منابع و پی نوشتهای متوسط
جامعیت مقاله متوسط
مقاله مورد سنجش قرار گرفته است

آیه امامت: تفاوت بین نسخه‌ها

از دانشنامه‌ی اسلامی
پرش به ناوبری پرش به جستجو
(صفحه‌ای جدید حاوی '{{نیازمند ویرایش فنی}} {{قرآن در قاب|وَ إِذِ ابْتَلى‏ إِبْراهِيمَ رَبُّهُ بِكَلِ...' ایجاد کرد)
 
 
(۷ نسخه‌ٔ میانی ویرایش شده توسط ۵ کاربر نشان داده نشده)
سطر ۱: سطر ۱:
{{نیازمند ویرایش فنی}}
+
{{خوب}}
{{قرآن در قاب|وَ إِذِ ابْتَلى‌ إِبْراهِيمَ رَبُّهُ بِكَلِماتٍ فَأَتَمَّهُنَّ قالَ إِنِّي جاعِلُكَ لِلنَّاسِ إِماماً قالَ وَ مِنْ ذُرِّيَّتِي قالَ لا يَنالُ عَهْدِي الظَّالِمِينَ|سوره=2|آیه=124}}
+
آیه 124 [[سوره بقره]] که بحث امامت [[حضرت ابراهیم]] علیه‌السلام را مطرح نموده است و از آن، نظر [[قرآن]] در مسائل مربوط به مبحث [[امامت]] استخراج می‌شود، به «آیه امامت» شهرت پیدا کرده است.  
و (به ياد آر) هنگامى كه خدا ابراهيم را به امورى امتحان فرمود و او همه را به جاى آورد، خدا به او گفت: من تو را به پيشوايى خلق برگزينم، ابراهيم عرض كرد: به فرزندان من چه؟ فرمود: (اگر شايسته باشند مى‌دهم، زيرا) عهد من به مردم ستمكار نخواهد رسيد.
 
  
این آیه ضرورت عصمت امام را مطرح می نماید چرا که از آنجا که گناه ظلم به نفس است پس مطابق با این آیه امامت جز معصوم به کس دیگری نمی رسد  
+
{{قرآن در قاب|«وَ إِذِ ابْتَلى‌ إِبْراهِيمَ رَبُّهُ بِكَلِماتٍ فَأَتَمَّهُنَّ قالَ إِنِّي جاعِلُكَ لِلنَّاسِ إِماماً قالَ وَ مِنْ ذُرِّيَّتِي قالَ لايَنالُ عَهْدِي الظَّالِمِينَ»|سوره=2|آیه=124|ترجمه=و [یاد کنید] هنگامی که ابراهیم را پروردگارش به اموری [دشوار و سخت] آزمایش کرد، پس او همه را به طور کامل به انجام رسانید، پروردگارش [به خاطر شایستگی ولیاقت او] فرمود: من تو را برای همه مردم پیشوا و امام قرار دادم. ابراهیم گفت: و از دودمانم [نیز پیشوایانی برگزین]. [پروردگار] فرمود: پیمان من [که امامت و پیشوایی است] به ستمکاران نمی رسد.}}
  
از جمله مسائلی که از این آیه قابل استخراج است مسائل زیر است :
+
==اهمیت آیه==
 +
ارتباط این [[آیه]] شریفه با مباحث زیربنایی اعتقادی مانند «[[عصمت|عصمت امام]]» و «مقام [[امامت]]»، موجب پیدایش مباحث گسترده میان متکلمان مسلمان شده است. [[شیعه]] در کنار [[آیه تطهیر]] و [[آیه ولایت]] و... با استناد به این آیه، عصمت را شرط امامت و پیشوایی جامعه، و امامت را یک مقام و منصب الهی و بالاتر از مقام [[نبوت]] دانسته اند. 
  
ابراهيم (ع) در اواخر عمر به امامت رسيد
+
==منظور از «کلمات» در روایات==
 +
*[[امام صادق]] علیه السلام در پاسخ به سؤال [[مفضل بن عمر]] پیرامون معنی «کلمات» در آیه مورد بحث، با اشاره به آیه 37 [[سوره بقره]]: «{{متن قرآن| فَتَلَقَّىٰ آدَمُ مِنْ رَبِّهِ كَلِمَاتٍ فَتَابَ عَلَيْهِ ۚ إِنَّهُ هُوَ التَّوَّابُ الرَّحِيمُ}}» می فرمایند: «همان كلماتى است كه [[آدم]] آن را از پروردگارش دريافت كرد و بر زبان جارى نمود و خداوند توبه ‏اش را پذيرفت. سپس در توضیح چیستی این کلمات می فرمایند: و آن اين كلمات است كه گفت: «{{متن حدیث|أسألك بحقّ‏ محمّد و عليّ و فاطمة و الحسن و الحسين إلّا تبتَ عليّ}}»<ref>الخصال، صدوق، ج‏1، ص: 305</ref> یعنی  «پروردگارا از تو مسألت مينمايم كه بحق محمّد و على و فاطمه و حسن و حسين عليهم السلام توبه مرا بپذير».
  
