حمار

از دانشنامه‌ی اسلامی
پرش به ناوبری پرش به جستجو

«حمار» به معنی الاغ، حیوانی است دراز گوش، که در قرآن کریم چند بار از آن نام برده شده است:

  • «مَثَلُ الَّذِینَ حُمِّلُوا التَّوْرَاةَ ثُمَّ لَمْ یحْمِلُوهَا کمَثَلِ الْحِمَارِ یحْمِلُ أَسْفَارًا...»؛ آنانکه تورات را حمل مى کنند (علماى یهود) و بدان عمل نمى کنند به خر مى مانند که کتاب هائى را به پشت خویش حمل نماید.[۱]
  • «وَالْخَیلَ وَالْبِغَالَ وَالْحَمِیرَ لِتَرْکبُوهَا وَ زِینَةً...»؛ اسبان و استران و خران را آفریدیم که بر آنها سوار شوید و زینت زندگى شما باشند.[۲]
  • «... إِنَّ أَنْکرَ الْأَصْوَاتِ لَصَوْتُ الْحَمِیرِ»؛ ناپسندترین آوازها آواز خران است.[۳]

از امیرالمؤمنین (علیه السلام) روایت شده که فرمود: عبادتکارى که عبادتش نه از روى دانش و فهم باشد، به خر آسیاب مى ماند که به دور خود مى چرخد و به جائى نمى رسد.[۴]

محمد بن مسلم گوید: از امام باقر (علیه السلام) راجع به گوشت خر و اسب و استر سؤال شد، فرمود: حلال است ولى طبع شما آن را نمى پذیرد.

پانویس

  1. سوره جمعه: ۵
  2. سوره نحل: ۸
  3. سوره لقمان: ۱۹
  4. محمدباقر مجلسی، بحارالانوار: ۱/۲۰۸.

منابع

  • سید مصطفی حسینی دشتی، فرهنگ معارف و معاریف.
  • محمدباقر مجلسی، بحارالانوار.