باطل: تفاوت بین نسخه‌ها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
Saeed zamani (بحث | مشارکتها) (تعیین رده) |
مهدی موسوی (بحث | مشارکتها) |
||
| (۳ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشده) | |||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
{{مدخل دائرة المعارف|[[دائرة المعارف قرآن کریم]]}} | {{مدخل دائرة المعارف|[[دائرة المعارف قرآن کریم]]}} | ||
| + | '''«باطل»''' در مقابل «[[حق]]»، به معناى امور پوچ و بى‌‌ثبات و غیرمنطبق با واقعیت است. افزون بر دین [[اسلام]]، ادیان و مکاتب دیگر نیز، پیروان خود را از پیروى باطل نهى کرده‌اند. در نگاه [[قرآن|قرآن کریم]]، «حق» اصیل بوده و «باطل» نافرجام و بى‌‌ریشه است و امورى چون [[کفر]]، [[شرک]]، [[ظلم]]، فحشا و ارتکاب هرگونه فعل منکر و [[حرام]] در محدوده مفهوم باطل قرار مى‌گیرد. | ||
| + | == معنای باطل == | ||
| + | «باطل» از ریشه «ب ـ ط ـ ل» به معناى ضایع، پوچ و بى محتوا و هدر شدن است.<ref> لسان العرب، ج۱، ص۴۳۲، «بطل».</ref> موجود متصف به وصف «باطل»، امری است خلاف «[[حق]]» که فاقد ثبات و غیرمنطبق با طبیعت و خلقت اصلى خود می باشد. | ||
| − | + | سخن باطل نیز سخن بى محتوا و غیرمطابق با واقع است و از نظر جرجانى، هر آنچه از اساس نادرست است و هر امر بى فایده و فاقد نتیجه که تنها ظاهرى درست و نیکو دارد «باطل» است.<ref>التعریفات، ص۱۹.</ref> | |
| − | + | واژه «باطل» در برخى اشعار پیش از [[اسلام]] نیز بکار رفته که داراى مفهوم سلبى و منفى است؛ مانند: «ألا کلّ شىء ما خلا الله باطل»؛<ref>السیرة النبویه، ج۱، ص۳۷۰؛ مجمع‌البحرین، ج۱، ص۲۱۳، «بطل».</ref> همچنین در [[فلسفه]] اسلامى، «حق» به معناى واقعیت و وجود و «باطل» در مقابل آن است.<ref>الشفاء، ص۴۸.</ref> از نظر عرفا نیز «حق» یا وجه الله، جنبه هستى اشیا بوده و به آنها حقیقت و بقا داده است و هر چیزى جز او «باطل»، عدم و هالک است.<ref>شرح اصطلاحات تصوف، ص۲۳۶.</ref> | |
| − | «باطل» از | ||
| − | |||
| − | + | ==واژه باطل در قرآن کریم== | |
| − | واژه «باطل» در | + | واژه «باطل» و هم خانواده‌هاى آن ۳۶ بار در [[قرآن]] بکار رفته است. بیشتر استعمال هاى این واژه در قرآن به همراه واژه «[[حق]]» و در برابر آن است. |
| − | + | قرآن کریم خداوند را عین حق: {{متن قرآن|«فَتَعلَى اللّهُ المَلِک الحَقُّ»}} ([[سوره طه]]/۱۱۴) و منشأ حق: {{متن قرآن|«اَلحَقُّ مِن رَبِّک»}} ([[سوره بقره]]/۱۴۷) دانسته و هر معبودى را جز او باطل خوانده است: {{متن قرآن|«ذلِک بِاَنَّ اللّهَ هُوَ الحَقُّ و اَنَّ ما یدعُونَ مِن دونِهِ هُوَ البطِلُ»}}. ([[سوره حج]]/۶۲) | |
| − | + | قرآن واژه باطل را در مناسبت هاى گوناگونى بکار برده است؛ در مواردى به تقابل حق و باطل به طور مطلق اشاره کرده و باطل را نابود شونده دانسته: {{متن قرآن|«جاءَ الحَقُّ و زَهَقَ البطِلُ اِنَّ البطِلَ کانَ زَهوقا»}} ([[سوره اسراء]]/۸۱)؛ در مواردى نیز مصادیقى از این دو مفهوم را بیان کرده است. | |
