محمدصالح حائری مازندرانی: تفاوت بین نسخه‌ها
مهدی موسوی (بحث | مشارکتها) |
مهدی موسوی (بحث | مشارکتها) (←فضايل اخلاقي علامه حائری مازندرانی) |
||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
| − | يكي از ستارگان درخشان آسمان علم و فقاهت از | + | يكي از ستارگان درخشان آسمان علم و فقاهت از شهر بابُل، علامه كبير نابغه دوران، [[فقیه|فقيه]] فرهيخته، مجتهد محقق و متبحر، حكيم متكلم، [[محدث]] خبير، مفسر بصير و اديب شاعر، آيت الله علامه محمدصالح حائري (م، 1350 ش) مي باشد. يكي از امتيازات آن رادمرد عالم اسلام قلم رسا در تأليف آثار بزرگ و گرانقدر علمي است. |
| − | شيخ محمد صالح در 28 رجب سال 1298.ق. در شهر مقدس كربلا ديده به جهان گشود و در بيت علم و تقوا پرورش يافت. پدر ارجمندش مجتهد برجسته حضرت آيت الله آقا شيخ فضل الله علامه حائري(ره) بوده اند. مادر مكرمه اش كه خود از بيت علم و صبيّه مرحوم ملامحمد يوسف استرآبادي صاحب «صيغ العقود» بوده اند، او را در دامان پر مهر و عاطفه خويش، بسيار عالي تربيت كرده و در آشنايي وي با دين و مكتب و قرآن كريم نقش بسزايي ايفا كرد. | + | == ولادت و خاندان == |
| + | شيخ محمد صالح در 28 رجب سال 1298.ق. در شهر مقدس [[کربلا|كربلا]] ديده به جهان گشود و در بيت علم و [[تقوا]] پرورش يافت. پدر ارجمندش مجتهد برجسته حضرت آيت الله آقا شيخ فضل الله علامه حائري(ره) بوده اند. مادر مكرمه اش كه خود از بيت علم و صبيّه مرحوم ملامحمد يوسف استرآبادي صاحب «صيغ العقود» بوده اند، او را در دامان پر مهر و عاطفه خويش، بسيار عالي تربيت كرده و در آشنايي وي با دين و مكتب و [[قرآن|قرآن كريم]] نقش بسزايي ايفا كرد. | ||
خاندان بزرگ علامه ريشه در تاريخ چهارصد ساله دارند كه ابتدا در منطقه بندپي بابل سكونت داشتند و بعدها به بابل مهاجرت كردند، سابقه رجال و بزرگان [[شیعه|شيعه]] از اين خانواده به دوران [[صفویه]] مي رسد و جد اعلاي شيخ محمد صالح علامه يعني مرحوم آيت الله آقا شيخ معين الدين قاسمي علامه مازندراني(ره)از مجتهدين طراز اول عصر خود و از شاگردان [[علامه مجلسى|علامه مجلسي]](ره)بوده است. | خاندان بزرگ علامه ريشه در تاريخ چهارصد ساله دارند كه ابتدا در منطقه بندپي بابل سكونت داشتند و بعدها به بابل مهاجرت كردند، سابقه رجال و بزرگان [[شیعه|شيعه]] از اين خانواده به دوران [[صفویه]] مي رسد و جد اعلاي شيخ محمد صالح علامه يعني مرحوم آيت الله آقا شيخ معين الدين قاسمي علامه مازندراني(ره)از مجتهدين طراز اول عصر خود و از شاگردان [[علامه مجلسى|علامه مجلسي]](ره)بوده است. | ||
| − | == تحصیلات == | + | ==تحصیلات و استادان== |
| − | + | محمدصالح بعد از پشت سر نهادن دوران طفوليت [[ادبیات عرب|ادبيات عرب]] را از محضر برادران فاضل و اديب، مولي علي معروف به «سيبويه» و مولي عباس معروف به «اخفش» فرا گرفت. وي كه از نوابغ ادب و هنر مي باشد از دوران كودكي طبع شعري حساسي داشته است. بطوريكه در همان ايام تحصيل ادبيات، الفيه ابن مالك را تخميس نموده اند و به محضر اساتيد فن عرضه داشتند. | |
پس از تكميل ادبيات سطوح عاليه چون [[الروضة البهية في شرح اللمعة الدمشقية (کتاب)|شرح لمعه]]، [[فرائد الاصول (کتاب)|رسائل]] و [[مکاسب (کتاب)|مكاسب]]، [[ریاض المسائل|رياض]]، [[اسفار اربعه (کتاب)|اسفار]]، منظومه [[حاج ملاهادی سبزواری|سبزواري]] و شرح مطالع را نيز به كمك پدر ارجمند و برادر فاضلش آيت الله شيخ علي علامه حائري(ره)و ديگر اساتيد بزرگ [[کربلا|كربلا]] فرا گرفتند و قبل از عزيمت به [[نجف]] اشرف در مدرسه آيت الله طوسي كربلا «رساله غساله» نيز تأليف فرمودند. ضمن آنكه در همان ايام، به تدريس كتابهايي كه خوانده بودند نيز پرداختند. | پس از تكميل ادبيات سطوح عاليه چون [[الروضة البهية في شرح اللمعة الدمشقية (کتاب)|شرح لمعه]]، [[فرائد الاصول (کتاب)|رسائل]] و [[مکاسب (کتاب)|مكاسب]]، [[ریاض المسائل|رياض]]، [[اسفار اربعه (کتاب)|اسفار]]، منظومه [[حاج ملاهادی سبزواری|سبزواري]] و شرح مطالع را نيز به كمك پدر ارجمند و برادر فاضلش آيت الله شيخ علي علامه حائري(ره)و ديگر اساتيد بزرگ [[کربلا|كربلا]] فرا گرفتند و قبل از عزيمت به [[نجف]] اشرف در مدرسه آيت الله طوسي كربلا «رساله غساله» نيز تأليف فرمودند. ضمن آنكه در همان ايام، به تدريس كتابهايي كه خوانده بودند نيز پرداختند. | ||
| سطر ۲۲: | سطر ۲۳: | ||
چنانچه گويند: در ايام تعطيلي كه وي باتفاق مرحوم [[آقا ضیاءالدین عراقی|آقا ضياءالدين عراقي]] در جزيره اي كه بنام [[امام حسین علیه السلام|حسين]] مظلوم (ع) در [[کوفه|كوفه]] است، رفته بودند كتاب وقف مختصر را به مرحوم آخوند خراساني (ره) نشان دادند و مرحوم خراساني هم گفته بودند: «ديگر من چه بنويسم»؟! | چنانچه گويند: در ايام تعطيلي كه وي باتفاق مرحوم [[آقا ضیاءالدین عراقی|آقا ضياءالدين عراقي]] در جزيره اي كه بنام [[امام حسین علیه السلام|حسين]] مظلوم (ع) در [[کوفه|كوفه]] است، رفته بودند كتاب وقف مختصر را به مرحوم آخوند خراساني (ره) نشان دادند و مرحوم خراساني هم گفته بودند: «ديگر من چه بنويسم»؟! | ||
| − | معروف است كه آن جناب در 16 سالگي به مقام رفيع [[اجتهاد]] نائل آمد و آوازه اش | + | معروف است كه آن جناب در 16 سالگي به مقام رفيع [[اجتهاد]] نائل آمد و آوازه اش در همه مجامع علمي پيچيد. اگر چه گويند: به تأييد برادرش آيت الله شيخ علي علامه آن بزرگوار در 12 سالگي مجتهد مسلم بوده است. ولي جناب آقاي فضائلي در ضمن مقاله اي در مجله وحيد (فروردين، 1352 صص 86-81)تأييد اجتهاد وي از سوي برادر را در همان سن 16 سالگي مي داند. |
==مهاجرت ایشان به بابل== | ==مهاجرت ایشان به بابل== | ||
| − | + | علامه حائری پس از 12 سال اقامت در [[نجف]] اشرف و كسب [[اجازه (علم الحدیث)|اجازات]] روايتي، بعلت ابتلاء به درد شديد چشم، كرسي تحقيق و تدريس نجف را رها كرده و در سال 1324 قمري عازم [[ایران|ايران]] گرديد. پس از ورود به [[تهران]]، مدتي به خود پرداختند، آنگاه راهي وطن اجدادي خود يعني شهرستان بابل گرديدند. وي كه در اين زمان مجتهدي جوان (حدوداً بيست و هفت سالگه) ولي معروف و مشهور بودند مورد استقبال گرم مردم فرهنگ دوست و عالم پرور بابل قرارگرفتند و در محله مراد بيك ساكن گشتند. | |
معظم له پس از اقامت در بابل به امر اقامة [[نماز جماعت|جماعت]] و ترويج [[احکام شرعی|احكام]] شريعت و تهذيب نفوس مستعده مي پرداختند و به تصريح مرحوم [[شیخ آقا بزرگ تهرانی|شيخ آقا بزرگ تهراني]] در [[نقباء البشر (کتاب)|نقباء البشر]]، به بهترين وجهي كه ممكن بود به اقامه شعائر ديني و خدمات مذهبي مشغول گرديدند و مردم شريف منطقه هم به شايستگي از وجود آن بزرگوار و برنامه هايشان استقبال كرده و بهره هاي فراوان بردند. تا آنكه بعد از مدتي كوتاه نه تنها عهده دار مسائل اساسي و رفع مشكلات اجتماعي مردم گرديدند، بلكه مردم زيادي در مازندران به ايشان رجوع كرده و در امور ديني مقلد ايشان گشتند و مرجعيت وي مورد قبول جمع زيادي از مؤمنين منطقه واقع شد. | معظم له پس از اقامت در بابل به امر اقامة [[نماز جماعت|جماعت]] و ترويج [[احکام شرعی|احكام]] شريعت و تهذيب نفوس مستعده مي پرداختند و به تصريح مرحوم [[شیخ آقا بزرگ تهرانی|شيخ آقا بزرگ تهراني]] در [[نقباء البشر (کتاب)|نقباء البشر]]، به بهترين وجهي كه ممكن بود به اقامه شعائر ديني و خدمات مذهبي مشغول گرديدند و مردم شريف منطقه هم به شايستگي از وجود آن بزرگوار و برنامه هايشان استقبال كرده و بهره هاي فراوان بردند. تا آنكه بعد از مدتي كوتاه نه تنها عهده دار مسائل اساسي و رفع مشكلات اجتماعي مردم گرديدند، بلكه مردم زيادي در مازندران به ايشان رجوع كرده و در امور ديني مقلد ايشان گشتند و مرجعيت وي مورد قبول جمع زيادي از مؤمنين منطقه واقع شد. | ||
| سطر ۳۴: | سطر ۳۵: | ||
همچنين صاحب «معجم رجال الفكر و الادب في النجف» در باره اش گويد: «شيخ محمد صالح بن ميرزا فضل الله حائري از فقها و علماي بزرگ عالم [[اسلام]] و از اساتيد مسلم در فقه و اصول و از مؤلفين و پژوهشگران و محققين بزرگوار مي باشد.» | همچنين صاحب «معجم رجال الفكر و الادب في النجف» در باره اش گويد: «شيخ محمد صالح بن ميرزا فضل الله حائري از فقها و علماي بزرگ عالم [[اسلام]] و از اساتيد مسلم در فقه و اصول و از مؤلفين و پژوهشگران و محققين بزرگوار مي باشد.» | ||
| − | حضرت آيت الله سيد عزيز الله امامت كاشاني نيز در | + | حضرت آيت الله سيد عزيز الله امامت كاشاني نيز در «[[تذکرة الشعراء (کتاب)|تذكرة الشعراء]]» آورده است: «شيخ الفقها و المجتهدين آيت الله العظمي في العالمين آقاي شيخ محمد صالح حائري مازندراني معروف به علامه سمناني از مفاخر و مشاهير [[فقیه|فقها]] و مراجع عصر حاضر و از مشايخ اجازه مؤلف كتاب و مرحوم آيت الله والد و جمع بسياري از علماي اعلام معاصر مي باشند.» |
چنانكه [[علامه محمدتقی جعفری|علامه محمد تقي جعفري]] در [[تقریظ|تقريظي]] كه به فرموده خود بعنوان «بيان اهميت كتاب» در حدود چهل سال پيش بر كتاب «حكمت بو علي سينا» از معظم له نوشتند، ضمن تجليل از مقام علمي و عظمت تتبعات و تحقيقات فلسفي وي، اين كتاب را بنام «دائره المعارف فلسفه اسلامي» خوانده و در قسمتي از آن مي نويسد: «اگر اين نكته درست مورد توجه آقايان مطالعه كنندگان واقع گردد اهميت و عظمت خدمت حضرت مستطاب آقاي علامه را ادراك خواهند فرمود. زيرا شخصيتي كه معظم له از [[ابن سینا|ابن سينا]] خواه جنبه ديني و روحي و خواه از نظر علمي و فلسفي مورد تتبع و تحقيق قرار داده اند، از عهده هيئتي از دانشمندان و فلاسفه و مورخين محقق ساخته نيست زيرا اسلوب تشريح و تحليل و قضاوت معظم له داراي تمامي شرايط علمي و فلسفي و تحقيق و تتبع كه تخصص در هر يك تحمل زحمات يك عمر طولاني را لازم دارد انجام داده اند.» | چنانكه [[علامه محمدتقی جعفری|علامه محمد تقي جعفري]] در [[تقریظ|تقريظي]] كه به فرموده خود بعنوان «بيان اهميت كتاب» در حدود چهل سال پيش بر كتاب «حكمت بو علي سينا» از معظم له نوشتند، ضمن تجليل از مقام علمي و عظمت تتبعات و تحقيقات فلسفي وي، اين كتاب را بنام «دائره المعارف فلسفه اسلامي» خوانده و در قسمتي از آن مي نويسد: «اگر اين نكته درست مورد توجه آقايان مطالعه كنندگان واقع گردد اهميت و عظمت خدمت حضرت مستطاب آقاي علامه را ادراك خواهند فرمود. زيرا شخصيتي كه معظم له از [[ابن سینا|ابن سينا]] خواه جنبه ديني و روحي و خواه از نظر علمي و فلسفي مورد تتبع و تحقيق قرار داده اند، از عهده هيئتي از دانشمندان و فلاسفه و مورخين محقق ساخته نيست زيرا اسلوب تشريح و تحليل و قضاوت معظم له داراي تمامي شرايط علمي و فلسفي و تحقيق و تتبع كه تخصص در هر يك تحمل زحمات يك عمر طولاني را لازم دارد انجام داده اند.» | ||
