آیه مُلک: تفاوت بین نسخه‌ها
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
آیه 26 [[سوره آل عمران]]/3 را «آیه مُلك» (فرمان‌روایى) مى‌گویند.<ref> [[بحارالانوار]]، ج 83، ص 45.</ref> در این آیه آمده است كه فرمان فرمایى واقعى از آنِ خداوند است. به هر كه بخواهد، فرمان‌روایى مى‌دهد و از هر كه بخواهد، مى‌ستاند: | آیه 26 [[سوره آل عمران]]/3 را «آیه مُلك» (فرمان‌روایى) مى‌گویند.<ref> [[بحارالانوار]]، ج 83، ص 45.</ref> در این آیه آمده است كه فرمان فرمایى واقعى از آنِ خداوند است. به هر كه بخواهد، فرمان‌روایى مى‌دهد و از هر كه بخواهد، مى‌ستاند: | ||
| − | {{قرآن در قاب|«قُلِ اللَّهُمَّ مَالِكَ الْمُلْكِ تُؤْتِي الْمُلْكَ مَن تَشَاء وَتَنزِعُ الْمُلْكَ مِمَّن تَشَاء وَتُعِزُّ مَن تَشَاء وَتُذِلُّ مَن تَشَاء بِيَدِكَ الْخَيْرُ إِنَّكَ عَلَىَ كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ»|سوره=3|آیه=26}} | + | {{قرآن در قاب|«قُلِ اللَّهُمَّ مَالِكَ الْمُلْكِ تُؤْتِي الْمُلْكَ مَن تَشَاء وَتَنزِعُ الْمُلْكَ مِمَّن تَشَاء وَتُعِزُّ مَن تَشَاء وَتُذِلُّ مَن تَشَاء بِيَدِكَ الْخَيْرُ إِنَّكَ عَلَىَ كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ»|سوره=3|آیه=26|ترجمه=بگو: بار خدایا، تویی دارنده ملک به هر که بخواهی ملک می دهی و از هر که بخواهی ملک می ستانی. هر کس را که بخواهی عزت می دهی و هر کس را که بخواهی ذلت می دهی همه نیکی ها به دست توست و تو بر هر کاری توانایی}} |
در شأن نزول این آیه گفته‌اند: چون [[رسول خدا]] صلى الله علیه و آله [[مكه]] را فتح كرد به مسلمانان، فتح ملك روم و فارس را وعده داد. منافقان و یهودیان (به استهزا)گفتند: محمد صلى الله علیه و آله را [[مكه]] و [[مدینه]] بس نیست و تمناى ملك فارس و روم مى‌كند و خداوند این آیه را نازل كرد.<ref>روض الجنان، ج4، ص247 و 248؛ مجمع‌البیان، ج2، ص726.</ref> | در شأن نزول این آیه گفته‌اند: چون [[رسول خدا]] صلى الله علیه و آله [[مكه]] را فتح كرد به مسلمانان، فتح ملك روم و فارس را وعده داد. منافقان و یهودیان (به استهزا)گفتند: محمد صلى الله علیه و آله را [[مكه]] و [[مدینه]] بس نیست و تمناى ملك فارس و روم مى‌كند و خداوند این آیه را نازل كرد.<ref>روض الجنان، ج4، ص247 و 248؛ مجمع‌البیان، ج2، ص726.</ref> | ||
نسخهٔ ۱۸ ژوئیهٔ ۲۰۱۸، ساعت ۰۶:۱۳
آیه 26 سوره آل عمران/3 را «آیه مُلك» (فرمان‌روایى) مى‌گویند.[۱] در این آیه آمده است كه فرمان فرمایى واقعى از آنِ خداوند است. به هر كه بخواهد، فرمان‌روایى مى‌دهد و از هر كه بخواهد، مى‌ستاند:
در شأن نزول این آیه گفته‌اند: چون رسول خدا صلى الله علیه و آله مكه را فتح كرد به مسلمانان، فتح ملك روم و فارس را وعده داد. منافقان و یهودیان (به استهزا)گفتند: محمد صلى الله علیه و آله را مكه و مدینه بس نیست و تمناى ملك فارس و روم مى‌كند و خداوند این آیه را نازل كرد.[۲]
بنا به نقلى، این وعده هنگام حفر خندق اتفاق افتاد. منافقان گفتند: كار شما عجیب نیست كه از ترس، خندق مى‌كنید و از شهر نمى‌توانید بیرون بروید و این چنین تمناهاى باطل مى‌كنید و این آیه در پاسخ آن‌ها نازل شد.[۳]
ابوهریره از رسول خدا صلى الله علیه و آله روایت مى‌كند كه چون خداى تعالى خواست فاتحة الكتاب، آیة‌الكرسى و شهداللّه و قل اللهم مالك الملك را كه از عرش آویخته شده بودند به زمین بفرستد گفتند: خدایا! ما را به زمینى كه سراى لغزش و گناهان است، مى‌فرستى؟ خداى تعالى گفت: بنده‌اى كه شما را پس از هر نماز فریضه بخواند، در بهشت جاى خواهم داد و به چشم رحمت به او خواهم نگریست. هر روز هفتاد حاجتش روا مى‌كنم كه كمترین آن‌ها آمرزش او باشد و او را از هر دشمنى در پناه مى‌گیرم و بر آن دشمن یارى مى‌دهم. و مانع از داخل شدن او در بهشت، حیات اوست.[۴]
پانویس
- ↑ بحارالانوار، ج 83، ص 45.
- ↑ روض الجنان، ج4، ص247 و 248؛ مجمع‌البیان، ج2، ص726.
- ↑ مجمع‌البیان، ج2، ص726؛ روض الجنان، ج4، ص251.
- ↑ روض الجنان، ج4، ص246 و 247؛ مجمع البیان، ج2، ص724.
منابع
- علی خراسانی، دائرة‌المعارف قرآن كریم، جلد1، ص402.
