آیه مشیت: تفاوت بین نسخه‌ها
(تعیین رده و ویرایش جزیی متن) |
مهدی موسوی (بحث | مشارکتها) |
||
| (۴ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشده) | |||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
| − | + | آیه 23 و 24 [[سوره كهف]] را كه بر گفتن «إن شاءاللّه» تأكید كرده است، «آیه مشیّت»<ref> الاتقان، ج 1، ص 329.</ref> یا «آیه استثناء»<ref>الروض الانف، ج3، ص171.</ref> نامیده‌اند: | |
| − | آیه 23 و | + | {{قرآن در قاب|«وَلَا تَقُولَنَّ لِشَيْءٍ إِنِّي فَاعِلٌ ذَلِكَ غَدًا * إِلَّا أَن يَشَاء اللَّهُ وَاذْكُر رَّبَّكَ إِذَا نَسِيتَ وَ قُلْ عَسَى أَن يَهْدِيَنِ رَبِّي لِأَقْرَبَ مِنْ هَذَا رَشَدًا»|سوره=18|آیه=23|ترجمه=و هرگز درباره چیزی مگو که من فردا آن را انجام می دهم، |
| − | + | }} | |
| + | البتّه مراد از گفتن «إِنْ شاءَ اللَّهُ» در این [[آیه]]، لقلقه‌ى زبان نيست، بلكه داشتن چنين بينشى در تمام ابعاد زندگى و در باور و دل انسان منظور است. | ||
| − | + | [[انسان]] در عين حال كه [[اراده]] دارد و آزاد است، ولى به طور مستقل نيست و همه‌ى كارها به او سپرده نشده كه بدون خواست [[خدا]] هم بتواند كارى انجام دهد. يعنى انسان نه در [[جبر]] است و نه [[اختیار]] تمام امور به او داده شده است، بلكه آزادى انسان در سايه‌ى [[مشیت الهی]] است. | |
| − | [[شیخ طوسى]] پس از نقل این شأن نزول، آن را نادرست مى‌داند.<ref> التبیان، | + | بنا به نقلى در [[شأن نزول]] این آیه، هنگامى كه [[قریش]] نزد [[رسول خدا]] صلى الله علیه وآله آمدند و از داستان [[اصحاب كهف]] و [[ذو القرنین]] جویا شدند، پیامبر بدون گفتن ان شاءالله فرمود: فردا بیایید تا پاسخ شما را بگویم و فرداى آن روز تا مدتى [[جبرئیل]] نیامد و پس از گذشت مدتى، آیه 23 و 24 [[سوره كهف]] نازل شد.<ref>نورالثقلین، ج3، ص254؛ الدرّالمنثور، ج5، ص376-377.</ref> هرچند [[شیخ طوسى]] پس از نقل این شأن نزول، آن را نادرست مى‌داند.<ref>التبیان، ج7، ص30.</ref> |
| + | |||
| + | ==پانویس== | ||
| + | <references/> | ||
| − | |||
| − | |||
==منابع== | ==منابع== | ||
| + | *[[دائرة المعارف قرآن کریم]]، علی خراسانی، ج1، ص401. | ||
| + | *[[تفسیر نور]]، محسن قرائتی، ج5، ص159. | ||
| + | {{قرآن}} | ||
| − | |||
[[رده:آیه‌های با عناوین خاص]] | [[رده:آیه‌های با عناوین خاص]] | ||
| + | [[رده:آیات سوره کهف]] | ||
نسخهٔ ۲۹ اوت ۲۰۲۴، ساعت ۰۷:۳۷
آیه 23 و 24 سوره كهف را كه بر گفتن «إن شاءاللّه» تأكید كرده است، «آیه مشیّت»[۱] یا «آیه استثناء»[۲] نامیده‌اند:
البتّه مراد از گفتن «إِنْ شاءَ اللَّهُ» در این آیه، لقلقه‌ى زبان نيست، بلكه داشتن چنين بينشى در تمام ابعاد زندگى و در باور و دل انسان منظور است.
انسان در عين حال كه اراده دارد و آزاد است، ولى به طور مستقل نيست و همه‌ى كارها به او سپرده نشده كه بدون خواست خدا هم بتواند كارى انجام دهد. يعنى انسان نه در جبر است و نه اختیار تمام امور به او داده شده است، بلكه آزادى انسان در سايه‌ى مشیت الهی است.
بنا به نقلى در شأن نزول این آیه، هنگامى كه قریش نزد رسول خدا صلى الله علیه وآله آمدند و از داستان اصحاب كهف و ذو القرنین جویا شدند، پیامبر بدون گفتن ان شاءالله فرمود: فردا بیایید تا پاسخ شما را بگویم و فرداى آن روز تا مدتى جبرئیل نیامد و پس از گذشت مدتى، آیه 23 و 24 سوره كهف نازل شد.[۳] هرچند شیخ طوسى پس از نقل این شأن نزول، آن را نادرست مى‌داند.[۴]
پانویس
منابع
- دائرة المعارف قرآن کریم، علی خراسانی، ج1، ص401.
- تفسیر نور، محسن قرائتی، ج5، ص159.