| سطر ۴۰: | سطر ۴۱: | ||
علامه جعفري در جاي ديگر از اين تقريظ طولاني ضمن اشاره به مسائل توسط علامه حائري مي گويد: «تحقيق و تتبع حضرت آقاي علامه را در اين مبحث مي توان از شاهكارهاي علمي در قرن اخير قرار داد». معظم له در پايان اين تقريظ مي نويسد: «مباحثي كه در اطراف اثبات صانع خواه از حيث تتبع آراء و نظريات و خواه از حيث اثبات و نفي و تحقيق مهمترين مباحث پر ايده بود و با توجه كامل ابتكار نبوغ آميز حضرت آقاي علامه نمي توان با اين چند سطر توضيح داد و با تطبيق مضمون اين بيت، كلامم را ختم مي كنم: ليس علي الله بمستنكر * ان يجمع العالم في واحد (بر خداوند بعيد نيست كه جهاني را در يك نفر جمع كند). خداوند متعال وجود اين نابغه عظيم الشأن را بر عالم تشيع دائمي بدارد». | علامه جعفري در جاي ديگر از اين تقريظ طولاني ضمن اشاره به مسائل توسط علامه حائري مي گويد: «تحقيق و تتبع حضرت آقاي علامه را در اين مبحث مي توان از شاهكارهاي علمي در قرن اخير قرار داد». معظم له در پايان اين تقريظ مي نويسد: «مباحثي كه در اطراف اثبات صانع خواه از حيث تتبع آراء و نظريات و خواه از حيث اثبات و نفي و تحقيق مهمترين مباحث پر ايده بود و با توجه كامل ابتكار نبوغ آميز حضرت آقاي علامه نمي توان با اين چند سطر توضيح داد و با تطبيق مضمون اين بيت، كلامم را ختم مي كنم: ليس علي الله بمستنكر * ان يجمع العالم في واحد (بر خداوند بعيد نيست كه جهاني را در يك نفر جمع كند). خداوند متعال وجود اين نابغه عظيم الشأن را بر عالم تشيع دائمي بدارد». | ||
| − | + | ==مبارزه و تبعيد == | |
| − | + | دوران حضور آن مجتهد مبارز در بابل مصادف با دوران تسلط بيگانگان از جمله استعمار پير انگليس بر سرنوشت ملت [[ایران|ايران]] و رواج بي ديني و فساد بوده است. و از طرفي پاي رضاخان نيز به عرصه سياست و حاكميت كشيده شد و نغمه هاي شوم و زمزمه هاي خطر ناك مبارزه با [[احکام شرعی|احكام]] و قوانين [[قرآن]] و [[شریعت|شريعت]] مقدس [[اسلام]] بطور علني از اين طرف و آن طرف شنيده مي شد. در اين ميان علما و انديشمندان اسلام به پاسداري از ارزش هاي ديني و مبارزه با [[طاغوت]] پرداختند و هر يك بنوبه خود سهمي را در اين مبارزه و روشن گري افكار مردم بعهده گرفتند. | |
| − | + | مرحوم شيخ محمد صالح علامه نيز با مشاهده اوضاع و احوال ساكت ننشسته و شجاعانه پا به ميدان مبارزه نهاد و با سخنراني هاي جانانه و آتشين به مبارزه با طاغوت و ياوه سرايي هاي رضاخان پرداخت، تا آنكه در يكي از آن خطابه ها جملاتي را به اين مضمون (طبق نقل يكي از روحانيون بابل براي نگارنده)بيان داشت: «هر كس با قرآن مخالفت كند، [[كافر]] است اگر چه رضاخان باشد». بعد از اين سخنان قاطع در [[مسجدجامع|مسجد جامع]] بابل معظم له دستگير و به [[تهران]] انتقال يافت و مدت 9 ماه در سياهچالهاي رضاخاني محبوس گرديد. و چنانچه مرحوم آيت الله حسيني متوفي 1376 براي نگارنده بيان داشتند حكم اعدام شيخ محمد صالح علامه را صادر كرده بودند و قرار بود اعدامش كنند ولي با اعتراض شديد [[مرجعیت|مراجع]] و علما وقت مواجه شدند و به ناچار او را به سمنان تبعيد كردند. | |
| − | + | با تبعيد به سمنان فصل جديدي از زندگي آن عالم فرزانه شروع گرديد. مردم شريف سمنان استقبال شاياني از برنامه هاي وي نمودند و شيفتگان مكتب [[اهل البیت|اهل بيت]](ع)پروانه وار گرد شمع وجودش حلقه زدند و از اقيانوس عظيم و مواج آن حكيم فرزانه و مجتهد كبير سيراب گشتند. از يك طرف به اقامه جماعت و ترويج [[شریعت|شريعت]] و بيان معارف توحيدي پرداخت و از طرف ديگر با تشكيل محفل علمي شاگردان زيادي را زير بال و پر گرفت و در پرتو همت بلند و تلاش خستگي ناپذير به پرورش آنان مشغول گشت. ضمن آنكه قلم را بر زمين ننهاد و به تأليف دهها كتاب علمي و سودمند اقدام نمود و دانشوران و ساير مؤمنين از ساير نقاط، خدمتش شرفياب و از محضر نوراني و انفاس قدسي او بهره مند مي گشتند. البته توده مردم كه قادر به درك موقعيت هاي علمي نبودند از سيماي نوراني و متين و موقّرش حس احترام و صميميت مي كردند و از تماشاي چهره جذاب او حظّ وافري مي بردند. | |
| − | + | نكته قابل توجه در همين امر نهفته است كه بازديدكنندگان و ملاقات كنندگان با معظم له از گروه يا قشر خاصي نبوده اند و همه اقشار را شامل مي شده است. چرا كه از امتيازات مهم آن رادمرد ميدان علم و عمل نيز جامعيت ايشان در علوم و فنون بلكه در ميادين مختلف است. | |
| − | + | از يك طرف فقيهي سترگ و مجتهدي جامع الشرايط و از طرف ديگر حكيم و فيلسوفي ورزيده و از جانب ديگر اديبي توانمند و شاعري برجسته و بلحاظ ديگر سخنوري توانا و زبر دست و از طرفي عارفي شيدا و دلسوخته و واصل و بالاخره مبارزي دلير بر عليه دستگاه ظلم و ستم بوده اند. در رابطه با جامعيت آن بزرگمرد بابل بلكه فخر عالم اسلام مخصوصاً در قدرت ادبي، رشته كلام را به استاد عمادزاده مي سپاريم. وي در شرح حال ايشان مي نويسد: | |
| − | + | «در سمنان مدرس و مكتب ايشان، منزل و محفل اهل علم و ادب كه دانشمندان از اطراف بملاقات ايشان می شتابند و بدون ترديد آقاي علامه از بزرگترين علماي جامع و متبحر معاصر و از مشايخ اجازات روايتي مي باشند، تنها كسي كه از گذشتگان علماي نجف، سلسله روايت را به يك واسطه به [[شیخ محمدحسن نجفی|صاحب جواهر]](ره)مي رساند آقاي علامه مي باشند. آقاي علامه در قدرت ادبي به عربي و فارسي شاخص و در نظر اساتيد فن در ايران و [[عراق]] به استادي تعظيم و تكريم مي شوند. هر يك از علماي بزرگ جامع علم و حكمت و ادب در يك قسمت مهارت و تخصص و استادي داشتند ولي ايشان در تمام فنون بديعه به شهادت آثار مطبوعه، استاد و مجتهد و داراي فكر مبتكر و رأي صائب ممتاز مي باشند و اين سخن مبالغه نيست بلكه شاهد صادق تأليفات ايشان چون حكمت [[ابن سینا|بو علي]] مي باشد. شهرت علمي و جامعيت و حذاقت شمّ [[فقه|فقهي]] علامه در همان عصر در حوزه نجف و كربلا طنين انداز بوده به طوري كه مرحوم آيت الله العظمي [[میرزا محمد تقی شیرازی|ميرزا محمد تقي شيرازي]](ره)در زمان خود ضمن دستخطي كه به ايران فرستادند، احتياطات خود را به ايشان ارجاع فرمودند و اين نامه در رسالة لوح محفوظ ايشان گراوار شده است ...». | |
| − | + | آن بزرگوار كه چند دهه از عمر شريفش را در سمنان سپري كرد، در خلال اين مدت مسافرتي به [[قم]] داشتند كه مورد استقبال شايان علما و مراجع عظام قرار گرفتند و بزرگان قم با ايشان ملاقات نمودند. چندين بار هم به بابل مسافرت كردند و هر بار مورد استقبال شايان مردم شريف آن سامان قرار گرفتند و با شركت در محافل و سخنراني، موجبات بهره مندي مردم را فراهم نمودند ضمن آنكه با علماي منطقه هم ديدار كرده و به گفتگو مي نشستند و اقوام دور و نزديك خود را نيز با [[صله رحم]] و ملاقات مورد تفقد قرار مي دادند. | |
| − | + | ==آثار و تأليفات== | |
| − | + | علامه حائري با فراغت حاصله در سمنان كتابها و آثار ديگري را نيز از خود به يادگار گذاشت كه مجموع تأليفات معظم له را تا چهار صد كتاب و رساله نيز نوشته اند. در نتيجه معظم له از معدود علماي معاصر مي باشند كه در تأليف كتاب، بسيار موفق بوده و ميراث گرانبهايي را از خود به يادگار گذاشتند. او از سنين كودكي دست به قلم برد و همان گونه كه گذشت قبل از عزيمت به [[نجف]] اشرف، چند رساله از جمله «رساله غساله» را در [[کربلا|كربلا]] نوشت و آنها را خدمت مرحوم [[آخوند خراسانی|آخوند خراساني]] تقديم داشت. آنگاه در نجف اشرف نيز قلم بر زمين ننهاد و با تأليف كتابهاي ارزشمندي چون سبائك الذهب در شرح [[کفایة الاصول (کتاب)|كفايه الاصول]] و كتابي در خمس و رضاع و طهارت و قضا و شهادات و كتابي در طلاق و زكات و منجزّات مريض و دو كتاب مختصر و مفصل در وقف و آثار ديگر علمي كه بعضاً از تقريرات درس آخوند خراساني و ساير اساتيد بود، تعجب همگان را برانگيخت. | |
| − | + | نكته قابل توجه آنكه آثار معظم له همانند ابعاد وجودي وي، منحصر در يك موضوع نمي باشد و ابواب مختلف علوم اسلامي اعم از [[فقه]]، [[اصول فقه|اصول]]، [[علم کلام|كلام]]، [[حکمت|حكمت]] و [[فلسفه]]، [[علم رجال|رجال]]، [[تفسیر قرآن|تفسير]]، ادب و تاريخ [[شیعه|شيعه]] را در بر مي گيرد. گفتني است آثار نظم و نثر معظم له پس از فوتشان به كتابخانه [[آستان قدس رضوی|آستان قدس رضوي]] اهدا شده و در آنجا محفوظ است. | |
| − | + | علامه [[شیخ آقا بزرگ تهرانی|شيخ آقا بزرگ تهراني]](ره)در اين باره مي فرمايند: «آن بزرگوار عليرغم [[مرجعیت|مرجعيت]] و اشتغالات زياد اهميت زيادي به تأليف كتاب و آثار علمي مي دادند و الطاف و مواهب الهي و توان و استعدادش در نظم و نثر و احاطه علمي وي سبب شد تا آثار ارزشمندي را در موضوعات گوناگون پديد آورند.» | |
| − | + | استاد محمد رضا حكيمي نيز مي نويسد: «علامه سمناني(1297-1391هـ.ق)از عالمان بزرگ و جامع [[شیعه|شيعه]] بود در اين روزگار عمري دراز كرد و تأليفات بسيار زياد بر جاي گذاشت از جمله «حكمت بوعلي سينا» در چندين مجلّد. وي در [[فلسفه]] معتقد به نظريه «اصالت ماهيت» بود و از اركان فلسفه مشايي بود در اين عصر. علامه در [[علوم اسلامی|علوم اسلامي]] تبحري بسزا داشت. من خود در يكي از سفرهاي اخير او به [[مشهد]](حدود سالهاي 37-38 شمسي)از وي شنيدم كه مي گفت، صاحب [[کفایة الاصول (کتاب)|كفايه الاصول]] در تنظيم جلد دوم، از يادداشهاي من كه علامه در سر درس مرحوم [[آخوند خراسانی|آخوند]] مي نوشته است استفاده كرده است. علامه در ادبيات عربي نيز از اساتيد مسلم بود و اطلاعاتي بسيار وسيع داشت و تأليفات و آثاري. ازجمله قصيده بديعيه و شرحي برآن، حاشيه اي بر «انوار الربيع» و ديواني به عربي. او به فارسي نيز شعر مي گفت ولي در نظم عربي، قدرتي شگفتي زاي داشت و يكي از نمونه هاي كم مانند ايرانياني بود كه شعر عربي را در حد بالا مي سرايند.» | |
| − | + | ايشان در [[شعر]] عربي به مراتب از فارسي مقتدرتر بودند كه اهل ادب ايشان را «متنبي عصر» خوانده اند. در عربي اقسام و انواع شعر سروده اند، حتي اهل [[حجاز]] قصايد ايشان را «عصمي» يعني مصون از خطا و لغزش مي دانند و دست به دست مي دهند، با اشعاري كه در مقدمه كتاب حكمت بو علي الهيات جلد سوم چاپ شده و به جنگ [[مولوی|مولوي]] و بوعلي رفته اند و [[قصیده|قصايدي]] كه در مدح [[حضرت زینب سلام الله علیها|حضرت زينب]](س)و [[ام کلثوم دختر علی بن ابی طالب|ام كلثوم]](س)و [[حضرت فاطمه معصومه علیها السلام|حضرت معصومه]](س) سروده اند، بهترين شاهد مقام ادبي و قدرت نظم ايشان است. | |
