سَكِينَتَهُ عَلَىٰ رَسُولِهِ وَعَلَى الْمُؤْمِنِينَ»؛ اما در این آیه، فقط از نزول سكینه بر پیامبر صلى الله علیه وآله سخن به میان آمده است.[۵]
پانویس
منابع
- دائرة المعارف قرآن کریم، علی خراسانی، ج۱، ص425-426.
- تفسیر نور، محسن قرائتی، ج3، ص423.
