منابع و پی نوشتهای متوسط
رعایت سطح مخاطب عام متوسط است
مقاله مورد سنجش قرار گرفته است

علم رجال: تفاوت بین نسخه‌ها

از دانشنامه‌ی اسلامی
پرش به ناوبری پرش به جستجو
 
(۷ نسخه‌ٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشده)
سطر ۱: سطر ۱:
== تعريف علم رجال ==
+
{{خوب}}
 +
«علم رجال» علمى است که درباره ویژگى‌هاى راویان [[حدیث|حدیث]] و صفات و شرایطى که موجب پذیرش یا عدم پذیرش احادیث آنها مى‌شود بحث مى‌کند. بنابراین موضوع علم رجال بررسى احوال راویانى است که در سلسله [[سند حدیث|سند]] احادیث قرار دارند.<ref> کلیات علم رجال، جعفر سبحانى، ترجمه مسلم قلى‌پور گیلانى و على‌ اکبر روحى، ص ۱۷. </ref>
  
 +
==تعریف علم رجال==
 +
'''علم رجال''' علمى است که حالات و اوصاف راویان [[حدیث|حدیث]] را از آن جهت که در جواز و عدم جواز پذیرش خبر آنان مؤثر است مورد بررسى قرار  مى‌ دهد.همچنین در تعریف آن آورده اند: «علم رجال علمى است که براى شناسایى راویان حدیث و صفات آنان ـ مدح و ذم ـ تدوین شده است که البته منظور از شناسایى فرد راوى، تشخیص نام وى و نام پدرش، و مقصود از صفات، شناخت صفات وى و حصول اطمینان به صحت مدح یا قدح او می باشد»
  
علم رجال علمى است كه درباره ويژگى‌ هاى راويان حديث و صفات و شرايطى كه موجب پذيرش يا عدم پذيرش احاديث آنها مى‌ شود بحث مى‌ كند؛
+
==فرق علم رجال با علوم دیگر==
  
به عبارت ديگر علم رجال علمى است كه حالات و اوصاف راويان حديث را از آن جهت كه در جواز و عدم جواز پذيرش خبر آنان مؤثر است مورد بررسى قرار  مى‌ دهد.
+
'''تفاوت علم رجال با علم تراجم:'''
  
همچنین در تعریف آن آورده اند: علم رجال علمى است كه براى شناسايى راويان حديث و صفات آنان ـ مدح و ذم ـ تدوين شده است كه البته منظور از شناسايى فرد راوى، تشخيص نام وى و نام پدرش، و مقصود از صفات، شناخت صفات وى و حصول اطمينان به صحت مدح يا قدح او می باشد.
+
در علم‌ رجال شخص راوى موضوعیت دارد؛ اگرچه داراى شخصیت اجتماعى نباشد، ولى موضوع علم تراجم بررسى شخصیت اجتماعى راوى است، مانند شاعر بودن، ادیب‌ بودن و... .به عبارت دیگر موضوع در علم رجال، محدث است (مثلا در رجال از زراره بحث می شود که اخباری که از او نقل می شود چه حکمی دارد.) ولی موضوع در علم تراجم به خصوص محدث کاری ندارد بلکه به شخصیت ها کار دارد چه محدث باشند یا نه. واضح است که گاه چیزی در علم رجال قابل طرح است ولی در علم تراجم نیست مثلا شخصیتی است که در سند یک حدیث وارد شده است که حدیث مزبور هم محتوای مهمی ندارد مثلا در مورد یک مسأله ی استحبابی جزئی است. آن شخصیت را در علم رجال بحث می کنند ولی چون شخصیت مهمی نیست و مضمون حدیث هم به گونه ای نیست که حکم مهمی را در بر داشته باشد، از آن فرد در علم تراجم بحث نمی شود.
  
بنابراین موضوع علم رجال بررسى احوال راويانى است كه در سلسله سندى حديث قرار دارند.<ref> كليات علم رجال، جعفر سبحانى، ترجمه مسلم قلى‌پور گيلانى و على‌ اكبر روحى، ص 17. </ref>
+
'''تفاوت علم رجال و درایه:'''
  
 +
در علم رجال [[سند حدیث|سند حدیث]] مورد بررسى قرار مى‌ گیرد و در [[مصطلح الحدیث|علم درایه]] متن آن؛ بنابراین موضوع این دو علم با یکدیگر تفاوت دارد. به عبارت دیگر موضوع علم رجال [[محدث]] و غایت آن شناخت وثاقت و ضعف و میزان ضبط اوست، اما موضوع علم درایه، حدیث و شناخت اقسام و خصوصیات آن است.
  
