آیه توکل: تفاوت بین نسخه‌ها
مهدی موسوی (بحث | مشارکت‌ها) |
مهدی موسوی (بحث | مشارکت‌ها) |
(بدون تفاوت)
| |
نسخهٔ کنونی تا ۱۱ سپتامبر ۲۰۲۴، ساعت ۰۴:۲۱
برخی آیه 173 سوره آل عمران را «آیه توكّل» نامیده‌اند.[۱]
در شأن نزول این آیه آمده است كه چون پیامبر صلى الله علیه وآله آهنگ جنگ بدر كرد، منافقان به او گفتند: اگر به جنگ ابوسفیان و كافران بروید، كسى از شما بازنگردد. پند ما را بشنوید و از ایشان بترسید و برحذر باشید. مسلمانان نه تنها نترسیدند، بلكه بر ایمانشان افزوده شد و گفتند: خدا ما را بس است و او نیكو وكیلى است.[۲]
در نقلی دیگر، جابر بن عبدالله از امام محمدباقر عليه‌السلام روايت كند كه هنگامى كه پيامبر، حضرت على و عمار را به سوى اهل مكه روانه كرد، مردم به پيامبر گفتند: چرا اين جوان را به طرف آن‌ها مي‌فرستى و مردم اين دو نفر را از اهل مكه مى ترسانيدند و به آن‌ها مى گفتند كه امر مهمى به آن‌ها برگزار شده است. على عليه‌السلام مى فرمود: (حسبُنا اللَّهُ و نِعمَ الوكيل؛ خدا ما را كافى است و بهترين وكيل از براى ما خواهد بود.) وقتى كه به مكه وارد شدند خداوند موضوع گفتار على را با اهل مكه و نيز اقوال آن‌ها را با على عليه‌السلام به رسول خويش خبر داد و اين آيه نازل گرديد.[۳]
پانویس
منابع
- دائرة المعارف قرآن کریم، علی خراسانی، ج1، ص379.
- نمونه بینات در شأن نزول آیات، محمدباقر محقق، ص163.
