آیه اذُن واعیه: تفاوت بین نسخه‌ها
مهدی موسوی (بحث | مشارکتها) |
|||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
| − | + | «اُذُن واعیه» به معناى گوش شنوا و فراگیرنده، عنوانى است كه برخی براى آیه 12 [[سوره حاقه]] قرار داده‌اند.<ref> نهج الحق، علامه حلی، ص 183؛ بحارالانوار، ج 35، ص 326.</ref> آیات پیشین به نابودى قوم [[حضرت نوح|نوح]] علیه‌السلام و رهایى گروندگان به نوح اشاره دارد و در این [[آیه]] مى گوید: این نابودى و نجات را وسیله [[عبرت]] و تذكرى براى شما قرار دادیم تا «گوش هاى شنوا» آن را دریابد و بفهمد. | |
| − | {{قرآن در قاب|«لِنَجْعَلَهَا لَكُمْ تَذْكِرَ‌ةً وَتَعِيَهَا أُذُنٌ وَاعِيَةٌ»|ترجمه=تا آن را مایه | + | {{قرآن در قاب|«لِنَجْعَلَهَا لَكُمْ تَذْكِرَ‌ةً وَتَعِيَهَا أُذُنٌ وَاعِيَةٌ»|ترجمه=تا آن را برای شما مایه تذکر و بیداری قرار دهیم و گوش شنوا آن را [به عنوان مایه عبرت و تذکر] حفظ کند.|سوره=69|آیه=12}} |
| − | + | مفسران [[شیعه]] و [[سنی]]، در ذیل این آیه گفته اند: [[حضرت رسول]] صلى الله علیه وآله پس از نزول این آیه، خطاب به [[حضرت على]] علیه‌السلام فرمود: اى على! از خدا خواسته ام كه گوش تو را «واعیه» (شنوا) گرداند و على علیه‌السلام فرمود: پس از آن، هرگز چیزى را فراموش نكردم.<ref> جامع البیان، ج 29، ص 69؛ الدرالمنثور، ج 8، ص 267.</ref> | |
| − | + | بر پایه روایتى دیگر، پیغمبر صلى الله علیه وآله به على علیه‌السلام فرمود: خداوند به من فرمان داد كه تو را به خود نزدیك كنم و دور نسازم و آموزشت دهم تا آن را حفظ كنى و بر خدا است كه آنچه را مى شنوى، حفظ نمایى؛ آنگاه این آیه نازل شد.<ref> اسباب النزول، واحدى، ص 379؛ مجمع البیان، ج 10، ص 519.</ref> | |
| − | + | [[اصبغ بن نباته]] نقل نماید که [[امیرالمؤمنین]] على علیه‌السلام قسم یاد می‌کرد و مى فرمود: به خدا سوگند من کسى هستم که این آیه درباره من نازل شده است.<ref>تفسیر عیاشى.</ref> | |
==پانویس== | ==پانویس== | ||
| سطر ۱۳: | سطر ۱۳: | ||
==منابع== | ==منابع== | ||
| − | * علی خراسانی، | + | * [[دائرة المعارف قرآن کریم]]، علی خراسانی، ج1، ص368. |
| + | *[[نمونه بینات در شأن نزول آیات]]، محمدباقر محقق. | ||
{{قرآن}} | {{قرآن}} | ||
نسخهٔ ۹ سپتامبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۳:۱۵
«اُذُن واعیه» به معناى گوش شنوا و فراگیرنده، عنوانى است كه برخی براى آیه 12 سوره حاقه قرار داده‌اند.[۱] آیات پیشین به نابودى قوم نوح علیه‌السلام و رهایى گروندگان به نوح اشاره دارد و در این آیه مى گوید: این نابودى و نجات را وسیله عبرت و تذكرى براى شما قرار دادیم تا «گوش هاى شنوا» آن را دریابد و بفهمد.
مفسران شیعه و سنی، در ذیل این آیه گفته اند: حضرت رسول صلى الله علیه وآله پس از نزول این آیه، خطاب به حضرت على علیه‌السلام فرمود: اى على! از خدا خواسته ام كه گوش تو را «واعیه» (شنوا) گرداند و على علیه‌السلام فرمود: پس از آن، هرگز چیزى را فراموش نكردم.[۲]
بر پایه روایتى دیگر، پیغمبر صلى الله علیه وآله به على علیه‌السلام فرمود: خداوند به من فرمان داد كه تو را به خود نزدیك كنم و دور نسازم و آموزشت دهم تا آن را حفظ كنى و بر خدا است كه آنچه را مى شنوى، حفظ نمایى؛ آنگاه این آیه نازل شد.[۳]
اصبغ بن نباته نقل نماید که امیرالمؤمنین على علیه‌السلام قسم یاد می‌کرد و مى فرمود: به خدا سوگند من کسى هستم که این آیه درباره من نازل شده است.[۴]
پانویس
منابع
- دائرة المعارف قرآن کریم، علی خراسانی، ج1، ص368.
- نمونه بینات در شأن نزول آیات، محمدباقر محقق.
