نور
«نور» از واژگان قرآنی و به معنای روشنی است، که خود انواعی دارد. «نور» به عنوان یکی از اسماء الهی (نور) و همچنین از جمله اسماء و صفات قرآن کریم مطرح شده است.
واژهشناسی
راغب اصفهانی در «مفردات» می گوید: نور روشنی منتشر شده است که به دیدن کمک می کند و دو گونه است: دنیوی و اخروی. نور دنیایی نیز دو نوع است: نوعی معقول به چشم بصیرت و آن چیزی است که از امور الهیه منتشر می شود، مانند عقل و نور قرآن و نوعی محسوس به چشم سر و آن چیزی است که از اجسام نورانی منتشر می شود، مانند خورشید و ماه و ستارگان و اجرام نورانی. پس از نور الهی که در قرآن آمده مانند:
- «قَدْ جاءَكُمْ مِنَ اللَّهِ نُورٌ وَ كِتابٌ مُبِينٌ». (سوره مائده/ ۱۵)
- «وَ جَعَلْنا لَهُ نُوراً يَمْشِي بِهِ فِي النَّاسِ كَمَنْ مَثَلُهُ فِي الظُّلُماتِ لَيْسَ بِخارِجٍ مِنْها». (سوره انعام/ ۱۲۲)
- «ما كُنْتَ تَدْرِي مَاالْكِتابُ وَلَا الْإِيمانُ وَلكِنْ جَعَلْناهُ نُوراً نَهْدِي بِهِ مَنْ نَشاءُ مِنْ عِبادِنا». (سوره شورى/ ۵۲)
- «أَفَمَنْ شَرَحَ اللَّهُ صَدْرَهُ لِلْإِسْلامِ فَهُوَ عَلى نُورٍ مِنْ رَبِّهِ». (سوره زمر/ ۲۲)
- «نُورٌ عَلى نُورٍ يَهْدِي اللَّهُ لِنُورِهِ مَنْ يَشاءُ». (سوره نور/ ۳۵)
و از نور محسوس به چشم سر، مانند:
- «هُوَ الَّذِي جَعَلَ الشَّمْسَ ضِياءً وَالْقَمَرَ نُوراً». (سوره يونس/ ۵)
و از نور اخروی در این آیات اشاره شده است:
- «يَسْعى نُورُهُمْ بَيْنَ أَيْدِيهِمْ». (سوره حديد/ ۱۲)
- «وَالَّذِينَ آمَنُوا مَعَهُ نُورُهُمْ يَسْعى بَيْنَ أَيْدِيهِمْ وَ بِأَيْمانِهِمْ يَقُولُونَ رَبَّنا أَتْمِمْ لَنا نُورَنا». (سوره تحريم/ ۸)
- «انْظُرُونا نَقْتَبِسْ مِنْ نُورِكُمْ». (سوره حديد/ ۱۳)
- «فَالْتَمِسُوا نُوراً». (سوره حديد/ ۱۳)
و گفته می شود خدا آن را روشن نمود و آن را نور داد و خدا خودش را نور نام برده از این نظر که او نورانی کننده است. چنانچه فرموده: «اللَّهُ نُورُ السَّماواتِ وَالْأَرْضِ» (سوره نور/ ۳۵) و این نامگذاری خدا خودش را به اسم «نور» به خاطر مبالغه در کارش یعنی نور بخشیدن است.[۱]
ابن فارس نیز مى گوید: نور حاکى از روشنى است، و به روشنایى که به چشم مى تابد نور مى گویند، و آن روشنایى که از اجسامى مانند خورشید و ماه و ستارگان حاصل مى شود نیز نور نامیده مى شود، خلاصه هرچیزى که راه را روشن سازد، نور است.[۲]
نور از اسامی قرآن
«نور» یکی از اسامی و صفات قرآن است: «...وَأَنزَلْنَا إِلَيْكُمْ نُورًا مُّبِينًا»؛ و ما به سوی شما نوری تابناک فرو فرستادهایم. (سوره نساء/ ۱۷۴)
درباره اطلاق «نور» بر قرآن چند وجه ذکر شده است:
- قرآن راه سعادت انسان را روشن میکند و او را از ظلمت جهل و شرک و بتپرستی نجات میدهد.
- به لحاظ حقیقت متعالیه قرآن که از سرچشمه بینهایت نور، یعنی خدای متعال صادر شده است.
- چون قرآن باعث پیداشدن و قرارگرفتن نور ایمان در قلب میشود، «نور» نامیده شده است.
- قرآن روشنکننده همه حقایق و معنویات، مبدأ و معاد، حلال و حرام و امور دنیا و آخرت است؛ پس «نور» است.[۳]
پانویس
- ↑ راغب اصفهانی، مفردات، ذیل واژه "نور".
- ↑ ابن فارس، مقاییس اللغة، ذیل واژه "نور".
- ↑ ویکی علوم اسلامی، اصطلاحنامه علوم قرآنی، بخش اسامی و صفات قرآن.