== فرق علم رجال با برخى علوم ديگر ==
+
'''تفاوت علم رجال و فهرست:'''
  
 +
علم رجال بر طبقات اصحاب [[پیامبر]] صلى‌ الله ‌علیه ‌و ‌آله و [[ائمه اطهار|ائمه]] علیهم‌ السلام مبتنى است، چنان‌ که [[شیخ طوسی]] در کتاب رجال خود به بیان طبقات اصحاب پیامبر صلى‌ الله ‌علیه ‌و ‌آله و اصحاب [[امام علی علیه السلام|امام علی]] علیه السلام پرداخته است؛ اما در فهرست بنابر نقل اسامى، اصول، مصنفات و تألیفات و طرق آنهاست. مرحوم [[محمدتقی شوشتری|تسترى]] در خصوص کتاب [[رجال کشی (کتاب)|رجال کشى]] مى‌ گوید اصل این کتاب بر بیان طبقات استوار است و در کتب علم رجال بیان طبقات اشخاص کفایت  مى‌ کند.<ref> قاموس الرجال، تسترى، ج ۱، ص ۳۳. </ref>
  
'''تفاوت علم رجال با علم تراجم'''
+
==ضرورت علم رجال==
  
درعلم‌ رجال شخص راوى موضوعيت دارد؛ اگرچه داراى شخصيت اجتماعى نباشد، ولى موضوع علم تراجم بررسى شخصيت اجتماعى راوى است، مانند شاعر بودن، اديب‌ بودن و... .
+
عده‌ اى از علما با بیان ادله‌اى استدلال مى‌ کنند که علم رجال نمى‌ تواند به عنوان یک ضرورت و نیاز تلقى شود؛ ولی در مقابل، گروهى نیز با بیان ادله ‌اى ضرورت و نیاز به علم رجال را مورد تأکید قرار مى ‌دهند.
  
'''تفاوت علم رجال و درايه'''
+
===ادله طرفداران علم رجال===
 +
طرفداران علم رجال در اثبات ضرورت علم رجال ادله زیر را بیان داشته ‌اند:
  
در علم رجال سند حديث مورد بررسى قرار مى‌ گيرد و در علم درايه متن آن؛ بنابراين موضوع اين دو علم با يكديگر تفاوت دارد.
+
*'''استنباط احکام:'''
  
به عبارت ديگر موضوع علم رجال محدث و غايت آن شناخت وثاقت و ضعف و ميزان ضبط اوست، اما موضوع علم درايه، حدیث و شناخت اقسام و خصوصيات آن است.
+
استنباط [[احکام شرعی|احکام]] الهى به علم رجال بستگى دارد و در صورت عدم وجود علم رجال نمى‌توان احکام را استنباط کرد؛ زیرا یکى از مهم‌ترین راه‌هاى استنباط احکام الهى، رجوع به [[حدیث|احادیث]] [[معصوم|معصومان]] علیهم ‌السلام است و هنگامى مى‌ توان به این احادیث اطمینان کرد که راویان آن را به درستى مورد شناسایى قرار داد؛ چرا که نمى‌ توان به ‌قول غیر ثقه اطمینان حاصل کرد، چنان‌که خداوند نیز مى‌ فرماید: «{{متن قرآن|إِنَّ الظَّنَّ لا يُغْني‏ مِنَ الْحَقِّ شَيْئا}}»<ref>[[سوره یونس]]  آیه ۳۶</ref> ، يقيناً گمان و ظن به هيچ ‏وجه انسان را از حق بى ‏نياز نمى‏ كند
  
'''تفاوت علم رجال و فهرست'''
+
*'''وجود احادیث جعلی:'''
  
علم رجال بر طبقات اصحاب [[پیامبر]] صلى‌ الله ‌عليه ‌و ‌آله و ائمه عليهم‌ السلام مبتنى است. چنان‌ كه [[شیخ طوسی]] در كتاب رجال خود به بيان طبقات اصحاب پيامبر صلى‌ الله ‌عليه ‌و ‌آله و اصحاب [[علی علیه السلام]] پرداخته است؛
+
وجود افرادى که حدیث جعل مى‌ کرده اند و احادیثى که به‌ دروغ به‌ معصومان علیهم ‌السلام نسبت داده ‌شده ‌است، وجود علم‌ رجال را براى تمیز احادیث صحیح از [[حدیث جعلی|احادیث جعلى]] ضرورى ساخته است.
  
اما در فهرست بنابر نقل اسامى، اصول، مصنفات و تأليفات و طرق آنهاست. مرحوم تسترى در خصوص كتاب رجال كشى مى‌ گويد اصل اين كتاب بر بيان طبقات استوار است و در كتب علم رجال بيان طبقات اشخاص كفايت  مى‌ كند. <ref> قاموس الرجال، تسترى، ج 1، ص 33. </ref>
+
*'''شناخت موارد تقیه:'''
  
 +
گاهى ممکن است راوى حدیث از دشمنان امام باشد و [[امام]] معصوم علیه ‌السلام بنا بر [[تقیه|تقیه]] مطلبى را بیان داشته باشد، از این رو باید روات را مورد شناسایى قرار داد.
  
== ضرورت علم رجال ==
+
*'''شناخت تفسیر و توضیح قرآن:'''
  
 +
ظاهر [[قرآن|کتاب خدا]] یکى از ادله و راه‌ هاى به دست آوردن احکام الهى است و احادیث و سخنان معصومان در بیشتر موارد براى [[آیه|آیات]] الهى نقشى توضیحى دارند زیرا قرآن در مقام بیان تمام احکام از حیث کمى و کیفى نیست؛ پس به ناچار باید به احادیث معصومان علیهم ‌السلام توجه نمود و پذیرش این احادیث بستگى به شناخت احوال راویان آن دارد.
  
