آیه ایلاء
نسخهٔ تاریخ ۱۱ نوامبر ۲۰۲۰، ساعت ۱۱:۲۸ توسط مهدی موسوی (بحث | مشارکتها) (مهدی موسوی صفحهٔ آيه ايلاء را به آیه ایلاء منتقل کرد)
آیه 226 سوره بقره/ 2 را «آیه ایلاء» گفته اند.[۱]
در جاهلیت هنگامى كه مردى از همسر خویش متنفر مى شد، سوگند یاد مى كرد كه با او هم بستر نشود و از طلاق او نیز سرباز مى زد و از این طریق، او را مى آزرد. در آغاز اسلام نیز برخى چنین مى كردند كه این آیه نازل شد و فرمود: هر كس چنین سوگندى بخورد، فقط چهارماه مى توان بر این وضعیت صبر كرد و اگر شوهر پس از این مدت از تصمیم خود برگردد، اشكالى ندارد؛ البته مرد باید كفاره بدهد و ده فقیر را اطعام كند.
اگر پس از این مدت، مراجعه نكرد. بر اساس روایات، زن مى تواند به حاكم اسلامى مراجعه كند و حاكم اسلامى مرد را وامى دارد كه یا رجوع كند یا زن را طلاق دهد و اگر سرباز زد، او را حبس مى كند تا بپذیرد.[۲]
پانویس
منابع
- علی خراسانی، دائرةالمعارف قرآن كریم، جلد1، ص375.