امامت ابراهيم (ع) غير نبوت او بوده
+
*در [[تفسیر قمی]] آمده است: آزمون [[حضرت ابراهیم]] ‏علیه السلام به واسطه خوابی بود که در آن دید فرزندش [[حضرت اسماعیل]] علیه السلام را ذبح می‏ کند.
  
امامت غیر از نبوت است
+
*[[شیخ طبرسی]] در [[مجمع البیان]] روایتی از [[ابن عباس]] نقل می کند که «کلمات» را به 40 خصلت [[تفسیر]] نموده است که ابراهیم علیه السلام به همه آن 40 خصلت آراسته شد.<ref>ترجمه تفسير مجمع البيان، ج‏2، ص: 27</ref>  این خصلت ها در آیه 112 [[سوره توبه]]، آیات ابتدایی [[سوره مؤمنون]] و نیز در سوره های [[سوره احزاب|احزاب]] و [[سوره معارج|معارج]] بیان شده است. برخی از این خصلت ها عبارتند از: [[توبه]]، [[عبادت]]، [[حمد]]، [[روزه|روزه ‏داری]]، [[رکوع|ركوع کردن]]،  [[سجده|سجده کردن]]،  [[امر به معروف و نهی از منكر]]، مراقبت از [[حدود]] الهى،  [[ایمان|ايمان]]، [[خشوع]] در [[نماز]]،  [[لغو از منظر قرآن|احتراز از لغو و باطل]]، [[زکات|دادن زكات،]] ، [[امانت‌داری|رعايت امانت]]، [[پیمان شکنی|رعايت پيمان]]، محافظت بر نمازها».
  
امامت و نبوت در یکنفر قابل جمع است
+
==دلالت‌های آیه==
 +
از این آیه شریفه نکاتی استفاده می شود، از جمله:
  
امامت برتر از نبوت است
+
'''مقام امامت بالاتر از نبوت:'''
  
امامت عهد خداست<ref> رجوع کنید به  تفسیرالمیزان علامه طباطبائی، ذیل این آیه </ref>
+
بر اساس این آیه شریفه، [[ابراهیم]] علیه السلام که دارای مقام [[نبوت]] است، پس از عبور پیروزمندانه از آزمون های الهی، به مقام [[امامت]] می رسد: {{متن قرآن|«وَإِذِ ابْتَلَى إِبْرَاهِيمَ رَبُّهُ بِكَلِمَاتٍ فَأَتَمَّهُنَّ قَالَ إِنِّي جَاعِلُكَ لِلنَّاسِ إِمَامًا»}}؛ «هنگامى كه خدا ابراهيم را به امورى امتحان فرمود و او همه را به جاى آورد، خدا به او گفت: من تو را به امامت برگزينم». در روایتی از [[امام رضا]] علیه السلام آمده است: «خداوند ابراهيم خليل عليه السّلام را پس از نبوّت و خلّت در مرحلۀ سوم بدان مخصوص ساخت و فضيلتى است كه او را به آن مشرّف گردانيد و ذكر او را بدان وسيله بلند گردانيد پس خداى عزّ و جلّ فرمود: «من تو را براى مردم امام قرار دادم».<ref>الكافي (ط - الإسلامية)، ج‏1، ص: 199</ref>
  
==پانویس==
+
'''امامت منصب الهی است:'''
  
<references/>
+
همچنین از این آیه شریفه اینگونه استفاده می شود که امامت یک مقام و منصب الهی است، نه یک مقام اعتباری از سوی [[بشر]]؛ چرا که خداوند خطاب به ابراهیم علیه السلام می فرماید: {{متن قرآن|إِنِّي جَاعِلُكَ لِلنَّاسِ إِمَامًا}} « من تو را به امامت  برگزينم».
 +
 
 +
'''امامت عهد الهی است:'''
 +
 
 +
طبق این آیه شریفه پس از اینکه ابراهیم علیه السلام به مقام امامت نائل آمد  و آن را برای فرزندان خویش نیز از خداوند طلب نمود، خداوند فرمود: {{متن قرآن|«لَا يَنَالُ عَهْدِي الظَّالِمِينَ»}}؛ «عهد من به مردم ستمكار نخواهد رسيد». از این بیان استفاده می شود که امامت عهد الهی است.<ref>فخر رازى، التفسير الكبير، ج 4، ص 45-48؛ ثعالبى، الجواهر الحسان، ج 1، ص 112. </ref>
 +
 
