آيه ظهار: تفاوت بین نسخهها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
(۲ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشده) | |||
سطر ۱: | سطر ۱: | ||
− | برخى آیه 2 [[سوره مجادله]]/58 را «آیه ظهار» گفتهاند.<ref> الاتقان، ج 1، ص 63؛ احكام القرآن، ابنالعربى، ج 1، ص 355؛ جامعالبیان، مج 14، ج 28، ص 15.</ref> | + | برخى آیه 2 [[سوره مجادله]]/58 را «آیه ظهار» گفتهاند.<ref> الاتقان، ج 1، ص 63؛ احكام القرآن، ابنالعربى، ج 1، ص 355؛ جامعالبیان، مج 14، ج 28، ص 15.</ref> |
− | + | {{قرآن در قاب|سوره=58|آیه=2|ترجمه=ز میان شما کسانی که زنانشان را ظهار می کنند بدانند که زنانشان، مادرانشان نشوند، مادرانشان فقطزنانی هستند که آنها را زاییده اند، و سخنی ناپسند و دروغ است که می گویند و خدا از گناهان در گذرنده است و آمرزنده است}} | |
− | + | در شأن نزول این آیه آمده است كه «ظهار» یكى از انواع طلاق در جاهلیت بود و اگر كسى به همسرش مىگفت: أنت عَلَىّ كَظَهْرِ أُمّى = پشت تو چون پشت مادر من است، این جمله به منزله طلاق بود و زن براى همیشه بر مرد حرام مىشد. | |
− | + | ||
− | < | + | روزى یكى از مسلمانان به نام «اوس بن صامت» این جمله را در حال عصبانیت به همسرش گفت؛ سپس پشیمان شد. زن نزد [[رسول خدا]] صلى الله علیه و آله آمد و از این حكم پرسید و آیه نازل شد كه همسران ظهاركنندگان، مادران آنها نیستند. مادران آنها كسانى هستند كه آنان را زاییدهاند؛ پس سخن آنان، سخنى زشت و باطل است:<ref>قمى، ج 2، ص 365؛ جامع البیان، مج 14، ج 28، ص 5.</ref> |
− | + | ||
+ | ==پانویس== | ||
+ | <references/> | ||
==منابع== | ==منابع== | ||
+ | * علی خراسانی، دائرةالمعارف قرآن كریم، جلد1، ص392. | ||
+ | |||
+ | {{قرآن}} | ||
− | |||
[[رده:آیههای با عناوین خاص]] | [[رده:آیههای با عناوین خاص]] | ||
[[رده:آیات الاحکام]] | [[رده:آیات الاحکام]] | ||
[[رده:آیات سوره مجادله]] | [[رده:آیات سوره مجادله]] |
نسخهٔ کنونی تا ۱۸ ژوئیهٔ ۲۰۱۸، ساعت ۰۴:۴۴
برخى آیه 2 سوره مجادله/58 را «آیه ظهار» گفتهاند.[۱]
در شأن نزول این آیه آمده است كه «ظهار» یكى از انواع طلاق در جاهلیت بود و اگر كسى به همسرش مىگفت: أنت عَلَىّ كَظَهْرِ أُمّى = پشت تو چون پشت مادر من است، این جمله به منزله طلاق بود و زن براى همیشه بر مرد حرام مىشد.
روزى یكى از مسلمانان به نام «اوس بن صامت» این جمله را در حال عصبانیت به همسرش گفت؛ سپس پشیمان شد. زن نزد رسول خدا صلى الله علیه و آله آمد و از این حكم پرسید و آیه نازل شد كه همسران ظهاركنندگان، مادران آنها نیستند. مادران آنها كسانى هستند كه آنان را زاییدهاند؛ پس سخن آنان، سخنى زشت و باطل است:[۲]
پانویس
منابع
- علی خراسانی، دائرةالمعارف قرآن كریم، جلد1، ص392.