آوازه علمي آن بزرگوار نه تنها در حوزه هاي علمي شيعه بلكه در جامعه علمي [[اهل سنت]] نيز پيچيده بود و در جامع الازهر [[مصر]] به نظرات ايشان اهميت زيادي مي دادند و همانگونه كه در نوشتار استاد عماد زاده و استاد حكيمي آمده است، معظم له در قدرت ادبي به عربي و فارسي نيز بي نظير بودند و ادباي ايران و عراق او را به استادي تعظيم و به نبوغ مي ستودند و در فن سرودن قصيده هاي عربي و قصايد و [[غزل|غزليات]] فارسي، او را [[سعدی|سعدي]] دوران خواندند. وجود قدرت ادبي، براي يك عالم و مجتهد مايه مباهات و باعث توانمندي وي در مقام [[فتوا|فتوي]] است، چنانكه [[شيخ حر عاملى|شيخ حرّ عاملي]] در «[[امل الآمل فی علماء جبل عامل (کتاب)|امل الامل]]» مي فرمايد: «عالمي كه ذوق ادبي دارد بهتر اخبار آل محمد(ص)و كتاب و سنت را مي فهمد و غالباً رأي و فتواي او اصابت با واقع و حقيقت دارد.» | آوازه علمي آن بزرگوار نه تنها در حوزه هاي علمي شيعه بلكه در جامعه علمي [[اهل سنت]] نيز پيچيده بود و در جامع الازهر [[مصر]] به نظرات ايشان اهميت زيادي مي دادند و همانگونه كه در نوشتار استاد عماد زاده و استاد حكيمي آمده است، معظم له در قدرت ادبي به عربي و فارسي نيز بي نظير بودند و ادباي ايران و عراق او را به استادي تعظيم و به نبوغ مي ستودند و در فن سرودن قصيده هاي عربي و قصايد و [[غزل|غزليات]] فارسي، او را [[سعدی|سعدي]] دوران خواندند. وجود قدرت ادبي، براي يك عالم و مجتهد مايه مباهات و باعث توانمندي وي در مقام [[فتوا|فتوي]] است، چنانكه [[شيخ حر عاملى|شيخ حرّ عاملي]] در «[[امل الآمل فی علماء جبل عامل (کتاب)|امل الامل]]» مي فرمايد: «عالمي كه ذوق ادبي دارد بهتر اخبار آل محمد(ص)و كتاب و سنت را مي فهمد و غالباً رأي و فتواي او اصابت با واقع و حقيقت دارد.» | ||
| − | معظم له در انشاء مدايح و [[مرثیه|مراثي]] [[اهل البیت|اهل بيت]] (ع) نيز از قدرت بالايي برخوردار بودند. دو ديوان شعر يكي به عربي و ديگري به فارسي به يادگار گذاشتند. همانگونه كه گذشت در كودكي، الف ب ت ابن مالك را كه كتابي وزين در [[ادبیات عرب|ادبيات عرب]] است، تخميس نمودند و همچنين كتاب گرانسنگ «كفايه الاصول» مرحوم آخوند خراساني(ره)را به شعر در آورده است كه بنام «سبيكه الذهب» در سال 1334 قمري بچاپ رسيد. | + | معظم له در انشاء مدايح و [[مرثیه|مراثي]] [[اهل البیت|اهل بيت]] (ع) نيز از قدرت بالايي برخوردار بودند. دو [[دیوان (شعر)|ديوان]] شعر يكي به عربي و ديگري به فارسي به يادگار گذاشتند. همانگونه كه گذشت در كودكي، الف ب ت ابن مالك را كه كتابي وزين در [[ادبیات عرب|ادبيات عرب]] است، تخميس نمودند و همچنين كتاب گرانسنگ «كفايه الاصول» مرحوم آخوند خراساني(ره)را به شعر در آورده است كه بنام «سبيكه الذهب» در سال 1334 قمري بچاپ رسيد. |
وي قصيده اي بلند بنام معصوميه در مدح حضرت [[حضرت فاطمه معصومه علیها السلام|فاطمه معصومه]](س)و آباء گراميش به عربي سروده كه 101 [[بیت (شعر)|بيت]] است و تاكنون مثل آن در عرب و عجم گفته نشده با ترجمه فارسي اش كه آن نيز 101 بيت است. | وي قصيده اي بلند بنام معصوميه در مدح حضرت [[حضرت فاطمه معصومه علیها السلام|فاطمه معصومه]](س)و آباء گراميش به عربي سروده كه 101 [[بیت (شعر)|بيت]] است و تاكنون مثل آن در عرب و عجم گفته نشده با ترجمه فارسي اش كه آن نيز 101 بيت است. | ||
| − | بخاطر همين مقام ادبي، شعرا نيز در بابل و سمنان به محضر او شرفياب مي گرديدند و نسبت به مقام علمي و ادبي وي تجليل مي كردند. [[نیما یوشیج|نيما يوشيج]] شاعر نامدار معاصر پس از ديدارهايي با ايشان ابياتي را در وصفش سروده است. | + | بخاطر همين مقام ادبي، شعرا نيز در بابل و سمنان به محضر او شرفياب مي گرديدند و نسبت به مقام علمي و ادبي وي تجليل مي كردند. [[نیما یوشیج|نيما يوشيج]] شاعر نامدار معاصر پس از ديدارهايي با ايشان ابياتي را در وصفش سروده است. استاد محمد رضا حكيمي در اين رابطه مي نويسد: |
| − | |||
| − | |||
اين علامه سمناني حائري همان عالمي است كه مرحوم نيما يوشيج حضور او را درك كرده است. يكي از نزديكان علامه در اين باره چنين نوشته است: نيما يوشيج شاعر نوپرداز و نوآفرين ايران در سال تحصيلي 1307-1308 در بابل مي زيست. مرحوم نيما يوشيج دراوايل ورود به بابل به محضر مرحوم آيت الله العظمي آقا شيخ محمد صالح علامه حائري كه در آن زمان در بابل مي زيستند راه يافت. آن شاعر سنت شكن و نوپرداز چنان شيفته و مجذوب آن عالم ديني گرديد كه تقريباً همه روز بجز روزهاي تعطيل حدود 8 صبح به منزل مرحوم آقاي علامه مي آمد و در كتابخانه آن عالم رباني مي نشست و به تدريس او كه هر روز دو نوبت يا سه نوبت در فقه و اصول و حكمت انجام مي شد گوش فرا مي داد. در فاصله درسها كه در آن ميان طلاب ديگري به جاي طلاب قبلي حضور مي يافتند، به خواندن شعر خود يا شنيدن اشعار مرحوم علامه و حتي شعرهاي عربي او صرف وقت مي نمود. نيما كه چون آهوي رميده از همه كس گريزان بود، انس عجيبي با آن مرد روحاني حاصل كرده بود. مرحوم علامه نيز به وي دلبستگي فراوان يافت. روزي از عمويم مرحوم علامه سؤال كردم اين طرز شعر نيما را كه به شعر شعرا شبيه نيست مي پسنديد؟ فرمود: وقتي كه آقاي نيما شعر خود را مي خواند، در من اثر مي گذارد او مطابق قواعد شعري اشعار نيكو مي سرايد اما نمي دانم چرا اين روش را اختيار كرده است. پرسيدم چرا به او تذكر نمي دهيد؟ گفت: از نازك طبعي او بيم دارم دلشكسته گردد. كسي چه مي داند شايد راهي تازه باز كند و در كار خود موفق گردد. سال بعد نيما در لنگرود اقامت گزيد. او پس از چندي شعري براي مرحوم علامه فرستاد. نيما بخاطر علامه اين شعر را در سبك و اسلوب كهن سروده بود كه از اين قرار است: | اين علامه سمناني حائري همان عالمي است كه مرحوم نيما يوشيج حضور او را درك كرده است. يكي از نزديكان علامه در اين باره چنين نوشته است: نيما يوشيج شاعر نوپرداز و نوآفرين ايران در سال تحصيلي 1307-1308 در بابل مي زيست. مرحوم نيما يوشيج دراوايل ورود به بابل به محضر مرحوم آيت الله العظمي آقا شيخ محمد صالح علامه حائري كه در آن زمان در بابل مي زيستند راه يافت. آن شاعر سنت شكن و نوپرداز چنان شيفته و مجذوب آن عالم ديني گرديد كه تقريباً همه روز بجز روزهاي تعطيل حدود 8 صبح به منزل مرحوم آقاي علامه مي آمد و در كتابخانه آن عالم رباني مي نشست و به تدريس او كه هر روز دو نوبت يا سه نوبت در فقه و اصول و حكمت انجام مي شد گوش فرا مي داد. در فاصله درسها كه در آن ميان طلاب ديگري به جاي طلاب قبلي حضور مي يافتند، به خواندن شعر خود يا شنيدن اشعار مرحوم علامه و حتي شعرهاي عربي او صرف وقت مي نمود. نيما كه چون آهوي رميده از همه كس گريزان بود، انس عجيبي با آن مرد روحاني حاصل كرده بود. مرحوم علامه نيز به وي دلبستگي فراوان يافت. روزي از عمويم مرحوم علامه سؤال كردم اين طرز شعر نيما را كه به شعر شعرا شبيه نيست مي پسنديد؟ فرمود: وقتي كه آقاي نيما شعر خود را مي خواند، در من اثر مي گذارد او مطابق قواعد شعري اشعار نيكو مي سرايد اما نمي دانم چرا اين روش را اختيار كرده است. پرسيدم چرا به او تذكر نمي دهيد؟ گفت: از نازك طبعي او بيم دارم دلشكسته گردد. كسي چه مي داند شايد راهي تازه باز كند و در كار خود موفق گردد. سال بعد نيما در لنگرود اقامت گزيد. او پس از چندي شعري براي مرحوم علامه فرستاد. نيما بخاطر علامه اين شعر را در سبك و اسلوب كهن سروده بود كه از اين قرار است: | ||
| سطر ۸۶: | سطر ۸۵: | ||
ابو نواس و غزالي و طوسي اين سه تويي * كه كس نخوانده و نشناسدت به حق و تميز | ابو نواس و غزالي و طوسي اين سه تويي * كه كس نخوانده و نشناسدت به حق و تميز | ||
| − | همچنين حضرت آيت الله حاج سيد عزيز الله امامت كاشاني، مؤلف كتاب | + | همچنين حضرت آيت الله حاج سيد عزيز الله امامت كاشاني، مؤلف كتاب وزين «تذكرة الشعرا» كه خود به ديدارش موفق شده و به اخذ اجازه از معظم له نيز مفتخر گشت در تجليل از مقام ادبي وي مي فرمايد: |
«در قدرت ادبي بعربي و فارسي وحيد عصر و فريد دهر بشمار مي آمد و قاطبه بزرگان و ادباي عراق و ايران او را به استادي و تعظيم و تكريم مي نمودند و بنبوغ مي ستودند». | «در قدرت ادبي بعربي و فارسي وحيد عصر و فريد دهر بشمار مي آمد و قاطبه بزرگان و ادباي عراق و ايران او را به استادي و تعظيم و تكريم مي نمودند و بنبوغ مي ستودند». | ||
| سطر ۹۲: | سطر ۹۱: | ||
البته معظم له خود به ديدار حكما و علما نيز اشتياق فراواني نشان مي داد و بهمين خاطر دانشمندان متعددي با او مجالست داشته و به مباحثات علمي مي پرداختند. از جمله اين بزرگان علامه محمد تقي جعفري حكيم معاصر مي باشند كه خاطره شيرين ايشان در ملاقات با معظم له در مجله كيهان فرهنگي (مهر 1363) آمده است. استاد ضمن خاطراتش مي فرمايد: «علامه سمناني مازندراني(ره)ساكن سمنان و مردي بسيار با فضل بود. مخصوصاً ادبيات عربي اش خيلي قوي بود... اطلاعات فلسفي اش هم خيلي زياد بود، در اصول هم حدّ بالايي داشت. وقتي وارد خيابان شديم ديديم خود مرحوم علامه پياده و عصا بدست آمده بود(براي استقبال) ايشان آن موقع شايد هشتاد سال داشتند....سه چهار روز آنجا بوديم و انصافاً بسيار از نظر مقامات علمي و تواضعي كه داشتند، خيلي براي ما خوش گذشت.» | البته معظم له خود به ديدار حكما و علما نيز اشتياق فراواني نشان مي داد و بهمين خاطر دانشمندان متعددي با او مجالست داشته و به مباحثات علمي مي پرداختند. از جمله اين بزرگان علامه محمد تقي جعفري حكيم معاصر مي باشند كه خاطره شيرين ايشان در ملاقات با معظم له در مجله كيهان فرهنگي (مهر 1363) آمده است. استاد ضمن خاطراتش مي فرمايد: «علامه سمناني مازندراني(ره)ساكن سمنان و مردي بسيار با فضل بود. مخصوصاً ادبيات عربي اش خيلي قوي بود... اطلاعات فلسفي اش هم خيلي زياد بود، در اصول هم حدّ بالايي داشت. وقتي وارد خيابان شديم ديديم خود مرحوم علامه پياده و عصا بدست آمده بود(براي استقبال) ايشان آن موقع شايد هشتاد سال داشتند....سه چهار روز آنجا بوديم و انصافاً بسيار از نظر مقامات علمي و تواضعي كه داشتند، خيلي براي ما خوش گذشت.» | ||
| − | + | در ادامه دو قطعه شعر از مرحوم حائری ذکر می شود: | |
| + | |||
| + | 1. مسدس در مدح [[امام علی علیه السلام|حضرت اميرالمؤمنين]](ع)بمناسبت ميلاد: | ||
| − | شد برون از آستين امروز دست كردگار داشت بركف گوهري گيتي فروزي شاهوار | + | شد برون از آستين امروز دست كردگار * داشت بركف گوهري گيتي فروزي شاهوار |
| − | بود هفت اقليم و نُه طارم برايش استوار جبرئيلش مي ستودي روي تخت زر نگار | + | بود هفت اقليم و نُه طارم برايش استوار * جبرئيلش مي ستودي روي تخت زر نگار |