عده‌ اى از علما با بيان ادله‌اى استدلال مى‌ كنند كه علم رجال نمى‌ تواند به عنوان يك ضرورت و نياز تلقى شود و در مقابل گروهى نيز، با بيان ادله ‌اى ضرورت و نياز به علم رجال را مورد تأكيد قرار مى ‌دهند.
+
*'''عمل به احادیث:'''
  
'''ادله طرفداران علم رجال'''
+
همه مسلمانان اعم از [[شیعه|شیعه]] و [[اهل سنت|سنى]] معتقدند که باید راوى را شناخت تا بتوان به احادیث او عمل کرد؛ به عنوان نمونه مى‌ توان به کلام [[ابن حجرعسقلانی|ابن حجر عسقلانى]] -از [[اهل سنت]]- اشاره کرد که مى ‌گوید: [[اسرائیلیات]] و بسیارى از فضایل و مناقب [[صحابه]] به ویژه شیخین ([[ابوبکر]] و [[عمر بن خطاب|عمر]]) و [[معاویه|معاویه]] قابل اعتماد نیست. او حتى بعضى از کتبى را که قابل اعتماد نیست فهرست مى‌ کند.<ref>  لسان المیزان، عسقلانى، ج ۱، ص ۱۳. </ref>خلاصه کلام آن که مى‌ توان گفت حدیث بر دو نوع است؛ صحیح و غیر صحیح؛ و تنها حدیثى براى عمل مکلف قابل اعتنا و استدلال مى‌ تواند باشد که صحیح باشد و شناخت [[حدیث صحیح|حدیث صحیح]] با شناخت راوى آن رابطه مستقیم دارد.<ref>  قرائن صحت یک خبر: موافق دلالت عقلى و مقتضاى آن باشد؛ موافق نص قرآن باشد؛ مطابق با عقاید حقه شیعه اثنى عشرى باشد و یا در اصول معتبره تکرار شده باشد. </ref>
  
طرفداران علم رجال در اثبات ضرورت علم رجال ادله زير را بيان داشته ‌اند:
+
===ادله مخالفین علم رجال===
  
* استنباط احكام الهى به علم رجال بستگى دارد و در صورت عدم وجود علم رجال نمى‌توان احكام را استنباط كرد؛
+
*'''حجیت کتب اربعه:'''
  
زيرا يكى از مهم‌ترين راه‌هاى استنباط احكام الهى، رجوع به احاديث معصومان عليهم ‌السلام است و هنگامى مى‌ توان به اين احاديث اطمينان كرد كه راويان آن را به درستى مورد شناسايى قرار داد؛ چرا كه نمى‌ توان به ‌قول غير ثقه اطمينان حاصل كرد، چنان‌كه خداوند نيز مى‌ فرمايد: «انّ الظن لايغنى من‌الحق شيئاً»([[سوره یونس]] -36) و «ءَاللّه‌ اذن لكم ام على اللّه‌ تفترون»(سوره یونس -59).
+
عده ‏اى از علما معتقد هستند هر آنچه در [[کتب اربعه]] ([[الکافی (کتاب)|الکافى]]، [[من لایحضره الفقیه (کتاب)|من لا یحضره الفقیه]]، [[تهذیب الأحکام (کتاب)|تهذیب]] و [[الاستبصار (کتاب)|استبصار]] ) آمده است حجیت دارد، در این صورت نیازى به علم رجال نیست. طرفداران رجال، منحصر نبودن احادیث به احادیث کتب اربعه و اینکه به نظر آنها روایات کتب اربعه قطعی الصدور نیستند را دلیل بطلان این سخن می دانند.
  
* وجود افرادى كه حديث جعل مى‌ كرده اند و احاديثى كه به‌ دروغ به‌ معصومان عليهم ‌السلام نسبت داده ‌شده ‌است، وجود علم‌ رجال را براى تميز احاديث صحيح از احاديث جعلى ضرورى ساخته است.
+
*'''براى اثبات عدالت راهى وجود ندارد:'''
  
* گاهى ممكن است راوى حديث از عامه باشد و امام معصوم عليهم ‌السلام بنا بر تقيه مطلبى را بيان داشته باشد، از اين رو بايد روات را مورد شناسايى قرار داد.
+
براى اثبات [[عدالت]] شخص باید به کتب رجالى مراجعه کرد، اما واضح است که هر مؤلفى مطالب خود را از کتاب‏هاى دیگرى اخذ کرده است و این راهى معقول براى اثبات عدالت نیست؛ چرا که مکتوبات اعتبارى ندارد.
  
