آیه ظهار: تفاوت بین نسخهها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
سطر ۱: | سطر ۱: | ||
− | برخى آیه 2 [[سوره مجادله]]/58 را «آیه ظهار» گفتهاند.<ref> الاتقان، ج 1، ص 63؛ احكام القرآن، ابنالعربى، ج 1، ص 355؛ جامعالبیان، مج 14، ج 28، ص 15.</ref> در شأن نزول این آیه آمده است كه «ظهار» یكى از انواع طلاق در جاهلیت بود و اگر كسى به همسرش مىگفت: أنت عَلَىّ كَظَهْرِ أُمّى = پشت تو چون پشت مادر من است، این جمله به منزله طلاق بود و زن براى همیشه بر مرد حرام مىشد. | + | برخى آیه 2 [[سوره مجادله]]/58 را «آیه ظهار» گفتهاند.<ref> الاتقان، ج 1، ص 63؛ احكام القرآن، ابنالعربى، ج 1، ص 355؛ جامعالبیان، مج 14، ج 28، ص 15.</ref> |
+ | |||
+ | {{قرآن در قاب|سوره=58|آیه=2|ترجمه=ز میان شما کسانی که زنانشان را ظهار می کنند بدانند که زنانشان، مادرانشان نشوند، مادرانشان فقطزنانی هستند که آنها را زاییده اند، و سخنی ناپسند و دروغ است که می گویند و خدا از گناهان در گذرنده است و آمرزنده است}} | ||
+ | |||
+ | در شأن نزول این آیه آمده است كه «ظهار» یكى از انواع طلاق در جاهلیت بود و اگر كسى به همسرش مىگفت: أنت عَلَىّ كَظَهْرِ أُمّى = پشت تو چون پشت مادر من است، این جمله به منزله طلاق بود و زن براى همیشه بر مرد حرام مىشد. | ||
روزى یكى از مسلمانان به نام «اوس بن صامت» این جمله را در حال عصبانیت به همسرش گفت؛ سپس پشیمان شد. زن نزد [[رسول خدا]] صلى الله علیه و آله آمد و از این حكم پرسید و آیه نازل شد كه همسران ظهاركنندگان، مادران آنها نیستند. مادران آنها كسانى هستند كه آنان را زاییدهاند؛ پس سخن آنان، سخنى زشت و باطل است:<ref>قمى، ج 2، ص 365؛ جامع البیان، مج 14، ج 28، ص 5.</ref> | روزى یكى از مسلمانان به نام «اوس بن صامت» این جمله را در حال عصبانیت به همسرش گفت؛ سپس پشیمان شد. زن نزد [[رسول خدا]] صلى الله علیه و آله آمد و از این حكم پرسید و آیه نازل شد كه همسران ظهاركنندگان، مادران آنها نیستند. مادران آنها كسانى هستند كه آنان را زاییدهاند؛ پس سخن آنان، سخنى زشت و باطل است:<ref>قمى، ج 2، ص 365؛ جامع البیان، مج 14، ج 28، ص 5.</ref> | ||
− | |||
− | |||
==پانویس== | ==پانویس== |
نسخهٔ ۱۸ ژوئیهٔ ۲۰۱۸، ساعت ۰۴:۴۴
برخى آیه 2 سوره مجادله/58 را «آیه ظهار» گفتهاند.[۱]
در شأن نزول این آیه آمده است كه «ظهار» یكى از انواع طلاق در جاهلیت بود و اگر كسى به همسرش مىگفت: أنت عَلَىّ كَظَهْرِ أُمّى = پشت تو چون پشت مادر من است، این جمله به منزله طلاق بود و زن براى همیشه بر مرد حرام مىشد.
روزى یكى از مسلمانان به نام «اوس بن صامت» این جمله را در حال عصبانیت به همسرش گفت؛ سپس پشیمان شد. زن نزد رسول خدا صلى الله علیه و آله آمد و از این حكم پرسید و آیه نازل شد كه همسران ظهاركنندگان، مادران آنها نیستند. مادران آنها كسانى هستند كه آنان را زاییدهاند؛ پس سخن آنان، سخنى زشت و باطل است:[۲]
پانویس
منابع
- علی خراسانی، دائرةالمعارف قرآن كریم، جلد1، ص392.