آیه 20 فرقان: تفاوت بین نسخهها
(←متن آیه) |
(←پیوندها) |
||
سطر ۲۵: | سطر ۲۵: | ||
* [[سوره فرقان]] | * [[سوره فرقان]] | ||
* [[سوره فرقان/متن و ترجمه سوره]] | * [[سوره فرقان/متن و ترجمه سوره]] | ||
+ | |||
+ | {{قرآن}} | ||
[[رده:آیات سوره فرقان]] | [[رده:آیات سوره فرقان]] | ||
[[رده:آیات دارای شان نزول]] | [[رده:آیات دارای شان نزول]] |
نسخهٔ ۱۵ فوریهٔ ۲۰۱۴، ساعت ۰۸:۲۰
متن آیه
ترجمه
پیش از تو پیامبرانی نفرستاده ایم جز آن که طعام می خوردند و در بازارها راه می رفتند و شما را وسیله آزمایش یکدیگر قرار دادیم. آیا صبر توانید کرد؟ و پروردگار تو بیناست.
نزول
محمد بن العباس بعد از دو واسطه از عیسى بن داود النجار نقل نماید که گوید: مولاى من امام کاظم علیهالسلام از پدر بزرگوارش امام صادق علیهالسلام و ایشان از پدر بزرگوار خود امام باقر علیهالسلام نقل نماید که فرمود: رسول خدا صلى الله علیه و آله و سلم روزى على علیهالسلام و فاطمه علیهاالسلام و حسن و حسین علیهماالسلام را نزد خود در اطاق جمع کرد و در را بست سپس فرمود: اى اهل بیت من که اهل اللَّه نیز هستید خداوند بر شما سلام میرساند و جبرئیل هم اکنون در این اطاق نزد ما قرار دارد و میگوید که خداوند میفرماید من دشمنان شما را براى شما وسیله آزمایش و فتنه قرار داده ام شما در این باره چه عقیده اى دارید؟
همه گفتند: ما بر این آزمایش صبر و شکیبائى را پیشه خود میسازیم و به قضاى الهى راضى و خشنود میشویم تا این که به رحمت و لطف خداوند واصل گردیم و بالاترین اجر و ثواب او را بدست آوریم زیرا میدانیم که صابرین در بلایا و مصائب بزرگترین پاداش خیر را دریافت خواهند نمود. پیامبر پس از این گفتار به گریه افتاد به قسمتى که صداى گریه رسول خدا صلى الله علیه و آله از بیرون اطاق شنیده میشد سپس این قسمت از آیه «وَ جَعَلْنا بَعْضَکمْ لِبَعْضٍ فِتْنَةً أَتَصْبِرُونَ وَ کانَ رَبُّک بَصِیراً» نازل گردید.[۱]
از طریق جویبر از ضحاک او از ابن عباس روایت کند که مشرکین پیامبر را شماتت کرده و به او عیب مى گرفتند که ما چگونه به مرد فقیرى که غذا میخورد و در میان بازار راه میرود، ایمان آورده و بگرویم. رسول خدا صلى الله علیه و آله از این موضوع دلگیر و محزون گردید، خداوند این آیه را به رسول خدا صلی الله علیه و آله نازل فرمود.[۲]
پانویس
منابع
- قرآن کریم، ترجمه عبدالمحمد آیتی.
- محمدباقر محقق، نمونه بینات در شأن نزول آیات از نظر شیخ طوسی و سایر مفسرین خاصه و عامه، ص 582.