آیه سیف
آیه 5 سوره توبه را «آیه سِیف»[۱] یا «آیه قِتال»[۲] گویند. این نامگذارى از آن رو است كه قرآن پس از انقضاى ماههای حرام، جنگ با مشركان را با شدت دستور داده، مگر این كه به دامن اسلام وارد شوند:
كافرانى كه 13 سال پيامبر اسلام صلى الله عليه وآله و مسلمانان را در مكه آزار دادند و پس از هجرت نيز 9 سال از هيچ توطئهاى فرو گذار نكردند، مستحقّ سركوبى شديدند.
برخى این آیه را در رأس آیات ناسخ دانستهاند؛ یعنى برآنند كه 124 آیه را نسخ مىكند.[۳] برخى گفتهاند: آیه فوق، ناسخِ هر آیهاى است كه عفو و فدیه در آن ذكر شده؛ البته بعضى گفتهاند: به آیه «فَإِمّا مَنًّا بَعدُ و إِمّا فِداءً» منسوخ است كه بر آزادى یا فدیه گرفتن دلالت دارد (سوره محمد، 4).[۴] ولى گویا هیچ كدام ناسخ یكدیگر نیست؛ زیرا پیامبر صلى الله علیه وآله از آغاز رسالت تا انجام، هم كُشت هم عفو كرد و هم فدیه ستاند.[۵]
پانویس
منابع
- دائرة المعارف قرآن کریم، علی خراسانی، ج1، ص388.
- تفسیر نور، محسن قرائتی، ج3، ص379.