| − | + | '''برخى از کاربردهاى واژه باطل در قرآن بدین قرار است:''' | |
| − | + | *حق بودن کلام الهى و راه نداشتن باطل در آن، در مقابل ادعاى کافران مبنى بر بطلان قرآن: {{متن قرآن|«لا‌یأتیهِ البطِلُ مِن بَینِ یدَیهِ و لا مِن خَلفِهِ تَنزیلٌ مِن حَکیم حَمید»}}. ([[سوره فصلت]]/۴۲) | |
| − | + | *پیروى کافران از باطل در برابر پیروى اهل ایمان از حق: {{متن قرآن|«ذلِک بِاَنَّ الَّذینَ کفَرُوا اتَّبَعُوا البطِلَ واَنَّ الَّذینَ ءامَنُوا اتَّبَعُوا الحَقّ»}}. ([[سوره محمد]]/۳) | |
| − | + | *شهادت دروغ و اختلاط حق و باطل: {{متن قرآن|«ولا تَلبِسُوا الحَقَّ بِالبطِلِ وتَکتُموا الحَقَّ»}}. ([[سوره بقره]]/۴۲) | |
| + | *باطل و بیهوده نبودن آفرینش جهان: {{متن قرآن|«رَبَّنا ما خَلَقتَ هذا باطِلاً»}}. ([[سوره آل عمران]]/۱۹۱) | ||
| + | *بى فایده و بى نتیجه بودن اعمال و رفتار کافران براى از بین بردن حق با مجادله به باطل: {{متن قرآن|«و یجادِلُ الَّذینَ کفَروا بِالبطِل لِیدحِضوا بِهِ الحَقَّ»}}. ([[سوره کهف]]/۵۶)، {{متن قرآن|«فَوَقَعَ الحَقُّ و بَطَلَ ما کانوا یعمَلون»}}. ([[سوره اعراف]]/۱۱۸) | ||
| + | *منع مردم از استفاده ناروا از اموال دیگران: {{متن قرآن|«لاتَأکلوا اَمولَکم بَینَکم بِالبطِل»}}. ([[سوره نساء]]/۲۹) | ||
| − | + | اشاره به مفهوم عدم و نیستى در همه کاربردهاى واژه «باطل» مشترک است. از مجموع آیات چنین برمى‌آید که باطل، مفهومى اعتبارى بوده و وجود مستقلى ندارد و با نقیض خود شناخته مى‌شود. در نگاه قرآن، حق اصیل بوده و باطل بى ریشه است و همواره بین این دو نزاع و اختلاف وجود دارد.<ref>مجموعه آثار، ج۳، ص۴۲۷، «حق و باطل».</ref> | |
| − | + | ==ویژگی‌هاى باطل== | |
| − | + | در برخی از آیات [[قرآن کریم]] تعابیری در وصف «باطل» ملاحضه می شود که به مواردی از آن اشاره می شود: | |
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | + | *بدفرجامى باطل؛ «حق» همواره اصیل است و «باطل» از هیچ گونه ثبات و استقرارى برخوردار نیست: {{متن قرآن|«اِنَّ الباطِلَ کانَ زَهوقاً»}} ([[سوره اسراء]]/۸۱)؛ این آیه به زوال شرک و ظهور آیین توحید تفسیر شده است. در آیه‌اى دیگر از بى‌ریشگى و نافرجامى باطل یاد شده که بر بطلان و بى‌اثر بودن آن در روند کلى هستى دلالت دارد: {{متن قرآن|«و ما یبدِئُ البطِلُ و ما یعید»}} ([[سوره سبأ]]/۴۹). | |
| + | *درآمیختگى و فرورفتن در پوشش حق؛ اهل باطل براى جلوه دادن باطل خود آن را با حق درآمیخته، لباس حق بر آن مى پوشانند و در مقابل، حق را باطل جلوه مى‌دهند: {{متن قرآن|«و لا‌تَلبِسُوا الحَقَّ بِالبطِلِ و تَکتُموا الحَقَّ و اَنتُم تَعلَمون»}}. ([[سوره بقره]]/۴۲) | ||