| − | از لبش اين حسن مطلع بود دُرّي آبدار لافتي الا علي لاسيف الا ذوالفقار | + | از لبش اين حسن مطلع بود دُرّي آبدار * لافتي الا علي لاسيف الا ذوالفقار |
| − | خود جهان يكسو بُدي زان پيش چون نقش بر آب و آنچه بود از زير و بالا داشت چون آب اضطراب | + | خود جهان يكسو بُدي زان پيش چون نقش بر آب * و آنچه بود از زير و بالا داشت چون آب اضطراب |
| − | راست گويم بود گيتي پيش از آن شهري خراب تا نپوشيد اين سروش ايزدي در بو تراب | + | راست گويم بود گيتي پيش از آن شهري خراب * تا نپوشيد اين سروش ايزدي در بو تراب |
| − | با جلال و با جمال و با كمال و با وقار | + | با جلال و با جمال و با كمال و با وقار * لا فتي الا علي لا سيف الا ذو الفقار |
| − | راز هستي در كف ايزد جز او ديگر نبود | + | راز هستي در كف ايزد جز او ديگر نبود * خود جز اين گوهر ميان كاف و نور اندر نبود |
| − | جلوه جان آفرين جز آن جهان پرور نبود | + | جلوه جان آفرين جز آن جهان پرور نبود * هم جز اين يك سطر حرفي بر سر دفتر نبود |
| − | ني جز اين يك فرد در آغاز و در انجام كار | + | ني جز اين يك فرد در آغاز و در انجام كار * لا فتي الا علي لا سيف الا ذو الفقار |
| − | از چه تاقاب دو قوسين بود خورشيد غرب | + | از چه تاقاب دو قوسين بود خورشيد غرب * تا مـــحيط عــــالم هســـتي ببايد در طـــلب |
| − | در كمان پيوست و گشت اندر علي شكل دو لب | + | در كمان پيوست و گشت اندر علي شكل دو لب * ديد خورشيد آن محيط اندر دل ماهي نشب |
| − | كز دو لب بنيوشد آن شب گفتة پروردگار | + | كز دو لب بنيوشد آن شب گفتة پروردگار * لا فتي الا علي لا سيف الا ذو الفقار |
| − | + | 2. مخمس در مدح [[امام زمان عجل الله فرجه الشریف|حضرت ولي عصر]] (ع): | |
| − | آن مه كه درخشنده تر عرش برين است | + | آن مه كه درخشنده تر عرش برين است * در گــنج عـــلوم ازلي در ثــمين است |
خورشيد زمين است حق را به يمين است | خورشيد زمين است حق را به يمين است | ||
| − | در تربيت و تـمشيت خــلق امين است | + | در تربيت و تـمشيت خــلق امين است * صد ملك سليمان به يمينش چو نگين است |
بي مثل و قرين است ني برتر از اين است | بي مثل و قرين است ني برتر از اين است | ||
| − | بابش حسن عسکـري از نسل پـيمبر | + | بابش حسن عسکـري از نسل پـيمبر * بر وارد و صـادر زكـرم مورد و مــصدر |
در ســامره اندر از ســـائل و مـــضطر | در ســامره اندر از ســـائل و مـــضطر | ||
| − | حل كرده همه مشكل كوبنده آن در | + | حل كرده همه مشكل كوبنده آن در * ز او پــاسخ هر نــامه ســربسته مســطّر |
زان حـــقه گـــوهر يـــا پـــاسخ مـــضمر | زان حـــقه گـــوهر يـــا پـــاسخ مـــضمر | ||
| − | اي نيمة شعبان به كه تعظيم نمودي | + | اي نيمة شعبان به كه تعظيم نمودي * تـــا مــلك مــحمد بــه احــد ميم نمودي |
تكــــــريم نمودي مـــه نـــــيم نــمودي | تكــــــريم نمودي مـــه نـــــيم نــمودي | ||
| − | + | <nowiki>***</nowiki> | |
| − | + | در كتابهاي مختلف از جمله [[نقباء البشر (کتاب)|نقباء البشر]]، [[الذریعه الی تصانیف الشیعه|الذريعه الي تصانيف الشيعه]]، علماي معاصرين خياباني و ... به كتابها و تأليفات معظم له اشاره گرديد و ما در اينجا به پاره اي از آن آثار اشاره مي كنيم: | |
| − | + | اتحاد العاقل و المعقول، اجتماع الامر والنهي، احياء الرجال، احياء المنطق الرسطاليسي، ارائه التنقيح السنّي في البرائه عن تلقيح المني، ارث الزوجه، الاريكه الخضراء، الاسكاسيه في احكام الاوراق النقديه، اصاله اللزوم في العقود و الايقاعات، الاعتقادات، اكسير سعادت، اقسام الكفار و احكامهم، امتناع شريك الباري، الامر بين الامرين، الايمان بالله در شمارش ادله اثبات واجب الوجود، الباقيات الصالحات، البديعيه قصيده ميميه، بستان الادب، البقيه، بناء المهدوم، بوارق الالهام في شرح شوارق الالهام، بيان ايمان (فقه فارسي)، بيان الواقع في ردّ البابيّه، تاريخ الدنيا والدين، تاريخ ظهور المنطق، تاريخ معارف اماميه ترجمه ظلامه العتره، تاريخ معارف اماميه و معارف المذاهب الاسلاميه در 12 جلد، تتميم حاشيه المكاسب، التجرّي، تخلف العله عن المعلول، تخميس الفيه ابن مالك، تخميس لاميه المعرّي، ترجمه الادب الكبير لابن المقفع، تفسير [[سوره حمد]] و [[سوره حدید|حديد]] و [[آية الکرسی|آية الكرسي]]، تقرير ابحاث مرحوم آخوند خراساني در طهارت، خمس، زكات و احكام شير دادن، | |
| + | تخليص كفايه الاصول، الجبر و التفويض، الجمع بين الجمع و التفريق و ظهور الحق، الجواب المقبول عن شبهه الاكل و المأكول، حاشيه انوار الربيع، حاشيه رياض المسائل (نكاح و ارث)، حاشيه بر [[فرائد الاصول (کتاب)|رسائل]] شيخ انصاري، حاشيه بر كتاب طهارت شيخ انصاري، حاشيه بر كفايه الاصول، حاشيه بر مفاتيح الشرايع، حاشيه بر المقابس، حاشيه بر [[مکاسب (کتاب)|مكاسب]] شيخ انصاري، حاشيه بر ملل و نحل، حاشيه بر نجات العباد(طهارت)، الحجه (حجت منطقي)، حجيه الظن، حجيه قطع، حكم الغساله، حل نظم منظق سبزواري، حكمت بوعلي سينا در 5 جلد، الحوراء حاشيه بر الزوراء، حيات طيبه در حرمت بقاء بر تقليد ميت، خاتميت محمد (ص)، خرد در امامت، خواص الايات، خير المصير الي السميع البصير، الدين القويم في ربط الحادث بالقديم، الدر الملتتقطه في احكام مجهول المالك و اللقطه، ديوان الادب، ديوان شعر عربي، ديوان شعر فارسي، رجعت (در اثبات ان با ادله عقلي)، رجعت و معراج، رد شبهه ابن كمونه، الرد علي صدرالدين الشيرازي في اصالة الوجود و وحدة الوجود، الزند الناري في حل منطق السبزواري، سبائك الذهب در شرح كامل كفايه الاصول، سبيكه الذهب (برگردان كفايه الاصول به نظم)، السرر الموضوعه، سيمان ايمان(در فقه استدلالي)، شبهه محصوره، شرح بديعه، شرح دعاي سحر، صحيح و اعم، رساله اي در ضدّ، طرر الادب در مهمات اديبه، ظلامه العتره الطاهره الي حضره قاده الاسلام الباهره، العقاد، عمل صالح (فقه استدلالي)، فضايل القرآن، فضل مسجد، قبله المصلين، القصر المشيد في تكمله معالم الرشيد، القصيده العلما، القضاء و الشهادات، القواعد، القول الفصل في ائمه القطع و الوصل، كلمات الحجج العامره في ظلمات اللجج الغامره، كلي طبيعي، لباس مشكوك، لوح محفوظ، ليله المتهجدين، الماء القليل و متمم الكر، المثل الاعلي(تحقيقي در مُثُل افلاطون)، المختارات من الدعوات، مشاهير علماي اسلام، المعرب عن وقتي الصبح و المغرب، المشقص المصيب في العول و التعصيب، مصرّيه العجم(قصيده اي بلند درباره [[حضرت زینب سلام الله علیها|حضرت زينب]](س)، معراجيه(قصيده اي بلند درباره [[معراج]])، معيار الحق والباطل، المناظرات، منجزات المريض، نونيه العجم(قصيده اي طولاني در سيره پيامبر(ص)، نهد الكواعب، وجود انشايي، ودائع الحكم في كشف خدائع بدائع الحكم، وضع الحروف، وقف مختصر، وقف مفصل، اليد البيضاء در وجود ذهني. | ||
| − | + | ==تشرف به محضر امام زمان(ع)== | |
| − | + | يكي از وقايع كه بر عظمت مقام و منزلت معنوي علامه شيخ محمد صالح حائري(ره)دلالت مي كند، تشرف آن بزرگوار به محضر مقدس [[امام زمان عجل الله فرجه الشریف|امام زمان]] (ارواحنا فداه) در بابل مي باشد كه معظم له اصل ماجرا را بتقاضاي صاحب «[[العبقری الحسان فی احوال مولانا صاحب الزمان|عبقري الحسان]]» مرقوم فرمودند و ما آن را عيناً در اينجا مي آوريم: | |
| − | + | «در سال 1325 در بارفروش مازندران در محله مراد بيك نزديك به طلوع فجر كه رو به [[قبله]] به هيئت مختصر خوابيده بودم، از خواب بيدار مي شوم بنحوي كه چشم من مي بيند و گوش من مي شنود و ادراكات قلبي و مشاعرم همه بيدار است ولي بدنم خواب است كه قابل هيچگونه حركت نيست و قادر به تكلم نيستم و زانوهايم بر عادتي كه از پدرم به ارث بردم جمع كرده است. در اين حال يعني در ابتداي بيدار شدن چشم و گوش و دل، مي بينم قوسي از نور ضعيف مانند چراغي كه فتيله اش را پايين كشيده باشند بر تمام بدنم از سر تا پنجه پا بوسعت دو وجب يا بيشتر چتر زده و مانند تور سفيد نازك زرنگاري است كه نقطه هاي كوچك زرين نور در زمينه هاي سفيد رنگ مشبك لطيف آن نور بفاصله متساوي نقش بسته گويي آن نقطه ها مانند چشم حساس به من نگاه مي كند و با من كار دارد و منتظر است و من بالحسّ و العيان به آن نگاه مي كنم و وحشتي از آن ندارم بلكه با حالت انس و سكون خاطر آن را مشاهده مي كنم و متفكرم كه اين چيست و از كجاست و چه مي خواهد بكند و بكجا مي خواهد برود و ميل مفرطي دارم كه آنرا بگيرم و دست بر آن بكشم و هر چه مي خواهم حركت كنم و دست در آن ببرم، اصلاً ممكن نيست باينحالت تا چند لحظه بودم و چشمم به او بود. | |
| − | + | ناگاه از ديوار قبلة حياط خانه كه روبروي ايواني بود كه من در آن خوابيده بودم كه آن ديوار خانه سيد موسي نامي بود از اهالي قرية گنج افروز و در آن وقت مرحوم شده و دو طفل صغير سيد صادق و سيد طاهر نام از او در آن خانه بود، ناگهان ديدم حضرت [[بقیة الله|بقية الله]] اروحنا فداه نمودار شد و بدون آن كه شك كنم در تطبيق، مثل آنكه او را مي شناختم و مي شناسم، كَمَعْرِفَتي بِنَفْسي، و مي بينم عمامة سياه ژوليده بوضع ايراني بر سر دارد و قباي سفيد تابستاني در بر و يقه قبا باز و سينه مبارك نمودار و هيچ مويي در سينه اش نديدم و عباي نازك سياهي بر دوش از جنس شالهاي عبايي و بسيار او را شبيه ديدم به سيدي هندي سيد صاحب نام كه سالها در كربلا با من رفيق و مأنوس بود و ظاهر الصلاح و مليح الحركات بود و نامش حسين بود و فعلاً اين سطور را حسب الامر حجه الاسلام آقاي شيخ علي اكبر نهاوندي دام ظله مي نگارم، از حيات و ممات و محل اقامت او بي خبرم و حضرت بقيه الله(عج)هم مانند اين سيد هندي سبزه فام مايل بصفرت بود و با اين شباهت اصلاً تأملي در تطبيق نداشتم يعني چنين نشد كه در ابتداي پيدا شدن آنجناب لحظه اي بگذرد تا بشناسم بلكه بمجرد پديدار شدن آن جناب از آن ديوار شناختم كه حضرت(ع)است و هيچ متوجه نبودم كه حضرت چرا از درب خانه كه بسمت مغرب فاصله زيادي بود وارد نشد و از ديوار قبله بي آنكه بشكافد چگونه آمد و مي بينم آن حضرت به آهستگي سوي بنده تشريف مي آورد تا آنكه نزديك بدنم از طرف پا كه سوي قبله جمع كرده بود ايستاد و دست راست خود را به سر و سينه ام دراز فرمود و به زبان فارسي فرمود: «بيعت كن». من با كمال شوق بتغلاي عجيبي روحاً افتادم تا برخيزم و [[بیعت]] كنم و بدنم به همان حالت اوليه بود و چنان به تغلاي روحي غير قابل توصيفي افتادم كه سر بلند كنم تا دست دراز كنم و در روح و ادراكات خود كمال شوق و طاعت و تمكين مي يافتم و در عين حال قوس نور بر بدنم چتر زده و به همان حالت اوليه بي كم و زياد و بدون حركت بود. | |