* ظاهر كتاب خدا يكى از ادله و راه‌ هاى به دست آوردن احكام الهى است و احاديث و سخنان معصومان در بيشتر موارد براى آيات الهى نقشى توضيحى دارند زيرا قرآن در مقام بيان تمام احكام از حيث كمى و كيفى نيست؛ پس به ناچار بايد به احاديث معصومان عليهم ‌السلام توجه نمود و پذيرش اين احاديث بستگى به شناخت احوال راويان آن دارد.
+
پاسخ: اولا، هنگامى که انتساب تألیف کتابى به کاتب آن اثر ثابت شد و عدالت او نیز آن هم [[خبر متواتر|متواتراً]] و یا مستفیضا و یا به واسطه اطمینان عقلایى چنان‏که روش عقلاست ثابت شد، آن اثر قابلیت اعتماد را مى‏ یابد و به همین خاطر است که وصایا و اقرارهاى مردم در هنگامى که به واسطه نوشتن مقرر یا موصى باشد و دلایل کافى حاکى بر صدق آن نیز وجود داشته باشد آن اثر قابل استناد خواهد بود. مرحوم [[عبدالله مامقانی|مامقانى]] در این باره مى‏ فرماید: «مقصود از رجوع به علم رجال تحصیل ظن اطمینانى است که طبق قاعده عقلایى ایجاد شده است».<ref>تنقیح المقال، ج ۱، ص ۱۷۵.</ref> ثانیا، علاوه بر آن، اعتبار قول رجالى، از باب [[شهادت (درفقه)|شهادت]] نیست تا شروط شهادت در آن معتبر باشد و از این رو شارع عدالت را وضع کرده است و از احراز آن گریزى نیست و الاّ وجود این قید شرعى و عقلانى عدالت لغو خواهد بود. ثالثا، اقتضاى تشریع سهولت تحصیل و اطلاع بر اعتبار عدالت راوى است، در غیر این صورت این مسأله مستلزم لغویت تشریع خواهد بود.
  
* همه مسلمانان اعم از شيعه و سنى معتقدند كه بايد راوى را شناخت تا بتوان به احاديث او عمل كرد؛ به عنوان نمونه مى‌ توان به كلام ابن حجر عسقلانى اشاره كرد كه مى ‌گويد: [[اسرائیلیات]] و بسيارى از فضايل و مناقب صحابه به ويژه شيخين و معاويه قابل اعتماد نيست. او حتى بعضى از كتبى را كه قابل اعتماد نيست فهرست مى‌ كند.<ref>  لسان الميزان، عسقلانى، ج 1، ص 13. </ref>
+
*'''اختلاف در تعریف عدالت:'''
  
خلاصه كلام آن كه مى‌ توان گفت حديث بر دو نوع است؛ صحيح و غير صحيح؛ و تنها حديثى براى عمل مكلف قابل اعتنا و استدلال مى‌ تواند باشد كه صحيح باشد و شناخت حديث صحيح با شناخت راوى آن رابطه مستقيم دارد.<ref>  قرائن صحت يك خبر: موافق دلالت عقلى و مقتضاى آن باشد؛ موافق نص قرآن باشد؛ مطابق با عقايد حقه شيعه اثنى عشرى باشد و يا در اصول معتبره تكرار شده باشد. </ref>
+
در تعریف اصطلاح عدالت اختلاف مبنایى وجود دارد چنان‏که عدالت نزد شیخ ''ظهور [[اسلام]]'' است و نزد عده ‏اى یعنى ''ملکه.''
  
 +
پاسخ: مرحوم مامقانى در این خصوص مى ‏فرماید: قرائنى در دست است که به واسطه آن، مراد قدما از عدالت همان ملکه است؛ چون دیده مى‏ شود علماى رجال راجع به جمعى از روات مطالبى فوق ظهور در اسلام، عدم فسق و بلکه مطالبى دال بر حسن ظاهر بیان داشته ‏اند، ولى در عین حال به عدالت و وثاقت آنان تصریح کرده‏ اند؛ همانند [[ابراهیم بن هاشم قمی|ابراهیم بن هاشم]] که درباره او گفته ‏اند: اولین کسى است که احادیث را در [[قم]] رواج داد و این دلالت بر فوق حسن ظاهر دارد چون روش قمى ‏ها این بوده که اگر یک راوى از ضعفا حدیث نقل مى‏ کرده از او روایت نمى‏ کرده بلکه او را از قم طرد مى ‏کردند؛ و البته با راوى فاسق و کسى که راه و روشى غیر حق داشته برخورد بهتر از این نبوده است. پس نشر حدیث در قم، دلالت بر کمال جلالت دارد؛ در عین حال تصریح به عدالت و وثاقت نکرده ‏اند.<ref>تنقیح المقال، ص ۱۷۶.</ref> در نتیجه مراد از عدالت ''ظهور در اسلام'' و صرف مسلمان بودن نیست، بلکه داشتن ملکه عدالت است.
  
== منابع ==
+
*'''علم رجال باعث رسوایى مردم است:'''
نجم ‌الدين طبسى، آشنايى اجمالى با علم رجال و علماى رجالى شيعه و اهل‌ سنّت «رجال مقارن» - [http://www.mazaheb.ir/index.php «مؤسسه آموزشى ـ پژوهشى مذاهب اسلامى»]
 
  
 +
پاسخ: اولا حفظ شرع [[اسلام]] اولا و احق بر حقوق مردم است. ثانیا، این روش عقلاست، چنان‏که در مرافعات این‏گونه عمل مى‏ شود، به‏ طورى که شخص منکر، شاهد را جرح کرده و او را تکذیب مى‏ کند. همچنین در باب مشاوره این‏ گونه است و مهم‏ترین دلیل آن آیات [[قرآن]] است که مى ‏فرماید: «خداوند هنگام شنیدن حرفى، امر به تبین و اثبات آن مى ‏کند». ([[سوره حجرات]]، آیه ۶) و باید گفت این آیه بیان حکم عامى است که مختص به فاسق نیست چنان‏که مى‏ فرماید «''ان تصیبوا''».
  