| + | *پیروى نابخردان از باطل؛ از آیات قرآن چنین برمى‌آید که اعتقادات باطل و فاسد بر اثر رویگردانى از [[عقل]] حاصل مى‌شود. قرآن بارها اهل باطل را افرادى سفیه، فاقد تعقل و فاقد ادراک می داند: {{متن قرآن|«وَلَقَدْ ذَرَأْنَا لِجَهَنَّمَ کثِیرًا مِّنَ الْجِنِّ وَالإِنسِ لَهُمْ قُلُوبٌ لاَّیفْقَهُونَ بِهَا وَلَهُمْ أَعْینٌ لاَّیبْصِرُونَ بِهَا وَلَهُمْ آذَانٌ لاَّیسْمَعُونَ بِهَا أُوْلَئِک کالأَنْعَامِ بَلْ هُمْ أَضَلُّ أُوْلَئِک هُمُ الْغَافِلُونَ»}}. ﴿[[سوره منافقون]]/۱۷۹﴾ | ||
| − | == | + | ==پانویس== |
| + | <references /> | ||
| − | + | ==منابع== | |
| − | + | * [https://quran.isca.ac.ir/fa/Cyclopedia/240/64293 دایرةالمعارف قرآن کریم، مدخل "باطل"، ابوالفضل خوش منش]. | |
| − | |||
| − | |||
| − | == | + | ==پیوست‌ها== |
| − | |||
| − | + | * [[حق و باطل/حق و باطل (شهید مطهری)|حق و باطل در گفتار شهید مطهری]] | |
| − | |||
[[رده:واژگان قرآنی]] | [[رده:واژگان قرآنی]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۴ ژانویهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۰۸:۳۷
«باطل» در مقابل «حق»، به معناى امور پوچ و بى‌‌ثبات و غیرمنطبق با واقعیت است. افزون بر دین اسلام، ادیان و مکاتب دیگر نیز، پیروان خود را از پیروى باطل نهى کرده‌اند. در نگاه قرآن کریم، «حق» اصیل بوده و «باطل» نافرجام و بى‌‌ریشه است و امورى چون کفر، شرک، ظلم، فحشا و ارتکاب هرگونه فعل منکر و حرام در محدوده مفهوم باطل قرار مى‌گیرد.
معنای باطل
«باطل» از ریشه «ب ـ ط ـ ل» به معناى ضایع، پوچ و بى محتوا و هدر شدن است.[۱] موجود متصف به وصف «باطل»، امری است خلاف «حق» که فاقد ثبات و غیرمنطبق با طبیعت و خلقت اصلى خود می باشد.
سخن باطل نیز سخن بى محتوا و غیرمطابق با واقع است و از نظر جرجانى، هر آنچه از اساس نادرست است و هر امر بى فایده و فاقد نتیجه که تنها ظاهرى درست و نیکو دارد «باطل» است.[۲]
واژه «باطل» در برخى اشعار پیش از اسلام نیز بکار رفته که داراى مفهوم سلبى و منفى است؛ مانند: «ألا کلّ شىء ما خلا الله باطل»؛[۳] همچنین در فلسفه اسلامى، «حق» به معناى واقعیت و وجود و «باطل» در مقابل آن است.[۴] از نظر عرفا نیز «حق» یا وجه الله، جنبه هستى اشیا بوده و به آنها حقیقت و بقا داده است و هر چیزى جز او «باطل»، عدم و هالک است.[۵]
واژه باطل در قرآن کریم
واژه «باطل» و هم خانواده‌هاى آن ۳۶ بار در قرآن بکار رفته است. بیشتر استعمال هاى این واژه در قرآن به همراه واژه «حق» و در برابر آن است.
قرآن کریم خداوند را عین حق: «فَتَعلَى اللّهُ المَلِک الحَقُّ» (سوره طه/۱۱۴) و منشأ حق: «اَلحَقُّ مِن رَبِّک» (سوره بقره/۱۴۷) دانسته و هر معبودى را جز او باطل خوانده است: «ذلِک بِاَنَّ اللّهَ هُوَ الحَقُّ و اَنَّ ما یدعُونَ مِن دونِهِ هُوَ البطِلُ». (سوره حج/۶۲)
قرآن واژه باطل را در مناسبت هاى گوناگونى بکار برده است؛ در مواردى به تقابل حق و باطل به طور مطلق اشاره کرده و باطل را نابود شونده دانسته: «جاءَ الحَقُّ و زَهَقَ البطِلُ اِنَّ البطِلَ کانَ زَهوقا» (سوره اسراء/۸۱)؛ در مواردى نیز مصادیقى از این دو مفهوم را بیان کرده است.
