آیه تسمیه: تفاوت بین نسخه‌ها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
{{قرآن در قاب| بِسمِ اللّهِ الرَّحمنِ الرَّحيمٌِ|سوره=1|آیه=1}}را «آیه تسمیه»<ref>روض الجنان، ج 1، ص 41؛ اسباب النزول، واحدى، ص 13؛ التبیان، ج 1، ص 26.</ref> یا بَسمله مى‌گویند.<ref> تاریخ قرآن، رامیار، ص 553.</ref> | {{قرآن در قاب| بِسمِ اللّهِ الرَّحمنِ الرَّحيمٌِ|سوره=1|آیه=1}}را «آیه تسمیه»<ref>روض الجنان، ج 1، ص 41؛ اسباب النزول، واحدى، ص 13؛ التبیان، ج 1، ص 26.</ref> یا بَسمله مى‌گویند.<ref> تاریخ قرآن، رامیار، ص 553.</ref> | ||
| − | در آغاز همه سُوره‌هاى [[قرآن]] به جز توبه، «بِسمِ‌اللّهِ الرَّحمنِ الرَّحیمِ» آمده است و در آیه 30 [[سوره نمل]]/27 افزون بر آغاز سوره، در شروع نامه سلیمان تكرار شده است و همین «بِسمِ‌اللّهِ...» به اتفاق شیعه و سنى، جزو سوره بشمار مى‌آید.<ref>روض الجنان، ج1، ص44.</ref> | + | در آغاز همه سُوره‌هاى [[قرآن]] به جز توبه، {{متن قرآن|«بِسمِ‌اللّهِ الرَّحمنِ الرَّحیمِ»}} آمده است و در آیه 30 [[سوره نمل]]/27 افزون بر آغاز سوره، در شروع نامه سلیمان تكرار شده است و همین {{متن قرآن|«بِسمِ‌اللّهِ...»}} به اتفاق شیعه و سنى، جزو سوره بشمار مى‌آید.<ref>روض الجنان، ج1، ص44.</ref> |
| − | امامیه بر اساس روایات اتفاق دارند كه «بِسمِ اللّهِ الرَّحمنِ الرَّحیمِ» در آغاز سوره‌ها به جز [[سوره توبه]]/ 9 آیه‌اى از همان سوره شمرده مى‌شود و هر كس آن را در نماز ترك كند، نمازش باطل است.<ref>التبیان، ج1، ص24.</ref> | + | امامیه بر اساس روایات اتفاق دارند كه {{متن قرآن|«بِسمِ اللّهِ الرَّحمنِ الرَّحیمِ»}} در آغاز سوره‌ها به جز [[سوره توبه]]/ 9 آیه‌اى از همان سوره شمرده مى‌شود و هر كس آن را در نماز ترك كند، نمازش باطل است.<ref>التبیان، ج1، ص24.</ref> |
==پانویس== | ==پانویس== | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۹ دسامبر ۲۰۱۹، ساعت ۰۷:۳۸
را «آیه تسمیه»[۱] یا بَسمله مى‌گویند.[۲]
در آغاز همه سُوره‌هاى قرآن به جز توبه، «بِسمِ‌اللّهِ الرَّحمنِ الرَّحیمِ» آمده است و در آیه 30 سوره نمل/27 افزون بر آغاز سوره، در شروع نامه سلیمان تكرار شده است و همین «بِسمِ‌اللّهِ...» به اتفاق شیعه و سنى، جزو سوره بشمار مى‌آید.[۳]
امامیه بر اساس روایات اتفاق دارند كه «بِسمِ اللّهِ الرَّحمنِ الرَّحیمِ» در آغاز سوره‌ها به جز سوره توبه/ 9 آیه‌اى از همان سوره شمرده مى‌شود و هر كس آن را در نماز ترك كند، نمازش باطل است.[۴]
پانویس
منابع
- علی خراسانی، دائرة‌المعارف قرآن كریم، جلد1، ص378.
