آیه انذار: تفاوت بین نسخه‌ها
مهدی موسوی (بحث | مشارکتها) |
|||
| (۱ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۱ کاربر نشان داده نشده) | |||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
| − | + | آیه 214 [[سوره شعراء]] به «آیه اِنذار» شهرت یافته است؛<ref> تتمة المراجعات، ص 68.</ref> زیرا [[پیامبر]] صلى الله علیه وآله در این [[آیه]] مأمور شده است تا خویشانش را به [[اسلام]] بخواند و آنان را «انذار» (بیم) دهد. پیامبر در جریان انجام این دستور که آن را در یک مهمانی اجرا نمود، [[حضرت على]] علیه‌السلام را به عنوان وزیر و جانشین خود تعیین کرد. | |
| − | == | + | {{قرآن در قاب|«وَأَنذِرْ عَشِيرَتَكَ الْأَقْرَبِينَ»|سوره=26|آیه=214|ترجمه=و خویشان نزدیکت را [از عاقبت اعمال زشت] هشدار ده.}} |
| − | + | "عشيره" به معنای خويشاوندان است. چون خويشاوندان با یکدیگر معاشرت می کنند به آنها می گویند عشیره <ref> مجمع البيان، ج 7، ص 206.</ref> "عشيره اقربين" یعنی خویشان نزدیک. خداوند در این آیه شریفه به پیامبر فرمان می دهد که دعوت خود را از انذار خویشاوندان نزدیکش آغاز نماید. | |
| − | و | + | در منابع تاریخی آمده است وقتی این آیه شریفه نازل شد، [[رسول اكرم]] صلى الله علیه وآله به [[حضرت على]] علیه‌السلام فرمود غذایی ترتیب بده و [[بنی هاشم]] و بنی [[عبدالمطلب]] را دعوت كن. علی (ع) هم غذایی از گوشت درست كرد و مقداری شیر نیز تهیه كرد كه آنها بعد از غذا خوردند. پیغمبر اكرم اعلام دعوت كرد و فرمود من پیغمبر خدا هستم و از جانب خدا مبعوثم و گمان ندارم كسى در میان عرب، بهتر از آنچه من براى شما آورده ام، براى قوم خود آورده باشد. من مأمورم كه ابتدا شما را دعوت كنم و اگر سخن مرا بپذیرید سعادت دنیا و آخرت نصیب شما خواهد شد. [[ابو لهب]] كه عموی پیغمبر بود تا این جمله را شنید عصبانی و ناراحت شد و گفت تو ما را دعوت كردی برای اینكه چنین مزخرفی را به ما بگویی؟! جار و جنجال راه انداخت و جلسه را بهم زد. |
| − | + | پیغمبر اكرم برای بار دوم به حضرت علی (ع) دستور تشكیل جلسه را داد. خود حضرت علی -كه راوی هم هست- می فرماید كه اینها حدود چهل نفر بودند یا یكی كم یا یكی زیاد. در دفعه دوم پیغمبر اكرم به آنها فرمود هر كسی از شما كه اول دعوت مرا بپذیرد، وصیّ، وزیر و جانشین من خواهد بود. غیر از علی (ع) احدی جواب مثبت نداد و هرچند بار كه پیغمبر اعلام كرد، علی (ع) از جا بلند شد. در آخر پیغمبر به علی (ع) فرمود بعد از من تو وصیّ و وزیر و [[خلیفه]] من خواهی بود، و به حاضران فرمود سخن او را بشنوید و از او فرمان برید. پس از این سخنان بود كه گروهى از خویشاوندان پیامبر به [[ابوطالب]] گفتند: فرزندت را اطاعت كن كه او بر تو امارت یافته است.<ref> مجمع البیان، ج 7، ص 322؛ سیره ابن اسحاق، ص 145؛ سیره ابن هشام، ج 1، ص 262.</ref><ref>امامت و رهبری، شهید مطهری.</ref> | |
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