برخى از کاربردهاى واژه باطل در قرآن بدین قرار است:
- حق بودن کلام الهى و راه نداشتن باطل در آن، در مقابل ادعاى کافران مبنى بر بطلان قرآن: «لا‌یأتیهِ البطِلُ مِن بَینِ یدَیهِ و لا مِن خَلفِهِ تَنزیلٌ مِن حَکیم حَمید». (سوره فصلت/۴۲)
- پیروى کافران از باطل در برابر پیروى اهل ایمان از حق: «ذلِک بِاَنَّ الَّذینَ کفَرُوا اتَّبَعُوا البطِلَ واَنَّ الَّذینَ ءامَنُوا اتَّبَعُوا الحَقّ». (سوره محمد/۳)
- شهادت دروغ و اختلاط حق و باطل: «ولا تَلبِسُوا الحَقَّ بِالبطِلِ وتَکتُموا الحَقَّ». (سوره بقره/۴۲)
- باطل و بیهوده نبودن آفرینش جهان: «رَبَّنا ما خَلَقتَ هذا باطِلاً». (سوره آل عمران/۱۹۱)
- بى فایده و بى نتیجه بودن اعمال و رفتار کافران براى از بین بردن حق با مجادله به باطل: «و یجادِلُ الَّذینَ کفَروا بِالبطِل لِیدحِضوا بِهِ الحَقَّ». (سوره کهف/۵۶)، «فَوَقَعَ الحَقُّ و بَطَلَ ما کانوا یعمَلون». (سوره اعراف/۱۱۸)
- منع مردم از استفاده ناروا از اموال دیگران: «لاتَأکلوا اَمولَکم بَینَکم بِالبطِل». (سوره نساء/۲۹)
اشاره به مفهوم عدم و نیستى در همه کاربردهاى واژه «باطل» مشترک است. از مجموع آیات چنین برمى‌آید که باطل، مفهومى اعتبارى بوده و وجود مستقلى ندارد و با نقیض خود شناخته مى‌شود. در نگاه قرآن، حق اصیل بوده و باطل بى ریشه است و همواره بین این دو نزاع و اختلاف وجود دارد.[۶]
ویژگی‌هاى باطل
در برخی از آیات قرآن کریم تعابیری در وصف «باطل» ملاحضه می شود که به مواردی از آن اشاره می شود:
- بدفرجامى باطل؛ «حق» همواره اصیل است و «باطل» از هیچ گونه ثبات و استقرارى برخوردار نیست: «اِنَّ الباطِلَ کانَ زَهوقاً» (سوره اسراء/۸۱)؛ این آیه به زوال شرک و ظهور آیین توحید تفسیر شده است. در آیه‌اى دیگر از بى‌ریشگى و نافرجامى باطل یاد شده که بر بطلان و بى‌اثر بودن آن در روند کلى هستى دلالت دارد: «و ما یبدِئُ البطِلُ و ما یعید» (سوره سبأ/۴۹).
- درآمیختگى و فرورفتن در پوشش حق؛ اهل باطل براى جلوه دادن باطل خود آن را با حق درآمیخته، لباس حق بر آن مى پوشانند و در مقابل، حق را باطل جلوه مى‌دهند: «و لا‌تَلبِسُوا الحَقَّ بِالبطِلِ و تَکتُموا الحَقَّ و اَنتُم تَعلَمون». (سوره بقره/۴۲)
- پیروى نابخردان از باطل؛ از آیات قرآن چنین برمى‌آید که اعتقادات باطل و فاسد بر اثر رویگردانى از عقل حاصل مى‌شود. قرآن بارها اهل باطل را افرادى سفیه، فاقد تعقل و فاقد ادراک می داند: «وَلَقَدْ ذَرَأْنَا لِجَهَنَّمَ کثِیرًا مِّنَ الْجِنِّ وَالإِنسِ لَهُمْ قُلُوبٌ لاَّیفْقَهُونَ بِهَا وَلَهُمْ أَعْینٌ لاَّیبْصِرُونَ بِهَا وَلَهُمْ آذَانٌ لاَّیسْمَعُونَ بِهَا أُوْلَئِک کالأَنْعَامِ بَلْ هُمْ أَضَلُّ أُوْلَئِک هُمُ الْغَافِلُونَ». ﴿سوره منافقون/۱۷۹﴾
پانویس
منابع
پیوست‌ها
