آیه مودت: تفاوت بین نسخه‌ها
مهدی موسوی (بحث | مشارکتها) |
|||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
{{متوسط}} | {{متوسط}} | ||
| − | + | آیه 23 [[سوره شورى]] که اجر و مزد [[رسالت]] [[پیامبر اسلام]] صلى الله علیه وآله را «مَودّت قُربى» دانسته است، به «آیه مودّت»<ref>تتمة المراجعات، ص87؛ فضائل الخمسه، ج1، ص306.</ref> یا «آیه قُربى»<ref>تتمة المراجعات، ص70.</ref> مشهور است: | |
| − | {{قرآن در قاب| | + | {{قرآن در قاب|«ذَٰلِكَ الَّذِي يُبَشِّرُ اللَّهُ عِبَادَهُ الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ ۗ قُلْ لَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَىٰ ۗ وَمَنْ يَقْتَرِفْ حَسَنَةً نَزِدْ لَهُ فِيهَا حُسْنًا ۚ إِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ شَكُورٌ»|سوره=42|آیه=23|ترجمه=این است چیزی که خدا آن را به بندگانش که ایمان آورده و کارهای شایسته انجام داده اند، مژده می دهد. بگو: از شما [در برابر ابلاغ رسالتم] هیچ پاداشی جز مودّت نزدیکان را [که بنابر روایات بسیار اهل بیت علیهم السلام هستند] را نمی خواهم. و هر کس کار نیکی کند، بر نیکی اش می افزاییم؛ یقیناً خدا بسیار آمرزنده و عطاکننده پاداش فراوان در برابر عمل اندک است.}} |
| − | روایات و مفسران | + | روایات و مفسران [[شیعه]]، مقصود از «قُربى» در این [[آیه]] را خویشاوندان و نزدیكان [[پیامبر اسلام|پیامبر]] صلى الله علیه وآله دانسته‌اند.<ref>تفسیر نورالثقلین، ج4، ص572.</ref> به گفته [[محمد بن جریر طبری|طبرى]]، در بسیارى از روایات [[اهل سنت]]، «قُربى» به نزدیكان پیغمبر [[تفسیر]] شده است و او خود نیز همین نظر را برمى‌گزیند و برخى از این روایات را نقل مى‌كند.<ref> جامع البیان، مج 13، ج 25، ص 31.</ref> [[سیوطى]] نیز روایاتى را در این زمینه آورده است.<ref> الدرّالمنثور، ج 7، ص 348.</ref> |
| + | |||
| + | [[محمد بن مسلم ثقفی کوفی|محمد بن مسلم]] گوید: از [[امام باقر]] علیه‌السلام شنیدم که مى فرمود: [[انصار]] نزد [[رسول خدا]] صلى الله علیه وآله آمدند و گفتند: یا رسول الله ما به وسیله تو هدایت یافته ایم، از تو می‌خواهیم که مقدارى از اموال ما را که مورد احتیاج شما باشد، بگیرید؛ سپس این آیه نازل گردید و فرمود که من براى [[رسالت]] و نبوت اجر و مزدى نمی‌خواهم جز [[مودت]] و دوستى با [[اهل بیت]] من.<ref>تفسیر على بن ابراهیم قمی.</ref> | ||
| + | |||
| + | [[محمد بن یعقوب کلینى]] با سه واسطه از اسماعیل بن عبدالخالق نقل کند که گفت: از [[امام صادق]] علیه‌السلام شنیدم که از ابوجعفر الاحول سؤال فرمود که مردم [[بصره]] درباره این آیه چه مى گویند؟ ابوجعفر گفت: قربانت گردم، مى گویند: این آیه براى (همه) خویشاوندان پیامبر نازل شده است. فرمود: [[دروغ]] مى گویند، این آیه درباره ما به خصوص یعنى اهل بیت [[رسول خدا]] و [[امام على]] و [[حضرت فاطمه]] و [[امام حسن]] و [[امام حسین]] اصحاب کساء (علیهم‌السلام) نازل گردیده است.<ref>البرهان فی تفسیر القرآن.</ref> | ||
| + | |||
| + | [[سعید بن جبیر]] از [[عبدالله بن عباس]] نقل کند که هنگامى که پیامبر به [[مدینه]] وارد شد و دین [[اسلام]] به استحکام و محکمى خود رسید، انصار گفتند: نزد رسول خدا می‌رویم و به او مى گوئیم که اموال ما در اختیار او خواهد بود. هر قدر بخواهد مى تواند بدون هیچ رنج و زحمتى از اموال ما برگیرد. لذا نزد پیامبر آمدند و درخواست خویش را معروض داشتند، پس آیه 23 نازل گردید و پیامبر آن را براى انصار قرائت کرد و فرمود: از شما مزد رسالت و نبوت جز دوستى اقربا و اهل بیتم نمی‌خواهم. | ||
| + | |||