 +
*'''فقدان شرایط شهادت:'''
  
 +
اگر اعتبار قول رجالى از باب شهادت باشد ـ چنان‏که در جواب دلیل سوم گفته شده است ـ لازمه چنین چیزى آن است که وى داراى جمیع شرایط باشد، به‏ طور مثال شهادت او از روى حسّ باشد و نه از روى حدس، در حالى که این شرط مفقود است.
  
 +
پاسخ: باید توجه نمود که در این باره شرط آن است که یا شهادت حسى باشد و یا آن‏که از راه مبادى حسّى به دست آمده باشد، مانند شهادت به شجاعت کسى و پرواضح است که درباره شجاعت از راه مبادى حسى نمى‏ توان شهادت داد. شهادت به عدالت نیز چنین است مثلاً التزام به واجبات و ترک محرمات. پس همان‏گونه که مى ‏توان براى یک هم عصر، شهادت به عدالت داد در حالى که میزان براى این شهادت، قرائن و شواهد و یا شهرت و شیوع آن است، پس مى ‏توان عدالت شخصى را که در سالیان گذشته زندگى مى‏ کرده است احراز نمود و وجود امارات، شیاع و قرائن حاکى از این صفت کافى خواهد بود چنان‏که افراد بزرگوارى مانند [[احمد بن علی نجاشی|نجاشى]] و [[ابوعمرو کشی|کشى]] به خاطر زیادى ارتباط و ممارست با احادیث بر این شواهد تسلط و وقوف داشته ‏اند.
 +
 +
*'''توثیق اجمالى:'''
 +
 +
غایت علم رجال، تمیز ثقه از غیر ثقه است و این امر توسط مؤلفان کتب اربعه صورت گرفته است و همان‏طور که توثیق تفصیلى از طرف نجاشى و غیره حجت است، پس توثیق اجمالى که از طرف مشایخ ثلاثه در مقدمه کتبشان ذکر شده حجت است، چنان‏که محدث کاشانى مى‏ گوید: [[شیخ کلینی|کلینى]] در ابتداى کتاب خود بیان کرده است و [[شیخ صدوق|شیخ صدوق]] نیز در دیباچه کتاب خود مى‏ گوید: آنچه در کتاب آمده است حجت است. همچنین [[شیخ طوسی|شیخ]] در [[العدة فی اصول الفقه (کتاب)|عُده]] مى‏ گوید کتاب [[تهذیب الأحکام (کتاب)|تهذیب]] و [[الاستبصار (کتاب)|استبصار]] حاوى احادیثى هستند که قابل اعتماد مى ‏باشند.
 +
 +
پاسخ: [[مشایخ|مشایخ]] به صحت روایات شهادت داده ‏اند، نه بر وثاقت راوى، زیرا روایت مى ‏تواند به ‏خاطر وجود قراینى قابل اعتماد باشد و همچنین مى‏ توان گفت که بعضى از روایات مى‏ توانند طرق مختلفى داشته باشند و چه‏ بسا کتاب‏هایى باشند که راوى آن [[امامیه|امامى]] مذهب نبوده اما روایات آن قابل استناد هستند، و اگر بتوان بنابر صحت برخى روایات بر صحت راوى حکم کرد، این صحت دلیل احراز وثاقت از راه توثیق حسى نیست بلکه ممکن است به ‏واسطه برخى قرائن باشد. افزون‏ برآن باید گفت حتى در توثیقات حسى نیز پژوهشگر مصون از خطا و اشتباه نیست.
 +
 +
==منابع==
 +
*"آشنايى اجمالى با علم رجال و علماى رجالى شيعه و اهل‌‌سنّت"، نجم‌الدين طبسى، [http://www.mazaheb.ir/index.php مؤسسه آموزشى پژوهشى مذاهب اسلامى].
 +
*[http://askdin.com/thread/%D8%B3%D9%88%D8%A7%D9%84-%D8%AF%D8%B1%D8%A8%D8%A7%D8%B1%D9%87-%D8%B5%D8%AD%D8%AA-%D8%A7%D8%AD%D8%A7%D8%AF%DB%8C%D8%AB-%D9%88-%D8%B1%D9%88%D8%A7%DB%8C%D8%A7%D8%AA "سوال درباره صحت احادیث و روایات"، پایگاه انجمن گفتگوی دینی].
 
