آیه اعتداء: تفاوت بین نسخهها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
سطر ۱: | سطر ۱: | ||
آیه 194 [[سوره بقره]]/ 2 «آیه اعتداء» (تعدّى) نام گرفته است.<ref> كتاب البیع، ج 1، ص 622.</ref> | آیه 194 [[سوره بقره]]/ 2 «آیه اعتداء» (تعدّى) نام گرفته است.<ref> كتاب البیع، ج 1، ص 622.</ref> | ||
+ | {{قرآن در قاب|سوره=2|آیه=194|ترجمه=این ماه حرام در مقابل آن ماه حرام و شکستن ماههای حرام را قصاص است، پس هر کس بر شما تعدی کند به همان اندازه تعدی اش بر او تعدی کنید و از خدا بترسید و بدانید که او با پرهیزگاران است}} | ||
بر اساس شأن نزولى كه در ذیل این آیه آمده است، مشركان عرب كه از پیامبر شنیده بودند جنگ در ماه هاى حرام ([[ذی القعده]]، [[ذی الحجه]]، [[محرم]] و [[رجب]]) در اسلام جایز نیست، درصدد بودند خود حرمت این ماه ها را شكسته به مسلمانان هجوم برند كه این آیه فرود آمد و اجازه داد در صورتى كه آن ها حرمت این ماه ها را نگاه نداشتند، مسلمانان نیز بتوانند با مشركان وارد جنگ شوند و همان گونه كه آنان تعدى و ستم مى كنند، بر آنان تعدّى شود.<ref> مجمع البیان، ج 2، ص 514.</ref> | بر اساس شأن نزولى كه در ذیل این آیه آمده است، مشركان عرب كه از پیامبر شنیده بودند جنگ در ماه هاى حرام ([[ذی القعده]]، [[ذی الحجه]]، [[محرم]] و [[رجب]]) در اسلام جایز نیست، درصدد بودند خود حرمت این ماه ها را شكسته به مسلمانان هجوم برند كه این آیه فرود آمد و اجازه داد در صورتى كه آن ها حرمت این ماه ها را نگاه نداشتند، مسلمانان نیز بتوانند با مشركان وارد جنگ شوند و همان گونه كه آنان تعدى و ستم مى كنند، بر آنان تعدّى شود.<ref> مجمع البیان، ج 2، ص 514.</ref> |
نسخهٔ ۱۲ ژوئیهٔ ۲۰۱۸، ساعت ۰۸:۰۱
آیه 194 سوره بقره/ 2 «آیه اعتداء» (تعدّى) نام گرفته است.[۱]
بر اساس شأن نزولى كه در ذیل این آیه آمده است، مشركان عرب كه از پیامبر شنیده بودند جنگ در ماه هاى حرام (ذی القعده، ذی الحجه، محرم و رجب) در اسلام جایز نیست، درصدد بودند خود حرمت این ماه ها را شكسته به مسلمانان هجوم برند كه این آیه فرود آمد و اجازه داد در صورتى كه آن ها حرمت این ماه ها را نگاه نداشتند، مسلمانان نیز بتوانند با مشركان وارد جنگ شوند و همان گونه كه آنان تعدى و ستم مى كنند، بر آنان تعدّى شود.[۲]
«الشَّهرُ الحَرامُ بِالشَّهرِ الحَرامِ و الحُرُمتُ قِصاصٌ فَمنِ اعتَدَى عَليكُم فَاعتَدوا عَليهِ بِمثلِ مَا اعتَدى عَليكُم»
پانویس
منابع
- علی خراسانی، دائرةالمعارف قرآن كریم، جلد1، ص370.