 +
'''عصمت لازمه‌ی امامت:'''
 +
 
 +
تمام مفسران [[شيعه]] آیه شریفه را دليل [[عصمت]] امام دانسته‌اند.<ref>امامت از دیدگاه امامیه و زیدیه، صفحه: ۵۱</ref> چرا که به تصريح اين آيه: {{متن قرآن|«لَا يَنَالُ عَهْدِي الظَّالِمِينَ»}}، امامت عهدى است از سوى خداوند كه ستمگران شايستگى آن را ندارند، زيرا غير معصوم به خود و ديگران ستمكار است.<ref>شیعه در برابر معتزله و اشاعره، صفحه: ۲۸۵</ref> امام رضا علیه السلام در بیان آیه می فرمایند: {{متن حدیث|«فابطلت هذه الآية امامة كل ظالم الى يوم القيامة و صارت في الصفوة»}}؛                        <ref>الكافي (ط - الإسلامية)، ج‏1، ص: 199</ref> «اين آيه، امامت هر ظالمى را تا روز قيامت باطل كرده و آن را به پاكان اختصاص داده است».
 +
==منابع==
 +
<references />
 +
 
 +
{{قرآن}}
 +
 
 +
[[رده:آیه‌های با عناوین خاص]]
 +
[[رده:آیات سوره بقره]]
 +
[[رده:امامت]]
 +
{{سنجش کیفی
 +
|سنجش=شده
 +
|شناسه= خوب
 +
|عنوان بندی مناسب= خوب
 +
|کفایت منابع و پی نوشت ها= متوسط
 +
|رعایت سطح مخاطب عام= خوب
 +
|رعایت ادبیات دانشنامه ای=خوب
 +
|جامعیت=متوسط
 +
|رعایت اختصار=خوب
 +
|سیر منطقی=خوب
 +
}}

نسخهٔ کنونی تا ‏۱۵ سپتامبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۲:۳۶

آیه 124 سوره بقره که بحث امامت حضرت ابراهیم علیه‌السلام را مطرح نموده است و از آن، نظر قرآن در مسائل مربوط به مبحث امامت استخراج می‌شود، به «آیه امامت» شهرت پیدا کرده است.

مشاهده آیه در سوره

«وَ إِذِ ابْتَلى‌ إِبْراهِيمَ رَبُّهُ بِكَلِماتٍ فَأَتَمَّهُنَّ قالَ إِنِّي جاعِلُكَ لِلنَّاسِ إِماماً قالَ وَ مِنْ ذُرِّيَّتِي قالَ لايَنالُ عَهْدِي الظَّالِمِينَ»

و [یاد کنید] هنگامی که ابراهیم را پروردگارش به اموری [دشوار و سخت] آزمایش کرد، پس او همه را به طور کامل به انجام رسانید، پروردگارش [به خاطر شایستگی ولیاقت او] فرمود: من تو را برای همه مردم پیشوا و امام قرار دادم. ابراهیم گفت: و از دودمانم [نیز پیشوایانی برگزین]. [پروردگار] فرمود: پیمان من [که امامت و پیشوایی است] به ستمکاران نمی رسد.

مشاهده آیه در سوره


اهمیت آیه

ارتباط این آیه شریفه با مباحث زیربنایی اعتقادی مانند «عصمت امام» و «مقام امامت»، موجب پیدایش مباحث گسترده میان متکلمان مسلمان شده است. شیعه در کنار آیه تطهیر و آیه ولایت و... با استناد به این آیه، عصمت را شرط امامت و پیشوایی جامعه، و امامت را یک مقام و منصب الهی و بالاتر از مقام نبوت دانسته اند.

منظور از «کلمات» در روایات

  • امام صادق علیه السلام در پاسخ به سؤال مفضل بن عمر پیرامون معنی «کلمات» در آیه مورد بحث، با اشاره به آیه 37 سوره بقره: « فَتَلَقَّىٰ آدَمُ مِنْ رَبِّهِ كَلِمَاتٍ فَتَابَ عَلَيْهِ ۚ إِنَّهُ هُوَ التَّوَّابُ الرَّحِيمُ» می فرمایند: «همان كلماتى است كه آدم آن را از پروردگارش دريافت كرد و بر زبان جارى نمود و خداوند توبه ‏اش را پذيرفت. سپس در توضیح چیستی این کلمات می فرمایند: و آن اين كلمات است كه گفت: «أسألك بحقّ‏ محمّد و عليّ و فاطمة و الحسن و الحسين إلّا تبتَ عليّ»[۱] یعنی «پروردگارا از تو مسألت مينمايم كه بحق محمّد و على و فاطمه و حسن و حسين عليهم السلام توبه مرا بپذير».

