آیه و إن یکاد
آیه 51 و 52 سوره قلم/68 به آیه «و إن یكاد» شهرت دارد. از این آیه بنا به باوری عام، براى خنثی كردن چشم زخم به صورت قرائت، تعویذ یا تابلو استفاده مى‌شود. این کاربرد برای آیه مستند به سخنی از حسن بصری است و برای آن روایت با سندی یافت نشده است.
متن و ترجمه آیه
تفسیر آیه
بیشتر مفسران، برآنند كه مقصودِ آیه، چشم زخم كافران به پیامبر صلى الله علیه و آله است كه مى‌خواستند با چشمان خود، حضرت را از بین ببرند[۱] در برخی تفاسیر در تایید این تفسیر روایتی نقل شده است که مطابق با آن قومی از بنی اسد که به چشم زدن معروف بودند قصد داشتند که آن حضرت را چشم بزنند و در مورد آنها این آیه نازل شد. [۲]
برخی نیز گفته اند: كافران هنگام شنیدن قرآن، چنان از شدت خشم و دشمنى به پیامبر صلى الله علیه و آله نگاه مى‌كردند و چشم غره مى‌رفتند كه اگر مى‌توانستند، پیامبر را با نگاه‌هاى خشم‌آلود خود مى‌لغزاندند و از بین مى‌بردند.[۳]
شان نزول آیه
برای این آیه دو شان نزول نقل شده است:
1) در روایتی آمده است پیامبر صلى الله علیه و آله در مسجد نشسته بود و قرآن مى‌خواند و مشركان بر در مسجد انتظار مى‌كشیدند تا هنگام خروج پیامبر، او را چشم بزنند؛ در همان حال جبرئیل علیه‌السلام آیه «و إِن یَكاد» را نازل كرد و به پیامبر گفت كه آن را تلاوت كند تا از چشم زخم آنان در امان باشد.[۴] این شان نزول را ملا فتح‌الله كاشانى در تفسیر منهج الصادقین آورده است اما سند روایت را ذکر ننموده است. این شان نزول همچنین در تفسیر روض‌الجنان به نقل از كلبى آمده است اما از قرائت این آیه به وسیله پیامبر براى جلوگیرى از تأثیر چشم زخم مشركان سخنى به میان نیامده است.[۵][۶]
2) کتاب کافی به نقل از حسان جَمَّال (شتربان) آورده است امام صادق علیه السلام را از مدینه به مکه آوردم هنگامی که به مسجد غدیر رسیدیم به سمت چپ مسجد نگاه کرد و فرمود: این جایگاه قدم رسول خداست هنگامی که گفت: هر که من مولای او هستم علی هم مولای اوست. سپس به سمت دیگر نگاه کرد و فرمود: آن جایگاه چادر ابی فلان و فلان و سالم مولی ابی حذیفه و ابی عبیده بن جراح است. پس آن هنگام که دیدند پیامبر دست علی را بالا برده است یکی از آنها به دیگران گفت نگاه کنید به چشمانش که به اطراف می گردد گویا که چشمان دیوانه است. پس جبرئیل علیه السلام این آیه را آورد.«وَ إِنْ يَكادُ الَّذِينَ كَفَرُوا لَيُزْلِقُونَكَ بِأَبْصارِهِمْ لَمَّا سَمِعُوا الذِّكْرَ وَ يَقُولُونَ إِنَّهُ لَمَجْنُونٌ وَ ما هُوَ إِلَّا ذِكْرٌ لِلْعالَمِينَ» [۷]
تاثیر آیه بر چشم زخم
مفسرین معمولا در مورد تاثیر قرائت این آیه بر چشم زخم روایتی نقل ننموده‌اند و تنها از حسن بصرى نقل کرده‌اند که گفته است دواى چشم زخم، قرائت آیه «و‌إِن یَكادُ...» است.[۸][۹] در مقابل بر پایه برخى روایات، پیامبر هنگام تعویذ امام حسن و امام حسین علیهماالسلام یا افرادى دیگر از چشم زخم به اذكار دیگرى غیر از این آیه توسل جستند.[۱۰] به عنوان نمونه در کتاب کافی آمده است:
حضرت صادق عليه السلام فرمود: أمير المؤمنين عليه السلام فرمود: كه پيامبر حسن و حسين را رقيه نمود (رقيه به معناى دعا، تعويذ، افسون و آنچه براى حفظ و نگهدارى بكار برند مي‌باشد) و فرمود:
- «َأُعِيذُكُمَا بِكَلِمَاتِ اللَّهِ التَّامَّاتِ وَ أَسْمَائِهِ الْحُسْنَى كُلِّهَا عَامَّةً مِنْ شَرِّ السَّامَّةِ وَ الْهَامَّةِ وَ مِنْ شَرِّ كُلِّ عَيْنٍ لَامَّةٍ وَ مِنْ شَرِّ حاسِدٍ إِذا حَسَد؛
- پناه دهم شما دو نفر را به كلمات تامّه خدا و به اسماء حسنى خدا كه همه عمومى هستند از شرّ زهرداران و گزندههاى كشنده و از شرّ هر چشمِ بد و از شرّ حسود هنگام حسد.»
سپس پيامبر رو به ما كرده فرمود: ابراهيم اينسان اسماعيل و اسحاق را در پناه خدا مي‌نهاد (و تعويذشان مي‌كرد).[۱۱]
پانویس
- ↑ الكشّاف، ج4، ص597؛ مجمع‌البیان، ج10، ص512.
- ↑ بيضاوى، أنوار التنزيل، ج5، ص238
- ↑ روض‌الجنان، ج 19، ص 370 و 371؛ ابن‌كثیر، ج 4، ص 436؛ روح‌البیان، ج 10، ص 127. نقل از دشتى، دائرةالمعارف قرآن کریم، ص429
- ↑ منهج‌الصادقین، ج9، ص390.
- ↑ روض‌الجنان، ج 19، ص 369 و 370.
- ↑ دشتى، دائرةالمعارف قرآن کریم، ص429
- ↑ كلينى،الكافي، چاپ اسلامیه، ج4، ص567
- ↑ مجمع‌البیان، ج 10، ص 513؛ الكشّاف، ج 4، ص 597.
- ↑ دشتى، دائرةالمعارف قرآن کریم، ص429
- ↑ الكافى، ج 2، ص 569؛ ابن كثیر، ج 4، ص 437؛ روح‌البیان، ج 10، ص 128.
- ↑ کافی، ج2، ص569
منابع
- سید محمود دشتى، دائرةالمعارف قرآن کریم، صفحه 429-430.
- بيضاوى، عبدالله بن عمر، أنوار التنزيل و أسرار التأويل (تفسير البيضاوى)، بیروت، دار إحياء التراث العربي ، چاپ اول، 1418 ق.
- کلینى، محمد بن یعقوب بن اسحاق، الکافی، تهران، دار الکتب الإسلامیة، چاپ چهارم، ۱۴۰۷ ق.
- کاشانی، ملا فتح الله، تفسیر منهج الصادقین فی الزام المخالفین، تهران، کتابفروشی محمد حسن علمی، ۱۳۳۶ش.
