آیه توکل: تفاوت بین نسخه‌ها
جز (صفحه‌ای جدید حاوی '- آيه 173 سوره آل عمران/3 را «آيه توكل» گويند.<ref> نهج الحق، ص 198.</ref> در شأن نزول ...' ایجاد کرد) |
مهدی موسوی (بحث | مشارکتها) |
||
| (۷ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۵ کاربر نشان داده نشده) | |||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
| − | + | برخی آیه 173 [[سوره آل عمران]] را «آیه توكّل» نامیده‌اند.<ref> نهج الحق، علامه حلی، ص 198.</ref> | |
| − | + | {{قرآن در قاب|«الَّذينَ قالَ لَهُم النَّاسُ إنّ النّاسَ قَد جَمَعوا لَكُم فَاخشَوهُم فَزادهُم إِيمانًا و قَالوا حَسبُنا اللّهُ و نِعمَ الوَكِيل»|سوره=3|آیه=173|ترجمه=همان کسانی که مردمِ [منافق و عوامل نفوذی دشمن] به آنان گفتند: لشکری انبوه از مردم [مکه] برای جنگ با شما گرد آمده اند، از آنان بترسید. ولی [این تهدید] بر ایمانشان افزود، و گفتند: خدا ما را بس است، و او نیکو وکیل و [نیکو کارگزاری] است.}} | |
| + | در [[شأن نزول]] این [[آیه]] آمده است كه چون [[پیامبر]] صلى الله علیه وآله آهنگ [[جنگ بدر]] كرد، منافقان به او گفتند: اگر به جنگ [[ابوسفیان]] و كافران بروید، كسى از شما بازنگردد. پند ما را بشنوید و از ایشان بترسید و برحذر باشید. مسلمانان نه تنها نترسیدند، بلكه بر ایمانشان افزوده شد و گفتند: خدا ما را بس است و او نیكو وكیلى است.<ref> روض الجنان، ج 5، ص 165-166.</ref> | ||
| − | + | در نقلی دیگر، [[جابر بن عبدالله]] از [[امام باقر|امام محمدباقر]] عليه‌السلام روايت كند كه هنگامى كه پيامبر، [[حضرت على]] و [[عمار]] را به سوى اهل [[مكه]] روانه كرد، مردم به پيامبر گفتند: چرا اين جوان را به طرف آن‌ها مي‌فرستى و مردم اين دو نفر را از اهل مكه مى ترسانيدند و به آن‌ها مى گفتند كه امر مهمى به آن‌ها برگزار شده است. على عليه‌السلام مى فرمود: (حسبُنا اللَّهُ و نِعمَ الوكيل؛ خدا ما را كافى است و بهترين وكيل از براى ما خواهد بود.) وقتى كه به مكه وارد شدند خداوند موضوع گفتار على را با اهل مكه و نيز اقوال آن‌ها را با على عليه‌السلام به رسول خويش خبر داد و اين آيه نازل گرديد.<ref> تفسير عياشى.</ref> | |
| − | + | ==پانویس== | |
| + | <references/> | ||
| − | == | + | ==منابع== |
| − | + | * [[دائرة المعارف قرآن کریم]]، علی خراسانی، ج1، ص379. | |
| − | + | *[[نمونه بینات در شأن نزول آیات]]، محمدباقر محقق، ص163. | |
| − | + | {{قرآن}} | |
| + | |||
| + | [[رده:آیه‌های با عناوین خاص]] | ||
| + | [[رده:آیات سوره آل عمران]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۱ سپتامبر ۲۰۲۴، ساعت ۰۴:۲۱
برخی آیه 173 سوره آل عمران را «آیه توكّل» نامیده‌اند.[۱]
در شأن نزول این آیه آمده است كه چون پیامبر صلى الله علیه وآله آهنگ جنگ بدر كرد، منافقان به او گفتند: اگر به جنگ ابوسفیان و كافران بروید، كسى از شما بازنگردد. پند ما را بشنوید و از ایشان بترسید و برحذر باشید. مسلمانان نه تنها نترسیدند، بلكه بر ایمانشان افزوده شد و گفتند: خدا ما را بس است و او نیكو وكیلى است.[۲]
در نقلی دیگر، جابر بن عبدالله از امام محمدباقر عليه‌السلام روايت كند كه هنگامى كه پيامبر، حضرت على و عمار را به سوى اهل مكه روانه كرد، مردم به پيامبر گفتند: چرا اين جوان را به طرف آن‌ها مي‌فرستى و مردم اين دو نفر را از اهل مكه مى ترسانيدند و به آن‌ها مى گفتند كه امر مهمى به آن‌ها برگزار شده است. على عليه‌السلام مى فرمود: (حسبُنا اللَّهُ و نِعمَ الوكيل؛ خدا ما را كافى است و بهترين وكيل از براى ما خواهد بود.) وقتى كه به مكه وارد شدند خداوند موضوع گفتار على را با اهل مكه و نيز اقوال آن‌ها را با على عليه‌السلام به رسول خويش خبر داد و اين آيه نازل گرديد.[۳]
پانویس
منابع
- دائرة المعارف قرآن کریم، علی خراسانی، ج1، ص379.
- نمونه بینات در شأن نزول آیات، محمدباقر محقق، ص163.
