سوره طور: تفاوت بین نسخه‌ها
(←پیوست) |
|||
| سطر ۴۱: | سطر ۴۱: | ||
*[http://wiki.ahlolbait.com/index.php/%D8%AA%D8%B1%D8%AA%DB%8C%D8%A8_%D9%86%D8%B2%D9%88%D9%84_%D8%B3%D9%88%D8%B1%D9%87_%D9%87%D8%A7 ترتیب نزول سوره ها]، در همین دانشنامه | *[http://wiki.ahlolbait.com/index.php/%D8%AA%D8%B1%D8%AA%DB%8C%D8%A8_%D9%86%D8%B2%D9%88%D9%84_%D8%B3%D9%88%D8%B1%D9%87_%D9%87%D8%A7 ترتیب نزول سوره ها]، در همین دانشنامه | ||
==پیوست== | ==پیوست== | ||
| − | [[سوره طور/متن و ترجمه | + | [[سوره طور/متن و ترجمه]] |
{{قرآن}} | {{قرآن}} | ||
[[رده:سوره های قرآن]] | [[رده:سوره های قرآن]] | ||
نسخهٔ ۳۱ اکتبر ۲۰۱۶، ساعت ۱۲:۱۳
| <<ذاریات | طور | نجم>> | ||||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||||||
سوره طور پنجاه و دومین سوره از قرآن است و دارای 49 آیه است.
نزول
سوره طور مکی است.این سوره در ترتیب مصحف پنجاه و دومین سوره و در ترتیب نزول هفتادو ششمین سوره قرآن کریم است که پیش از آن سوره سجده و پس از آن سوره ملک نازل شده است.
تعداد آيات
به نظر كوفى و شامى تعداد آيات سوره «والطور» چهل و نه آيه است و به نظر بصرى چهل و هشت آيه و به نظر حجازى چهل و هفت آيه. در تعداد آيات دو آيه مورد اختلاف است كه عراقى و شامى (والطّور) را يك آيه دانسته‌اند و نيز كوفى و شامى «يَوْمَ يُدَعُّون...»(آیه 13) را آيه دانسته‌اند.
فضيلت سوره
ابى بن كعب از پيامبر خدا صلی الله علیه و آله روايت كرده است كه فرمودند: هر كس سوره «والطور» را بخواند بر خداوند لازم است كه او را از عذاب خود امان بخشد و در بهشت خود او را نعمت دهد.
و نیز جبير بن مطعم مي گويد: از رسول خدا صلی الله علیه و آله شنيدم كه در هنگام مغرب سوره «والطور» را قرائت مي فرمودند.
محمد بن هشام از امام باقر علیه السلام روايت كرده است كه فرمودند: هر كس سوره «والطور» را بخواند خداوند خير دنيا و آخرت را براى او جمع خواهد فرمود.
محتوای و هدف سوره
غرض اين سوره تهديد و انذار كسانى است كه هر آيتى را تكذيب نموده و همواره با حق عناد می‌ورزند. مى‌خواهد اينگونه كفار را به عذابى كه براى روز قيامتشان آماده كرده بيم دهد و به همين منظور با سوگندهايى غليظ، از وقوع چنين عذابى و تحقق آن در قيامت خبر می‌دهدو می‌فرمايد: عذاب آن روز، ايشان را رها نخواهد كرد تا بر آنان واقع شود، و هيچ گريزى از آن ندارند.
سپس پاره‌اى از صفات آن عذاب و آن ويل را كه عذابى است عمومى و جدا ناشدنى بيان میكند، و در مقابل، قسمتى از نعمتهاى اهل نعيم آن روز را كه همان متقين هستند شرح میدهد، همانهايى كه در دنيا در ميان اهل خود به شفقت رفتار می‌كردند، و خدا را به ايمان میخواندند، و به يكتايى می‌ستودند.
و آن گاه شروع میكند به توبيخ مكذبين، كه نسبت‌هاى ناروايى به رسول خدا (ص) و به قرآن و دين حقى كه بر آن جناب نازل شده می‌دادند.
و در پايان، سوره را با تكرار همان تهديدها ختم نموده، رسول گرامى خود را دستور میدهد به اينكه پروردگار خود را تسبيح گويد [۱]
پانویس
- ↑ ترجمه الميزان، ج19، ص: 5
منابع
- فضل بن حسن طبرسی، ترجمه مجمع البيان في تفسير القرآن، ج23، ص335.
- محمد حسین طباطبایی، ترجمه تفسیر المیزان، ج19، ص: 5، قم 1374.
- ترتیب نزول سوره ها، در همین دانشنامه
پیوست
