کاتبی نیشابوری: تفاوت بین نسخه‌ها

از دانشنامه‌ی اسلامی
پرش به ناوبری پرش به جستجو
(منابع)
 
(۳ نسخه‌ٔ میانی ویرایش شده توسط ۱ کاربر نشان داده نشده)
سطر ۱: سطر ۱:
شمس‌الدین‌ محمد کاتبی نیشابوری
+
شمس‌الدین‌ محمد کاتبی نیشابوری (م، ۸۳۸ قمری) فرزند عبدالله، عارف، خطاط و شاعر، و [[تخلص|متخلص]] به کاتبی است. [[قاضی نورالله شوشتری]] در "[[مجالس المؤمنین (کتاب)|مجالس‌المؤمنین]]" او را از شعرای [[شیعه]] شمرده و پاره‌ای از [[قصیده|قصائد]] وی را در مدح [[امیرالمومنین|امیرالمؤمنین]] (علیه السلام) آورده است.
  
نام پدر: عبدالله
+
==زندگی نامه==
 +
مولد و منشاء شمس‌الدین‌ قریهٔ طرق، میان نیشابور و ترشیز و طوس بود و به همین جهت هم به ترشیزی و هم به نیشابوری معروف شد. دوران جوانی را در مولد خود گذراند و به کسب علم و فنون عصر خود، خصوصاً فن ادب و [[شعر]] پرداخت.
 +
از جمله استادان وی در نیشابور [[سیمی نیشابوری]] بود که خوشنویسی و فنون شعر را نزد او آموخت. وی برای تکمیل تحصیلات و اطلاعات خود به هرات رفت و در آنجات به خدمت بایسنقر میرزا پسر شاهرخ میرزا رسید و از مداحان او گردید. وی سفرهائی به استرآباد، مازندران، گیلان، آذربایجان و شروان داشت و مداح پادشاهانی چون شروانشاه منوچهر و ابراهیم سلطان تیموری، پسر شاهرخ میرزا (م، ۸۳۸ق) گردید و پاداش و جوائز زیادی دریافت کرد. پس از مدتی به [[اصفهان]] رفت و در آنجا به خدمت خواجه صاین‌الدین علی‌بن محمد ترکه (۸۳۰/۸۳۵ق) که از بزرگان علم بود رسید و از او کسب فیض کرد. در زمینهٔ [[تصوف]] و [[عرفان]] از وی بهره‌ها برد. عاقبت به استرآباد برگشت و در همان‌جا درگذشت و در جوار مزار امازاده معصوم که به نه گوران معروف است به خاک سپرده شد. 
  
تخلص: کاتبی
+
==آثار==
 +
از آثارش: دیوان شعر؛ "خمسه کاتبی"؛ ، شامل: "گلشن ابرار" به تقلید از "مخزن‌الاسرار" [[نظامی گنجوی|نظامی]]، "مجمع‌البحرین" به تقلید از "خورشید و جمشید" سلمان ساوجی و "همابی و همایون" خواجو که به دو بحر است که "ذوبحرین" خوانده می‌شود که این منظومه مقدمه‌ای به نثر دارد و موضوع عشق عرفانی ناظر و منظور است که به نام "ناظر و منظور" یا "ناصر و منصور" نیز معروف است؛ [[مثنوی]] "ده باب" به تقلید از "[[بوستان سعدی|بوستان]]" سعدی ، مثنوی "سی‌نامه" یا "محب و محبوب"؛ مثنوی "کتاب دلربای"، در سرگذشت قباد، پادشاه یمن با وزیرش، که بعد از ۸۳۰ق به نظم در آمده است. از دیگر مثنویات وی به "بهرام و گلندام" نیز می‌توان اشاره کرد.
  
تولد و وفات: ( ... - ۸۳۸/۸۳۹) هجری قمری
+
==منابع==
  
شهرت علمی و فرهنگی: عارف ، خطاط و شاعر
 
 
== معرفی اجمالی ==
 
مولد و منشاء وی قریهٔ طرق ، میان نیشابور و ترشیز و طوس بود و به همین جهت هم به ترشیزی و هم به نیشابوری معروف شد. دوران جوانی را در مولد خود گذراند و به کسب علم و فنون عصر خود ، خصوصاً فن ادب و شعر پرداخت.
 
از جمله استادان وی در نیشابور سیمی نیشابوری بود که خوشنویسی و فنون شعر را نزد او آموخت. وی برای تکمیل تحصیلات و اطلاعات خود به هرات رفت و در آنجات به خدمت بایسنقر میرزا پسر شاهرخ میرزا رسید و از مداحان او گردید. وی سفرهائی به استرآباد ، مازندران ، گیلان ، آذربایجان و شروان داشت و مداح پادشاهانی چون شروانشاه منوچهر و ابراهیم سلطان تیموری ، پسر شاهرخ میرزا (م ح ۸۳۸ق) گردید و پاداش و جوائز زیادی دریافت کرد. پس از مدتی به اصفهان رفت و در آنجا به خدمت خواجه صاین‌الدین علی‌بن محمد ترکه (۸۳۰/۸۳۵ق) که از بزرگان علم بود رسید و از او کسب فیض کرد. در زمینهٔ تصوف و عرفان از وی بهره‌ها برد. عاقبت به استرآباد برگشت و در همان‌جا درگذشت و در جوار مزار امازاده معصوم که به نه گوران معروف است به خاک سپرده شد. قاضی نورالله شوشتری در "مجالس‌المؤمنین" او را از شعرای شیعه شمرده و پاره‌ای از قصائد وی را در مدح امیرالمؤمنین (ع) آورده است.
 