| − | + | بالاخره از شدت تغلا بدنم به حركت در آمد بيدار شد و در همين لحظه دستم دراز شد و بدست مبارك آن حضرت(ع)كه تا آن لحظه دراز كرده داشته بودند، رسيد بطوريكه هنوز لذت تماس و ملامست دستم را با دست آن جناب روحي فداه در خود مي يابم و در همين لحظه كه دستم بدست حضرت(ع)رسيد، قوس نور مذكور بر بدنم فوراً منطبق شد و فرو رفت به اين معني كه دراز شدن دستم بسوي آن جناب و انجام بيعت و فرو رفتن قوس نور در تنم و بيدار شدن تمام و نشستنم در بستر با دست دراز شده همگي در آنِ واحد صورت وقوع گرفت. در اينحال ديدم كسي نيست و آن جناب از نظرم ناپديد شده و من به هيئت جلوس با دست دراز شده هستم، فوراً متوجه شدم كه قوس نور [[روح]] خودم بود كه مقداري از آن در حال منام صعود نمود و عودت نمود و چون هنوز بدنم مسترخي بوده مستعد براي قبول حلول روح يا انطباق روح نشده بر بدن، به شكل قوس كه شكل طبيعي و افضل الاشكال است احاطه كرده تا در اثر تغلاي روحي براي بيعت با يَدُ اللهِ الْعُلْيا مستعد قبول بقيه روح گشت و مقام گنجايش بيان لوازم علمي اين مكاشفه را نسبت به روح و نسبت به شخص حضرت ارواحنا فداه ندارد والحمد الله علي ...». مرحوم شيخ محمد صالح پس از نقل اين مكاشفه، زبان حال خود را با حضرت ولي عصر(عج)در قالب چند بيت عربي بيان مي دارند. | |
| − | + | ==فضايل اخلاقي== | |
| − | علامه حائري با | + | ديگر از امتيازات مرحوم علامه حائري مقام بلند معنوي و قداست نفس و پاي بندي شديد به سنتها و برخورداري از ارتباط معنوي شديد با [[اهل البیت|اهل بيت]] عصمت و طهارت(ع)بوده است. وي به اقامه سوگواري و برپايي مجالس عزاداري براي خاندان [[پیامبر اسلام|پيامبر اكرم]](ص) زيادي مي دادند و در ايام ويژه سوگواري با برقراري محفل عزا در منزل به سوگ مي نشست. |
| − | + | وي در سلوك عارفانه و زندگي [[زهد|زاهدانه]] و دوري از مظاهر فريبندة دنيا اسوه و الگوي اهل معرفت بوده است و در پرتو همين امور بارها مورد عنايت خاندان پيامبر عظيم الشأن اسلام(ص)قرار گرفت. يكي از مؤثقين براي نگارنده حكايت نمودند كه: در ايام عزاداري [[امام حسین علیه السلام|سالار شهيدان]](ع)و چند روز پس از [[روز عاشورا|عاشورا]] از بابل به سمنان رفته و به محضر مرحوم علامه شيخ محمد صالح(ره)شرفياب شديم. اتفاقاً پس از ورود ما، مجلس عزاداري در منزل آقا منعقد گرديد و مداحان اهل بيت عصمت و طهارت(ع)نيز [[مرثیه]] سرايي را آغاز كرده و مجلس را دگرگون كرند، ناگهان در بين مداحي مرحوم آقاي علامه كه در آن وقت نابينا بوده و از نعمت بينايي چشم سر، محروم گشته بودند با صداي رسا فرمودند: «آقايان مؤدب بنشينيد، چرا كه [[حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها|حضرت زهرا]](س)در مجلس ما حضور دارند». | |
| − | علامه | + | همچنين مؤلف محترم «تذكرة الشعرا» ضمن بيان فضايل اخلاقي معظم له، به مكاشفه اي از آن بزرگوار اشاره مي كنند كه عيناً نقل مي شود: «مرحوم علامه حائري از مراجع بزرگ بسيار با عطوفت و مهربان و اهل ذوق و خوش محاوره و اين حقير در بعضي از مسافرتها به [[مشهد]] مقدس حضرت ثامن الحجج(ع)به خدمتش مشرف شدم و از محضرشان مستفيض شدم. از جمله بيانات آن جناب كرامتي بود از حضرت [[امام رضا علیه السلام|علي بن موسي الرضا]](ع)درباره خودشان فرمودند: وقتي گرفتار كسالت صعب العلاجي شدم، اطبا از معالجه ام مأيوس شدند. التماس كردم براي [[زيارت]] و [[توسّل|توسل]] مرا به حرم مطهر حضرت امام رضا(ع)برسانند. مكاني در بالاسر مقدس براي من اماده كرده در آنجا نشانيدند. كتاب مزار [[بحارالأنوار (کتاب)|بحار الانوار]] را در مقابل خود گشوده مشغول خواندن زيارت شدم. حالت مكاشفه براي من دست داد. بيدار بودم نه خواب، ديدم حضرت علي بن موسي الرضا عليه آلاف التحيّه والثناء از توي [[ضریح]] مقدس بيرون آمدند گويا دستمالي هم روي سر خود كشيده بودند، تشريف آوردند تا بالاي سر من ايستادند، سر مبارك را پايين آورده، بمن فرمودند: «يا شيخ عالج تُعافِ»، معالجه كن خوب مي شوي و عافيت مي يابي. فوراً دست خود را گشودم تا آن حضرت را بغل گيرم، ديگر آن حضرت را نديدم. حالم دگرگون شد، آثار خوشي در خود مشاهده كردم و مرا به منزل آوردند. دستور دادم اطبايي كه از معالجه ام مأيوس بودند حاضر كردند چون مرا معاينه نمودند، بالاتفاق گفتند: «حال شما غير حال روز گذشته است، به مختصر معالجه كه اصلاً گمان نمي رفت بطور كلي رفع كسالت شد كه آثاري از او باقي نماند». |
| − | + | استاد عمادزاده نیز درباره ایشان می گوید: «در ادب نفسي، داراي سجاياي فاضله و ملكات نفساني و [[اخلاق]] بسيار [[تواضع|متواضع]] و مراقب و هوشيار و مهمانواز و گرم، مأنوس و مألوف كه براستي هر كس با معظم له برخورد داشت فريفته ملكات و اخلاق فاضله ايشان شده است.» | |
| − | + | ==وفات == | |
| − | + | سرانجام پس از عمري خدمت و تلاش و زندگي پربار و پر مشقّت، چراغ عمر اين فقيه فرزانه و افتخار عالم اسلام خاموش گرديد و در تاريخ 21 ديماه 1350ش. (برابر با 1391 ق) و در سن 93 سالگي دار فاني را وداع گفته و به ملكوت اعلي پيوست. | |
| − | |||
| − | + | با رحلت ايشان، غوغايي در مازندران و سمنان بر پا شد و مردم مازندران دسته دسته خود را براي شركت در [[تشییع جنازه]] وي به سمنان رساندند، و پس از اقامه سوگواري، پيكر مطهر آن مرحوم را به [[مشهد]] مقدس انتقال دادند و در جوار حضرت ثامن الحجج [[امام رضا علیه السلام|امام رضا]](ع)به خاك سپرده شد. | |
| − | + | ==منابع== | |
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | == | ||
| − | |||
| − | |||
| − | + | * سایت تبیان، نويسنده: عبدالرحمن باقر زاده بابلي. | |
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
[[رده:علمای قرن چهاردهم]] | [[رده:علمای قرن چهاردهم]] | ||
نسخهٔ ۲۹ آوریل ۲۰۲۰، ساعت ۰۷:۲۰
يكي از ستارگان درخشان آسمان علم و فقاهت از شهر بابُل، علامه كبير نابغه دوران، فقيه فرهيخته، مجتهد محقق و متبحر، حكيم متكلم، محدث خبير، مفسر بصير و اديب شاعر، آيت الله علامه محمدصالح حائري (م، 1350 ش) مي باشد. يكي از امتيازات آن رادمرد عالم اسلام قلم رسا در تأليف آثار بزرگ و گرانقدر علمي است.
محتویات
ولادت و خاندان
شيخ محمد صالح در 28 رجب سال 1298.ق. در شهر مقدس كربلا ديده به جهان گشود و در بيت علم و تقوا پرورش يافت. پدر ارجمندش مجتهد برجسته حضرت آيت الله آقا شيخ فضل الله علامه حائري(ره) بوده اند. مادر مكرمه اش كه خود از بيت علم و صبيّه مرحوم ملامحمد يوسف استرآبادي صاحب «صيغ العقود» بوده اند، او را در دامان پر مهر و عاطفه خويش، بسيار عالي تربيت كرده و در آشنايي وي با دين و مكتب و قرآن كريم نقش بسزايي ايفا كرد.
خاندان بزرگ علامه ريشه در تاريخ چهارصد ساله دارند كه ابتدا در منطقه بندپي بابل سكونت داشتند و بعدها به بابل مهاجرت كردند، سابقه رجال و بزرگان شيعه از اين خانواده به دوران صفویه مي رسد و جد اعلاي شيخ محمد صالح علامه يعني مرحوم آيت الله آقا شيخ معين الدين قاسمي علامه مازندراني(ره)از مجتهدين طراز اول عصر خود و از شاگردان علامه مجلسي(ره)بوده است.
تحصیلات و استادان
محمدصالح بعد از پشت سر نهادن دوران طفوليت ادبيات عرب را از محضر برادران فاضل و اديب، مولي علي معروف به «سيبويه» و مولي عباس معروف به «اخفش» فرا گرفت. وي كه از نوابغ ادب و هنر مي باشد از دوران كودكي طبع شعري حساسي داشته است. بطوريكه در همان ايام تحصيل ادبيات، الفيه ابن مالك را تخميس نموده اند و به محضر اساتيد فن عرضه داشتند.
پس از تكميل ادبيات سطوح عاليه چون شرح لمعه، رسائل و مكاسب، رياض، اسفار، منظومه سبزواري و شرح مطالع را نيز به كمك پدر ارجمند و برادر فاضلش آيت الله شيخ علي علامه حائري(ره)و ديگر اساتيد بزرگ كربلا فرا گرفتند و قبل از عزيمت به نجف اشرف در مدرسه آيت الله طوسي كربلا «رساله غساله» نيز تأليف فرمودند. ضمن آنكه در همان ايام، به تدريس كتابهايي كه خوانده بودند نيز پرداختند.
مرحوم آخوند خراساني صاحب كفايه در سفر زيارتي كه ماه رجب سال 1312 قمري به كربلاي معلي داشتند روزها در صحن مطهر سيدالشهدا(ع)درس غساله مي دادند. در اين ايام مرحوم شيخ محمد صالح نيز به محضر آخوند خراساني مشرف شده و رساله خود را در غساله كلي طبيعي و تجري تقديم حضور ايشان كردند.
آخوند خراساني پس از مشاهده اين رساله ها و پي بردن به نبوغ و استعداد بي نظير اين نوجوان وي را با خود به نجف اشرف بردند و از آن پس او از شاگردان بزرگ و ممتاز حوزة درس مرحوم صاحب كفايه(ره)گرديد. اين در حالي بود كه هنوز بيش از 15 سال از سن مباركشان نگذشته بود و بگفته يكي از دانشمندان محقق، علامه در محضر مرحوم آخوند(ره)، همچون ارسطويي در محضر درس افلاطون بود.
برادر ارشد ايشان مرحوم آيت الله شيخ علي علامه 12سال از وي بزرگتر بودند؛ پدرش او را وادار كرده بودند تا به درس فقيه برجسته آيت الله حاج ميرزا حسين حاج ميرزاخليل تهراني كه مجتهدي متبحر و شاگرد مستقيم مرحوم صاحب جواهر(ره) بود، حاضر شود تا به يك واسطه از صاحب جواهر كسب فيض كرده باشد. چون حاج ميرزا حسين كهنسال(ره) تنها شاگرد بجامانده از صاحب جواهر(ره)بود.
شيخ علي علامه نيز چون استعداد برادر كوچكتر يعني شيخ محمد صالح را در فرا گيري فقه و اصول دريافته بود با تدريس منظم فقه و اصول او را آماده مي کرد كه قبل از درگذشت حاج ميرزا حسين او نيز بتواند در سلك شاگردان مستقيمش گردد. اين در حالي بود كه معظم له با وجود اجازه اجتهاد از اساتيد مزبور غرور نمي ورزيد و بطور منظم در درسها حاضر مي گشت.
آن بزرگوار بخاطر علاقه فراوان به علوم عقلي، رشته حكمت و علوم و معقول را نيز از محضر مرحوم ملا اسماعيل بروجردي فرا گرفت تا آنكه خود حكيمي صاحب نظر گشته و چنانچه در تأليفات خواهد آمد آثار ذيقيمتي را در علوم عقلي از خود به يادگار نهاد. تلاش علمي و ذوق سرشار شيخ محمد صالح توجه همه صاحب نظران را بخود جلب كرده بود. چراكه وي در همان دوران نوجواني و قبل و بعد از حضور در حوزه علمي هزار ساله نجف، كتابها و رسائل زيادي را چون رساله اي در قاعده يد، رساله اي در تجري، رساله اي در شبهة محصوره، رساله اي در زكات، رساله اي در احكام كفار، رساله اي در طهارت و چند كتاب ديگر تأليف كرده و به جامعه علمي نجف تقديم نمودند. ضمن آنكه با تحقيق و تحليل و احاطه به تمام افكار مرحوم آخوند خراساني تمام درسها حتي مذاكرات بعد از درس با استاد را ثبت و تقرير فرمودند و مرحوم صاحب كفايه (ره)كتاب وقف خود را با مراجعه به دو كتاب در وقف يكي مفصّل و ديگري مختصر كه آقاي شيخ محمد صالح در مدرسه آن مرحوم نوشته بودند، تأليف كردند.
