آیه اذُن واعیه: تفاوت بین نسخه‌ها
مهدی موسوی (بحث | مشارکتها) جز (مهدی موسوی صفحهٔ آيه اذُن واعيه را به آیه اذُن واعیه منتقل کرد) |
|||
| (۶ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۴ کاربر نشان داده نشده) | |||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
| − | + | «اُذُن واعیه» به معناى گوش شنوا و فراگیرنده، عنوانى است كه برخی براى آیه 12 [[سوره حاقه]] قرار داده‌اند.<ref> نهج الحق، علامه حلی، ص 183؛ بحارالانوار، ج 35، ص 326.</ref> آیات پیشین به نابودى قوم [[حضرت نوح|نوح]] علیه‌السلام و رهایى گروندگان به نوح اشاره دارد و در این [[آیه]] مى گوید: این نابودى و نجات را وسیله [[عبرت]] و تذكرى براى شما قرار دادیم تا «گوش هاى شنوا» آن را دریابد و بفهمد. | |
| − | + | {{قرآن در قاب|«لِنَجْعَلَهَا لَكُمْ تَذْكِرَ‌ةً وَتَعِيَهَا أُذُنٌ وَاعِيَةٌ»|ترجمه=تا آن را برای شما مایه تذکر و بیداری قرار دهیم و گوش شنوا آن را [به عنوان مایه عبرت و تذکر] حفظ کند.|سوره=69|آیه=12}} | |
| + | مفسران [[شیعه]] و [[سنی]]، در ذیل این آیه گفته اند: [[حضرت رسول]] صلى الله علیه وآله پس از نزول این آیه، خطاب به [[حضرت على]] علیه‌السلام فرمود: اى على! از خدا خواسته ام كه گوش تو را «واعیه» (شنوا) گرداند و على علیه‌السلام فرمود: پس از آن، هرگز چیزى را فراموش نكردم.<ref> جامع البیان، ج 29، ص 69؛ الدرالمنثور، ج 8، ص 267.</ref> | ||
| − | + | بر پایه روایتى دیگر، پیغمبر صلى الله علیه وآله به على علیه‌السلام فرمود: خداوند به من فرمان داد كه تو را به خود نزدیك كنم و دور نسازم و آموزشت دهم تا آن را حفظ كنى و بر خدا است كه آنچه را مى شنوى، حفظ نمایى؛ آنگاه این آیه نازل شد.<ref> اسباب النزول، واحدى، ص 379؛ مجمع البیان، ج 10، ص 519.</ref> | |
| − | + | [[اصبغ بن نباته]] نقل نماید که [[امیرالمؤمنین]] على علیه‌السلام قسم یاد می‌کرد و مى فرمود: به خدا سوگند من کسى هستم که این آیه درباره من نازل شده است.<ref>تفسیر عیاشى.</ref> | |
| − | + | ==پانویس== | |
| + | <references/> | ||
| − | + | ==منابع== | |
| + | * [[دائرة المعارف قرآن کریم]]، علی خراسانی، ج1، ص368. | ||
| + | *[[نمونه بینات در شأن نزول آیات]]، محمدباقر محقق. | ||
| − | + | {{قرآن}} | |
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
[[رده:آیه‌های با عناوین خاص]] | [[رده:آیه‌های با عناوین خاص]] | ||
[[رده:آیات سوره حاقه]] | [[رده:آیات سوره حاقه]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۱ سپتامبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۳:۵۷
«اُذُن واعیه» به معناى گوش شنوا و فراگیرنده، عنوانى است كه برخی براى آیه 12 سوره حاقه قرار داده‌اند.[۱] آیات پیشین به نابودى قوم نوح علیه‌السلام و رهایى گروندگان به نوح اشاره دارد و در این آیه مى گوید: این نابودى و نجات را وسیله عبرت و تذكرى براى شما قرار دادیم تا «گوش هاى شنوا» آن را دریابد و بفهمد.
مفسران شیعه و سنی، در ذیل این آیه گفته اند: حضرت رسول صلى الله علیه وآله پس از نزول این آیه، خطاب به حضرت على علیه‌السلام فرمود: اى على! از خدا خواسته ام كه گوش تو را «واعیه» (شنوا) گرداند و على علیه‌السلام فرمود: پس از آن، هرگز چیزى را فراموش نكردم.[۲]
بر پایه روایتى دیگر، پیغمبر صلى الله علیه وآله به على علیه‌السلام فرمود: خداوند به من فرمان داد كه تو را به خود نزدیك كنم و دور نسازم و آموزشت دهم تا آن را حفظ كنى و بر خدا است كه آنچه را مى شنوى، حفظ نمایى؛ آنگاه این آیه نازل شد.[۳]
اصبغ بن نباته نقل نماید که امیرالمؤمنین على علیه‌السلام قسم یاد می‌کرد و مى فرمود: به خدا سوگند من کسى هستم که این آیه درباره من نازل شده است.[۴]
پانویس
منابع
- دائرة المعارف قرآن کریم، علی خراسانی، ج1، ص368.
- نمونه بینات در شأن نزول آیات، محمدباقر محقق.