==پانویس==
 
==پانویس==
<references/>
+
<references />
 
 
 
[[رده:اصطلاحات حدیثی]]
 
[[رده:اصطلاحات حدیثی]]
 
[[رده:علوم حدیث]]
 
[[رده:علوم حدیث]]
 
[[رده:علم رجال]]
 
[[رده:علم رجال]]
 +
[[رده:مقاله های مهم]]
 +
{{سنجش کیفی
 +
|سنجش=شده
 +
|شناسه= خوب
 +
|عنوان بندی مناسب= خوب
 +
|کفایت منابع و پی نوشت ها= متوسط
 +
|رعایت سطح مخاطب عام= متوسط
 +
|رعایت ادبیات دانشنامه ای= خوب
 +
|جامعیت= خوب
 +
|رعایت اختصار= خوب
 +
|سیر منطقی= خوب
 +
|کیفیت پژوهش= خوب
 +
|رده= دارد
 +
}}

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۱ آوریل ۲۰۲۴، ساعت ۰۶:۵۷

«علم رجال» علمى است که درباره ویژگى‌هاى راویان حدیث و صفات و شرایطى که موجب پذیرش یا عدم پذیرش احادیث آنها مى‌شود بحث مى‌کند. بنابراین موضوع علم رجال بررسى احوال راویانى است که در سلسله سند احادیث قرار دارند.[۱]

تعریف علم رجال

علم رجال علمى است که حالات و اوصاف راویان حدیث را از آن جهت که در جواز و عدم جواز پذیرش خبر آنان مؤثر است مورد بررسى قرار مى‌ دهد.همچنین در تعریف آن آورده اند: «علم رجال علمى است که براى شناسایى راویان حدیث و صفات آنان ـ مدح و ذم ـ تدوین شده است که البته منظور از شناسایى فرد راوى، تشخیص نام وى و نام پدرش، و مقصود از صفات، شناخت صفات وى و حصول اطمینان به صحت مدح یا قدح او می باشد»

فرق علم رجال با علوم دیگر

تفاوت علم رجال با علم تراجم:

در علم‌ رجال شخص راوى موضوعیت دارد؛ اگرچه داراى شخصیت اجتماعى نباشد، ولى موضوع علم تراجم بررسى شخصیت اجتماعى راوى است، مانند شاعر بودن، ادیب‌ بودن و... .به عبارت دیگر موضوع در علم رجال، محدث است (مثلا در رجال از زراره بحث می شود که اخباری که از او نقل می شود چه حکمی دارد.) ولی موضوع در علم تراجم به خصوص محدث کاری ندارد بلکه به شخصیت ها کار دارد چه محدث باشند یا نه. واضح است که گاه چیزی در علم رجال قابل طرح است ولی در علم تراجم نیست مثلا شخصیتی است که در سند یک حدیث وارد شده است که حدیث مزبور هم محتوای مهمی ندارد مثلا در مورد یک مسأله ی استحبابی جزئی است. آن شخصیت را در علم رجال بحث می کنند ولی چون شخصیت مهمی نیست و مضمون حدیث هم به گونه ای نیست که حکم مهمی را در بر داشته باشد، از آن فرد در علم تراجم بحث نمی شود.

تفاوت علم رجال و درایه:

در علم رجال سند حدیث مورد بررسى قرار مى‌ گیرد و در علم درایه متن آن؛ بنابراین موضوع این دو علم با یکدیگر تفاوت دارد. به عبارت دیگر موضوع علم رجال محدث و غایت آن شناخت وثاقت و ضعف و میزان ضبط اوست، اما موضوع علم درایه، حدیث و شناخت اقسام و خصوصیات آن است.

تفاوت علم رجال و فهرست:

علم رجال بر طبقات اصحاب پیامبر صلى‌ الله ‌علیه ‌و ‌آله و ائمه علیهم‌ السلام مبتنى است، چنان‌ که شیخ طوسی در کتاب رجال خود به بیان طبقات اصحاب پیامبر صلى‌ الله ‌علیه ‌و ‌آله و اصحاب امام علی علیه السلام پرداخته است؛ اما در فهرست بنابر نقل اسامى، اصول، مصنفات و تألیفات و طرق آنهاست. مرحوم تسترى در خصوص کتاب رجال کشى مى‌ گوید اصل این کتاب بر بیان طبقات استوار است و در کتب علم رجال بیان طبقات اشخاص کفایت مى‌ کند.[۲]

ضرورت علم رجال

عده‌ اى از علما با بیان ادله‌اى استدلال مى‌ کنند که علم رجال نمى‌ تواند به عنوان یک ضرورت و نیاز تلقى شود؛ ولی در مقابل، گروهى نیز با بیان ادله ‌اى ضرورت و نیاز به علم رجال را مورد تأکید قرار مى ‌دهند.

ادله طرفداران علم رجال

طرفداران علم رجال در اثبات ضرورت علم رجال ادله زیر را بیان داشته ‌اند:

  • استنباط احکام:

استنباط احکام الهى به علم رجال بستگى دارد و در صورت عدم وجود علم رجال نمى‌توان احکام را استنباط کرد؛ زیرا یکى از مهم‌ترین راه‌هاى استنباط احکام الهى، رجوع به احادیث معصومان علیهم ‌السلام است و هنگامى مى‌ توان به این احادیث اطمینان کرد که راویان آن را به درستى مورد شناسایى قرار داد؛ چرا که نمى‌ توان به ‌قول غیر ثقه اطمینان حاصل کرد، چنان‌که خداوند نیز مى‌ فرماید: «إِنَّ الظَّنَّ لا يُغْني‏ مِنَ الْحَقِّ شَيْئا»[۳] ، يقيناً گمان و ظن به هيچ ‏وجه انسان را از حق بى ‏نياز نمى‏ كند

  • وجود احادیث جعلی:

وجود افرادى که حدیث جعل مى‌ کرده اند و احادیثى که به‌ دروغ به‌ معصومان علیهم ‌السلام نسبت داده ‌شده ‌است، وجود علم‌ رجال را براى تمیز احادیث صحیح از احادیث جعلى ضرورى ساخته است.