چنانچه گويند: در ايام تعطيلي كه وي باتفاق مرحوم آقا ضياءالدين عراقي در جزيره اي كه بنام حسين مظلوم (ع) در كوفه است، رفته بودند كتاب وقف مختصر را به مرحوم آخوند خراساني (ره) نشان دادند و مرحوم خراساني هم گفته بودند: «ديگر من چه بنويسم»؟!
معروف است كه آن جناب در 16 سالگي به مقام رفيع اجتهاد نائل آمد و آوازه اش در همه مجامع علمي پيچيد. اگر چه گويند: به تأييد برادرش آيت الله شيخ علي علامه آن بزرگوار در 12 سالگي مجتهد مسلم بوده است. ولي جناب آقاي فضائلي در ضمن مقاله اي در مجله وحيد (فروردين، 1352 صص 86-81)تأييد اجتهاد وي از سوي برادر را در همان سن 16 سالگي مي داند.
مهاجرت ایشان به بابل
علامه حائری پس از 12 سال اقامت در نجف اشرف و كسب اجازات روايتي، بعلت ابتلاء به درد شديد چشم، كرسي تحقيق و تدريس نجف را رها كرده و در سال 1324 قمري عازم ايران گرديد. پس از ورود به تهران، مدتي به خود پرداختند، آنگاه راهي وطن اجدادي خود يعني شهرستان بابل گرديدند. وي كه در اين زمان مجتهدي جوان (حدوداً بيست و هفت سالگه) ولي معروف و مشهور بودند مورد استقبال گرم مردم فرهنگ دوست و عالم پرور بابل قرارگرفتند و در محله مراد بيك ساكن گشتند.
معظم له پس از اقامت در بابل به امر اقامة جماعت و ترويج احكام شريعت و تهذيب نفوس مستعده مي پرداختند و به تصريح مرحوم شيخ آقا بزرگ تهراني در نقباء البشر، به بهترين وجهي كه ممكن بود به اقامه شعائر ديني و خدمات مذهبي مشغول گرديدند و مردم شريف منطقه هم به شايستگي از وجود آن بزرگوار و برنامه هايشان استقبال كرده و بهره هاي فراوان بردند. تا آنكه بعد از مدتي كوتاه نه تنها عهده دار مسائل اساسي و رفع مشكلات اجتماعي مردم گرديدند، بلكه مردم زيادي در مازندران به ايشان رجوع كرده و در امور ديني مقلد ايشان گشتند و مرجعيت وي مورد قبول جمع زيادي از مؤمنين منطقه واقع شد.
معظم له در بابل ضمن اقامه شعائر ديني با تكيه بر كرسي تدريس از جمله در مدرسه صدر به تربيت و پرورش شاگردان زيادي همت گماشت و فضلاي زيادي را از چشمه جوشان علم و معرفت خود سيراب ساخت كه اكثر علماي بابل در آن سالها از محضر ايشان تلمذ نموده و جزء شاگردان ايشان مي باشند. در اينجا مناسب است اظهارنظر برخي از بزرگان و تراجم نگاران را پيرامون شخصيت ارزنده و مقامات علمي و معنوي آن بزرگوار ياد آور شويم. صاحب احسن الوديعه در ترجمة وي مي فرمايد: «علامه شيخ محمد صالح كه در مازندران به سر مي برد و اكنون يگانه مرجع تقليد مهم آن سامان است، تأليفات خوبي دارد كه بر فراواني فضل و وسعت دايره اطلاعات و كثرت عمش دلالت مي كند.»
همچنين صاحب «معجم رجال الفكر و الادب في النجف» در باره اش گويد: «شيخ محمد صالح بن ميرزا فضل الله حائري از فقها و علماي بزرگ عالم اسلام و از اساتيد مسلم در فقه و اصول و از مؤلفين و پژوهشگران و محققين بزرگوار مي باشد.»
حضرت آيت الله سيد عزيز الله امامت كاشاني نيز در «تذكرة الشعراء» آورده است: «شيخ الفقها و المجتهدين آيت الله العظمي في العالمين آقاي شيخ محمد صالح حائري مازندراني معروف به علامه سمناني از مفاخر و مشاهير فقها و مراجع عصر حاضر و از مشايخ اجازه مؤلف كتاب و مرحوم آيت الله والد و جمع بسياري از علماي اعلام معاصر مي باشند.»
چنانكه علامه محمد تقي جعفري در تقريظي كه به فرموده خود بعنوان «بيان اهميت كتاب» در حدود چهل سال پيش بر كتاب «حكمت بو علي سينا» از معظم له نوشتند، ضمن تجليل از مقام علمي و عظمت تتبعات و تحقيقات فلسفي وي، اين كتاب را بنام «دائره المعارف فلسفه اسلامي» خوانده و در قسمتي از آن مي نويسد: «اگر اين نكته درست مورد توجه آقايان مطالعه كنندگان واقع گردد اهميت و عظمت خدمت حضرت مستطاب آقاي علامه را ادراك خواهند فرمود. زيرا شخصيتي كه معظم له از ابن سينا خواه جنبه ديني و روحي و خواه از نظر علمي و فلسفي مورد تتبع و تحقيق قرار داده اند، از عهده هيئتي از دانشمندان و فلاسفه و مورخين محقق ساخته نيست زيرا اسلوب تشريح و تحليل و قضاوت معظم له داراي تمامي شرايط علمي و فلسفي و تحقيق و تتبع كه تخصص در هر يك تحمل زحمات يك عمر طولاني را لازم دارد انجام داده اند.»
علامه جعفري در جاي ديگر از اين تقريظ طولاني ضمن اشاره به مسائل توسط علامه حائري مي گويد: «تحقيق و تتبع حضرت آقاي علامه را در اين مبحث مي توان از شاهكارهاي علمي در قرن اخير قرار داد». معظم له در پايان اين تقريظ مي نويسد: «مباحثي كه در اطراف اثبات صانع خواه از حيث تتبع آراء و نظريات و خواه از حيث اثبات و نفي و تحقيق مهمترين مباحث پر ايده بود و با توجه كامل ابتكار نبوغ آميز حضرت آقاي علامه نمي توان با اين چند سطر توضيح داد و با تطبيق مضمون اين بيت، كلامم را ختم مي كنم: ليس علي الله بمستنكر * ان يجمع العالم في واحد (بر خداوند بعيد نيست كه جهاني را در يك نفر جمع كند). خداوند متعال وجود اين نابغه عظيم الشأن را بر عالم تشيع دائمي بدارد».
مبارزه و تبعيد
دوران حضور آن مجتهد مبارز در بابل مصادف با دوران تسلط بيگانگان از جمله استعمار پير انگليس بر سرنوشت ملت ايران و رواج بي ديني و فساد بوده است. و از طرفي پاي رضاخان نيز به عرصه سياست و حاكميت كشيده شد و نغمه هاي شوم و زمزمه هاي خطر ناك مبارزه با احكام و قوانين قرآن و شريعت مقدس اسلام بطور علني از اين طرف و آن طرف شنيده مي شد. در اين ميان علما و انديشمندان اسلام به پاسداري از ارزش هاي ديني و مبارزه با طاغوت پرداختند و هر يك بنوبه خود سهمي را در اين مبارزه و روشن گري افكار مردم بعهده گرفتند.
مرحوم شيخ محمد صالح علامه نيز با مشاهده اوضاع و احوال ساكت ننشسته و شجاعانه پا به ميدان مبارزه نهاد و با سخنراني هاي جانانه و آتشين به مبارزه با طاغوت و ياوه سرايي هاي رضاخان پرداخت، تا آنكه در يكي از آن خطابه ها جملاتي را به اين مضمون (طبق نقل يكي از روحانيون بابل براي نگارنده)بيان داشت: «هر كس با قرآن مخالفت كند، كافر است اگر چه رضاخان باشد». بعد از اين سخنان قاطع در مسجد جامع بابل معظم له دستگير و به تهران انتقال يافت و مدت 9 ماه در سياهچالهاي رضاخاني محبوس گرديد. و چنانچه مرحوم آيت الله حسيني متوفي 1376 براي نگارنده بيان داشتند حكم اعدام شيخ محمد صالح علامه را صادر كرده بودند و قرار بود اعدامش كنند ولي با اعتراض شديد مراجع و علما وقت مواجه شدند و به ناچار او را به سمنان تبعيد كردند.
با تبعيد به سمنان فصل جديدي از زندگي آن عالم فرزانه شروع گرديد. مردم شريف سمنان استقبال شاياني از برنامه هاي وي نمودند و شيفتگان مكتب اهل بيت(ع)پروانه وار گرد شمع وجودش حلقه زدند و از اقيانوس عظيم و مواج آن حكيم فرزانه و مجتهد كبير سيراب گشتند. از يك طرف به اقامه جماعت و ترويج شريعت و بيان معارف توحيدي پرداخت و از طرف ديگر با تشكيل محفل علمي شاگردان زيادي را زير بال و پر گرفت و در پرتو همت بلند و تلاش خستگي ناپذير به پرورش آنان مشغول گشت. ضمن آنكه قلم را بر زمين ننهاد و به تأليف دهها كتاب علمي و سودمند اقدام نمود و دانشوران و ساير مؤمنين از ساير نقاط، خدمتش شرفياب و از محضر نوراني و انفاس قدسي او بهره مند مي گشتند. البته توده مردم كه قادر به درك موقعيت هاي علمي نبودند از سيماي نوراني و متين و موقّرش حس احترام و صميميت مي كردند و از تماشاي چهره جذاب او حظّ وافري مي بردند.
نكته قابل توجه در همين امر نهفته است كه بازديدكنندگان و ملاقات كنندگان با معظم له از گروه يا قشر خاصي نبوده اند و همه اقشار را شامل مي شده است. چرا كه از امتيازات مهم آن رادمرد ميدان علم و عمل نيز جامعيت ايشان در علوم و فنون بلكه در ميادين مختلف است.
از يك طرف فقيهي سترگ و مجتهدي جامع الشرايط و از طرف ديگر حكيم و فيلسوفي ورزيده و از جانب ديگر اديبي توانمند و شاعري برجسته و بلحاظ ديگر سخنوري توانا و زبر دست و از طرفي عارفي شيدا و دلسوخته و واصل و بالاخره مبارزي دلير بر عليه دستگاه ظلم و ستم بوده اند. در رابطه با جامعيت آن بزرگمرد بابل بلكه فخر عالم اسلام مخصوصاً در قدرت ادبي، رشته كلام را به استاد عمادزاده مي سپاريم. وي در شرح حال ايشان مي نويسد:
«در سمنان مدرس و مكتب ايشان، منزل و محفل اهل علم و ادب كه دانشمندان از اطراف بملاقات ايشان می شتابند و بدون ترديد آقاي علامه از بزرگترين علماي جامع و متبحر معاصر و از مشايخ اجازات روايتي مي باشند، تنها كسي كه از گذشتگان علماي نجف، سلسله روايت را به يك واسطه به صاحب جواهر(ره)مي رساند آقاي علامه مي باشند. آقاي علامه در قدرت ادبي به عربي و فارسي شاخص و در نظر اساتيد فن در ايران و عراق به استادي تعظيم و تكريم مي شوند. هر يك از علماي بزرگ جامع علم و حكمت و ادب در يك قسمت مهارت و تخصص و استادي داشتند ولي ايشان در تمام فنون بديعه به شهادت آثار مطبوعه، استاد و مجتهد و داراي فكر مبتكر و رأي صائب ممتاز مي باشند و اين سخن مبالغه نيست بلكه شاهد صادق تأليفات ايشان چون حكمت بو علي مي باشد. شهرت علمي و جامعيت و حذاقت شمّ فقهي علامه در همان عصر در حوزه نجف و كربلا طنين انداز بوده به طوري كه مرحوم آيت الله العظمي ميرزا محمد تقي شيرازي(ره)در زمان خود ضمن دستخطي كه به ايران فرستادند، احتياطات خود را به ايشان ارجاع فرمودند و اين نامه در رسالة لوح محفوظ ايشان گراوار شده است ...».
آن بزرگوار كه چند دهه از عمر شريفش را در سمنان سپري كرد، در خلال اين مدت مسافرتي به قم داشتند كه مورد استقبال شايان علما و مراجع عظام قرار گرفتند و بزرگان قم با ايشان ملاقات نمودند. چندين بار هم به بابل مسافرت كردند و هر بار مورد استقبال شايان مردم شريف آن سامان قرار گرفتند و با شركت در محافل و سخنراني، موجبات بهره مندي مردم را فراهم نمودند ضمن آنكه با علماي منطقه هم ديدار كرده و به گفتگو مي نشستند و اقوام دور و نزديك خود را نيز با صله رحم و ملاقات مورد تفقد قرار مي دادند.
آثار و تأليفات
علامه حائري با فراغت حاصله در سمنان كتابها و آثار ديگري را نيز از خود به يادگار گذاشت كه مجموع تأليفات معظم له را تا چهار صد كتاب و رساله نيز نوشته اند. در نتيجه معظم له از معدود علماي معاصر مي باشند كه در تأليف كتاب، بسيار موفق بوده و ميراث گرانبهايي را از خود به يادگار گذاشتند. او از سنين كودكي دست به قلم برد و همان گونه كه گذشت قبل از عزيمت به نجف اشرف، چند رساله از جمله «رساله غساله» را در كربلا نوشت و آنها را خدمت مرحوم آخوند خراساني تقديم داشت. آنگاه در نجف اشرف نيز قلم بر زمين ننهاد و با تأليف كتابهاي ارزشمندي چون سبائك الذهب در شرح كفايه الاصول و كتابي در خمس و رضاع و طهارت و قضا و شهادات و كتابي در طلاق و زكات و منجزّات مريض و دو كتاب مختصر و مفصل در وقف و آثار ديگر علمي كه بعضاً از تقريرات درس آخوند خراساني و ساير اساتيد بود، تعجب همگان را برانگيخت.