 
== آثار ==
 
از آثارش: "دیوان" شعر؛ "خمسه کاتبی"؛ ، شامل: "گلشن ابرار" به تقلید از "مخزن‌الاسرار" نظامی ، "مجمع‌البحرین" به تقلید از "خورشید و جمشید" سلمان ساوجی و همابی و همایون" خواجو که به دو بحر است که "ذوبحرین" خوانده می‌شود که این منظومه مقدمه‌ای به نثر دارد و موضوع عشق عرفانی ناظر و منظور است که به نام "ناظر و منظور" یا "ناصر و منصور" نیز معروف است؛ مثنوی "ده باب" به تقلید از "بوستان" سعدی ، مثنوی "سی‌نامه" یا "محب و محبوب"؛ مثنوی "کتاب دلربای" ، در سرگذشت قباد ، پادشاه یمن با وزیرش ، که بعد از ۸۳۰ق به نظم در آمده است. از دیگر مثنویات وی به "بهرام و گلندام" نیز می‌توان اشاره کرد.
 
 
== منابع==
 
 
*[http://vista.ir/article/66268 سایت ویستا]، بازیابی: 1 مهر 1392
 
*[http://vista.ir/article/66268 سایت ویستا]، بازیابی: 1 مهر 1392
[[رده:شعرا]]
+
{{شعر فارسی}}
 +
[[رده:شعرای پارسی گو]]
 
[[رده:شعرای اهل البیت]]
 
[[رده:شعرای اهل البیت]]
 
[[رده:شعرای پارسی گوی قرن نهم]]
 
[[رده:شعرای پارسی گوی قرن نهم]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۹ سپتامبر ۲۰۱۹، ساعت ۰۶:۱۶

شمس‌الدین‌ محمد کاتبی نیشابوری (م، ۸۳۸ قمری) فرزند عبدالله، عارف، خطاط و شاعر، و متخلص به کاتبی است. قاضی نورالله شوشتری در "مجالس‌المؤمنین" او را از شعرای شیعه شمرده و پاره‌ای از قصائد وی را در مدح امیرالمؤمنین (علیه السلام) آورده است.

زندگی نامه

مولد و منشاء شمس‌الدین‌ قریهٔ طرق، میان نیشابور و ترشیز و طوس بود و به همین جهت هم به ترشیزی و هم به نیشابوری معروف شد. دوران جوانی را در مولد خود گذراند و به کسب علم و فنون عصر خود، خصوصاً فن ادب و شعر پرداخت. از جمله استادان وی در نیشابور سیمی نیشابوری بود که خوشنویسی و فنون شعر را نزد او آموخت. وی برای تکمیل تحصیلات و اطلاعات خود به هرات رفت و در آنجات به خدمت بایسنقر میرزا پسر شاهرخ میرزا رسید و از مداحان او گردید. وی سفرهائی به استرآباد، مازندران، گیلان، آذربایجان و شروان داشت و مداح پادشاهانی چون شروانشاه منوچهر و ابراهیم سلطان تیموری، پسر شاهرخ میرزا (م، ۸۳۸ق) گردید و پاداش و جوائز زیادی دریافت کرد. پس از مدتی به اصفهان رفت و در آنجا به خدمت خواجه صاین‌الدین علی‌بن محمد ترکه (۸۳۰/۸۳۵ق) که از بزرگان علم بود رسید و از او کسب فیض کرد. در زمینهٔ تصوف و عرفان از وی بهره‌ها برد. عاقبت به استرآباد برگشت و در همان‌جا درگذشت و در جوار مزار امازاده معصوم که به نه گوران معروف است به خاک سپرده شد.

آثار

از آثارش: دیوان شعر؛ "خمسه کاتبی"؛ ، شامل: "گلشن ابرار" به تقلید از "مخزن‌الاسرار" نظامی، "مجمع‌البحرین" به تقلید از "خورشید و جمشید" سلمان ساوجی و "همابی و همایون" خواجو که به دو بحر است که "ذوبحرین" خوانده می‌شود که این منظومه مقدمه‌ای به نثر دارد و موضوع عشق عرفانی ناظر و منظور است که به نام "ناظر و منظور" یا "ناصر و منصور" نیز معروف است؛ مثنوی "ده باب" به تقلید از "بوستان" سعدی ، مثنوی "سی‌نامه" یا "محب و محبوب"؛ مثنوی "کتاب دلربای"، در سرگذشت قباد، پادشاه یمن با وزیرش، که بعد از ۸۳۰ق به نظم در آمده است. از دیگر مثنویات وی به "بهرام و گلندام" نیز می‌توان اشاره کرد.

منابع

شعر فارسی
Poetry1.jpg
شعرشناسی * شعر * علم عروض * قافیه * تخلص * دیوان * مصراع * بیت * مقفا * قالب * مطلع * تغزل * بحور شعری
قالب‌های شعر *مثنوی * قصیده * غزل * مسمط * مستزاد * ترجیع‌بند * ترکیب‌بند * قطعه * رباعی
سبک‌های شعر فارسی * سبک خراسانی * سبک عراقی * سبک هندی * سبک بازگشت ادبی * شعر نو
شاعران پارسی گو: همه*قرن 4 * قرن 5 * قرن 6 * قرن 7 * قرن 8 * قرن 9 * قرن 10 * قرن 11 * قرن 12 * قرن 13 * قرن 14