آیه اعراف: تفاوت بین نسخه‌ها
جز |
مهدی موسوی (بحث | مشارکتها) |
||
| (۴ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشده) | |||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
| − | + | آیه 46 [[سوره اعراف]] را «آیه اَعراف» نامیده‌اند.<ref> تتمة المراجعات، ص 58.</ref> بر اساس این [[آیه]]، بر «[[اصحاب اعراف|اعراف]]» مردانى هستند كه هر یک از [[بهشت|بهشتیان]] و [[جهنم|جهنمیان]] را به چهره‌هایشان مى‌شناسند. | |
| − | آیه 46 [[ | + | {{قرآن در قاب|«وَبَيْنَهُمَا حِجَابٌ ۚ وَعَلَى الْأَعْرَافِ رِجَالٌ يَعْرِفُونَ كُلًّا بِسِيمَاهُمْ ۚ وَنَادَوْا أَصْحَابَ الْجَنَّةِ أَنْ سَلَامٌ عَلَيْكُمْ ۚ لَمْ يَدْخُلُوهَا وَهُمْ يَطْمَعُونَ»|سوره=7|آیه=46|ترجمه=و میان آن دو [گروه بهشتیان و دوزخیان] حائلی است، و بر اعراف، مردانی [با مقام و منزلت اند] که هر کدام از دو گروه را به نشانه هایشان می شناسند، و بهشتیان را که وارد بهشت نشده اند، ولی ورود به آن را امید دارند، آواز می دهند که درود بر شما.}} |
| + | «اعراف» جمع «عرف»، به معناى مكان بلند است. در [[قرآن]] تنها در همين مورد از اعراف و اهل آن سخن به ميان آمده است. | ||
| − | + | در روايات و تفاسير، نظرات مختلفى درباره‌ى «[[اصحاب اعراف]]» به چشم مى‌خورد.<ref> مجمع البیان، ج 2، ص 422.</ref> برخى آنان را اولياى خدا دانسته‌اند كه بر بلنديى ميان [[بهشت]] و [[جهنم]] قرار مى‌گيرند و از سيماى مردم، همه‌ى آنها را مى‌شناسند، بهشتيان را سلام و تبريك مى‌گويند و از سرنوشت دوزخيان نگرانند؛ امّا برخى آنان را افراد ضعيفى معرّفى مى‌كنند كه گناهان و عباداتى دارند و منتظر لطف خدايند (آنگونه كه از [[آیه 106 سوره توبه]] استفاده مى‌شود). | |
| − | + | شايد بتوان گفت كه صاحب و محور اصلى اعراف، اولياى خدايند و افراد ضعيف، در حاشيه قرار دارند. نيكوكاران به بهشت مى‌روند و مجرمان به دوزخ، افراد متوسّط و ضعيف در اعراف گرفتار و منتظر سرنوشت مى‌مانند، ولى اولياى خدا كه بر اعراف قرار دارند، به كمك آنان برخاسته و شفاعت مى‌كنند. اين بيان از جمع نظريات مفسّران و روايات استفاده مى‌شود. | |
| − | |||
| − | |||
| − | علی خراسانی، | + | [[برید بن معاویه|برید بن معاویه عجلى]] گوید: از [[امام محمدباقر]] علیه‌السلام درباره این آیه سؤال كردم، فرمود: درباره امت [[پیامبر اسلام]] صلى الله علیه وآله نازل گردیده و منظور از رجال، [[ائمه اطهار]] علیهم السلام مى باشند.<ref>بصائر الدرجات؛ البرهان فی تفسیر القرآن.</ref> |
| + | ==پانویس== | ||
| + | <references/> | ||
| + | |||
| + | ==منابع== | ||
| + | * [[دائرة المعارف قرآن کریم]]، علی خراسانی، ج1، ص370. | ||
| + | *[[تفسیر نور]]، محسن قرائتی، ج3، ص71. | ||
| + | {{قرآن}} | ||
| + | |||
| + | [[رده:آیه‌های با عناوین خاص]] | ||
| + | [[رده:آیات سوره اعراف]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۵ سپتامبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۰:۰۹
آیه 46 سوره اعراف را «آیه اَعراف» نامیده‌اند.[۱] بر اساس این آیه، بر «اعراف» مردانى هستند كه هر یک از بهشتیان و جهنمیان را به چهره‌هایشان مى‌شناسند.
«اعراف» جمع «عرف»، به معناى مكان بلند است. در قرآن تنها در همين مورد از اعراف و اهل آن سخن به ميان آمده است.
در روايات و تفاسير، نظرات مختلفى درباره‌ى «اصحاب اعراف» به چشم مى‌خورد.[۲] برخى آنان را اولياى خدا دانسته‌اند كه بر بلنديى ميان بهشت و جهنم قرار مى‌گيرند و از سيماى مردم، همه‌ى آنها را مى‌شناسند، بهشتيان را سلام و تبريك مى‌گويند و از سرنوشت دوزخيان نگرانند؛ امّا برخى آنان را افراد ضعيفى معرّفى مى‌كنند كه گناهان و عباداتى دارند و منتظر لطف خدايند (آنگونه كه از آیه 106 سوره توبه استفاده مى‌شود).
شايد بتوان گفت كه صاحب و محور اصلى اعراف، اولياى خدايند و افراد ضعيف، در حاشيه قرار دارند. نيكوكاران به بهشت مى‌روند و مجرمان به دوزخ، افراد متوسّط و ضعيف در اعراف گرفتار و منتظر سرنوشت مى‌مانند، ولى اولياى خدا كه بر اعراف قرار دارند، به كمك آنان برخاسته و شفاعت مى‌كنند. اين بيان از جمع نظريات مفسّران و روايات استفاده مى‌شود.
برید بن معاویه عجلى گوید: از امام محمدباقر علیه‌السلام درباره این آیه سؤال كردم، فرمود: درباره امت پیامبر اسلام صلى الله علیه وآله نازل گردیده و منظور از رجال، ائمه اطهار علیهم السلام مى باشند.[۳]
پانویس
منابع
- دائرة المعارف قرآن کریم، علی خراسانی، ج1، ص370.
- تفسیر نور، محسن قرائتی، ج3، ص71.