دلالت‌های آیه

از این آیه شریفه نکاتی استفاده می شود، از جمله:

مقام امامت بالاتر از نبوت:

بر اساس این آیه شریفه، ابراهیم علیه السلام که دارای مقام نبوت است، پس از عبور پیروزمندانه از آزمون های الهی، به مقام امامت می رسد: «وَإِذِ ابْتَلَى إِبْرَاهِيمَ رَبُّهُ بِكَلِمَاتٍ فَأَتَمَّهُنَّ قَالَ إِنِّي جَاعِلُكَ لِلنَّاسِ إِمَامًا»؛ «هنگامى كه خدا ابراهيم را به امورى امتحان فرمود و او همه را به جاى آورد، خدا به او گفت: من تو را به امامت برگزينم». در روایتی از امام رضا علیه السلام آمده است: «خداوند ابراهيم خليل عليه السّلام را پس از نبوّت و خلّت در مرحلۀ سوم بدان مخصوص ساخت و فضيلتى است كه او را به آن مشرّف گردانيد و ذكر او را بدان وسيله بلند گردانيد پس خداى عزّ و جلّ فرمود: «من تو را براى مردم امام قرار دادم».[۳]

امامت منصب الهی است:

همچنین از این آیه شریفه اینگونه استفاده می شود که امامت یک مقام و منصب الهی است، نه یک مقام اعتباری از سوی بشر؛ چرا که خداوند خطاب به ابراهیم علیه السلام می فرماید: إِنِّي جَاعِلُكَ لِلنَّاسِ إِمَامًا « من تو را به امامت برگزينم».

امامت عهد الهی است:

طبق این آیه شریفه پس از اینکه ابراهیم علیه السلام به مقام امامت نائل آمد و آن را برای فرزندان خویش نیز از خداوند طلب نمود، خداوند فرمود: «لَا يَنَالُ عَهْدِي الظَّالِمِينَ»؛ «عهد من به مردم ستمكار نخواهد رسيد». از این بیان استفاده می شود که امامت عهد الهی است.[۴]

عصمت لازمه‌ی امامت:

تمام مفسران شيعه آیه شریفه را دليل عصمت امام دانسته‌اند.[۵] چرا که به تصريح اين آيه: «لَا يَنَالُ عَهْدِي الظَّالِمِينَ»، امامت عهدى است از سوى خداوند كه ستمگران شايستگى آن را ندارند، زيرا غير معصوم به خود و ديگران ستمكار است.[۶] امام رضا علیه السلام در بیان آیه می فرمایند: «فابطلت هذه الآية امامة كل ظالم الى يوم القيامة و صارت في الصفوة»؛ [۷] «اين آيه، امامت هر ظالمى را تا روز قيامت باطل كرده و آن را به پاكان اختصاص داده است».

منابع

  1. الخصال، صدوق، ج‏1، ص: 305
  2. ترجمه تفسير مجمع البيان، ج‏2، ص: 27
  3. الكافي (ط - الإسلامية)، ج‏1، ص: 199
  4. فخر رازى، التفسير الكبير، ج 4، ص 45-48؛ ثعالبى، الجواهر الحسان، ج 1، ص 112.
  5. امامت از دیدگاه امامیه و زیدیه، صفحه: ۵۱
  6. شیعه در برابر معتزله و اشاعره، صفحه: ۲۸۵
  7. الكافي (ط - الإسلامية)، ج‏1، ص: 199
قرآن
متن و ترجمه قرآن
اوصاف قرآن (اسامی و صفات قرآن، اعجاز قرآن، عدم تحریف در قرآن)
اجزاء قرآن آیه، سوره، جزء، حزب، حروف مقطعه
ترجمه و تفسیر قرآن تاریخ تفسیر، روشهای تفسیری قرآن، سیاق آیات، اسرائیلیات، تاویل، فهرست تفاسیر شیعه، فهرست تفاسیر اهل سنت، ترجمه های قرآن
علوم قرآنی تاریخ قرآن: نزول قرآن، جمع قرآن، شان نزول، کاتبان وحی، قراء سبعه
دلالت الفاظ قرآن: عام و خاص، مجمل و مبین، مطلق و مقید، محکم و متشابه، مفهوم و منطوق، نص و ظاهر، ناسخ و منسوخ
تلاوت قرآن تجوید، آداب قرائت قرآن، تدبر در قرآن
رده ها: سوره های قرآن * آیات قرآن * واژگان قرآنی * شخصیت های قرآنی * قصه های قرآنی * علوم قرآنی * معارف قرآن