نكته قابل توجه آنكه آثار معظم له همانند ابعاد وجودي وي، منحصر در يك موضوع نمي باشد و ابواب مختلف علوم اسلامي اعم از فقه، اصول، كلام، حكمت و فلسفه، رجال، تفسير، ادب و تاريخ شيعه را در بر مي گيرد. گفتني است آثار نظم و نثر معظم له پس از فوتشان به كتابخانه آستان قدس رضوي اهدا شده و در آنجا محفوظ است.
علامه شيخ آقا بزرگ تهراني(ره)در اين باره مي فرمايند: «آن بزرگوار عليرغم مرجعيت و اشتغالات زياد اهميت زيادي به تأليف كتاب و آثار علمي مي دادند و الطاف و مواهب الهي و توان و استعدادش در نظم و نثر و احاطه علمي وي سبب شد تا آثار ارزشمندي را در موضوعات گوناگون پديد آورند.»
استاد محمد رضا حكيمي نيز مي نويسد: «علامه سمناني(1297-1391هـ.ق)از عالمان بزرگ و جامع شيعه بود در اين روزگار عمري دراز كرد و تأليفات بسيار زياد بر جاي گذاشت از جمله «حكمت بوعلي سينا» در چندين مجلّد. وي در فلسفه معتقد به نظريه «اصالت ماهيت» بود و از اركان فلسفه مشايي بود در اين عصر. علامه در علوم اسلامي تبحري بسزا داشت. من خود در يكي از سفرهاي اخير او به مشهد(حدود سالهاي 37-38 شمسي)از وي شنيدم كه مي گفت، صاحب كفايه الاصول در تنظيم جلد دوم، از يادداشهاي من كه علامه در سر درس مرحوم آخوند مي نوشته است استفاده كرده است. علامه در ادبيات عربي نيز از اساتيد مسلم بود و اطلاعاتي بسيار وسيع داشت و تأليفات و آثاري. ازجمله قصيده بديعيه و شرحي برآن، حاشيه اي بر «انوار الربيع» و ديواني به عربي. او به فارسي نيز شعر مي گفت ولي در نظم عربي، قدرتي شگفتي زاي داشت و يكي از نمونه هاي كم مانند ايرانياني بود كه شعر عربي را در حد بالا مي سرايند.»
ايشان در شعر عربي به مراتب از فارسي مقتدرتر بودند كه اهل ادب ايشان را «متنبي عصر» خوانده اند. در عربي اقسام و انواع شعر سروده اند، حتي اهل حجاز قصايد ايشان را «عصمي» يعني مصون از خطا و لغزش مي دانند و دست به دست مي دهند، با اشعاري كه در مقدمه كتاب حكمت بو علي الهيات جلد سوم چاپ شده و به جنگ مولوي و بوعلي رفته اند و قصايدي كه در مدح حضرت زينب(س)و ام كلثوم(س)و حضرت معصومه(س) سروده اند، بهترين شاهد مقام ادبي و قدرت نظم ايشان است.
آوازه علمي آن بزرگوار نه تنها در حوزه هاي علمي شيعه بلكه در جامعه علمي اهل سنت نيز پيچيده بود و در جامع الازهر مصر به نظرات ايشان اهميت زيادي مي دادند و همانگونه كه در نوشتار استاد عماد زاده و استاد حكيمي آمده است، معظم له در قدرت ادبي به عربي و فارسي نيز بي نظير بودند و ادباي ايران و عراق او را به استادي تعظيم و به نبوغ مي ستودند و در فن سرودن قصيده هاي عربي و قصايد و غزليات فارسي، او را سعدي دوران خواندند. وجود قدرت ادبي، براي يك عالم و مجتهد مايه مباهات و باعث توانمندي وي در مقام فتوي است، چنانكه شيخ حرّ عاملي در «امل الامل» مي فرمايد: «عالمي كه ذوق ادبي دارد بهتر اخبار آل محمد(ص)و كتاب و سنت را مي فهمد و غالباً رأي و فتواي او اصابت با واقع و حقيقت دارد.»
معظم له در انشاء مدايح و مراثي اهل بيت (ع) نيز از قدرت بالايي برخوردار بودند. دو ديوان شعر يكي به عربي و ديگري به فارسي به يادگار گذاشتند. همانگونه كه گذشت در كودكي، الف ب ت ابن مالك را كه كتابي وزين در ادبيات عرب است، تخميس نمودند و همچنين كتاب گرانسنگ «كفايه الاصول» مرحوم آخوند خراساني(ره)را به شعر در آورده است كه بنام «سبيكه الذهب» در سال 1334 قمري بچاپ رسيد.
وي قصيده اي بلند بنام معصوميه در مدح حضرت فاطمه معصومه(س)و آباء گراميش به عربي سروده كه 101 بيت است و تاكنون مثل آن در عرب و عجم گفته نشده با ترجمه فارسي اش كه آن نيز 101 بيت است.
بخاطر همين مقام ادبي، شعرا نيز در بابل و سمنان به محضر او شرفياب مي گرديدند و نسبت به مقام علمي و ادبي وي تجليل مي كردند. نيما يوشيج شاعر نامدار معاصر پس از ديدارهايي با ايشان ابياتي را در وصفش سروده است. استاد محمد رضا حكيمي در اين رابطه مي نويسد:
اين علامه سمناني حائري همان عالمي است كه مرحوم نيما يوشيج حضور او را درك كرده است. يكي از نزديكان علامه در اين باره چنين نوشته است: نيما يوشيج شاعر نوپرداز و نوآفرين ايران در سال تحصيلي 1307-1308 در بابل مي زيست. مرحوم نيما يوشيج دراوايل ورود به بابل به محضر مرحوم آيت الله العظمي آقا شيخ محمد صالح علامه حائري كه در آن زمان در بابل مي زيستند راه يافت. آن شاعر سنت شكن و نوپرداز چنان شيفته و مجذوب آن عالم ديني گرديد كه تقريباً همه روز بجز روزهاي تعطيل حدود 8 صبح به منزل مرحوم آقاي علامه مي آمد و در كتابخانه آن عالم رباني مي نشست و به تدريس او كه هر روز دو نوبت يا سه نوبت در فقه و اصول و حكمت انجام مي شد گوش فرا مي داد. در فاصله درسها كه در آن ميان طلاب ديگري به جاي طلاب قبلي حضور مي يافتند، به خواندن شعر خود يا شنيدن اشعار مرحوم علامه و حتي شعرهاي عربي او صرف وقت مي نمود. نيما كه چون آهوي رميده از همه كس گريزان بود، انس عجيبي با آن مرد روحاني حاصل كرده بود. مرحوم علامه نيز به وي دلبستگي فراوان يافت. روزي از عمويم مرحوم علامه سؤال كردم اين طرز شعر نيما را كه به شعر شعرا شبيه نيست مي پسنديد؟ فرمود: وقتي كه آقاي نيما شعر خود را مي خواند، در من اثر مي گذارد او مطابق قواعد شعري اشعار نيكو مي سرايد اما نمي دانم چرا اين روش را اختيار كرده است. پرسيدم چرا به او تذكر نمي دهيد؟ گفت: از نازك طبعي او بيم دارم دلشكسته گردد. كسي چه مي داند شايد راهي تازه باز كند و در كار خود موفق گردد. سال بعد نيما در لنگرود اقامت گزيد. او پس از چندي شعري براي مرحوم علامه فرستاد. نيما بخاطر علامه اين شعر را در سبك و اسلوب كهن سروده بود كه از اين قرار است:
منم كه طالح و درمانده ام در اين فكرت * تويي كه صالحي اي حائري زمن مگريز
تو نيك مي كني از حال جزء استقراء * هم آن چنانكه ز كلي قياس بر همه چيز
ابو نواس و غزالي و طوسي اين سه تويي * كه كس نخوانده و نشناسدت به حق و تميز
همچنين حضرت آيت الله حاج سيد عزيز الله امامت كاشاني، مؤلف كتاب وزين «تذكرة الشعرا» كه خود به ديدارش موفق شده و به اخذ اجازه از معظم له نيز مفتخر گشت در تجليل از مقام ادبي وي مي فرمايد:
«در قدرت ادبي بعربي و فارسي وحيد عصر و فريد دهر بشمار مي آمد و قاطبه بزرگان و ادباي عراق و ايران او را به استادي و تعظيم و تكريم مي نمودند و بنبوغ مي ستودند».
البته معظم له خود به ديدار حكما و علما نيز اشتياق فراواني نشان مي داد و بهمين خاطر دانشمندان متعددي با او مجالست داشته و به مباحثات علمي مي پرداختند. از جمله اين بزرگان علامه محمد تقي جعفري حكيم معاصر مي باشند كه خاطره شيرين ايشان در ملاقات با معظم له در مجله كيهان فرهنگي (مهر 1363) آمده است. استاد ضمن خاطراتش مي فرمايد: «علامه سمناني مازندراني(ره)ساكن سمنان و مردي بسيار با فضل بود. مخصوصاً ادبيات عربي اش خيلي قوي بود... اطلاعات فلسفي اش هم خيلي زياد بود، در اصول هم حدّ بالايي داشت. وقتي وارد خيابان شديم ديديم خود مرحوم علامه پياده و عصا بدست آمده بود(براي استقبال) ايشان آن موقع شايد هشتاد سال داشتند....سه چهار روز آنجا بوديم و انصافاً بسيار از نظر مقامات علمي و تواضعي كه داشتند، خيلي براي ما خوش گذشت.»
در ادامه دو قطعه شعر از مرحوم حائری ذکر می شود:
1. مسدس در مدح حضرت اميرالمؤمنين(ع)بمناسبت ميلاد:
شد برون از آستين امروز دست كردگار * داشت بركف گوهري گيتي فروزي شاهوار
بود هفت اقليم و نُه طارم برايش استوار * جبرئيلش مي ستودي روي تخت زر نگار
از لبش اين حسن مطلع بود دُرّي آبدار * لافتي الا علي لاسيف الا ذوالفقار
خود جهان يكسو بُدي زان پيش چون نقش بر آب * و آنچه بود از زير و بالا داشت چون آب اضطراب
راست گويم بود گيتي پيش از آن شهري خراب * تا نپوشيد اين سروش ايزدي در بو تراب
با جلال و با جمال و با كمال و با وقار * لا فتي الا علي لا سيف الا ذو الفقار
راز هستي در كف ايزد جز او ديگر نبود * خود جز اين گوهر ميان كاف و نور اندر نبود
جلوه جان آفرين جز آن جهان پرور نبود * هم جز اين يك سطر حرفي بر سر دفتر نبود
ني جز اين يك فرد در آغاز و در انجام كار * لا فتي الا علي لا سيف الا ذو الفقار
از چه تاقاب دو قوسين بود خورشيد غرب * تا مـــحيط عــــالم هســـتي ببايد در طـــلب
در كمان پيوست و گشت اندر علي شكل دو لب * ديد خورشيد آن محيط اندر دل ماهي نشب
كز دو لب بنيوشد آن شب گفتة پروردگار * لا فتي الا علي لا سيف الا ذو الفقار
2. مخمس در مدح حضرت ولي عصر (ع):
آن مه كه درخشنده تر عرش برين است * در گــنج عـــلوم ازلي در ثــمين است
خورشيد زمين است حق را به يمين است
در تربيت و تـمشيت خــلق امين است * صد ملك سليمان به يمينش چو نگين است
بي مثل و قرين است ني برتر از اين است
بابش حسن عسکـري از نسل پـيمبر * بر وارد و صـادر زكـرم مورد و مــصدر
در ســامره اندر از ســـائل و مـــضطر
حل كرده همه مشكل كوبنده آن در * ز او پــاسخ هر نــامه ســربسته مســطّر
زان حـــقه گـــوهر يـــا پـــاسخ مـــضمر
اي نيمة شعبان به كه تعظيم نمودي * تـــا مــلك مــحمد بــه احــد ميم نمودي
تكــــــريم نمودي مـــه نـــــيم نــمودي
***
در كتابهاي مختلف از جمله نقباء البشر، الذريعه الي تصانيف الشيعه، علماي معاصرين خياباني و ... به كتابها و تأليفات معظم له اشاره گرديد و ما در اينجا به پاره اي از آن آثار اشاره مي كنيم:
اتحاد العاقل و المعقول، اجتماع الامر والنهي، احياء الرجال، احياء المنطق الرسطاليسي، ارائه التنقيح السنّي في البرائه عن تلقيح المني، ارث الزوجه، الاريكه الخضراء، الاسكاسيه في احكام الاوراق النقديه، اصاله اللزوم في العقود و الايقاعات، الاعتقادات، اكسير سعادت، اقسام الكفار و احكامهم، امتناع شريك الباري، الامر بين الامرين، الايمان بالله در شمارش ادله اثبات واجب الوجود، الباقيات الصالحات، البديعيه قصيده ميميه، بستان الادب، البقيه، بناء المهدوم، بوارق الالهام في شرح شوارق الالهام، بيان ايمان (فقه فارسي)، بيان الواقع في ردّ البابيّه، تاريخ الدنيا والدين، تاريخ ظهور المنطق، تاريخ معارف اماميه ترجمه ظلامه العتره، تاريخ معارف اماميه و معارف المذاهب الاسلاميه در 12 جلد، تتميم حاشيه المكاسب، التجرّي، تخلف العله عن المعلول، تخميس الفيه ابن مالك، تخميس لاميه المعرّي، ترجمه الادب الكبير لابن المقفع، تفسير سوره حمد و حديد و آية الكرسي، تقرير ابحاث مرحوم آخوند خراساني در طهارت، خمس، زكات و احكام شير دادن، تخليص كفايه الاصول، الجبر و التفويض، الجمع بين الجمع و التفريق و ظهور الحق، الجواب المقبول عن شبهه الاكل و المأكول، حاشيه انوار الربيع، حاشيه رياض المسائل (نكاح و ارث)، حاشيه بر رسائل شيخ انصاري، حاشيه بر كتاب طهارت شيخ انصاري، حاشيه بر كفايه الاصول، حاشيه بر مفاتيح الشرايع، حاشيه بر المقابس، حاشيه بر مكاسب شيخ انصاري، حاشيه بر ملل و نحل، حاشيه بر نجات العباد(طهارت)، الحجه (حجت منطقي)، حجيه الظن، حجيه قطع، حكم الغساله، حل نظم منظق سبزواري، حكمت بوعلي سينا در 5 جلد، الحوراء حاشيه بر الزوراء، حيات طيبه در حرمت بقاء بر تقليد ميت، خاتميت محمد (ص)، خرد در امامت، خواص الايات، خير المصير الي السميع البصير، الدين القويم في ربط الحادث بالقديم، الدر الملتتقطه في احكام مجهول المالك و اللقطه، ديوان الادب، ديوان شعر عربي، ديوان شعر فارسي، رجعت (در اثبات ان با ادله عقلي)، رجعت و معراج، رد شبهه ابن كمونه، الرد علي صدرالدين الشيرازي في اصالة الوجود و وحدة الوجود، الزند الناري في حل منطق السبزواري، سبائك الذهب در شرح كامل كفايه الاصول، سبيكه الذهب (برگردان كفايه الاصول به نظم)، السرر الموضوعه، سيمان ايمان(در فقه استدلالي)، شبهه محصوره، شرح بديعه، شرح دعاي سحر، صحيح و اعم، رساله اي در ضدّ، طرر الادب در مهمات اديبه، ظلامه العتره الطاهره الي حضره قاده الاسلام الباهره، العقاد، عمل صالح (فقه استدلالي)، فضايل القرآن، فضل مسجد، قبله المصلين، القصر المشيد في تكمله معالم الرشيد، القصيده العلما، القضاء و الشهادات، القواعد، القول الفصل في ائمه القطع و الوصل، كلمات الحجج العامره في ظلمات اللجج الغامره، كلي طبيعي، لباس مشكوك، لوح محفوظ، ليله المتهجدين، الماء القليل و متمم الكر، المثل الاعلي(تحقيقي در مُثُل افلاطون)، المختارات من الدعوات، مشاهير علماي اسلام، المعرب عن وقتي الصبح و المغرب، المشقص المصيب في العول و التعصيب، مصرّيه العجم(قصيده اي بلند درباره حضرت زينب(س)، معراجيه(قصيده اي بلند درباره معراج)، معيار الحق والباطل، المناظرات، منجزات المريض، نونيه العجم(قصيده اي طولاني در سيره پيامبر(ص)، نهد الكواعب، وجود انشايي، ودائع الحكم في كشف خدائع بدائع الحكم، وضع الحروف، وقف مختصر، وقف مفصل، اليد البيضاء در وجود ذهني.
