آیه اعراف
آیه 46 سوره اعراف را «آیه اَعراف» نامیده‌اند.[۱] بر اساس این آیه، بر «اعراف» مردانى هستند كه هر یک از بهشتیان و جهنمیان را به چهره‌هایشان مى‌شناسند.
«اعراف» جمع «عرف»، به معناى مكان بلند است. در قرآن تنها در همين مورد از اعراف و اهل آن سخن به ميان آمده است.
در روايات و تفاسير، نظرات مختلفى درباره‌ى «اصحاب اعراف» به چشم مى‌خورد.[۲] برخى آنان را اولياى خدا دانسته‌اند كه بر بلنديى ميان بهشت و جهنم قرار مى‌گيرند و از سيماى مردم، همه‌ى آنها را مى‌شناسند، بهشتيان را سلام و تبريك مى‌گويند و از سرنوشت دوزخيان نگرانند؛ امّا برخى آنان را افراد ضعيفى معرّفى مى‌كنند كه گناهان و عباداتى دارند و منتظر لطف خدايند (آنگونه كه از آیه 106 سوره توبه استفاده مى‌شود).
شايد بتوان گفت كه صاحب و محور اصلى اعراف، اولياى خدايند و افراد ضعيف، در حاشيه قرار دارند. نيكوكاران به بهشت مى‌روند و مجرمان به دوزخ، افراد متوسّط و ضعيف در اعراف گرفتار و منتظر سرنوشت مى‌مانند، ولى اولياى خدا كه بر اعراف قرار دارند، به كمك آنان برخاسته و شفاعت مى‌كنند. اين بيان از جمع نظريات مفسّران و روايات استفاده مى‌شود.
برید بن معاویه عجلى گوید: از امام محمدباقر علیه‌السلام درباره این آیه سؤال كردم، فرمود: درباره امت پیامبر اسلام صلى الله علیه وآله نازل گردیده و منظور از رجال، ائمه اطهار علیهم السلام مى باشند.[۳]
پانویس
منابع
- دائرة المعارف قرآن کریم، علی خراسانی، ج1، ص370.
- تفسیر نور، محسن قرائتی، ج3، ص71.