| + | عقل انسان از اينكه مودّت قُربى پاداش پيامبر اکرم قرار گرفته، مى‌فهمد كه قُربى و كسانى كه مورد مودّت هستند، برترين افراد بشر و [[معصوم]] اند؛ زيرا هرگز مودّت گنهكار پاداش پيامبر معصوم قرار نمى‌گيرد. نمى‌توان باور كرد كه مودّت افرادى گنهكار بر مسلمانان جهان در طول تاريخ واجب باشد و هيچ فرقه‌اى از مسلمانان (غير از شيعه) رهبران خود را معصوم نمى‌داند و هيچ فرد يا گروهى تاكنون نه براى امامان معصوم گناهى نقل كرده و نه براى آن بزرگواران استادى نام برده است. | ||
==پانویس== | ==پانویس== | ||
| − | <references/> | + | <references /> |
==منابع== | ==منابع== | ||
| − | * علی خراسانی، | + | |
| + | *[[دائرة المعارف قرآن کریم]]، علی خراسانی، ج1، ص402-403. | ||
| + | *[[نمونه بينات در شأن نزول آيات]]، محمدباقر محقق. | ||
| + | *[[تفسیر نور]]، محسن قرائتی، ج8، ص395. | ||
{{قرآن}} | {{قرآن}} | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۵ سپتامبر ۲۰۲۴، ساعت ۰۵:۵۸
آیه 23 سوره شورى که اجر و مزد رسالت پیامبر اسلام صلى الله علیه وآله را «مَودّت قُربى» دانسته است، به «آیه مودّت»[۱] یا «آیه قُربى»[۲] مشهور است:
روایات و مفسران شیعه، مقصود از «قُربى» در این آیه را خویشاوندان و نزدیكان پیامبر صلى الله علیه وآله دانسته‌اند.[۳] به گفته طبرى، در بسیارى از روایات اهل سنت، «قُربى» به نزدیكان پیغمبر تفسیر شده است و او خود نیز همین نظر را برمى‌گزیند و برخى از این روایات را نقل مى‌كند.[۴] سیوطى نیز روایاتى را در این زمینه آورده است.[۵]
محمد بن مسلم گوید: از امام باقر علیه‌السلام شنیدم که مى فرمود: انصار نزد رسول خدا صلى الله علیه وآله آمدند و گفتند: یا رسول الله ما به وسیله تو هدایت یافته ایم، از تو می‌خواهیم که مقدارى از اموال ما را که مورد احتیاج شما باشد، بگیرید؛ سپس این آیه نازل گردید و فرمود که من براى رسالت و نبوت اجر و مزدى نمی‌خواهم جز مودت و دوستى با اهل بیت من.[۶]
محمد بن یعقوب کلینى با سه واسطه از اسماعیل بن عبدالخالق نقل کند که گفت: از امام صادق علیه‌السلام شنیدم که از ابوجعفر الاحول سؤال فرمود که مردم بصره درباره این آیه چه مى گویند؟ ابوجعفر گفت: قربانت گردم، مى گویند: این آیه براى (همه) خویشاوندان پیامبر نازل شده است. فرمود: دروغ مى گویند، این آیه درباره ما به خصوص یعنى اهل بیت رسول خدا و امام على و حضرت فاطمه و امام حسن و امام حسین اصحاب کساء (علیهم‌السلام) نازل گردیده است.[۷]
سعید بن جبیر از عبدالله بن عباس نقل کند که هنگامى که پیامبر به مدینه وارد شد و دین اسلام به استحکام و محکمى خود رسید، انصار گفتند: نزد رسول خدا می‌رویم و به او مى گوئیم که اموال ما در اختیار او خواهد بود. هر قدر بخواهد مى تواند بدون هیچ رنج و زحمتى از اموال ما برگیرد. لذا نزد پیامبر آمدند و درخواست خویش را معروض داشتند، پس آیه 23 نازل گردید و پیامبر آن را براى انصار قرائت کرد و فرمود: از شما مزد رسالت و نبوت جز دوستى اقربا و اهل بیتم نمی‌خواهم.
عقل انسان از اينكه مودّت قُربى پاداش پيامبر اکرم قرار گرفته، مى‌فهمد كه قُربى و كسانى كه مورد مودّت هستند، برترين افراد بشر و معصوم اند؛ زيرا هرگز مودّت گنهكار پاداش پيامبر معصوم قرار نمى‌گيرد. نمى‌توان باور كرد كه مودّت افرادى گنهكار بر مسلمانان جهان در طول تاريخ واجب باشد و هيچ فرقه‌اى از مسلمانان (غير از شيعه) رهبران خود را معصوم نمى‌داند و هيچ فرد يا گروهى تاكنون نه براى امامان معصوم گناهى نقل كرده و نه براى آن بزرگواران استادى نام برده است.
پانویس
منابع
- دائرة المعارف قرآن کریم، علی خراسانی، ج1، ص402-403.
- نمونه بينات در شأن نزول آيات، محمدباقر محقق.
- تفسیر نور، محسن قرائتی، ج8، ص395.
