آیه نجوا: تفاوت بین نسخه‌ها
مهدی موسوی (بحث | مشارکتها) |
|||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
| − | آیه 12 [[سوره مجادله]] | + | آیه 12 [[سوره مجادله]] گفتگوى در گوشى (نجوا) با [[پیامبر اسلام|پیامبر]] صلى الله علیه وآله را جز در موردى كه نجواكننده پیش از آن [[صدقه]] بپردازد، نهى كرده است؛ از این رو آن را «آیه نجوا»<ref>الناسخ والمنسوخ، نحاس، مقدمه، ص48؛ صفوة الراسخ، ص42؛ التمهید، ج2، ص302.</ref> یا «آیه مناجات»<ref>شواهد التنزیل، ج2، ص323؛ بحارالانوار، ج35، ص376.</ref> گفته‌اند: |
| − | {{قرآن در قاب|«يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا إِذَا نَاجَيْتُمُ الرَّسُولَ فَقَدِّمُوا بَيْنَ يَدَيْ نَجْوَاكُمْ صَدَقَةً ذَلِكَ خَيْرٌ لَّكُمْ وَأَطْهَرُ فَإِن لَّمْ تَجِدُوا فَإِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَّحِيمٌ»|سوره=58|آیه=12}} | + | {{قرآن در قاب|«يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا إِذَا نَاجَيْتُمُ الرَّسُولَ فَقَدِّمُوا بَيْنَ يَدَيْ نَجْوَاكُمْ صَدَقَةً ذَلِكَ خَيْرٌ لَّكُمْ وَأَطْهَرُ فَإِن لَّمْ تَجِدُوا فَإِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَّحِيمٌ»|سوره=58|آیه=12|ترجمه=ای مؤمنان! زمانی که می خواهید با پیامبر گفتگوی محرمانه کنید، پیش از گفتگوی محرمانه خود صدقه دهید، این برای شما بهتر و پاکیزه تر است، و اگر چیزی برای صدقه نیافتید [اجازه دارید محرمانه گفتگو کنید] زیرا خدا بسیار آمرزنده و مهربان است.}} |
| − | در شأن نزول این آیه گفته‌اند: گروهى از ثروت‌مندان خدمت پیامبر مى‌رسیدند و با او نجوا مى‌كردند و ضمن گرفتن وقت | + | در [[شأن نزول]] این [[آیه]] گفته‌اند: گروهى از ثروت‌مندان خدمت [[پیامبر اسلام|پیامبر]] صلى الله علیه وآله مى‌رسیدند و با او نجوا مى‌كردند و ضمن گرفتن وقت پیامبر، ناراحتى مستمندان را نیز فراهم مى‌ساختند؛ پس آیه فوق نازل شد و به آن‌ها دستور داد پیش از نجواكردن با پیامبر صلى الله علیه وآله به مستمندان [[صدقه]] بدهند. اغنیا وقتى چنین دیدند از نجوا خوددارى كرده، آیه بعد (أَأَشْفَقْتُمْ أَنْ تُقَدِّمُوا بَيْنَ يَدَيْ نَجْوَاكُمْ صَدَقَاتٍ...) نازل شد و آن‌ها را سرزنش نمود و حكم آیه نخست را [[نسخ]] كرد و به همگان اجازه نجوا داد.<ref> مجمع البیان، ج 9، ص 379.</ref> |
| − | + | بیشتر مفسران [[شیعه]] و [[سنی]] برآنند: یگانه شخصى كه به آیه نجوا عمل كرد، [[حضرت على]] علیه‌السلام بود؛<ref> جامع‌البیان، مج 14، ج 28، ص 27؛ الدرّالمنثور، ج 8، ص 84.</ref> چنان‌كه خود آن حضرت مى‌فرماید: آیه‌اى در [[قرآن]] است كه هیچ كس پیش از من و پس از من به آن عمل نكرده و نخواهد كرد. من یك دینار داشتم آن را به ده درهم تبدیل كردم و هر زمان مى‌خواستم با [[رسول خدا]] صلى الله علیه وآله نجوا كنم، درهمى را صدقه مى‌دادم.<ref> مجمع البیان، ج 9، ص 379.</ref> | |
| − | + | بر اساس نقلى، [[عبدالله بن عمر]] این فضیلت على علیه‌السلام را در كنار همسرى [[حضرت زهرا]] علیهاالسلام و پرچم‌دارى در [[جنگ خیبر]]، از بزرگ‌ترین فضایل او مى‌شمرد.<ref>کشف الاسرار؛ مجمع البیان.</ref> | |
| − | |||
==پانویس== | ==پانویس== | ||
| − | <references/> | + | <references /> |
==منابع== | ==منابع== | ||
| − | |||
| + | *[[دائرة المعارف قرآن کریم]]، علی خراسانی، ج1، ص404. | ||
| + | |||
| + | ==پیوندها== | ||
| + | |||
| + | * [[آیه 12 سوره مجادله|ترجمه و تفسیر آیه 12 سوره مجادله]] | ||
{{قرآن}} | {{قرآن}} | ||
[[رده:آیه‌های با عناوین خاص]] | [[رده:آیه‌های با عناوین خاص]] | ||
[[رده:آیات سوره مجادله]] | [[رده:آیات سوره مجادله]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۵ سپتامبر ۲۰۲۴، ساعت ۰۸:۳۰
آیه 12 سوره مجادله گفتگوى در گوشى (نجوا) با پیامبر صلى الله علیه وآله را جز در موردى كه نجواكننده پیش از آن صدقه بپردازد، نهى كرده است؛ از این رو آن را «آیه نجوا»[۱] یا «آیه مناجات»[۲] گفته‌اند:
در شأن نزول این آیه گفته‌اند: گروهى از ثروت‌مندان خدمت پیامبر صلى الله علیه وآله مى‌رسیدند و با او نجوا مى‌كردند و ضمن گرفتن وقت پیامبر، ناراحتى مستمندان را نیز فراهم مى‌ساختند؛ پس آیه فوق نازل شد و به آن‌ها دستور داد پیش از نجواكردن با پیامبر صلى الله علیه وآله به مستمندان صدقه بدهند. اغنیا وقتى چنین دیدند از نجوا خوددارى كرده، آیه بعد (أَأَشْفَقْتُمْ أَنْ تُقَدِّمُوا بَيْنَ يَدَيْ نَجْوَاكُمْ صَدَقَاتٍ...) نازل شد و آن‌ها را سرزنش نمود و حكم آیه نخست را نسخ كرد و به همگان اجازه نجوا داد.[۳]
بیشتر مفسران شیعه و سنی برآنند: یگانه شخصى كه به آیه نجوا عمل كرد، حضرت على علیه‌السلام بود؛[۴] چنان‌كه خود آن حضرت مى‌فرماید: آیه‌اى در قرآن است كه هیچ كس پیش از من و پس از من به آن عمل نكرده و نخواهد كرد. من یك دینار داشتم آن را به ده درهم تبدیل كردم و هر زمان مى‌خواستم با رسول خدا صلى الله علیه وآله نجوا كنم، درهمى را صدقه مى‌دادم.[۵]
بر اساس نقلى، عبدالله بن عمر این فضیلت على علیه‌السلام را در كنار همسرى حضرت زهرا علیهاالسلام و پرچم‌دارى در جنگ خیبر، از بزرگ‌ترین فضایل او مى‌شمرد.[۶]
پانویس
منابع
- دائرة المعارف قرآن کریم، علی خراسانی، ج1، ص404.
پیوندها