تشرف به محضر امام زمان(ع)
يكي از وقايع كه بر عظمت مقام و منزلت معنوي علامه شيخ محمد صالح حائري(ره)دلالت مي كند، تشرف آن بزرگوار به محضر مقدس امام زمان (ارواحنا فداه) در بابل مي باشد كه معظم له اصل ماجرا را بتقاضاي صاحب «عبقري الحسان» مرقوم فرمودند و ما آن را عيناً در اينجا مي آوريم:
«در سال 1325 در بارفروش مازندران در محله مراد بيك نزديك به طلوع فجر كه رو به قبله به هيئت مختصر خوابيده بودم، از خواب بيدار مي شوم بنحوي كه چشم من مي بيند و گوش من مي شنود و ادراكات قلبي و مشاعرم همه بيدار است ولي بدنم خواب است كه قابل هيچگونه حركت نيست و قادر به تكلم نيستم و زانوهايم بر عادتي كه از پدرم به ارث بردم جمع كرده است. در اين حال يعني در ابتداي بيدار شدن چشم و گوش و دل، مي بينم قوسي از نور ضعيف مانند چراغي كه فتيله اش را پايين كشيده باشند بر تمام بدنم از سر تا پنجه پا بوسعت دو وجب يا بيشتر چتر زده و مانند تور سفيد نازك زرنگاري است كه نقطه هاي كوچك زرين نور در زمينه هاي سفيد رنگ مشبك لطيف آن نور بفاصله متساوي نقش بسته گويي آن نقطه ها مانند چشم حساس به من نگاه مي كند و با من كار دارد و منتظر است و من بالحسّ و العيان به آن نگاه مي كنم و وحشتي از آن ندارم بلكه با حالت انس و سكون خاطر آن را مشاهده مي كنم و متفكرم كه اين چيست و از كجاست و چه مي خواهد بكند و بكجا مي خواهد برود و ميل مفرطي دارم كه آنرا بگيرم و دست بر آن بكشم و هر چه مي خواهم حركت كنم و دست در آن ببرم، اصلاً ممكن نيست باينحالت تا چند لحظه بودم و چشمم به او بود.
ناگاه از ديوار قبلة حياط خانه كه روبروي ايواني بود كه من در آن خوابيده بودم كه آن ديوار خانه سيد موسي نامي بود از اهالي قرية گنج افروز و در آن وقت مرحوم شده و دو طفل صغير سيد صادق و سيد طاهر نام از او در آن خانه بود، ناگهان ديدم حضرت بقية الله اروحنا فداه نمودار شد و بدون آن كه شك كنم در تطبيق، مثل آنكه او را مي شناختم و مي شناسم، كَمَعْرِفَتي بِنَفْسي، و مي بينم عمامة سياه ژوليده بوضع ايراني بر سر دارد و قباي سفيد تابستاني در بر و يقه قبا باز و سينه مبارك نمودار و هيچ مويي در سينه اش نديدم و عباي نازك سياهي بر دوش از جنس شالهاي عبايي و بسيار او را شبيه ديدم به سيدي هندي سيد صاحب نام كه سالها در كربلا با من رفيق و مأنوس بود و ظاهر الصلاح و مليح الحركات بود و نامش حسين بود و فعلاً اين سطور را حسب الامر حجه الاسلام آقاي شيخ علي اكبر نهاوندي دام ظله مي نگارم، از حيات و ممات و محل اقامت او بي خبرم و حضرت بقيه الله(عج)هم مانند اين سيد هندي سبزه فام مايل بصفرت بود و با اين شباهت اصلاً تأملي در تطبيق نداشتم يعني چنين نشد كه در ابتداي پيدا شدن آنجناب لحظه اي بگذرد تا بشناسم بلكه بمجرد پديدار شدن آن جناب از آن ديوار شناختم كه حضرت(ع)است و هيچ متوجه نبودم كه حضرت چرا از درب خانه كه بسمت مغرب فاصله زيادي بود وارد نشد و از ديوار قبله بي آنكه بشكافد چگونه آمد و مي بينم آن حضرت به آهستگي سوي بنده تشريف مي آورد تا آنكه نزديك بدنم از طرف پا كه سوي قبله جمع كرده بود ايستاد و دست راست خود را به سر و سينه ام دراز فرمود و به زبان فارسي فرمود: «بيعت كن». من با كمال شوق بتغلاي عجيبي روحاً افتادم تا برخيزم و بیعت كنم و بدنم به همان حالت اوليه بود و چنان به تغلاي روحي غير قابل توصيفي افتادم كه سر بلند كنم تا دست دراز كنم و در روح و ادراكات خود كمال شوق و طاعت و تمكين مي يافتم و در عين حال قوس نور بر بدنم چتر زده و به همان حالت اوليه بي كم و زياد و بدون حركت بود.
بالاخره از شدت تغلا بدنم به حركت در آمد بيدار شد و در همين لحظه دستم دراز شد و بدست مبارك آن حضرت(ع)كه تا آن لحظه دراز كرده داشته بودند، رسيد بطوريكه هنوز لذت تماس و ملامست دستم را با دست آن جناب روحي فداه در خود مي يابم و در همين لحظه كه دستم بدست حضرت(ع)رسيد، قوس نور مذكور بر بدنم فوراً منطبق شد و فرو رفت به اين معني كه دراز شدن دستم بسوي آن جناب و انجام بيعت و فرو رفتن قوس نور در تنم و بيدار شدن تمام و نشستنم در بستر با دست دراز شده همگي در آنِ واحد صورت وقوع گرفت. در اينحال ديدم كسي نيست و آن جناب از نظرم ناپديد شده و من به هيئت جلوس با دست دراز شده هستم، فوراً متوجه شدم كه قوس نور روح خودم بود كه مقداري از آن در حال منام صعود نمود و عودت نمود و چون هنوز بدنم مسترخي بوده مستعد براي قبول حلول روح يا انطباق روح نشده بر بدن، به شكل قوس كه شكل طبيعي و افضل الاشكال است احاطه كرده تا در اثر تغلاي روحي براي بيعت با يَدُ اللهِ الْعُلْيا مستعد قبول بقيه روح گشت و مقام گنجايش بيان لوازم علمي اين مكاشفه را نسبت به روح و نسبت به شخص حضرت ارواحنا فداه ندارد والحمد الله علي ...». مرحوم شيخ محمد صالح پس از نقل اين مكاشفه، زبان حال خود را با حضرت ولي عصر(عج)در قالب چند بيت عربي بيان مي دارند.
فضايل اخلاقي
ديگر از امتيازات مرحوم علامه حائري مقام بلند معنوي و قداست نفس و پاي بندي شديد به سنتها و برخورداري از ارتباط معنوي شديد با اهل بيت عصمت و طهارت(ع)بوده است. وي به اقامه سوگواري و برپايي مجالس عزاداري براي خاندان پيامبر اكرم(ص) زيادي مي دادند و در ايام ويژه سوگواري با برقراري محفل عزا در منزل به سوگ مي نشست.
وي در سلوك عارفانه و زندگي زاهدانه و دوري از مظاهر فريبندة دنيا اسوه و الگوي اهل معرفت بوده است و در پرتو همين امور بارها مورد عنايت خاندان پيامبر عظيم الشأن اسلام(ص)قرار گرفت. يكي از مؤثقين براي نگارنده حكايت نمودند كه: در ايام عزاداري سالار شهيدان(ع)و چند روز پس از عاشورا از بابل به سمنان رفته و به محضر مرحوم علامه شيخ محمد صالح(ره)شرفياب شديم. اتفاقاً پس از ورود ما، مجلس عزاداري در منزل آقا منعقد گرديد و مداحان اهل بيت عصمت و طهارت(ع)نيز مرثیه سرايي را آغاز كرده و مجلس را دگرگون كرند، ناگهان در بين مداحي مرحوم آقاي علامه كه در آن وقت نابينا بوده و از نعمت بينايي چشم سر، محروم گشته بودند با صداي رسا فرمودند: «آقايان مؤدب بنشينيد، چرا كه حضرت زهرا(س)در مجلس ما حضور دارند».
همچنين مؤلف محترم «تذكرة الشعرا» ضمن بيان فضايل اخلاقي معظم له، به مكاشفه اي از آن بزرگوار اشاره مي كنند كه عيناً نقل مي شود: «مرحوم علامه حائري از مراجع بزرگ بسيار با عطوفت و مهربان و اهل ذوق و خوش محاوره و اين حقير در بعضي از مسافرتها به مشهد مقدس حضرت ثامن الحجج(ع)به خدمتش مشرف شدم و از محضرشان مستفيض شدم. از جمله بيانات آن جناب كرامتي بود از حضرت علي بن موسي الرضا(ع)درباره خودشان فرمودند: وقتي گرفتار كسالت صعب العلاجي شدم، اطبا از معالجه ام مأيوس شدند. التماس كردم براي زيارت و توسل مرا به حرم مطهر حضرت امام رضا(ع)برسانند. مكاني در بالاسر مقدس براي من اماده كرده در آنجا نشانيدند. كتاب مزار بحار الانوار را در مقابل خود گشوده مشغول خواندن زيارت شدم. حالت مكاشفه براي من دست داد. بيدار بودم نه خواب، ديدم حضرت علي بن موسي الرضا عليه آلاف التحيّه والثناء از توي ضریح مقدس بيرون آمدند گويا دستمالي هم روي سر خود كشيده بودند، تشريف آوردند تا بالاي سر من ايستادند، سر مبارك را پايين آورده، بمن فرمودند: «يا شيخ عالج تُعافِ»، معالجه كن خوب مي شوي و عافيت مي يابي. فوراً دست خود را گشودم تا آن حضرت را بغل گيرم، ديگر آن حضرت را نديدم. حالم دگرگون شد، آثار خوشي در خود مشاهده كردم و مرا به منزل آوردند. دستور دادم اطبايي كه از معالجه ام مأيوس بودند حاضر كردند چون مرا معاينه نمودند، بالاتفاق گفتند: «حال شما غير حال روز گذشته است، به مختصر معالجه كه اصلاً گمان نمي رفت بطور كلي رفع كسالت شد كه آثاري از او باقي نماند».
استاد عمادزاده نیز درباره ایشان می گوید: «در ادب نفسي، داراي سجاياي فاضله و ملكات نفساني و اخلاق بسيار متواضع و مراقب و هوشيار و مهمانواز و گرم، مأنوس و مألوف كه براستي هر كس با معظم له برخورد داشت فريفته ملكات و اخلاق فاضله ايشان شده است.»
وفات
سرانجام پس از عمري خدمت و تلاش و زندگي پربار و پر مشقّت، چراغ عمر اين فقيه فرزانه و افتخار عالم اسلام خاموش گرديد و در تاريخ 21 ديماه 1350ش. (برابر با 1391 ق) و در سن 93 سالگي دار فاني را وداع گفته و به ملكوت اعلي پيوست.
با رحلت ايشان، غوغايي در مازندران و سمنان بر پا شد و مردم مازندران دسته دسته خود را براي شركت در تشییع جنازه وي به سمنان رساندند، و پس از اقامه سوگواري، پيكر مطهر آن مرحوم را به مشهد مقدس انتقال دادند و در جوار حضرت ثامن الحجج امام رضا(ع)به خاك سپرده شد.
منابع
- سایت تبیان، نويسنده: عبدالرحمن باقر زاده بابلي.
