آیه ظهار
برخى آیه ۲ سوره مجادله را «آیه ظِهار» نامیدهاند.[۱] «ظهار» یکى از انواع طلاق در جاهلیت بود و اگر کسى به همسرش مىگفت: «أنت عَلَىّ کظَهْرِ أُمّى»؛ پشت تو چون پشت مادر من است، این جمله به منزله طلاق بود و زن براى همیشه بر مرد حرام مىشد. اسلام این نوع طلاق را تحریم نموده و مرد را در صورت انجام دادن آن، موظّف به پرداخت کفاره کرد:
در شأن نزول این آیه آمده است که روزى یکى از مسلمانان به نام اوس بن صامت انصارى این جمله را در حال عصبانیت به همسرش گفت؛ سپس پشیمان شد و این اولین ظهارى بود که در اسلام اتفاق افتاد. زن نزد رسول خدا صلى الله علیه وآله آمد و از این حکم پرسید. پیامبر فرمود: در این زمینه حکمى نازل نشده است. خوله پریشان شد و دست به دعا برداشت و به خداوند شکوه کرد و منتظر ماند تا آن که این آیات نخست سوره مجادله نازل شد و فرمود: همسران ظهارکنندگان، مادران آنها نیستند، مادران آنها کسانى هستند که آنان را زاییدهاند؛ پس سخن آنان، سخنى زشت و باطل است.[۲]
پانویس
منابع
- دائرة المعارف قرآن کریم، علی خراسانی، ج۱، ص۳۹۲.
- دائرةالمعارف قرآن کریم، محمدحسن درایتى، ج۵، ص۴۱-۴۲.