آیه امانت
آیه 72 سوره احزاب از پذیرش امانتى بزرگ به وسیله انسان خبر داده است. امانتى كه آسمانها، زمین و كوه‌ها از پذیرش آن سر باز زدند و از آن هراسیدند؛ ولى انسان آن را پذیرفت؛ از همین رو برخى این آیه را «آیه امانت» نام نهاده‌اند.[۱]
«امانت الهی» همان قابلیت تکامل به صورت نامحدود، آمیخته با اراده و اختیار، و رسیدن به مقام انسان کامل و بنده خاص خدا و پذیرش ولایت الهیه است. اما منظور از «عرضه داشتن» این امانت به آسمانها و زمین و کوهها، همان مقایسه نمودن است، یعنی هنگامی که این امانت، با استعداد آنها مقایسه شد، آنها به زبان حال و استعداد عدم شایستگی خویش را برای پذیرش این امانت بزرگ اعلام کردند. ولی انسان آن چنان آفریده شده بود که می‌توانست تعهد و مسؤولیت را بر دوش کشد و ولایت الهیه را پذیرا گردد و در جاده عبودیت و کمال به سوی معبود لایزال سیر کند. البته این پذیرش، یک پذیرش قراردادی و تشریفاتی نبوده، بلکه پذیرشی است تکوینی بر حسب عالم استعداد.
اما توصیف انسان به «ظلوم» و «جهول» به خاطر فراموشکاری غالب انسانها و ظلم کردن بر خودشان و عدم آگاهی از قدر و منزلت آدمی است، همان کاری که از آغاز در نسل آدم به وسیله «قابیل» و خط قابلیان شروع شد و هم اکنون نیز ادامه دارد.
پانویس
- ↑ تتمة المراجعات، ص 53.
منابع
- دائرة المعارف قرآن کریم، علی خراسانی، ج1، ص372.
- برگزیده تفسیر نمونه، احمدعلى بابایى، ج3، ص637.
پیوندها