==پانویس== | ==پانویس== | ||
| سطر ۱۸: | سطر ۱۳: | ||
==منابع== | ==منابع== | ||
| − | * | + | *[[تفسیر المیزان]]، علامه طباطبائی، ترجمه موسوی همدانی. |
| − | *امامت و | + | *[[دائرة المعارف قرآن کریم]]، علی خراسانی، ج1، ص374-373. |
| + | *امامت و رهبری، شهید مرتضی مطهری. | ||
{{قرآن}} | {{قرآن}} | ||
[[رده:آیه‌های با عناوین خاص]] | [[رده:آیه‌های با عناوین خاص]] | ||
[[رده:آیات سوره شعراء]] | [[رده:آیات سوره شعراء]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۰ سپتامبر ۲۰۲۴، ساعت ۰۶:۵۱
آیه 214 سوره شعراء به «آیه اِنذار» شهرت یافته است؛[۱] زیرا پیامبر صلى الله علیه وآله در این آیه مأمور شده است تا خویشانش را به اسلام بخواند و آنان را «انذار» (بیم) دهد. پیامبر در جریان انجام این دستور که آن را در یک مهمانی اجرا نمود، حضرت على علیه‌السلام را به عنوان وزیر و جانشین خود تعیین کرد.
"عشيره" به معنای خويشاوندان است. چون خويشاوندان با یکدیگر معاشرت می کنند به آنها می گویند عشیره [۲] "عشيره اقربين" یعنی خویشان نزدیک. خداوند در این آیه شریفه به پیامبر فرمان می دهد که دعوت خود را از انذار خویشاوندان نزدیکش آغاز نماید.
در منابع تاریخی آمده است وقتی این آیه شریفه نازل شد، رسول اكرم صلى الله علیه وآله به حضرت على علیه‌السلام فرمود غذایی ترتیب بده و بنی هاشم و بنی عبدالمطلب را دعوت كن. علی (ع) هم غذایی از گوشت درست كرد و مقداری شیر نیز تهیه كرد كه آنها بعد از غذا خوردند. پیغمبر اكرم اعلام دعوت كرد و فرمود من پیغمبر خدا هستم و از جانب خدا مبعوثم و گمان ندارم كسى در میان عرب، بهتر از آنچه من براى شما آورده ام، براى قوم خود آورده باشد. من مأمورم كه ابتدا شما را دعوت كنم و اگر سخن مرا بپذیرید سعادت دنیا و آخرت نصیب شما خواهد شد. ابو لهب كه عموی پیغمبر بود تا این جمله را شنید عصبانی و ناراحت شد و گفت تو ما را دعوت كردی برای اینكه چنین مزخرفی را به ما بگویی؟! جار و جنجال راه انداخت و جلسه را بهم زد.
پیغمبر اكرم برای بار دوم به حضرت علی (ع) دستور تشكیل جلسه را داد. خود حضرت علی -كه راوی هم هست- می فرماید كه اینها حدود چهل نفر بودند یا یكی كم یا یكی زیاد. در دفعه دوم پیغمبر اكرم به آنها فرمود هر كسی از شما كه اول دعوت مرا بپذیرد، وصیّ، وزیر و جانشین من خواهد بود. غیر از علی (ع) احدی جواب مثبت نداد و هرچند بار كه پیغمبر اعلام كرد، علی (ع) از جا بلند شد. در آخر پیغمبر به علی (ع) فرمود بعد از من تو وصیّ و وزیر و خلیفه من خواهی بود، و به حاضران فرمود سخن او را بشنوید و از او فرمان برید. پس از این سخنان بود كه گروهى از خویشاوندان پیامبر به ابوطالب گفتند: فرزندت را اطاعت كن كه او بر تو امارت یافته است.[۳][۴]
پانویس
منابع
- تفسیر المیزان، علامه طباطبائی، ترجمه موسوی همدانی.
- دائرة المعارف قرآن کریم، علی خراسانی، ج1، ص374-373.
- امامت و رهبری، شهید مرتضی مطهری.
