فصاحت و بلاغت قرآن
یکی از وجوه اعجاز لفظی قرآن فصاحت و بلاغت آن است.
واژه پژوهی
فصاحت، به معناى واضح بودن كلمات از نظر معنا، و شيوا و روان بودن عبارات از نظر تركيب است. و بلاغت به معناى رسا بودن كلام در ارائۀ مطالبى است كه متناسب با شرايط مختلف، مورد توجّه گوينده است.
اعجاز قرآن در فصاحت و بلاغت
یکی از وجوه اعجاز لفظی قرآن فصاحت و بلاغت آن است. به عقيدۀ برخى از مفسّران، در آياتى كه خداوند مخالفان اسلام را جهت آوردن كلامى همانند قرآن مورد خطاب قرار داده و از جمله مى‌فرمايد: «فَأْتُوا بِسُورَةٍ مِنْ مِثْلِهِ» - يعنى: پس بايد سوره‌اى به مثل و مانند قرآن بياورند - مقصود از اين مثل و مانند، همانندى و همترازى در فصاحت و بلاغت و نيز خبر دادن از اخبار گذشته و آينده بدون سابقه آورنده آن از شناخت كتب و اخبار است . و به دليل نيرومندى اعراب آن روزگار در ارائۀ كلام فصيح و بليغ، اعجاز قرآن در ناحيه فصاحت و بلاغت، بارزترين وجه اعجاز كتاب الهى بود كه نظر اعراب را به خود جلب نمود . براى توضيح بيشتر متذكّر مى‌شويم كه: قرآن در جامعه‌اى نازل گرديد كه مردم آن از نظر سخن‌سرايى و شعر و ادب در اوج خود به سر برده و از شاعران مبرز و كارشناسان ادبى نيرومندى برخوردار بودند. امّا آيات و سوره‌هاى قرآن - خصوصا سوره‌هايى كه در مكّه نازل گرديد - از نظر سبك و اسلوب و نيز فصاحت و بلاغت در چنان مرتبه‌اى بود كه بزرگان شعر و ادب را در آن جامعه مقهور خود ساخت. آنچه براى اين كارشناسان حيرت‌انگيز مى‌نمود آن بود كه نمى‌دانستند كه دربارۀ قرآن چگونه داورى نمايند. آنان به خوبى مى‌دانستند كه قرآن كريم نه شعر است و نه نثر معمولى، بلكه سبك جديدى از سخن را ارائه كرده است كه از لطايف شعر و نثر هر دو برخوردار است. از سوى ديگر قرآن در قالب همان عبارات زيبا و دلنشين، به طرح مبانى اعتقادى و اخلاقى اسلام پرداخت و اعتقادات كفّار و مشركين و نيز آداب و رسوم جاهلى آنان را به شدّت مورد تخطئه قرار داد . با توجه به اين واقعيّت، نزول قرآن در جامعۀ عربى موجب گرديد كه مشركان سخن‌شناس از يك‌سو شيفتۀ فصاحت و بلاغت قرآنى شده به استماع آيات آن روى آورند و شبها به طور مخفيانه به تلاوت رسول خدا (ص) گوش فرادهند و از طرف ديگر جهت حفظ عقايد و آداب و رسوم خود، پرچم مخالفت و مبارزه با رسول خدا (ص) را بپادارند. آنچه در اين ميان حقّانيت رسول خدا (ص) را تثبيت نمود و موجب شد كه آن حضرت بتواند در مقابل طوفان مخالفتها و اعتراضات مقاومت كند، همان اعجاز قرآن كريم بود. در اين مورد آياتى نازل شد و از مشركان رسما دعوت نمود كه در صورت ترديد در خدايى بودن كلام قرآن، كتاب و يا لا اقل سوره‌اى به مثل و مانند آن ارائه كنند . امّا منكران وحى و مخالفان رسول خدا (ص) با تمام انگيزه‌اى كه در مبارزه با رسول خدا (ص) در وجود خود احساس مى‌كردند، مقهور فصاحت و بلاغت بى‌مانند قرآن شده و هرگز نتوانستند كلامى به نزديك سخنان قرآن ظاهر سازند.[۱]
پاویس
- ↑ مباحثی در تاریخ و علوم قرآنی، ص 84
منابع
- مباحثی در تاریخ و علوم قرآنی، معارف، مجید, مؤسسه نبأ محل نشر: تهران - ایران سال نشر: 1383 ه.ش.