  • شناخت موارد تقیه:

گاهى ممکن است راوى حدیث از دشمنان امام باشد و امام معصوم علیه ‌السلام بنا بر تقیه مطلبى را بیان داشته باشد، از این رو باید روات را مورد شناسایى قرار داد.

  • شناخت تفسیر و توضیح قرآن:

ظاهر کتاب خدا یکى از ادله و راه‌ هاى به دست آوردن احکام الهى است و احادیث و سخنان معصومان در بیشتر موارد براى آیات الهى نقشى توضیحى دارند زیرا قرآن در مقام بیان تمام احکام از حیث کمى و کیفى نیست؛ پس به ناچار باید به احادیث معصومان علیهم ‌السلام توجه نمود و پذیرش این احادیث بستگى به شناخت احوال راویان آن دارد.

  • عمل به احادیث:

همه مسلمانان اعم از شیعه و سنى معتقدند که باید راوى را شناخت تا بتوان به احادیث او عمل کرد؛ به عنوان نمونه مى‌ توان به کلام ابن حجر عسقلانى -از اهل سنت- اشاره کرد که مى ‌گوید: اسرائیلیات و بسیارى از فضایل و مناقب صحابه به ویژه شیخین (ابوبکر و عمر) و معاویه قابل اعتماد نیست. او حتى بعضى از کتبى را که قابل اعتماد نیست فهرست مى‌ کند.[۴]خلاصه کلام آن که مى‌ توان گفت حدیث بر دو نوع است؛ صحیح و غیر صحیح؛ و تنها حدیثى براى عمل مکلف قابل اعتنا و استدلال مى‌ تواند باشد که صحیح باشد و شناخت حدیث صحیح با شناخت راوى آن رابطه مستقیم دارد.[۵]

ادله مخالفین علم رجال

  • حجیت کتب اربعه:

عده ‏اى از علما معتقد هستند هر آنچه در کتب اربعه (الکافى، من لا یحضره الفقیه، تهذیب و استبصار ) آمده است حجیت دارد، در این صورت نیازى به علم رجال نیست. طرفداران رجال، منحصر نبودن احادیث به احادیث کتب اربعه و اینکه به نظر آنها روایات کتب اربعه قطعی الصدور نیستند را دلیل بطلان این سخن می دانند.

  • براى اثبات عدالت راهى وجود ندارد:

براى اثبات عدالت شخص باید به کتب رجالى مراجعه کرد، اما واضح است که هر مؤلفى مطالب خود را از کتاب‏هاى دیگرى اخذ کرده است و این راهى معقول براى اثبات عدالت نیست؛ چرا که مکتوبات اعتبارى ندارد.

پاسخ: اولا، هنگامى که انتساب تألیف کتابى به کاتب آن اثر ثابت شد و عدالت او نیز آن هم متواتراً و یا مستفیضا و یا به واسطه اطمینان عقلایى چنان‏که روش عقلاست ثابت شد، آن اثر قابلیت اعتماد را مى‏ یابد و به همین خاطر است که وصایا و اقرارهاى مردم در هنگامى که به واسطه نوشتن مقرر یا موصى باشد و دلایل کافى حاکى بر صدق آن نیز وجود داشته باشد آن اثر قابل استناد خواهد بود. مرحوم مامقانى در این باره مى‏ فرماید: «مقصود از رجوع به علم رجال تحصیل ظن اطمینانى است که طبق قاعده عقلایى ایجاد شده است».[۶] ثانیا، علاوه بر آن، اعتبار قول رجالى، از باب شهادت نیست تا شروط شهادت در آن معتبر باشد و از این رو شارع عدالت را وضع کرده است و از احراز آن گریزى نیست و الاّ وجود این قید شرعى و عقلانى عدالت لغو خواهد بود. ثالثا، اقتضاى تشریع سهولت تحصیل و اطلاع بر اعتبار عدالت راوى است، در غیر این صورت این مسأله مستلزم لغویت تشریع خواهد بود.

  • اختلاف در تعریف عدالت:

در تعریف اصطلاح عدالت اختلاف مبنایى وجود دارد چنان‏که عدالت نزد شیخ ظهور اسلام است و نزد عده ‏اى یعنى ملکه.

پاسخ: مرحوم مامقانى در این خصوص مى ‏فرماید: قرائنى در دست است که به واسطه آن، مراد قدما از عدالت همان ملکه است؛ چون دیده مى‏ شود علماى رجال راجع به جمعى از روات مطالبى فوق ظهور در اسلام، عدم فسق و بلکه مطالبى دال بر حسن ظاهر بیان داشته ‏اند، ولى در عین حال به عدالت و وثاقت آنان تصریح کرده‏ اند؛ همانند ابراهیم بن هاشم که درباره او گفته ‏اند: اولین کسى است که احادیث را در قم رواج داد و این دلالت بر فوق حسن ظاهر دارد چون روش قمى ‏ها این بوده که اگر یک راوى از ضعفا حدیث نقل مى‏ کرده از او روایت نمى‏ کرده بلکه او را از قم طرد مى ‏کردند؛ و البته با راوى فاسق و کسى که راه و روشى غیر حق داشته برخورد بهتر از این نبوده است. پس نشر حدیث در قم، دلالت بر کمال جلالت دارد؛ در عین حال تصریح به عدالت و وثاقت نکرده ‏اند.[۷] در نتیجه مراد از عدالت ظهور در اسلام و صرف مسلمان بودن نیست، بلکه داشتن ملکه عدالت است.

  • علم رجال باعث رسوایى مردم است:

پاسخ: اولا حفظ شرع اسلام اولا و احق بر حقوق مردم است. ثانیا، این روش عقلاست، چنان‏که در مرافعات این‏گونه عمل مى‏ شود، به‏ طورى که شخص منکر، شاهد را جرح کرده و او را تکذیب مى‏ کند. همچنین در باب مشاوره این‏ گونه است و مهم‏ترین دلیل آن آیات قرآن است که مى ‏فرماید: «خداوند هنگام شنیدن حرفى، امر به تبین و اثبات آن مى ‏کند». (سوره حجرات، آیه ۶) و باید گفت این آیه بیان حکم عامى است که مختص به فاسق نیست چنان‏که مى‏ فرماید «ان تصیبوا».

  • فقدان شرایط شهادت:

اگر اعتبار قول رجالى از باب شهادت باشد ـ چنان‏که در جواب دلیل سوم گفته شده است ـ لازمه چنین چیزى آن است که وى داراى جمیع شرایط باشد، به‏ طور مثال شهادت او از روى حسّ باشد و نه از روى حدس، در حالى که این شرط مفقود است.

پاسخ: باید توجه نمود که در این باره شرط آن است که یا شهادت حسى باشد و یا آن‏که از راه مبادى حسّى به دست آمده باشد، مانند شهادت به شجاعت کسى و پرواضح است که درباره شجاعت از راه مبادى حسى نمى‏ توان شهادت داد. شهادت به عدالت نیز چنین است مثلاً التزام به واجبات و ترک محرمات. پس همان‏گونه که مى ‏توان براى یک هم عصر، شهادت به عدالت داد در حالى که میزان براى این شهادت، قرائن و شواهد و یا شهرت و شیوع آن است، پس مى ‏توان عدالت شخصى را که در سالیان گذشته زندگى مى‏ کرده است احراز نمود و وجود امارات، شیاع و قرائن حاکى از این صفت کافى خواهد بود چنان‏که افراد بزرگوارى مانند نجاشى و کشى به خاطر زیادى ارتباط و ممارست با احادیث بر این شواهد تسلط و وقوف داشته ‏اند.

  • توثیق اجمالى:

غایت علم رجال، تمیز ثقه از غیر ثقه است و این امر توسط مؤلفان کتب اربعه صورت گرفته است و همان‏طور که توثیق تفصیلى از طرف نجاشى و غیره حجت است، پس توثیق اجمالى که از طرف مشایخ ثلاثه در مقدمه کتبشان ذکر شده حجت است، چنان‏که محدث کاشانى مى‏ گوید: کلینى در ابتداى کتاب خود بیان کرده است و شیخ صدوق نیز در دیباچه کتاب خود مى‏ گوید: آنچه در کتاب آمده است حجت است. همچنین شیخ در عُده مى‏ گوید کتاب تهذیب و استبصار حاوى احادیثى هستند که قابل اعتماد مى ‏باشند.

پاسخ: مشایخ به صحت روایات شهادت داده ‏اند، نه بر وثاقت راوى، زیرا روایت مى ‏تواند به ‏خاطر وجود قراینى قابل اعتماد باشد و همچنین مى‏ توان گفت که بعضى از روایات مى‏ توانند طرق مختلفى داشته باشند و چه‏ بسا کتاب‏هایى باشند که راوى آن امامى مذهب نبوده اما روایات آن قابل استناد هستند، و اگر بتوان بنابر صحت برخى روایات بر صحت راوى حکم کرد، این صحت دلیل احراز وثاقت از راه توثیق حسى نیست بلکه ممکن است به ‏واسطه برخى قرائن باشد. افزون‏ برآن باید گفت حتى در توثیقات حسى نیز پژوهشگر مصون از خطا و اشتباه نیست.

منابع

پانویس

  1. کلیات علم رجال، جعفر سبحانى، ترجمه مسلم قلى‌پور گیلانى و على‌ اکبر روحى، ص ۱۷.
  2. قاموس الرجال، تسترى، ج ۱، ص ۳۳.
  3. سوره یونس آیه ۳۶
  4. لسان المیزان، عسقلانى، ج ۱، ص ۱۳.
  5. قرائن صحت یک خبر: موافق دلالت عقلى و مقتضاى آن باشد؛ موافق نص قرآن باشد؛ مطابق با عقاید حقه شیعه اثنى عشرى باشد و یا در اصول معتبره تکرار شده باشد.
  6. تنقیح المقال، ج ۱، ص ۱۷۵.
  7. تنقیح المقال، ص ۱۷۶.